even vertellen...

[skanul]

Hallo allemaal, ik wil mijn verhaal even kwijt omdat ik er steeds meer mee in de knoop zit. Even schetsen: we hebben 3 kinderen (5, 4 en 2) Bij de oudste hebben we 2 jaar lang moeten proberen, clomid moeten nemen en dan te horen gekregen dat we nooit natuurlijk zwanger zouden worden. We gingen starten met ICSI, maar dan te horen gekregen dat het eitje absoluut niet goed was. Die maand toch spontaan zwanger geraakt!! Na 11 maand terug zwanger van nr 2, toen deze 10 maand was, zwanger van nr3. Wat ging het plots snel en makkelijk! Alleen... Op 10 weken spatte de droom uit elkaar: baby'tje was helaas overleden. Curretage gehad en de maand erop direct zwanger! Helaas eindigde deze zwangerschap in een vroege mk op 5 weken. Daarna dan weer direct zwanger en deze baby werd dan 9 maand later geboren. Nu, voor nr 4 liet ik in de zomer het spiraaltje verwijderen. Ik was direct weer zwanger. Helaas, voor het zich kon innestelen zijn we het kindje weer verloren... En nu zijn er alweer enkele maanden voorbij en komt al dat verdriet van al die mk's genadeloos naar boven... En word ik maar niet zwanger. Ik zit er compleet onderdoor momenteel. Terwijl ik weet dat ik gezegend ben met mijn 3 kinderen... Ik ben ook zeer gelukkig met hen, en kon er ook verder mee dat het bij drie zou blijven. Maar niet nu ik die laatste mk gehad heb. Ik ben ondertussen al dik de 38 gepasseerd en natuurlijk is het nu niet meer zo simpel om zwanger te raken... Ik wil enerzijds gewoon verder met mijn leven, anderzijds blijft dat baby'tje steeds ronddwalen... Ik kan niet verder met het gedacht dat er nog eentje bij ons wil komen, maar ik wil er ook niet eindeloos op wachten. Ik stel heel wat dingen uit momenteel: van werk veranderen,... omdat ik niet weet wat ik moet doen.
Ik hoop niet dat ik hier met mijn verhaal mensen kwets, want ik weet het: ik heb er 3 en zou daar blij mee moeten zijn. Dat ben ik ook, alleen is er nog iets onvoltooids momenteel...

[Mirtel]

Hallo Skanul,

Er zullen vast wel mensen zijn die vinden dat je niets te klagen hebt, maar ik begrijp je wel hoor. Een kinderwens kan enorm sterk zijn, of je er nu al hebt of niet. Ik heb er zelf eentje maar verlang enorm naar een brusje voor haar. Soms zit ik naar haar te kijken en bedenk me dat ik niets anders dan enorm dankbaar kan zijn dat zij er is. Maar dat het gevoel dat ik er nog 1 of 2 kindjes zou bij willen gaat nooit helemaal weg. Uiteindelijk moeten we het toch allemaal aanvaarden zoals het komt (of niet komt). Ik wens je veel sterkte bij het verwerken van je verlies en hoop dat je wens toch nog uitkomt... .

Groetjes

Mirtel