Twijfel

[Fien83]

Ik weet niet of het hier juist staat, maar ik vond dat het hier wel pastte...

Dochterlief is bijna 13 maanden en we zouden haar heel graag een broertje of een zusje geven MAAR we zijn het er allebei over eens dat de MMM opnieuw ingaan op dit moment niet gaat voor ons. Ik ben emotioneel volgens mij nog niet klaar voor dit traject (sowieso ICSI)... Langs de andere kant tikt de klok natuurlijk verder en wil ik ook niet dat de kindjes te veel schelen in leeftijd. Maar door jullie posts hier te lezen besef ik maar al te goed dat ook dit weer niet te plannen valt...

Ergens weet ik wel dat we de MMM eigenlijk opnieuw inmoeten (al mag je een wonder natuurlijk nooit uitsluiten, maar ik vrees er hier voor ), maar ik ben er gewoon niet klaar voor, maar aan de andere kant begint het verlangen wel weer groter te worden en wil ik qua leeftijd voor mezelf ook niet te lang meer wachten (ben bijna 30, dus zeker nog niet oud hoor).

Wat zouden jullie doen? De sprong toch wagen of wachten tot we er klaar voor zijn (al is dat misschien wel nooit?).

[Sterretje]

Goh Fien, is moeilijk om dat iemand aan te raden hé

zoals je zelf zegt, misschien ben ik er wel nooit klaar voor, gewoon omdat die 'angst' dat 'trauma' van de MMM nog zo vers is.

de verlangens naar een 2e waren bij mij zo intens, al vlak na de geboorte van A. wij wisten dat we sowieso, onder welke omstandigheden dan ook nog een keer wouden proberen. Op een bepaald moment, ongeacht of we er klaar voor waren of niet-daar stonden we niet bij stil- gingen we een afspraak maken voor het brusje. we gingen ervanuit dat we enkele maanden op de wachtlijst gingen komen. dat zou ons de kans geven wat aan het idee te wennen en (hoop doet leven) op de natuurlijke manier te proberen.
ik had toen nog maar 1x mijn regels gehad (A was zes m). Groot was onze verbazing toen we eigenlijk onmiddellijk konden starten. Geen tijd om te twijfelen, om ons voor te bereiden, al dan niet mentaal. Just go with the flow.
Er liepen wat dingen mis met mijn cyclus en dat was superfrustrerend. de stimulatie duurde lang en eindigde uiteindelijk in een overstimulatie met zkhopname en HOERA een zwangerschap! Ik weet nog heel goed hoe ik me alles liet overkomen. Dat ik op een bepaald moment, ventje was gaan werken, op zaterdag A naar de schoonmoeder deed met de vraag enkele uurtjes op te passen omdat ik naar de dokter ging. Terwijl ik uiteindelijk met spoed werd opgenomen. Tranen heb ik gehuild om wat ik mezelf en A had aangedaan. Ik hoorde blij te zijn met m'n zwangerschap maar kon alleen maar aan m'n miserie denken.
Zou ik achteraf bekeken langer gewacht hebben? Heb ik er spijt van: NEE. Ik weet dat ik ongelooflijk veel geluk heb gehad, dat het voor heel weinigen op deze manier is weggelegd. En uiteindelijk heb je 9 maanden tijd om te wennen aan het idee van een nieuwe baby en de dingen te verwerken. en helemaal verwerken doe je de MMM nooit denk ik.
Dus ja, wachten of niet, met de natuur proberen of niet, het is hier al lang duidelijk dat niets voorspelbaar is. en uiteindelijk moet je alles nemen zoals het komt, er is geen weg terug.

[mindyke]

goh this inderdaad een heel persoonlijke beslissing he.

ikzelf was al heel snel klaar om terug te starten voor een brusje. manlief niet echt. wegens andere omstandigheden hebben we dan toch zowieso niet direct kunnen beginnen; ons ventje was ook zoiets van den 14maand toen we zeiden van jup we bginnen eraan. en nu is ie er 19maand en nog geen brusje te bespeuren.

Heel de mmm verwerk je nooit maar ik weet niet zeker of ik de 2de keer erger vind dan de 1ste keer...

[roisin]

Het blijft hangen e. Ik ben er ook nog niet klaar voor maar wil wel 2 kindjes, dus heb ik al een afspraak gemaakt. Ik start binnen 3 weken. Mijn zoontje zal dan 9 maand zijn. Het is misschien vroeg, maar wil het MMM hoofdstuk zo snel mogelijk afsluiten en moet er uiteindelijk toch nog eens door. Ik zal wel zien wat het geeft. Wordt het te zwaar, dan stoppen we even.

[Repelsteeltje]

Tja, wanneer begin je.
Voor mijn bevalling had ik in mijn hoofd om rond 9mnd zeker terug in de weer te zijn, we hadden al teveel tijd verloren voor ons eerste kindje. Maar dan was Roosje daar, ons leven stond op zijn kop en het heeft wel even tijd nodig gehad om alles in zijn plooi te laten vallen.
Rond haar 1jaar voelden we ons precies wel klaar, we hadden zoiets van, zo'n vaart zal het wel niet lopen en als we zwanger zijn duurt het nog 9 maand eer het tweede kindje er is.
En dan... was ik zwanger, Roosje was net geen 15 mnd. Lichte paniek maakte zich van mij meester: hoe zou ik nog even goed voor Roosje kunnen zorgen nu ik zwanger was en al snel voelde dat de bekkeninstabiliteit ook deze keer deel zou uitmaken van zwanger zijn? En oh nee, de baby zou komen als Roosje net 2 jaar zou zijn... help, dan net in de peuterpuberteit.
Nu, een miskraam verder, kan ik zeggen dat ik eigenlijk wel klaar was. Dat droevig zijn om de mmm amper voorkwam, daar had ik hoegenaamd geen tijd voor. En bij een mislukte pogingging ik Roosje gewoon wat vroeger oppikken van de creche.

Mijn advies dus: als het kriebelt, gewoon doen! Alleen als je op voorhand panikeert bij het idee direct zwanger te worden. Na wat rondvragen ben ik nog niemand tegengekomen die geen dubbel gevoel had eenmaal zwanger te zijn, maar hoor ik van iedereen positieve verhalen, zowel bij de vroege vogels als bij degene waar er meer tijd tussen zit.

[Fien83]

Dank jullie wel voor jullie antwoorden. Het blijft idd zo dubbel hé! Ik ben langs de ene kant inderdaad bang om weer veel tijd te verliezen en langs de andere kant heb ik ook het gevoel dat ik F. dan niet meer alles kan geven wat ze nodig heeft/wat ik haar wil geven... We blijven dus een beetje in dubio, maar terug zwanger worden schrikt me niet af (ik heb ook wel een super zwangerschap gehad, behalve wat bloedverlies op regelmatige tijdstippen). Denk dat we nog eens goed moeten babbelen en dan zien wat we gaan doen, maar ben blij dat jullie die gevoelens toch ook herkennen (ik had dat wel verwacht hoor).

@ Mindyke en Repelsteeltje: Heel veel succes in jullie brusjespogingen. Ik hoop dat het geluk snel aan jullie kant staat (net als bij de anderen die al een hele tijd bezig zijn voor een brusje...).

[wat is er mis?]

Fien, ik denk eens je begint dat je wel nadien nooit spijt van zal hebben van die beslissing. Het is niet zoals voor een eerste. Je weet heel bewust nu waar je voor staat, en daarom is het een meer bewuste keuze. Alé ik bedoel als je voor een eerste start hebben de meeste onder ons nog geen idee dat het wel eens moeilijk zou knn lopen. Dit is anders bij een tweede. Dus bij een eerste heb je sneller spijt v "was ik er maar vroeger aan begonnen, want dan had ik nu miss meer kans, ...". Maar die "strijd" hbb we al gevoerd en speelt miss nog, maar ongeacht wanneer je id mmm voor een tweede stapt.

Ik kan spreken uit mijn ervaring. Zoals je miss al gelezen hebt is mijn weg voor een tweede niet zo vlotjes. Tis zelfs al langer dan voor een eerste. En toch heb ik geen spijt vd beslissingen die ik heb genomen. Twijfels, ja dat wel. Maar die zll er altijd zijn denk ik.
En je hebt nu ook nog eens een ander wezentje om mee rekening te houden. Vroeger ging je naar de echo en consultaties zonder te moeten rekening houden met iemand eigenlijk (behalve dan je werk). Maar nu moet je ook nog eens zorgen voor opvang van je eerste kind (zeker als er dingen ih weekend gebeuren, bijv pu op zondag).

En emotioneel klaar zijn voor iets wat teleurstellingen inhoudt, ben je dat ooit? Alé tis zoals ik tegen iemand zei na een miskraam, hoe kan je daar mentaal ooit klaar mee zijn? Wanneer ben je mentaal klaar genoeg om terug ermee door te gaan? Volgens mij nooit helemaal. Je weet nu waar je voor staat en het is niet meer zoals "ja ze gaan het eens fixen". Nee want het is niet zo evident, en dat hft de ervaring ondertss geleerd. Anderzijds kan het nu ook veel gemakkelijker gaan. Dat hbb voorbeelden hier ook al geleerd. En jammer genoeg ook veel hobbeliger zijn. Niemand kan dat voorspellen.

Wat schrikt je het meeste af? De teleurstellingen? De frequente bezoekjes aan het centrum? De spanningen? De spuitjes? ...

[Fien83]

Bokje, 't is onder andere jouw verhaal waar ik vaak aan denk eigenlijk. Hoeveel jij al moeten doorstaan hebt, ik weet niet of ik dat kan!

Dus enerzijds de angst voor de teleurstellingen en vooral het algemene gevoel van wanhoop dat ik in die periode had, dat één en al 'zwarte' gedachten,... Ik ben ook bang voor het praktische stuk. Vroeger werkte ik in het UZA en ging ik naar het CRG in het UZA, makkelijker kon je het dus niet hebben. Nu werk ik een stuk verder weg van het CRG wat het praktisch veel moeilijker maakt, maar dat krijg je wel geregeld. Manlief was niet het type dat mee ging op ochtendconsultatie dus hij kan voor de dochter zorgen, en tijdens de weekends weet ik dat ik op mijn ouders/zus kan terugvallen. Maar 't is vooral het emotionele waar ik echt tegen op zie... Ik denk idd dat het wel klopt dat je daar nooit klaar voor bent want je wil dat tweede kind even graag dan dat je destijds dat eerste kind wilde denk ik.

Ik hoop echt voor jou dat die ellende stilaan mag stoppen en dat je geduld eindelijk beloond wordt...

[wat is er mis?]

Goh ja Fien, of je dat kan? Eigenlijk zijn er geen opties hé. Kheb al vaak gedacht hoor en nu is het genoeg geweest. Maar wat zijn de opties? Alé ik kan me echt (nog) niet neerleggen bij maar één kind, al ben ik super overgelukkig met Adie en besef ik heel goed wat een wonder een kind is. Maar kwil het ergens ook voor hem. Als ik zie hij hij speelt met andere kinderen en thuis ongelooflijk afhankelijk is v ons en steeds ons "nodig" hft, dan heb ik echt zoiets v "hij hft een brusje nodig".

Dus ja dan is stoppen geen optie. Doorgaan en hopen dat het ooit wel eens komt. Tis me toch al één keer gelukt.

Ik weet niet echt hoeveel pogingen je het gekost hft, maar miss lukt het nu wel onmiddellijk hé? Dat kan niemand zeggen. Wie weet komen die echt diep zwarte gedachten nooit?
Voor mij zijn ze er nu meer dan ze er waren voor Adie, maar dat hft alles te maken met het parcours dat ik nu afleg. Maar heb ik spijt van mijn beslissingen? Nee, helemaal niet. Kan ik nog leven en ook genieten vd mooie dingen, ja. Sommige mooie dingen, zoals bijv de doop v mijn broer zijn kindje, voelen dubbel aan. Maar kgeniet er ook wel van.

Iedereen reageert natuurlijk anders op de dingen. Kheb het gevoel wel veel aan te knn, nu ja je moet het wel nemen zoals het komt hé en kzit ook soms te huilen hoor (iets wat ik vroeger bijna niet deed). Maar ik kan wel nog leven, als je snapt wat ik bedoel.

[Sterretje]

bokje, ik vind je ontzettend moedig. Ben ergens blij om te lezen dat het ondanks alles toch goed met je gaat en dat je toch kan genieten. Het blijft allessinds je leven beheersen, maar het is goed dat er nog ruimte is om 'verder te leven'!

Onze twijfel voor een 3e brusje heeft nu vooral te maken met de praktische regelingen... twee kindjes wegdoen voor de zkh-afspraken, smoesen op het werk verzinnen, ik heb er helemaal geen zin meer in.
voor het emotionele heb ik helemaal geen schrik, maar tja, ik zit dan ook in een luxe-positie heb al zoveel geluk met twee wondertjes!

[Loeki]

Wij zijn gestart met negen maanden. Puur "berekend" eigenlijk, negen maanden zwanger, negen maanden ontzwangeren. Was ik er "klaar" voor? Nee. Klaar voor wat idd. Klaar voor spanningen, geregel, "gedoe"? Nope. Maar ik had ook niet echt het gevoel dat ik er klaar voor moest zijn, ik denk dat ik wel wist dat ik nooit helemaal klaar ging zijn, dus ja, dan konden we evengoed beginnen, ook kwestie van het leeftijdsverschil niet te groot te laten worden. Je kan dat idd nooit weten (Bokje... ), maar hoe sneller je begint hoe meer kans zeker.

Bokje is idd een heel dappere dame ; kdenk ook dat als je zo een traject "voorschotelt" aan iemand, iedereen wel zegt "oh nee dit kan ik niet". En er zullen er ook zijn die het effectief niet kunnen en die stoppen met proberen.

Hopelijk moet je niet doorstaan wat Bokje moet doorstaan hé. Dat wensen we niemand toe. Tis zoals ze zelf ook zegt, je moet er weer door hé, al zijn deze keer je verwachtingen anders, en je weet weer meer (meer succesverhalen, meer horrorverhalen, je weet niet waar jouw verhaal gaat komen, ...). Meer bagage.

Kvond het met een tweede moeilijker om alles te regelen, makkelijker om minder te piekeren als de cyclus overhoop lag of de stimulatie niet ging zoals gehoopt enz. Je hebt gewoon minder tijd hé.

[liezeke]

hey lieverds...

Ik kom hier ook schoorvoetend aansluiten. Niet omdat we al daadwerkelijk willen overschakelen op brusjespogingen. Wel omdat ik al wat denk-en-verwerk-werk verzet.

Bokje: je bent inderdaad een hele moedige madam. Ook al ben je daar nu vet mee... Herinner me nog heel goed hoe veel mensen me in de donkerse periode vn mijn leven zeiden dat ik zo moedig was terwijl ik me gewoonweg een vod voelde. Zo ontzettend moedig voelde ik me niet. Het verwerkingsproces vergde alles van me en perste al mijn concentratievermogen, geheugen, taalvaardigheden etc. uit mij. Het voelde meer aan als overleven dan als moedig de strijd aangaan.
Mies zei toen: 'het wordt milder' en ook al leek dat onmogelijk op dat moment, het was de enige boei in die alles opslorpende kolk.
En ja, voor ons is het beste al aangekomen en nu willen we alleen het beste voor ons klein beste-tje:). Voel me nog steeds een lucky bastard om twee prachtige kinderen te hebben ook al leef ik nog steeds met een hele dikke steen in mijn rugzakje.
En denk dat iedereen hier een steen draagt, moeilijk om over de zwaarte van die steen/stenen te oordelen want iedereen 'voelt' en beleeft het op een andere/unieke manier. En elk zijn manier is 'goed', volstaat om aan het einde van de rit voluit te knn zingen: 'I did it myyyyyyy way'.

Soit, moesten we ooit nog eens opnieuw pogingen wagen voor een brusje beangstigt me niet zozeer de mmm, wel het opnieuw voor de keuze te moeten staan over 'laten leven of laten sterven', bij ons overheerst meer de vraag of we nog zo'n angst-zwangerschap willen.
Maar zoals Loeki zegt, je kan het niet allemaal orchestreren, soms komt Murphy gewoon langs en voelt het weer aan als verzuipen om na een tijd(je) weer milder door het leven te gaan met alweer een steentje bij in de rugzak en een rimpeltje rijker;)

Liesje

[Fien83]

@Bokje: Je bent idd een kranige dame hoor! Ik heb eigenlijk best veel geluk gehad hoor. Ik heb twee verse pogingen ICSI gehad en één cryo tp dus op zich echt geen parcours om over te klagen hé. Normaal ben ik ook iemand die best veel aankan, maar op dat vlak op de één of andere manier totaal niet. Was dat ook omdat mijn hormonen opspeelden? Omdat iedereen in mijn omgeving wel zwanger werd? Ik weet het niet, maar 't was een vreselijk gevoel. Mss ga ik dat gevoel nu idd veel minder hebben omdat F. er is, maar ik weet het dus niet.

Door dit allemaal te lezen, kom ik wel tot het besef dat dat gevoel van 'er klaar voor zijn' misschien niet helemaal nodig is. Als ik echt kijk wat ik wil, dan is dat toch wel een brusje dus mss moeten we gewoon eens bekijken wanneer we de stap wagen hé. Allesinds, anticonceptie wordt hier niet gebruikt, maar ik durf nog steeds niet met foliumzuur te beginnen omdat dat ergens voor mij de definitieve beslissing is ook al weet ik gewoon dat het veeeeeel beter is om dat wel te nemen. Ik ben gewoon bang dat ik me er daardoor weer te veel op ga focussen... Wat een hersenkronkels een mens wel niet kan hebben!

[wat is er mis?]

Goh, kranig, moedig, ... kweet het niet hoor. Kdenk dat iedereen er door moet als je dat meemaakt, gewoon omdat het moet. Alé tis zoals Liezeke ook aangeeft, zeker toen mijn vierde zwangerschap mis afliep, en iedereen maar zei hoe sterk en moedig ik wel niet was, had ik ook zoiets v "ja ik heb geen keuze hé; ik moet erdoor". Kweet dat ik toen ook best diep heb gezeten. Maar kheb nog een zoon hé, ik kan het me niet permitteren om de hele tijd te zitten huilen. Ik moet ook v hem genieten, ik ben HEM en MEZELF dat verplicht. En ergens zit er ook altijd dat idee van "miss is hij het wel alleen hé, die ik ooit zal hbb; dan mag ik het zeker niet nalaten om te genieten vd tijd die ik heb".

En Liezeke gft het ook aan. Ik voel me ook best een "lucky bastard" om al een kind te hbb. Alé als je kijkt naar andere verhalen hier, waar heb ik dan om te klagen? Ik heb ook nog steeds een (goede) kans om zwanger te worden en te blijven en ik heb een zoon. Kheb ZOVEEL MEER dan sommige anderen hier. EN mijn zoon is achteraf bekeken heel gemakkelijk gekomen. Kheb me daardoor soms slecht gevoeld hier te zitten tss andere die zoveel meer moeite moesten doen. Kweet heel goed dat anderen zll zeggen dat ik het zo niet mag zien, en dat ik ook recht heb om te "klagen". Maar zelf heb ik dat nodig om het ook te verwerken. Een beetje relativeren en de pijn die ik voel (die er oprecht ook is) in het perspectief zetten v zij die een grotere steen in hun zak met zich meedragen.
Kdenk dan ook bijv aan K'tje, aan Liezeke, maar ook zij die helemaal nog geen kindje hbb en waarvan sommige al langer aan het strijden zijn dan ikzelf. Wat moet ik dan klagen? Welk recht heb ik daartoe? Mijn pijn valt in het niets daartegen.

Mij beangstigt ook zeker niet de mmm. Dit is maar een middel om een doel te bereiken. Echo's, fm, pu, ... tzijn dingen die ik gewoon doe, bijna zoals een broodje halen (bijna hé). De wachtweken zijn voor mij ergens een moment v mentale rust bijna. Al speelt naar het einde toe wel de angst: angst voor een teleurstelling en angst voor een zwangerschap. Maar tis vooral het laatste wat mij het meest afschrikt. Uiteraard wil ik zwanger zijn, maar de angst die met een nieuwe zwangerschap gepaard zal gaan boezemt me zoveel schrik aan dat ik er niet aan wil denken.

En Fien ik neem nu ook geen foliumzuur hoor . Beetje dezelfde redenering. Ook al is dat heel fout. Maar ergens een beetje zo van "nu ben ik niet bezig met zwanger worden"; dus ik laat effe alles. Al weet ik dat ik nu best terug zou beginnen, iets in mij houdt me toch terug tegen. Na morgen (gesprek met de FA) zal ik waarschijnlijk terug beginnen.

[nogeenkeer]

Ik snap je wel, Bokje. Met mijn vier misgelopen zwangerschappen hebben mensen soms iets van "goh, wat heb jij allemaal wel niet meegemaakt" terwijl ik dan denk van tja, ik MOEST er wel door hé, voor kabouter en voor mijn wens voor een tweede kindje. En los wat ze ervan denken, ik heb nu wel (bijna) twee kindjes dus het was het allemaal waard!
En soms voel ik me ook best schuldig tegenover het merendeel van de forummers hier, want in tegenstelling tot 95% ben ik niet de mmm moeten doorlopen, is het bij ons uiteindelijk allemaal nog wel natuurlijk kunnen gaan.

Maar ik treed toch ook de andere reacties hier wel bij hoor meid. Je doet het toch maar en je blijft koppig volhouden. Zoveel koppigheid moet toch vroeg of laat beloond worden! Het is je zooooo hard gegund...