Emotionele rollercoaster nr.2...

[Mirtel]

Hoi iedereen,

Binnenkort willen mijn vriend en ik een poging wagen om een brusje te maken voor onze schat van een dochter (ICSI), nu 14 maanden. Hoe dichter het komt, hoe meer ik lig te piekeren. Ik weet zelfs niet meer hoe we het vorige keer gebolwerkt hebben, met al die afspraken in het ziekenhuis... en toen was er nog geen kindje dat aandacht nodig had. Hoewel onze eerste poging een positief resultaat had, lijk ik het er weer even moeilijk mee te hebben als toen. Hoe doen jullie dat, jezelf weer mentaal opladen voor een volgende poging? Of hebben jullie ook telkens weer evenveel stress?

[Amaliya]

Dag Mirtel

Ik begrijp je helemaal. Na de geboorte van ons poppemieke (ondertussen 12maandjes al) was ik al bezig in mn hoofd voor een 2de. Ik wist niet goed hoe of wanneer maar ik wist dat ik ze wou en liefst niet te lang wachten ook.(jaar natuurlijk geprobeerd, 2mk 5 iui en 1icsi dus alles bij een toch een 2 a3 jaar bezig) Maar inderdaad, de rompslomp van steeds op en neer te moeten, al hetgeen we hebben opgegeven (ik heb toenertijd mijn drukke baan opgegeven voor een baan waar work-lifebalance beter was) en ja het is het allemaal waard geweest, want ook wij hadden na de eerste poging een positief resultaat.

Ik denk dat we de stap sneller hebben gemaakt omdat we nog 3 cyrotjes hadden en daar dan toch enkel maar 2 keer op afspraak moesten en geen stimulatie. Helaas zijn de 2pogingen op niets uitgedraaid.

We zijn dus dan opgestart met de stimulatie etc, het is inderdaad niet gemakkelijk, want waar we voorheen samen in de wachtzaal zaten, brengt mijn partner ons dochtertje nu naar de opvang terwijl ik daar alleen sta te wachten en de onderzoeken alleen trotseer. Is het fijn? neen, ik blijf s ochtends ook liever wat langer bij mn dochter. Maar is het het waard, ja.. ongetwijfeld: telkens ik haar armpjes rond mij heb, denk ik dat ik er nog wil, de stress vloeit er zo af en denk ik maar aan een ding: het resultaat

Ik wens je super veel moed en succes om terug te starten

veel liefs

[Mirtel]

Hey Amaliya

Bedankt voor je reactie! Ik wist vrijwel ook meteen dat we voor een tweede kindje wilden gaan, maar ik wilde ook graag een jaar borstvoeding geven dus zetten we nu pas effectief terug de stap. Het nadeel is natuurlijk wel dat m'n cyclus nog niet helemaal terug de oude is, wij hebben ook nog 2 cryootjes ingevroren zitten en hopen die dan ergens rond april-mei te kunnen laten terugplaatsen... . Het zou natuurlijk fantastisch zijn moest het op deze manier lukken, zonder al te veel rompslomp, maar de kans is niet erg groot. En zoniet, zullen het voor mij nu ook meestal tripjes alleen naar het ziekenhuis worden. Maar je hebt gelijk, het resultaat is alle moeite waard. Hoeveel pogingen ik nog zou wagen vooraleer ik er te veel stress van krijg is nu moeilijk in te schatten eigenlijk, al vrees ik dat ik er redelijk gevoelig aan ben. Ik hoop dat jouw nieuwe poging positief resultaat heeft, ik duim voor je!

[SmetterLin]

Beste dames,
ook wij zijn terug aan de ICSI begonnen omdat we er van overtuigd zijn dat onze dochter (bijna 3) een fantastische grote zus zal zijn en wij nog veel liefde over hebben. We wisten vooraf dat we er gelijk weer in moesten vliegen met stimuleren, want geen cryo's en natuurlijk proberen gaat ook niet, want endometriose, dus ik moet tussendoor de pil nemen.
Ik dacht dat het makkelijker zou zijn mentaal... Maar we zijn al weer aan ICSI 5 (1 en 2 waren voor de dochter) en een MK en ik heb telkens veel buikpijn en zo moe, dat was 3 jaar geleden niet. Ook bleef manlief vaak bij ons kind, dus ik ging ook alleen. Nu heeft hij op zijn werk afspraken gemaakt zodat hij meekon en dat maakt het wel weer draaglijker. Nu wachten we op de bloedtest. Ik weet niet of ik het trek als het niet lukt. Ik denk dat ik me dan ga concentreren op het geluk dat ik al heb en er mee stop. Ik hoop dat het bij jullie vlotter gaat.

ps: Waar ik ook zo de boebels van krijg zijn die domme opmerkingen dat het nu de 2de keer wel vanzelf zal gaan, dat de doorgang nu wel vrij is enzo.