De Verdwaalde Ooievaar

Dag allemaal,

Het is lang geleden dat ik hier nog iets gepost heb. Ik dacht dat het allemaal achter de rug was, maar onlangs hebben we een gesprek gehad met mijn man om toch voor een brusje te gaan. Mijn dochter wordt deze maand 5 jaar. Voor haar heeft het jaren geduurd vooraleer zwanger te geraken. Ik was toen met de pil gestopt in juli 2009, al snel bleek dat ik moeilijk spontaan zwanger ging geraken. We zijn dan snel naar ICSI behandelingen moeten gaan. We zijn daarmee gestart in maart 2010. Uiteindelijk, na 8 PU's, en 18 terugplaatsingen, zijn we zwanger geraakt in september 2012.

We zouden nu terug stoppen met de pil, maar medische behandelingen zie ik niet meer zitten. Ik heb ook geen ingevroren embryo's meer.
Maar stel dat ik binnen de volgende maanden zwanger zou geraken, zal mijn dochter al bijna 6 jaar zijn of zelfs meer. Wat denken jullie van die leeftijdsverschil?

Eerst dacht ik dat onze kinderwens afgerond was, zeker na al die zware jaren met ups en downs. Maar sinds we erover hebben gehad, voel ik de kriebles terug om nog een keer mama te worden.

Alvast bedankt voor jullie antwoorden.

Lente Xxx

Hallo, mijn zoontje is inmiddels 7 jaar. Wij zijn al 5 jaar aan’t proberen voor een tweede. Lang gewacht om de stap naar de fertiliteit te zetten, ik was immers snel (na 4 maand) en op natuurlijke wijze zwanger geworden dus dacht lang dat het wel van alleen zou lukken. Helaas, ze vinden ook geen oorzaak waarom het niet wil lukken. Ik verlang nog steeds naar een tweede kindje en heb ook zitten piekeren over dat alsmaar groter wordende leeftijdsverschil. Het lukt me echter niet om mijn tweede kinderwens los te laten, het verlangen is te groot. Onlangs zat ik in de wachtzaal met een mama van een kind van 8 jaar die opeens begon te praten en zei dat ze zo kwaad is op haarzelf dat ze niet eerder richting fertiliteit is gegaan. Ze verwoorde precies zoals ik me voelde en al heel snel begonnen andere vrouwen en ik erop in te pikken, wat een verbondenheid ! Ik voelde me niet meer zo abnormaal en alleen in die thans keer op keer goedgevulde wachtzaal. We waren met 4 vrouwen in hetzelfde schuitje met leeftijdsverschillen van het kind van 8-7-6 en 5 jaar, dat deed zo’n deugd en heb het gevoel dat ik dit leeftijdsverschil wat heb kunnen loslaten. Inmiddels ben ik 5 weken zwanger na mijn derde cryo-terugplaatsing (1ste IVF). Ik durf wel nog niet blij te zijn, heb de laatste 3 dagen dat ik wat roze slijm/bloed (?) verlies. Vorig jaar heb ik een miskraam gekregen na verlies van dat roze, hoewel het toen wel snel in rood bloedverlies is overgegaan en nu gelukkig niet. Hopelijk kan ik vanaf 22/05 (eerste echo) voorzichtig blij zijn. Veel succes en laat eventuele praktische probleempjes door het leeftijdsverschil een eventuele hartewens niet in de weg staan. En uiteindelijk maakt dat leeftijdsverschil later niet zo veel uit.

Ik denk dat het belangrijkste is wat je zelf ziet zitten en waar je u goed bij voelt. Wij hadden ook liever gehad dat ons brusje niet teveel scheelt met ons dochtertje, maar ik pin me er niet meer op vast. We willen sowieso een brusje. Als ze dan veel schelen of niet maakt niet echt uit. Je hebt het toch niet in de hand.
Ik zou zeggen, als je het wil, niet twijfelen en er gewoon voor gaan! En in het proces kan je dan terug evalueren. De juiste beslissing neem je sowieso.
Veel succes!

Hoi Allemaal,
Voor mij is het geleden van 2013 dat ik hier nog langs ben geweest. Ook wij hebben al een heel parcours afgelegd in onze weg naar een kindje .In 2014 is onze droom dan toch mogen uitkomen en zijn we bevallen van een lieve zoon Thibo. We hebben intens genoten van hem en hadden ons voorgenomen wel te zullen zien wat het verder geeft. Ik heb ook lang het gevoel gehad dat het goed was om 1 kindje te hebben. Maar mijn man wilde er toch graag 2. In 2016 dan toch terug opgestart maar het leek niet echt te lukken. We hebben relatieproblemen gekend en zelfs 6 weken uit elkaar geweest na een relatie van 11 jaar. De oorzaak is natuurlijk niet alleen de behandelingen. Vooral ik was mezelf kwijt. We zijn door diepe dalen gegaan, heb hard aan mezelf gewerkt en uiteindelijk elkaar toch terug gevonden, gelukkig. Ik heb uiteindelijk toch nog lang getwijfeld of ik wel een 2e wilde en heb echt de tijd genomen om hier ook volledig achter te staan. Eindelijk de beslissing genomen in 03/2018 dit toch wel echt te willen. op 15/07/2018 dan gestart met onze 5e ISCI poging en vol positiviteit de behandeling terug aangevat. Ik was vol goede moed dat na zo’n moeilijke weg, er echt een keerpunt was gekomen en onze ware liefde bezegeld kon worden met een brusje voor ons zoontje Thibo. De behandeling was zwaar maar voorspoedig.Het doek is sinds 04/09/2018 gevallen en ALWEER moeten we de ontgoocheling onder ogen komen. Deze keer ben ik serieus op mijn gezicht gegaan . En worden “oude” wonden weer open gereten en moet je weer overeind krabbelen en rouwen om hetgeen niet mocht zijn. Vooral dat het steeds zo moeilijk moet gaan vind ik enorm moeilijk om mee om te gaan. En ja, er liggen zeker nog kansen maar net zoals jullie zal er meer dan 5 jaar tussen liggen. De omstandigheden hebben dit zo bepaald. Hoe het nu verder moet, kan ik niet zeggen. Maar weer zullen we even de tijd moeten nemen om te bekomen en onze moed bijeen te rapen wat we nu gaan doen. Toch voor de cryo gaan, want er zijn nog kansen of de pijn en ontgoochelingen stoppen en eindelijk verder gaan met ons leven.
Tijd brengt raad zegt men. Ik heb het alleszins zeer moeilijk met op school de moeders met bolle buiken te zien. Iedereen zijn leven gaat verder en wij blijven maar hangen. Ik kan je zeggen na 7 jaar behandeling in & uit (kinderwens sinds 2011) kruipt het serieus in je kleren.