"Wees blij; je hebt al een kind"

[wat is er mis?]

Ik ben dolgelukkig met mijn zoon. En ik besef heel goed en elke dag hoeveel meer geluk ik heb dan sommige anderen. Ik kus mijn beide pollekes. En toch is er dat blijvend gemis naar nog een kindje.

Het is voor mij niet iets dat anderen in mijn schoenen schuiven, maar iets dat ik vooral mezelf voorhou. Ik mag niet treuren, ik mag niet klagen, ik mag niet zagen, ... ik heb meer dan anderen. Ik heb een kind. En ik heb het toch moeilijk. Ik heb het moeilijk gelukkig te zijn met één kind, wat niet betekent dat ik ongelukkig ben. Ik heb dagen dat ik enorm geniet, en zeker vh kleine ventje dat hier rondloopt. Maar het is niet compleet. Als ik hem zie spelen voel ik ook pijn. Het is dubbel. Ik denk "hij zou toch zoveel meer knn spelen met anderen". Als ik hem zie spelen met andere kindjes voel ik pijn. Ik zou hem een broertje of zusje moeten geven om mee te spelen. Als ik hem bezig zie met een baby, zo liefdevol en voorzichtig, voel ik pijn. Hij zou toch zo lief knn zijn. Ik zie vast alleen het rooskleurige, want ik weet dat het vast niet alleen rooskleurig zal zijn. Soms denk ik toch "waarom wilde ik niet maar één kind? waarom is dat niet genoeg?"

[juffie]

Oh bokje,

Zoooo herkenbaar.
Ik zei gisteren nog tegen mijn man (nu de pu in zicht is komt de schrik weer goed dichtbij) dat ik ons gezin niet echt compleet vind zonder een brusje, naar mijn gevoel dan.
Hij denkt er gelukkig anders over en is net als ik dolgelukkig met onze dochter. Hij was degene die van in t begin een brusje wilde maar zich nu beter bij de situatie kan neerleggen.
En ook wil stoppen met bh na deze poging en de eventuele cryo's.
Het begint te zwaar te wegen in combinatie met werk en gezinsleven.
Ik weet alleen niet of ik me er al kan bij neerleggen.

Ik begrijp heeeel goed wat je voelt,
dikke knuffel
juffie

[L*]

Bokje je neemt mij de woorden uit de mond.
Ben soms kwaad om mezelf omdat ik geen genoegen kan nemen met een gezin met 1 wondertje.
Ik ben dolgelukkig met haar en geniet echt van haar, maar ergens ontbreekt er nog iets.
Zeker nu ze steeds meer begint te vragen naar een brusje doet het meer en meer pijn. Misschien ook omdat ik stilletjes afscheid begin te nemen van het idee van een gezin met 2 kindjes.
Ik geef ons nog max een jaar en dan is het gedaan met de brusjes-pogingen.

Lisa

[sassie2]

Ik heb van donderdag tot zondag in mijn zetel gelegen, en er bijna niet kunnen uitkomen. Toen dacht ik echt: 'eens de behandeling er voor zorgt dat mijn kinderen er onder lijden, dan moeten we stoppen.'. Nu nog even afwachten, en dan hebben we nog 3 cryo's, maar als ik dan nog eens alles ga ondergaan, dat weet ik niet hoor. Zondag zijn ze ook meegeweest voor de TP, maar dat was gewoon een uitstapje, en ze zijn tijdens de TP zelf met papa wat gaan wandelen, wat hij anders nooit doet, dus extra quality-time met de papa. Brent vond het toch echt wel erg dat ik zo ziek was, en wou mij constant 'beter' maken met puzzels en tekeningen te maken. Echt erg als je dan de volgende dag moet zeggen: 'nee, mama is nog niet beter'. Maar goed, hij wil ook zo graag nog een broer EN een zus (help, wij willen maar 1 meer), dus, 't is ook voor hen.

Langs de andere kant zei mijn schoonmoeder een paar weken geleden dat we moesten gelukkig zijn, want we hadden al 2 prachtige zonen. Dan dacht ik echt: 'mogen we zelf beslissen wanneer we gelukkig zijn, en wanneer ons gezinnetje compleet is'. Schoonpa zei vorige week (die weet zelfs nog niet dat we met IVF bezig zijn) dat we met al die behandelingen maar kunnen zorgen dat er niets mis is met de baby. Wat was ik boos...

[Cientje]

Bokje, Juffie en Lisa de kinderwens is evengroot (of misschien zelf nog groter nu omdat je weet hoeveel liefde van dat kleine wondertje kan krijgen)voor een brusje dan als je nog geen kindje hebt.

Dus bokje je bent zeker NIET aan het zagen of klagen. Het kan opluchten om er te kunnen overpraten.

Ja Lisa ik ken dat ook. Is nog moeilijker als ze er zelf achter vragen. Ze horen het in de school teveel denk ik.

Hopelijk mogen jullie ook vlug aankondigen dat er een brusje op komst is (en dat alles goed verloopt). We gaan superhard duimen en hopelijk wordt 2012 een superjaar.

[grootgevaarke]

Je mag toch je ideaalbeeld nastreven éh? Dus als jij graag TWEE kinderen wil, dan wil je er twee, en dan is het niet meer dan normaal dat je je niet volledig voelt met "maar" 1 wondertje.
Zo'n opmerkingen zijn echt rot en komen meestal van mensen bij wie het allemaal geen probleem was Negeren is de boodschap!

[wat is er mis?]

GG, het is niet iets dat anderen me zeggen, zoals ik schreef. Het is vooral iets wat je jezelf ook voorlegt. Je legt als het ware een eigen druk op je omdat je voelt wat je niet hoort te voelen.

[valentijn]

Dit klinkt allemaal zo herkenbaar,
Ook ik ben zo zielsgelukkig met mijn dochter en ik besef enorm goed dat ik enorm veel geluk heb dat ik haar heb. Daar ben ik me zo van bewust en daardoor koester ik haar nog meer denk ik. Maar daardoor doet het ook meer pijn om haar steeds meer te moeten loslaten. Maar anderzijds is dat verlang naar nog een kindje zo groot. Een broertje of een zusje, het zou zo mooi zijn.
Dan komen de schuldgevoelens, waarom kan ik niet gelukkig zijn met mijn lieve dochter, waarom ben ik niet gewoon tevreden met wat ik heb. Het is toch erg dat zij alleen niet voldoende voor mij is, wat voor moeder ben ik dan. Wat met al die mama's die helemaal geen kindje hebben.
Bij momenten probeer ik die wens uit mijn hoofd te zetten maar er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk, niet meer geconfronteerd wordt.
Vanavond geeft viert een vriendin haar 30ste verjaardag. Leuk he, feestje. Maar ik zie op tegen al die dikke buiken, beginnende buiken, blije mededelingen en bovenal 'en nog geen tweede?; je moet niet te lang wachten he'. Ik word daar gek van, wat moet ik zeggen: We zijn aan't proberen voor een vierde.

[stefanie]

zo herkenbaar allemaal
het zou mijn tekst kunnen zijn die ik hier zou neergezet hebben
wij geven onzelf nog tot de leeftijd wnr ik 35 word(nog 1,5jaar dus)om te proberen voor een brusje lukt het tegen dan niet leggen we de boeken na 10jaar mmm neer en gaan we met ons 3tjes verder door het leven
ook al zal het moeilijk worden om te aanvaarden,maar we moeten ergens stoppen.

[Noa]

Net het artikel over 'secundaire infertiliteit' gelezen... Zo herkenbaar, zit hier echt met wateroogjes. Hier een dochtertje uit een eerste icsi, maar nummertje twee kwam maar niet. We kunnen het nog steeds niet geloven, maar na 7 icsi's en 10 tp's is hij eindelijk onderweg. Maar de pijn, frustratie, het onvolmaakte gevoel, ondanks onze prachtige dochter, vergeet ik nooit meer. Het is gewoon vreselijk, en zo tegenstrijdig hé. Je hebt er eentje en bent daar zo gelukkig en dankbaar voor, maar de leegte en de eenzaamheid als de wens naar nog een kindje zo immens groot is en maar niet vervuld raakt, is onbeschrijflijk pijnlijk. Heel veel courage allemaal, en dat artikel is een echte aanrader!

[Liefje]

proficiat Noa! zulke verhalen geven hoop

[wat is er mis?]

Proficiat Noa!

[umm_nora]

een dikke proficiat noa

deze verhalen zijn allemaal zo herkenbaar
Precies of ik ze zelf geschreven heb.

ik ben ook zo gelukkig met mijn dochtertje van 3 maar ik voel mijn gezin ook nog niet als compleet aan. en ik voel ook de pijn wanneer mijn dochtertje vraagt naar een broertje of zusje, en ik weet ook niet goed wat zeggen of niet zeggen.

mijn beste vriendin is 3 maanden geleden bevallen van haar 2de kind, een zoontje en vorige week was ze hier op bezoek.
mijn dochtertje overlade hem met kusjes en was zo voorzichtig met hem, heb s'avonds in bed alleen maar kunnen huilen.

ik hoop dat onze droom werkelijkheid mag worden en ons gezin compleet kunnen maken, zonder de kwetsende opmerking van andere mensen dat we toch al één kind hebben en dat we content moeten zijn en het lot niet tarten!

[Sueke]

De meeste opmerkingen worden gemaakt door onwetenheid en ze weten niet hoe kwetsend het overkomt voor ons. Ik heb net als jullie dat lege gevoel gekend en de twijfel van bij eentje blijven of nog eens de hele mallemolen doorgaan. Je zet ook druk op je relatie en met al een kindje in huis, moet je het nog weten combineren. Ik heb me altijd voorgehouden dat als ik het niet zou proberen, ik me later misschien schuldig zou voelen en gedachten zou hebben van wat als... Ik heb het geluk gehad om via IVF 2 gezonde kindjes op de wereld te zetten, maar makkelijk was het niet. Ik heb een vriendin die nu ook voor een brusje probeert, maar de strijd ook bijna aan het opgeven is en dan voel ik me net even schuldig. Je moet je absoluut niet tevreden stellen met maar 1-tje en doen wat je hart je ingeeft.

[Havanne]

Ik worstel met hetzelfde probleem als iedereen hier, eentje was een wonder, 2 een droom. Ik heb een schat van een dochter van 2.5 jaar. Het loopt hier op wieltjes EN toch...

Ik wil graag een brusje voor mijn patatje maar worstel ook heel erg met "kan ik nu niet tevreden zijn met... we hebben alles wat we wensen kunnen en toch" Ik heb er nachten van wakker gelegen, uren gehuild over dit, ik zat op dat vlak een beetje alleen. Mijn partner vond het wel OK zoals het was, 1 kindje is vrij comfortabel. Hij heeft ook maanden vol gehouden geen 2de te willen maar zei nooit resoluut neen, dus voor mij was er altijd nog hoop. Niet dat mijn partner geen 2de wil, de twijfel over alles nog eens door moeten (wat voor hem psy zwaar was) gezondheid van een 2de, ...

Ik heb nog niets kunnen weg doen van babyspullen, ze staan netjes in de kelder te wachten. Ik ga wel eens naar 2de hands beurzen en mijn partner zei dan wel eens "misschien kan je ook wat verkopen" mijn hart brak dan in 1000 stukken, trok me terug met mijn patatje.

De hoop is dan werkelijkheid geworden, wij zijn begonnen aan onze eerste IUI part 2.

Ik ben niet super jong meer en heel veel tijd is er niet meer naar mijn gevoel. Maar we hebben een kans en ik zou zo veel meer kunnen neerleggen bij een beslissing om maar 1 kind te hebben mocht de "geholpen natuur" nu niet meer willen. Ik denk er wel eens aan test om een aantal zaken uit te sluiten. Ook dit is heel dubbel, een kind met een beperking kan ook een meerwaarde zijn in het leven, alleen heb ik dan graag zicht op die beperking.

Allemaal dubbele dingen waar ik geen zicht op krijg en nu de hormonen die komen piepen ist al helemaal moeilijk.

Ik zal eerst maar eens proberen ZW te worden en dan zien we wel hoe "nodig" dat een punctie is.

Ik beloof zelf dat ik alle babyspulletjes tijdig ga opruimen en niet in de kelder

Iedereen veel succes in bij de levensvragen die jullie hebben.

Groetjes