Dolgraag zwanger willen zijn maar bang voor een zwangerschap

Plaats reactie
wat is er mis?
Berichten: 8877
Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56

Dolgraag zwanger willen zijn maar bang voor een zwangerschap

Bericht door wat is er mis? » 23 mei 2012, 10:41

Zo kan ik het het best omschrijven. Nikita en K'tje hbb het in het algemene topic "brusjes id maak" ook aangehaald.
Een of meerdere mislukte zw geven je een totaal andere kijk op zwangerschap. Naïef zwanger zijn is er niet meer bij. Helaas. Alé naïef zwanger was ik v Adie ook niet, maar twas toch anders. Er was toch een zekere mate v naïviteit bij dat "mislukte zwangerschappen" een ver van mijn bed show waren. Dat is er nu niet. Als ik nu nog eens zw mag zijn, zal het altijd in mijn hoofd spelen. Kdenk dat K'tje daar ook over kan meespreken, zij het op een ander vlak. Maar kdenk dat zij ook nooit nog gerust zal zijn. En K'tje daarmee wil ik mijn mislukte zwangerschappen helemaal niet vergelijken met jouw verdriet v L*. Dat valt ook niet te vergelijken.

K'tje
Berichten: 1105
Lid geworden op: 7 april 2008, 15:46

Bericht door K'tje » 24 mei 2012, 13:09

Hmm, die rugzak hé waar hier al vaak over werd geschreven. Niet iedereen heeft dezelfde rugzak, er zit vaak iets anders in, meer of minder kan je het niet noemen, maar het geeft elk persoon een andere kijk op de dingen.

Eigenlijk wil ik daar nog niet te veel aan denken, laat het maar eerst gewoon lukken. En dan zal weer een intense periode aanbreken, van mijlpaal naar mijlpaal. Want door elkaars verhalen te lezen, dan sta je ook stil bij wat er, naast je eigen geschiedenis, nóg allemaal kan fout gaan. Mogen we eigenlijk niet doen hé, maarja...

Ergens ben ik doodsbang voor een herhaling van m'n eerste zwangerschap... Terwijl wij daar niet meer kans op hebben dan iemand anders. Toch ga ik (als ik het geluk heb om ooit nog zwanger te zijn) de gyn smeken om ons bij Prof. De Catte te krijgen, "gewoon" om zekerheid te hebben. Maar dan nog kan er vanalles gebeuren, dat heb ik na Laura* helaas meermaals gehoord/gelezen...
En ja, we moeten er vanuit gaan dat alles goed zal gaan, maar die gedachtenmolen schakel je niet uit hé.

Langs de andere kant heb ik vaak dagen dat ik zeg; na al die miserie zal het toch wel gewoon goed gaan, wij hebben ons deel gehad. En dan lees je onder andere hier hoe mensen keer op keer een grote tegenslag hebben... Het is zo oneerlijk...

Er wordt zo met onze emoties en gevoelens gespeeld hé op zoveel vlakken... Vermoeiend!
En nee ons verdriet is misschien niet helemaal te vergelijken, maar uiteindelijk is er een grote gelijkenis, en dat is dat ons droombeeld gewoon uit elkaar spatte...

Maar bokje, laat ons eerst samen de behandelingen doorstaan voor een brusje. En ik geloof erin, we krijgen allebei nog een prachtig lief kindje erbij, zodat ons gezin compleet is. Ik gun het je keihard, echt waar!

wat is er mis?
Berichten: 8877
Lid geworden op: 13 mei 2008, 16:56

Bericht door wat is er mis? » 24 mei 2012, 13:56

K'tje, de tranen zaten in mijn keel als ik je berichtje las. Ik probeer een soort afstandelijkheid in te bouwen naar de nieuwe behandeling toe, die nu zo dichtbij lijkt. Die drie maanden zijn precies "gevlogen" zo achteraf bekeken. Ik ben bijv bewust mijn medicatie nog niet gaan halen. Bewust om die afstandelijkheid te bewaren. Nog niet ermee bezig zijn. Mezelf aanpraten nog in pauze te zijn. Terwijl ik het aantal resterende pilletjes zie slinken en nu nog minder dan 14d is. Slik...

Ik herken ook wel dingen wat je schrijft. Die angst die er is en blijft en idd ook dingen v anderen niet meer gaan zien als een "ver v mijn bed show", want het andere is ook jou te beurt gevallen. Dus ja waarom zou je vh andere vrijgesteld blijven. Anderzijds denk je idd nu moet het toch eens goed gaan. En ook dan heb ik weer een andere gedachte die het "countert". Alé in 2011 hebben we de ene tegenslag na de andere gehad, en niet alleen op vruchtbaarheidsvlak. En toen dacht ik "2011 is een rot jaar; 2012 zal beter zijn". En in 2012 was er dan die BBZ. Dus ja daar gaat dan weer die hoop. Anderzijds denk ik er wel bij "twas een cryo dus eentje gemaakt in 2011; maja dan was het eerste miskraam v 2010". En zo gaat die molen wel draaien.

Maar geloven erin doe ik wel. Ik heb het al één keer bewezen. En bovendien als je er totaal niet meer in gelooft moet je het niet meer doen hé.

En K'tje, een dikke merci voor je woorden. Ze doen deugd.
Weet dat ik het jou ook super hard gun! Khoop dat je binnen een twee weken goed nieuws kan brengen. En dan zien we idd wel weer verder!

Havanne
Berichten: 235
Lid geworden op: 15 juni 2008, 21:52

Bericht door Havanne » 28 juli 2012, 10:43

Het moet niet makkelijk zijn om zijn een droom uit elkaar te zien spatten. Daar zijn we gelukkig van gespaard gebleven, wat niet wil zeggen dat ik er niet mee bezig ben. Heb meer kans op een miskraam en op vroeggeboorte omwille van mijn halve baarmoeder, pppfff als je daar lang over nadenkt dan weet een mens niet eens waarom dit nog een te beproeven, het is sterker dan onszelf en het is ons al eens een keertje goed gelukt. Misschien klinkt dit voor sommigen als het noodlot tarten... zou kunnen. Ik heb wel aan de dokter gevraagd of we dit wel konden doen, hij zei nu meer kans tot een goed einde te hebben omwille van een 2de ZW.

Ik leef van moment tot moment, ZW worden, ZW blijven, 12 weken, beweging voelen, halfweg zijn, 25 weken en levensvatbaar zijn, 30 weken met meer kansen, 34 weken en in het eigen regionaal ziekenhuis kunnen bevallen. En dan liefst volhouden tot 38-40 weken.

De kans dat ik vaginaal kan bevallen is heel klein en eigenlijk geen topic voor mij. Ik kies liever voor zoveel mogelijk zekerheid, ook daar is iedereen anders in.

Ik besef maar al te goed dat wij nog heel veel geluk hebben ondanks de MMM en heb ook lang getwijfeld aan een brusje, mocht dit fout lopen dan stopt het voor ons denk ik, zeg ik nu ... wss komen er dan wel terug twijfels... hopelijk komt het niet zo ver.

Toch heb ik veel bewondering voor koppels die ondanks tegenslagen verder kunnen blijven gaan, hun droom nastreven tot zo lang het kan en mag. Je moet hiervoor sterk zijn, veel moed hebben en blijven geloven in je kansen. Goed dat jullie dat kunnen doen. Ik lees wel eens mee in "als een ZW niet eindigd zoals verwacht". Heel moeilijke verhalen, zit daar steeds te wenen en denk dan vaak, wat een geluk hebben wij toch. Ik bewonder hoe mensen met hun verlies, verdriet en toekomst om gaan, hoe de draad terug opnemen en een nieuwe kans wagen.

Veel succes voor iedereen.

Grtjs

Bjorn en Kim
Berichten: 4308
Lid geworden op: 24 augustus 2007, 10:56

Bericht door Bjorn en Kim » 8 augustus 2012, 16:12

Hoi dames,

Zit ook met het gevoel bang te zijn voor een nieuwe zwangerschap.

Mijn eerste was zalig, niks op aan te merken buiten de laatste drie bloedingen dan op het einde mat dit kwam door de druk.

Mijn tweede was een hel. Op 11weken eerste bloeding beginnen krijgen, onderliggende placenta, platliggen, bekkeninstabiliteit, spoedkeizersnede na twee weken weeën, ijzertekort en ernstige bloedarmoede na de keizersnede, de pijn van die keizersnede die ik gehad heb, een baby dit tot over enkele weken (hij is volgende week 18!maand) niet wou slapen, ... noem maar op.

Nu heb ik ondanks dat ik nooit nog een behandeling wou doen toch nog behoefte aan een derde kindje en ik durf niet... Mijn man is er trouwens ook niet voor te vinden... Hoe moet ik hiermee omgaan... :(

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 15 gasten