Wanneer klaar voor een brusje??

[Mandy]

Hallo dames!

Hoe wisten jullie dat je klaar bent voor een brusje?
Zelf hebben wij altijd gezegt dat we ongeveer 3 tot 4 jaar tussen onze kindjes willen hebben. Maar nu ik trotse mama ben van een mooie zoon (6maanden) blijven mijn eierstokken maar rammelen.
Voor mijn leeftijd moet t niet snel (ben pas 23jr). Wat mij wel aan t denken doet is dat t bijna 3 jaar heeft geduurt eer ik zwanger was. Als ik dan ga rekenen, kleintje 3 = terug er voor gaan, pas zwanger na 3 jaar, dan zou ons kleintje bijna 7 zijn en dat vindt ik veeeeel te lang!
Ook vond ik zwanger zijn heerlijk en is t een ware babyboom rond ons. Misschien speelt dit mee.
Wij gebruiken geen anticonseptie, alleen rond de "vruchtbare" dagen een condoom.
Ik merk dat ik steeds vaker hoop op een wondertje.
Mijn man zegt steeds als t zo is is hij er super blij mee, maar hij wil er nog niet helemaal voor gaan.
Herkennen mensen dit?

Groetjes,

Mandy

[wat is er mis?]

Mandy ik zie dat niemand nog hier gereageerd hft.

Nu ik vond het ook moeilijk om te beginnen voor een brusje. Wij wilden er graag twee jaar tss, min of meer toch. Ik heb ook enorm gebaald om het feit dat ik dus niet bij de gelukkigen hoor die een zw zo kan plannen. Het kan lang duren, maar het kan ook snel gaan. Wie zou het zeggen hé? (kgeef toe dat anderen dat ook niet 100% zeker weten, maar tis toch anders als je voorheen behandelingen hebt gehad).
Dus hoe heb ik het aangepakt? Toen mijn zoon 1 jaar was geworden ben ik spontaan gaan proberen. Ik dacht wel dat dat niets ging worden maar kgaf het zo tenminste een kans en dan na 4 maanden zou ik wel een afspraak maken op fertiliteit. Twas zo een beetje compromis-oplossing.
En wonder boven wonder was ik onmiddelljk zwanger. Nooit had ik dit gedacht. Maar ja twas te mooi om waar te zijn en thft geleid tot een miskraam. Binnen twee maanden zijn we al een jaar verder en ondertss nog geen goed nieuws. We zijn ondertss wel al het behandelcircuit ingedoken.

Dus miss moet jij ook de gulden middenweg proberen? Als je zoontje twee jaar is even spontaan proberen (of is er bij jullie totaal geen kans op een natuurlijke zw?) en dan eventueel toch verder gaan in het behandelcircuit. Ik dacht ook als ik zwanger ben en het brusje geboren zou worden voor het in mijn ogen "ideale" leeftijdsverschil, dan kan ik er alleen maar blij om zijn en is dat leeftijdsverschil toch maar een luxe"probleem" (als je al ve probl kan spreken).

[Mandy]

Hoi Wat is er mis?

Dankjewel voor je reactie!
Dat gevoel van niet kunnen plannen is inderdaad verschrikkelijk! Ben soms zo jaloers op mensen die bijna op de maand af kunnen kiezen, maar ja t is niet anders.
Pfff wat jammer dat jullie spontane wondertje niet zo heeft mogen zijn. Dan denk je eindelijk dat t geluk is aan jou kant staat.
Ons kindje was ook een onverwacht spontane zwangerschap. Na een jaar proberen zijn we naar de gync gegaan. We hebben allerlei onderzoeken gehad, zoals laprascopie etc. maar zowel bij mijn man als bij mij is niets gevonden. Toen we na 7 iui nog niet zwanger waren hadden we hier geen vertrouwen meer in en gingen we starten met ivf. Ik zou in juli starten met de pil etc, maar in plaats van dat had ik een positieve zwangerschapstest vast. De kans op een spontaan wondertje is er bij ons dus wel. Al duurde deze bijna 3 jaar.
Wat dat leeftijdsverschil betreft heb je inderdaad gelijk. Het is inderdaad luxe als je t voor t kiezen hebt. We mogen al lang blij zijn als er een brusje mag komen.
En inderdaad na een tijd spontaan zonder verwachtingen beginnen en dan zien we wel verder. Wie weet...
Hopelijk mogen jullie spoedig een brusje verwachten! Hoe oud is jullie kindje nu? En is er bij jullie een rede van jullie onvruchtbaarheid gevonden?

Groetjes!

[Cassyke]

Hoi mandy,

Bij ons was het ook wat zo. Bij mij kwam het verlangen heel snel na de bevalling maar ik had problemen met mijn maag en dit moest eerst opgelost worden, uiteindelijk lag dit helemaal niet aan mijn maag en is het volledig anders uitgedraaid dan ik dacht maar dat is een ander verhaal
Ik werk veel met zwangere vrouwen dus dat heeft dat verlangen nog meer aangewakkerd maar mijn ventje voelde zich nog niet klaar. Hij was vooral bang dat we een tweede kindje niet aankonden, en nu nog. Maar met veel overtuigingskracht is hij dan uiteindelijk toch gezwicht Ik herinner me eigenlijk niet echt hoe het gegaan is maar ik weet dat hij op een dag zei: "wanneer ga je naar het CRG bellen?"...
Ik denk ook dat jullie beiden moeten aanvoelen dat jullie klaar zijn, als je je beiden klaar voelt dan kan je er aan beginnen.

[Cientje]

Hallo Mandy,

Is moeilijk te zeggen wanneer je er klaar voor bent. Bij ons was ik het die zolang getwijfeld heb om terug te starten met de behandeling (spontaan kon het zeker niet lukken). Zag er eigenlijk tegen op om terug te starten met de spuitjes en zo eerst. Er was altijd wel iets waarom ik het niet zo goed zag zitten (want teveel stress is ook niet goed dan).

Maar jullie moeten er beiden wel klaar voor zijn want anders gaat het niet. In jullie geval is het misschien beter om eerst op natuurlijke manier te proberen en als het echt niet lukt na een bepaalde tijd terug verder gaan. Maar hopelijk komt het zover niet en lukt het zo.

Succes.

[ruth81]

Hey,

Ik ben ook een trotse mama van een zoontje van 4 maand en het verlangen naar een brusje is heel groot. Het heeft 2j geduurd vooraleer ik zwanger was van ons ventje, mijn probleem is dat mijn baarmoederslijmvlies niet dik wordt, dus er kan geen innesteling plaatsvinden. Uiteindelijk ben ik van mijn eerste IVF-poging zwanger geworden en er zitten nog 2 cryo'tjes in de diepvries.
Wij hebben al beslist dat er geen pil meer in men lijf komt vooraleer ons gezinnetje compleet is, ideaal zou ik vinden een leeftijdsverschil van 2 jaar maar daar wil/kan ik niet op wachten. Ik wil zo graag al vroeger zwanger zijn maar voorlopig is het nog even wachten want ik heb nog geen MS gehad doordat ik nog (gedeeltelijk) BV geef. Voor mezelf heb ik nu uitgemaakt dat ik ook eerst moet starten met werken (nu nog in BV-verlof) zodat ik zie hoe hectisch dan ons leven zal zijn. In januari moet ik dan naar de gyn en dan ga ik haar vragen om mijn cyclus terug op te volgen (indien ik weer bijna geen MS zou hebben). Met IVF wil ik wel nog niet onmiddellijk weer starten, eerst even weer de natuurlijke weg proberen ev. gecombineerd met gewone medicatie, en lukt dat niet zullen we zeker weer naar IVF overgaan want mijn kinderwens is gewoon nog te groot! En gelukkig, mijn ventje steunt mij volledig!

Ik ben blij dat ik voor mezelf een planning heb kunnen opmaken, nu kan ik weer uitkijken naar iets en ondertussen geniet ik tenvolle van men kleine man. Hopelijk vinden jullie ook een oplossing!

[mies]

We hebben het er (onder andere) ook hier over gehad:
http://www.deverdwaaldeooievaar.be/foru ... php?t=6242

Bij mij heeft er zich helaas net hetzelfde afgespeeld als bij Bokje, alleen een halfjaartje eerder...
Wij zijn zelf op 5 maand spontaan beginnen proberen (2e cyclus na stop BV), totaaaaaal onverwacht van de eerste keer zwanger geraakt, en helaas dus ook een miskraam... mijn lichaam had wel enkele maanden nodig om te recupereren, en na enkele spontane rondes zijn we wel weer snel aan behandelen begonnen (eerst IUI, daarna IVF). Uiteindelijk was het weer raak 13 maanden na de vorige zwangerschap, en zal als alles goed blijft gaan het leeftijdsverschil 2 jaar en 3 maand bedragen (oorspronkelijk 14 maand).
Wat ik wil zeggen: er moet niet al te veel gebeuren vooraleer je een jaar verder bent helaas... qua planning heb je met vruchtbaarheidsproblemen, met of zonder miskramen ertussenin gemixt, echt geen enkele houvast...

[wat is er mis?]

Mandy, mijn zoon w 2j binnen een maand. Bij mij is endometriose vastgesteld en mijn eileiders zijn ook niet recht zoals normaal deze horen te zijn (nu op zich is dat laatste niet echt een belemmering, maar tmaakt het er nie makkelijker op).

Cassyke, ik kan me de reactie v je man me zo voorstellen . Tis idd het teken dat hij er toch (lichtjes) klaar voor was.

Ruth, ik had ook zo een planning uitgestippeld. Dat gft houvast hé. Het is bij mij echter niet gelopen zoals de planning, ma goed planningen knn bijgesteld worden hé.

[Mandy]

Het zou een stuk makkelijker zijn als alles te plannen viel. Ik ben dan ook een perfectioniste die t liefst de touwtjes in handen heeft. Het zou mij niet uit maken als het pas over 3 jaar is, als ik maar zeker zou weten dat t zo zou zijn. Iets om naar uit te kijken... Ik mag van geluk spreken met zo'n lieve schat in mijn armen. Ik ben dan ook zeer zeer gelukkig met hem, maar toch. De angst voor de mmm blijft. Mijn man en ik hebben wel tegen elkaar gezegt dat een tweede welkom is, maar dat we er eigenlijk niet meer voor in de mmm willen stappen (Wie weet veranderen deze gedachten na een tijd wel).
Ik ben via een keizersnede bevallen en de ene zegt weer dat je pas na een jaar weer zwanger mag worden, de ander zegt na een jaar bevallen etc.
We zien wel wat de tijd ons brengt. Konden we soms maar eens in onze glazen bol kijken he!

[Loeki]

Oh die glazen bol... Zou idd handig zijn...

Voor ons was het duidelijk dat we twee kindjes wilden. De tijd tussen maakte ons op zich zo niet uit, maar we willen echt wel twee kindjes en we wisten dat 't niet vanzelf ging gaan. M'n ventje heeft een slechte morfologie (afin zijn zaadjes ), en ik word dit jaar 35, de statistiekjes tonen dan een drastische daling van de vruchtbaarheid en ik wilde 't niet riskeren.

Zes maanden na de geboorte van 't eerste kindje had ik m'n regels terug en had ik meteen ook de eerste afspraak bij het fertiliteitscentrum, op dagen van elkaar. Dat was in juni. We wilden terug starten wanneer ons zoontje negen maanden was (puur geteld negen maanden zwanger - negen maanden ontzwangeren), en we wilden geen tijd verliezen met afspraken maken. We zijn dan in september van hetzelfde jaar, na de zomerstop, meteen terug in de MMM gestapt (eerst een cryo en dan meteen terug IVF); voor zoontje eerst IUI dan IVF. Eigenlijk zonder al te veel onderzoeken, dat moest ook niet. Die paar maanden tussenin hebben we wel spontaan geprobeerd maar dat was meer om de tijd op te vullen.

Het jaar daarna is er dan op 14/02 een prachtig valentijnsembytje gemaakt, dat nu nog altijd lekker in mijn buik zit. 't Leeftijdsverschil zal ongeveer 22 maanden zijn. Een leeftijdsverschil waarvan iedereen zegt dat het toch zo tof is, leuk, goed gepland enzovoorts... Ze moesten eens weten hoeveel geluk we gewoon gehad hebben...

[Loeki]

Dus om te antwoorden op de vraag we hebben 't "geforceerd". Moesten we gevoelsmatig gewacht hebben tot we er echt klaar voor waren, kdenk dat we ongeveer gestart zouden geweest zijn met de MM terug als ons zoontje anderhalf of twee geweest zou zijn. Denk ik.

Het "rationele" van mijn leeftijd, en de "schrik" dat het niet meer zou lukken of te lang zou duren, dat zijn de factoren die beslist hebben wanneer we voor een brusje zouden starten. Ik weet nog dat ik twijfelde in het begin. Eenmaal gestart dan ben je weer vertrokken hoor, maar twas toch serieus knopje omzetten. Kdenk dat ik er niet helemaal klaar voor was. Maar achteraf toch blij dat we er snel terug aan begonnen zijn.

[ruth81]

@Loeki,

Mag dit, onmiddellijk terug naar het fertiliteitscentrum? Of is dit situatie afhankelijk?
In mijn geval zegt mijn gyn. dat het perfect mogelijk is dat mijn lichaam door de zwangerschap 'hersteld' is en dat ik dus een kans kan maken om natuurlijk zwanger te worden. Maar dat weet ik dus nu nog niet.
Zeker is dat ik in januari tegen men gyn. ga zeggen dat we een brusje willen, ik wil het echt een aantal maanden 'naturel' proberen maar ben toch ook niet van plan terug veel tijd te verliezen. Zeker omdat ik weet dat ik nog 2 cryo's heb dus ik moet nog niet onmiddellijk beginnen spuiten.
Dusja, in men hoofd heb ik een planning, want ik plan ook alles oh zo graag. Hoe het nu zal uitdraaien is weer een raadsel...

PS Loeki, proficiat met je zwangerschap!

[sara1980]

Hallo

wij vonden een leeftijdsverschil van 2 tot 3 jaar ideaal. Ik ben toch al gestopt met de pil toen ons eerste kindje zes maanden was, met de bedoeling een jaar later terug in de MMM te stappen, een spontaan wonder zou misschien wel zwaar maar zeer welkom zijn geweest. Mijn gyne wilde ons direct terug doorsturen maar we wilden het eerst een kans geven.
Door enkele zeer onverwachte sterfgevallen in onze omgeving, zijn we nog eens gaan nadenken en hebben we de praktische bezwaren overboord gegooid en zijn we er terug volop voor gegaan. Nu duurde het veel langer dan de eerste keer voor ik zwanger werd en ons eerste kindje zal 2,5 zijn als nr. 2 geboren wordt, hier dus ook vaak de opmerking 'goed gepland'

[Sterretje]

Wij wouden ook al snel een tweede kindje, omdat mijn eerste dochter een gemakkelijk kindje was. we zagen geen bewaren om lang te wachten.
Voor mijn eerste kindje heb ik er twee jaar over gedaan (clomid, laparoscopie, IVF, ...) en we verwachtten dat we nu ook wat moeite zouden moeten doen.
toen mijn dochtertje zeven maand was zijn we voor een intakegesprek gegaan in UZGent. de wachttijden zijn daar lang, dus we dachten dat we nog enkele maanden zouden moeten wachten.
nu bleek dat ik 'geluk' had, er was iemand weggevallen waardoor er plaats was om direct een behandeling op te starten. spontaan proberen wou ik wel, maar door m'n pco kon ik mijn eisprong niet timen, dus meteen terug de MMM in. Uiteindelijk heeft deze ICSI poging lang aangesleept en is geresulteerd in een overstimulatie (maar liefst 28 eicellen) maar wel met een zwangerschap en 9 maand later een prachtige baby.
onze kindjes schelen 17,5 maand.
De zwangerschap was zwaarder doordat mijn peutertje nog niet kon stappen en nog de nodige aandcht vroeg.
na de bevalling kon ze gelukkig wel al lopen, maar dat veranderde niets aan het feit dat je nog twee relatief jonge kindjes had. Iedereen zegt me hoe goed het wel niet gepland is, en hoe blij ik mag zijn want ze gaan zo goed overeenkomen, samen spelen, ze gaan samen opgroeien (deuuh)en ik ga er 'rap vanaf zijn'
achteraf bekeken vond ik hetiets te snel op elkaar eigenlijk.
't is niet te onderschatten, maar ik zou me nu uiteraard niet anders kunnen inbeelden.
wij hebben het dus ook wat geforceerd doordat we direct 'moesten' starten en eigenlijk zonder de mogelijke consequenties te overwegen. Of we er klaar voor waren? mentaal zeker wel, maar dat neemt niet weg dat je de real life situatie altijd moet overbruggen.
ik heb tranen met tuiten gehuild bij mijn overstimulatie toen ik mijn kindje van 9 maanden niet elke dag kon zijn (drie weken lang ziekenhuis) en kon niet blij zijn met de zwangerschap.
uiteindelijk komt alles wel op z'n pootjes en ik ben nu superblij met twee prachtige dochters. 't is nog steeds zwaar, maar een extra kindje erbij brengt ALTIJD extra werk en kosten met zich mee, ongeacht tijdstip of leeftijd. da's met liefde gedaan dus ja.
'k vind dat je je hart moet volgen en er gewoon moet voor gaan als je er klaar voor bent!

[Loeki]

@ ruth: tx. Kdenk eerlijk gezegd dat dit erg afhangt van je gyne bij het fertiliteitscentrum... Bij mij hebben ze nooit echt iets gevonden, bij m'n ventje was alles goed behalve de morfolgie, wat niet zoveel voorkomt en de meningen zijn precies verdeeld over in hoeverre dit een zwangerschap in de weg staat. Sommigen zeggen dat een zwangerschap kan, anderen spreken direct van ICSI. Nu ja. Tis vooral denk ik dat we voor ons eerste wondertje een jaar en half spontaan geprobeerd hebben. Want voor ons tweede wondertje hebben we idd nooit "fatsoenlijk" spontaan geprobeerd, en de gyn wist dit, want ik heb letterlijk op de eerste raadpleging gezegd dat ik net m'n eerste regels gehad had. Ze hebben zelfs m'n ventje z'n zaad niet opnieuw getest van te voren. Ze hebben het wel proforma getest hoor, maar ik was toen al aan het spuiten bij wijze van spreken, dus echt een formaliteit.

Maja, kheb toen bijvoorbeeld ook voor ons eerste wondertje bij de tweede verse IVF al twee embykes teruggekregen. 't Waren nochtans twee goeikes (beiden achtcellig, één zonder en eentje met een beetje fragmentatie). En ik was nog geen 35. Kheb ook daarvoor "maar" drie IUI's moeten doen, waarvan eentje zonder medicatie zelfs (dus lagere kansen zeggen ze). Kheb al vaak gehoord van mensen die zes IUI's moeten doen en die geen twee embykes krijgen voor de derde poging.

Kdenk dus wel dat mijn gyne "'t onderste uit de kan haalde" om ons niet te lang te laten wachten...