Dé vraag: en wanneer komt er bij jullie een tweede?

[noa07]

Ja, kbegrijp dat wel Cimmetje. Mijn schoonouders en mijn moeder weten er wel van en zij vragen er ook niet veel achter. Dat doet dan ook wel pijn.

Maar soms heb je ook zo momenten (vooral wanneer ik niet met een poging bezig ben) dat ik er liever niets over hoor, niet over wil denken. En als je daar dan plots die vraag weer krijgt, maakt mij dat dat steeds een beetje verdrietig. Het kan mijn stemming helemaal doen keren. En zeker als je dan je uitleg hebt gedaan, komt meestal de opmerking: "maar wees blij, je hebt al een kindje, er zijn er die er nog geen hebben". Ja, natuurlijk, maar dat doet niets af aan het feit dat ik mijn gezinnetje niet als compleet aanvoel en er een groot gemis is!

[Cimmetje]

En zeker als je dan je uitleg hebt gedaan, komt meestal de opmerking: "maar wees blij, je hebt al een kindje, er zijn er die er nog geen hebben".

ja, dat hoor je inderdaad heel vaak.
Maar ook daar ben ik blijkbaar weer een uitzondering, want ik ben de eerste om dat zelf te roepen.
Ik vind het al een mirakel dat we 1 kindje hebben kunnen krijgen. Heb alles toen beleefd alsof het de laatste keer was. Als we gezegend worden met een brusje, kan ons leven helemaal niet meer stuk, maar blijven we met ons 3-en; ook goed.

Even mooie beeldspraak waar ik me altijd aan optrek;
Onze super de luxe grote slagroomtaart hebben we al; nu werken we voor het kersje erbovenop. Maar de taart is ook super lekker zonder het kersje.

(oei, zo lijkt het bijna of ik er zelfs niet naar uitkijk; wat ook wel niet is he; in mijn hoofd is het geboortekaartje al helemaal klaar; met een grote kers )

[noa07]

Cimmetje, kvind het mooi hoe jij dat kan bekijken. Ik vind het dat moeilijk. Kben superblij met mijn zoontje, tis zo een lieverje, dolverliefd ben ik op hem! Maar juist daarom wil ik er zo graag nog eentje! In het begin hebben we veel gesukkeld met zijn reflux, hij weende erg veel, ik was volledig op de eerste maanden. Ik heb van zijn babytijd niet veel kunnen genieten, maar dat kwam ook en vooral door gebrek aan ervaring. Ik was nog nooit mama geweest! Ik hoop echt dat ik het nog mag meemaken om het allemaal nog eens opnieuw mee te maken, maar dan veel rustiger en volledig van genieten.
Ik zou zo graag Andreas een brusje kunnen geven. Hij is zo gelukkig tussen andere kindjes, thuis vaak verveling. Hij is zo zorgend naar andere kindjes toe, hij zou zo een goede broer zijn!

[Cimmetje]

ja, als je een moeilijke babytijd had, zoals je het beschrijft, dan snap ik dat je erg uitkijkt om het nog eens te beleven. Hopelijk is brusje dan een droombaby! Ik hoop het voor je!

Je kindje een brusje geven vind ik een hele moeilijke. 't komt toch ook vaak voor dat brusjes absoluut niet met elkaar overweg kunnen; en dan heb je 't averechts effect.
(mijn oom en tante als dichtste voorbeeld: hun zoon en dochter - beiden thans heel sociale typetjes- schillen maar 1,5 jaar; volgens de boekjes perfecte brusjes. Maar in de praktijk moet de familie zich bij uitstapjes altijd opsplitsen om ruzies te mijden )
In mijn droombeeld (ken je dat; zo als je in je eentje in de auto zit, dromen over hoe het zou zijn) zie ik Victor met zijn broer/zus schattig samen verkleedspelletjes spelen in ons nieuwe huisje, maar dat kan ie misschien ook net zo goed met de buurtkindjes....

Moeilijk, moeilijk.

Maar toch blijf ik vinden; het verschil van 0 naar 1 is honderd keren groter dan van 1 naar 2 (of 3 ).
We zijn nu al "toegelaten" tot de "club van de mama's en de papa's". We mogen al aan de schoolpoort gaan staan. We mogen al samen met je kindje de kerstboom versieren. We mogen al met Pasen en Sint bij de bakker aanschuiven voor chocoladegoed. We weten al hoe zwanger zijn is, en borstvoeding geven.
Dat helemaal niet mogen mee maken, dat zou ondraaglijk geweest zijn, maar met 1 kindje is het leven al zo veel rooskleuriger!

Eergisteren hoorde ik op radio 1 een interview met Guillome Van Tichelen (bekende ex-reclamemaker). Zijn zoon is vorig jaar (21 jaar) van de trap gevallen en gestorven. Toen ik die man (nogal een hoge piet) op de radio intens hoorde snotteren, kwam het wel even hard aan toen ik besefte: "als dat met mijn zoon zou gebeuren, dan hebben we geen kind meer". Dat is misschien ook een grote drijfeer om nog heeel veel ICSI's te doen, tot we toch ons droomgezinnetje hebben...

[Sterretje]

cimmetje, het is helemaal waar wat je zegt: van 0 naar 1 is een veel groter geschenk dan van 1 naar 2. want we zijn blij om het al eens meegemaakt te mogen hebben.

Toch is er zoals Noa07 zegt wel het verlangen om alles NOG eens mee te maken, een 2e of zelfs 3e keer. Persoonlijk denk ik dat ik altijd dit verlangen zal hebben omdat het ooit mijn diepste wens was, en deze wens (nog) niet kan afsluiten/opbergen.

Het voorbeeld dat je schetst van broer/zus die onderling niet overeenkomen is uiteraard gebaseerd op een alleenstaand geval.
ik wil je familie niet veroordelen maar zou het ook niet een deel aan de opvoeding liggen?
zou me nooit kunnen inbeelden dat ik niet samen met mijn twee kids een uitstapje zou maken omdat ze te veel ruzie maken. Dan is er toch iets fundamenteels mis in de relationele sfeer?

Ik heb nu twee prinsesjes met 17m leeftijdsverschil en het is keer op keer heerlijk om ze samen te zien.
ze maken ook al ruzie ja, en ze pesten elkaar, en er worden aan haren getrokken en luid geschreeuwd.
Maar als ze elkaar wakker maken 's morgens met een kus en knuffel, voor elkaar zorg dragen (mag I ook een koekje mama?), en samen met een speeltje bezig zijn of ravotten, dan ben ik de gelukkigste mama ter wereld!
Dus op dat gebied is het brusje zowel voor de ouders als voor grote broer/zus een geschenk geweest.
mijn geluk zou nooit zo compleet geweest zijn met maar 1 kindje...

ik wens jullie veel succes toe hoor.

[Cimmetje]

Het voorbeeld dat je schetst van broer/zus die onderling niet overeenkomen is uiteraard gebaseerd op een alleenstaand geval.
ik wil je familie niet veroordelen maar zou het ook niet een deel aan de opvoeding liggen?
zou me nooit kunnen inbeelden dat ik niet samen met mijn twee kids een uitstapje zou maken omdat ze te veel ruzie maken. Dan is er toch iets fundamenteels mis in de relationele sfeer?

Misschien een geen onbelangrijk detail; ze zijn inmiddels 9 en 11 jaar. Nee hoor, super toffe familie, maar ze "klikken" gewoon niet.
Mijn zus en ik trouwens ook niet echt. Daarbij woont ze in Florida, dus aan mijn zus heb ik bitter weinig. Misschien dat mijn oordeel daardoor komt

[flien]

noa07, ik deel zo hard je gevoelens.
Mijn Lukas is ondertussen 3jaar en 8 maand en al 3 jaar proberen we hem een brusje te geven. Hij is na 1 jaar proberen op de natuurlijke manier gemaakt maar ondertussen zitten we al 2j in de mmm en hebben we al 3 icsi's achter de rug. Tis blijkbaar een wonder da Lukas er ooit gekomen is en ik ben zo heel heel bang dat we nooit nog zo een wonder gaan krijgen.
Lukas verlangt ook zo heel hard naar een brusje. Alleen spelen doet hij absoluut niet graag. En oke er zal al meer dan 4 jaar (of nog meer) leeftijdverschil tussen zitten maar dan nog.
Gisteren curetage gehad. Even zag het er goed uit, maar de put is nu des te groter om er weer uit te klimmen. Nu een maand verplichte rust.
Mijn hart brak toen ik mijn zoontje vorige vrijdag moest zeggen dat de baby in mama's buik dood was.
Heb al uren liggen huilen. En ook dat huilen lucht niet op want je wil het zoveel mogelijk verborgen houden voor hem, al lukt dat niet altijd.
Deze morgen waren zijn eerste woorden : mama, ga je niet meer verdrietig zijn vandaag.
Waarom is dit zo fucking moeilijk hee ! Mocht je nu op voorhand weten dat het 5 jaar gaat duren. Maar als je niet eens een antwoord hebt op de vraag of het ooit nog eens zal lukken...
En ja we zijn natuurlijk dol blij dat we al eentje hebben maar dat maakt het verlangen bij mij naar een tweede (mijn droom van 3 kids heb ik al opgeborgen) er niet minder op.

[wat is er mis?]

Cimmetje ik ben heel blij dat je het zo kan bekijken.
En je hebt gelijk hoor. We mogen blij zijn het al één keer meegemaakt te hbb (bij mij was het ook wel met een huilbaby maar toch ben ik ook dolgelukkig met wat ik gekregen heb - en was ik dat toen ook). En ja ik zeg ook het feit dat we hier mogen komen schrijven maakt dat we lucky bastards zijn. Want ja wij hbb het al eens meegemaakt, meer dan anderen.

MAAR!!! Voor mij zal het tweede nog meer verwelkomd worden dan het eerste (als dat al kan). Maar de pijn die ik nu al gevoeld heb tijdens onze brusjes-pogingen is zoveel groter dan de pijn die ik voelde bij de pogingen voor een eerste dat het verlangen naar een tweede nog groter is dan naar een eerste. Alé tis miss te sterk uitgedrukt hé, want toen verlangde ik ook enorm naar dat eerste hé en toen dacht ik ook "toe geef me eentje en ik zal blij zijn". Maar toen had ik nog geen miskramen, geen BBZ op mijn palmares staan. Plus het is achteraf bekeken relatief vlot gegaan voor een eerste (4 IUI's).
Je schrijft het kan even goed met de buurkinderen, maar die zijn er toch niet altijd? Adie speelt soms eens met het buurjongetje. Maar soms zie ik hem ook door de haag heen kijken naar hoe de buurkinderen met elkaar spelen en hij niet "mag/kan" meedoen. Dat doet pijn. Want ik wil hem ook een brusje geven om mee te spelen.
Ik geef toe dat ik nu vooral het rooskleurige zie hé. Maar ja tis een droom en tis een droom dat ik niet bereid ben op te geven. Ik kan en ik wil dat niet.

En ergens hé, heb je gelijk hé wij hbb al meer dan sommige anderen. Maar er zijn er nog veel meer die meer hbb dan wij. Dus wij hbb ook recht op onze kinderwens. Ik wil het ook allemaal nog eens meemaken, de stampjes id buik voelen, de groeiende buik, de borstvoeding, ... en ja ook ergens in mijn hoofd (utopie hoor) een tweede keer doe ik het vast beter.

[Cimmetje]

Maar er zijn er nog veel meer die meer hbb dan wij. Dus wij hbb ook recht op onze kinderwens. Ik wil het ook allemaal nog eens meemaken, de stampjes id buik voelen, de groeiende buik, de borstvoeding, ... en ja ook ergens in mijn hoofd (utopie hoor) een tweede keer doe ik het vast beter.

Helemaal mee eens! Want hoewel ik hier wel "de stoere" kom uithangen, verlang ik ook kei veel naar het nog eens mee maken; anders deed ik de hele MMM immers niet opnieuw he. We hebben dus net een huis gekocht; gaan het helemaal verbouwen; met 2 kinderkamers. Ik mag er niet aan denken als die 2de nooit gevuld geraakt
Een groot verschil zal hem ook wel zitten in de behandeling die nodig was voor het eerste kind. Je behandeling voor brusje is nu al zoveel malen langer dan voor je eerste kindje ...
Ons 1ste kindje kwam er na 6 jaar, 2 operaties en 10 terugplaatsingen Waarschijnlijk is daar onderweg al ergens langzaamaan de grote hoop voor 2 of 3 kindjes weggeëbt ...

[wat is er mis?]

JA iedereen in dit topic verlangt om het nog eens mee te maken. Tuurlijk. En ik snap het echt het gevoel van "komaan je hebt al een kind" (kheb het zelf ergens geschreven in een ander topcic 'wees blij je hebt al een kind').

Maar idd het verschil zal wel deels te wijten zijn aan het traject waar we door gemoeten zijn. Kzeg het achteraf bekeken is het heel snel gegaan bij mijn zoon. Kben nu al langer bezig met al heel wat meer hobbels. En ja ik kan begrijpen dat onderweg je hoop voor 2 of 3 kindjes wegebt naarmate de tijd vordert. Mijn hoop voor een derde ebt ook weg.