andere reden waarom er geen brusje komt
Geplaatst: 5 november 2018, 22:48
Hoi iedereen,
Ik weet niet goed waar ik mijn onderwerp moet plaatsen. Maar aangezien we graag een brusje willen, lijkt hier het beste. Ik zou vooral graag eens mijn verhaal kwijt kunnen. Ik zal eerlijk beginnen. Ik heb helemaal geen fertiliteitsproblemen. Onze gynaecoloog heeft wel eens de term PCOS laten vallen, maar we hebben onze 2 kindjes op de meeste simpele manier verwekt. Mijn problemen komen er op het einde van de zwangerschap.
Mijn dochtertje is 6 weken en 1 dag te vroeg geboren. Verdict: HELLP en na de bevalling een manuele verwijdering van de placenta. Best heavy, want dochter lag op prematuren en ik heb 3 nachten op mediu-care gelegen wegens HELLP en hevig bloedverlies. (Mijn dochter doet het supergoed en is ondertussen een flinke meid, maar zij is altijd een vechtertje geweest)
Niet leuk natuurlijk zo'n bevalling, maar ik wilde altijd een groot gezin. De kans dat HELPP een 2e keer terug komt, is heel klein, dus we gingen voor een 2e kindje. Deze keer alles normaal, mooi uitgedragen. Natuurlijk merkte ik het aan mijn gemoed dat ik de 34 weken gepasseerd was. De schrik van de vorige zwangerschap zat er dieper in dan ik wilde toegeven. Als bevalling terug een inleiding want gyne dacht dat het een groot kind ging worden. De arbeid verliep supertraag. Ik wilde het deze keer zonder epidurale doen, maar toen de gyne opmerkte dat ik me niet kon ontspannen en dat een epidurale een goed idee zou zijn, er toch mee ingestemd. Onbewust had ik superveel schrik om terug geopereerd te worden en terug op intensieve te belanden. En ik had gelijk. Weer wilde mijn placenta niet loskomen, weer een operatie erna. Spijtig genoeg kregen ze niet alles weg met deze operatie. Terug op de kamer bleek opeens dat ik toch heel veel bloed was verloren. Op een gegeven moment was mijn bovendruk nog maar 5. De bloedbank was nogal traag, iedereen stond rond mijn bed te wachten op bloed. Bed dan maar gekanteld zodat mijn voeten hoger lagen. De dokter heeft zelf in zijn handen de bloedzakjes zitten opwarmen om het wat sneller te laten gaan. Op een gegeven moment was er sprake van mij te vervoeren naar een groter ziekenhuis. Toen ben ik keihard beginnen vechten (figuurlijk! ik probeerde te laten zien dat ik wel in orde was, terwijl dat niet zo was), want ik wilde niet apart van mijn zoontje liggen. Al een geluk ging het dan beter en konden we gewoon samen blijven.
We mochten naar huis. en 2 hevige bloedingen en 3 operaties later was eindelijk alle placenta uit mijn baarmoeder. Verdict: placenta accreta. En toen zij de gyne: als ik jullie was, zou ik stoppen met kinderen krijgen. Je hebt er 2 gezonde, jongen en meisje, riskeer het niet.
Dus ja, fertiliteit ok, maar die kinderwens die is er nog. Ik vind het echt erg voor alle mensen hier die zelf niet 1 kindje kunnen krijgen, of er jaren over doen om er eentje te hebben. Maar ik hoop op een beetje begrip, want ik vind het ook heel erg voor onszelf dat ons grote gezin er ook niet gaat komen.
Bedankt om heel mijn verhaal te lezen. Ik hoop niet dat er nog mensen zijn die op deze manier hun kinderwens in rook op zien gaan, maar voor degene die er toch zijn: je bent niet de enige.
Ik weet niet goed waar ik mijn onderwerp moet plaatsen. Maar aangezien we graag een brusje willen, lijkt hier het beste. Ik zou vooral graag eens mijn verhaal kwijt kunnen. Ik zal eerlijk beginnen. Ik heb helemaal geen fertiliteitsproblemen. Onze gynaecoloog heeft wel eens de term PCOS laten vallen, maar we hebben onze 2 kindjes op de meeste simpele manier verwekt. Mijn problemen komen er op het einde van de zwangerschap.
Mijn dochtertje is 6 weken en 1 dag te vroeg geboren. Verdict: HELLP en na de bevalling een manuele verwijdering van de placenta. Best heavy, want dochter lag op prematuren en ik heb 3 nachten op mediu-care gelegen wegens HELLP en hevig bloedverlies. (Mijn dochter doet het supergoed en is ondertussen een flinke meid, maar zij is altijd een vechtertje geweest)
Niet leuk natuurlijk zo'n bevalling, maar ik wilde altijd een groot gezin. De kans dat HELPP een 2e keer terug komt, is heel klein, dus we gingen voor een 2e kindje. Deze keer alles normaal, mooi uitgedragen. Natuurlijk merkte ik het aan mijn gemoed dat ik de 34 weken gepasseerd was. De schrik van de vorige zwangerschap zat er dieper in dan ik wilde toegeven. Als bevalling terug een inleiding want gyne dacht dat het een groot kind ging worden. De arbeid verliep supertraag. Ik wilde het deze keer zonder epidurale doen, maar toen de gyne opmerkte dat ik me niet kon ontspannen en dat een epidurale een goed idee zou zijn, er toch mee ingestemd. Onbewust had ik superveel schrik om terug geopereerd te worden en terug op intensieve te belanden. En ik had gelijk. Weer wilde mijn placenta niet loskomen, weer een operatie erna. Spijtig genoeg kregen ze niet alles weg met deze operatie. Terug op de kamer bleek opeens dat ik toch heel veel bloed was verloren. Op een gegeven moment was mijn bovendruk nog maar 5. De bloedbank was nogal traag, iedereen stond rond mijn bed te wachten op bloed. Bed dan maar gekanteld zodat mijn voeten hoger lagen. De dokter heeft zelf in zijn handen de bloedzakjes zitten opwarmen om het wat sneller te laten gaan. Op een gegeven moment was er sprake van mij te vervoeren naar een groter ziekenhuis. Toen ben ik keihard beginnen vechten (figuurlijk! ik probeerde te laten zien dat ik wel in orde was, terwijl dat niet zo was), want ik wilde niet apart van mijn zoontje liggen. Al een geluk ging het dan beter en konden we gewoon samen blijven.
We mochten naar huis. en 2 hevige bloedingen en 3 operaties later was eindelijk alle placenta uit mijn baarmoeder. Verdict: placenta accreta. En toen zij de gyne: als ik jullie was, zou ik stoppen met kinderen krijgen. Je hebt er 2 gezonde, jongen en meisje, riskeer het niet.
Dus ja, fertiliteit ok, maar die kinderwens die is er nog. Ik vind het echt erg voor alle mensen hier die zelf niet 1 kindje kunnen krijgen, of er jaren over doen om er eentje te hebben. Maar ik hoop op een beetje begrip, want ik vind het ook heel erg voor onszelf dat ons grote gezin er ook niet gaat komen.
Bedankt om heel mijn verhaal te lezen. Ik hoop niet dat er nog mensen zijn die op deze manier hun kinderwens in rook op zien gaan, maar voor degene die er toch zijn: je bent niet de enige.