Pagina 1 van 1

Verdrongen babywens?

Geplaatst: 28 maart 2014, 13:48
door wings
Dag dames,

In juni 2013 ben ik bevallen van een echt wondertje.
Na een psychologisch erg zware weg zijn we via icsi en tese zwanger geworden van een prachtig zoontje.

Mijn zwangerschap was een ware hel!! Al na 8 weken lag ik in het ziekenhuis met hyperemesis gravidarum. Ik heb overgegeven van week 6 tot op de verloskamer. Niet alleen fysiek maar ook mentaal was dit een zware beproeving.

Na een zwangerschap van 40w1d. Kwam onze prachtige zoon relatief makkelijk ter wereld.
Vanaf dag 1 begon hij te huilen en hij stopte niet meer. Bijna nooit. Hij sliep ook bijna nooit. Wel deed hij af en toe hazenslaapjes van 45 minuten. Daarna kon hij echter weer 8 uur aan een stuk huilen.

Ik voelde me dieper en dieper wegzakken en een postnatale depressie lonkte achter de hoek.

Gelukkig ging het na 11 weken beter en stilaan leerde ik mijn zoontje kennen, hij mij en begonnen we echt van elkaar te houden. Stilaan kwam dat moeder gevoel waar ik zoooooolang op gewacht had en zo over gedroomd en gehoopt had.

Ondertussen is mijn flinke zoon 9 maanden oud... en oh jee... ik voel terug de drang naar een tweede. Altijd gezegd NOOIT meer.

Ik twijfel heel sterk of we dit aankunnen. Ook fysiek heb ik na de bevalling enkele klappen te verwerken gehad. (ziekenhuis opname ivm hersenvliesontsteking en constant ziek was ik)

Een tweede keer de mmm zie ik niet zitten. Zeggen we laten de natuur zijn gang wel gaan en zien dan weer vind ik ook erg zwaar want eigenlijk is het voor ons totaal onmogelijk om natuurlijk zwanger te worden (er zit bijna geen zaad in het ejaculaat en daarom was een tese nodig).

Hoe kom ik er toch achter wat ik nu wil... Soms denk ik dat ik beter naar een psycholoog zou gaan maarja zij kan ook niet voor mij bepalen of we nu voor een tweede moeten gaan of ik mijn droom best nu begraaf voor hij weer groter wordt.

Ik heb het gevoel dat ik vooral om mezelf te beschermen steeds zei "hier komt geen tweede".

Herkent iemand zich in mijn verhaal?!

Liefs

Geplaatst: 28 maart 2014, 17:29
door valentijn
Lieve wings,

Je verhaal is zo herkenbaar.
ik ben de dolgelukkige mama van 2 flinke madammen. Mijn oudste is geboren in juni 2009 na 3 lange jaren geduld, een zware zwangerschap met hyperemesis gravidarum ( met de nodige opnames en spugen tot aan de geboorte) en pre eclampsie en uiteindelijk zwangerschapsvergiftiging en een bewogen bevalling.
Mijn jongste is 10 weken geleden geboren na 4 zware jaren met oa 2 mk, een zo mogelijk nog zwaardere zwangerschap ( meer dan een maand opname, centrale lijn met veneuze voeding gehad, zware medicatie: o.a. Zofran en 29 kilo minder op de teller), dreigende vroeggeboorte, groeiretardatie in beebje en een verschrikkelijke bevalling ( placentaloslating)
Ons kleine meid is een schat, maar weent veel ( tss 8 en 10 uur op een dag). Nu ze wat op gewicht is ( nu 3,3kg) gaan we komende di eens naar osteopaat in de hoop dat die verlichting kan bieden.

Dus we hebben wel wat paralellen he. Onze kinderwens was\ is groot. Wij wilden graag een gezin met 4 kindjes. We zijn dolblij en heel dankbaar met het gezinnetje dat er nu is maar dat wil niet zeggen dat de wens er niet meer is. Voor ons tweede heb ik nooit getwijfeld. Dat ging en moest gebeuren op de 1 of andere manier. Nu heb ik in mijn hart nog heel veel zin om de kans op een 3de open te laten ( maar dan gewoon de natuur zijn gang laten gaan want mmm zie ik niet meer direct zitten) maar mijn hoofd zegt dat dit geen goed idee is ( herhalingsrisico placentaloslating is groot en dat van hyperemesis gravidarum ook). Voor mijn man is het een afgesloten hoofdstuk maar voor mij valt het wat moeilijker.
Er is op facebook ook een besloten groep ivm hg mss een aanrader? Want hg doet wel wat men een mens he. Het kleurt. Je zwangerschap, je kraamtijd en je kinderwens voeg daar nog eens de mmm bij en je hebt al vlug een flinke rugzak he

Dikke knuffel

Geplaatst: 1 april 2014, 7:59
door wings
Dag Valentijn,

Wat deed je antwoord me plezier.
Al had ik misschien wel liever iets anders gelezen ;-)
Wat een heftig verhaal. En nog een derde willen... wat zijn vrouwen toch bijzonder he ;-)

Ik zit momenteel met zoveel vraagstukken. Stiekem hoop ik dat bij een tweede zwangerschap alles anders zal zijn. Spontaan zwanger worden, geen misselijkheid, een wolk van een baby die gewoon lekker slaapt en waarmee ik veel kan knuffelen want dat wilde ons zoontje de eerste weken absoluut niet.

Hoe gaat het met jou? Ik vond het in ieder geval zwaar dat mijn kindje zoveel huilde. We hebben verschillende (3!!) osteopaten bezocht. Een ziekenhuis opname met hem gehad en 3 verschillende kinderartsen geraadpleegd vooraleer er eindelijk iemand zei dat hij koemelkallergie had. De anderen zeiden dat het "gewoon" een huilbaby was. Na een paar flessen nutramigen haden wij een ander beebje.

We zijn erdoor gekomen door die periode van huilen maar ik moet zeggen dat dit me heel erg getekend heeft. Misschien nog meer dan de icsi en de hg. Ik heb het er nog altijd moeilijk mee als ik terug denk aan die moielijke tijd. Ik had me nog nooit zo eenzaam gevoeld als toen. Niemand kon me helpen en door het vele huilen en overstrekken had ik het gevoel dat mijn zoontje mijn liefde afwees. Bewaak je emoties goed. En als jij het gevoel hebt dat er iets scheelt laat dat gevoel dan niet los.

Heel veel sterkte.

Liefs

Geplaatst: 4 april 2014, 19:29
door Ster_
Hoi Wings, wat herkenbaar jouw verhaal!!! Wij hebben ook elf maanden een huilbaby gehad,drie ziekenhuisopnames omdat ik er,totaal door zat, drinken aan de borst was een gevecht maar ik zette koppig door, kind was zo geconstipeerd dat zes keer per dag hoge dosis laxeermiddel niks hielp, hij huilde helder nachten lang, overdag ook constant, sliep hoop en al vier uur van de 24, alle kinderartsen en osteopaat en kind en gezin en vroedvrouw zeiden: huilbaby. Maar het vele ovestrekken en de constipatie maakten dit voor mij heel ongeloofwaardig. Na elf maanden was ik,op op op op op en ben beginnen surfen en kwam op KMA uit. Ben op,eigen houtje met een km vrij dieet begonnen zowel hij als ik en na amper een week hadden wij een compleet ander kind!!! Ik ben hierdoor mijn vertrouwen voor een stuk verloren in de medische wereld. Nu hebben wij een ventje dat mooi doorslaapt, die flink eet en elke dag kaka doet.

Ik kan je angst dus heel goed begrijpen, maar weet je, je kent nu de symptomen en zal het ook sneller herkennen denk ik. Niemand kan zeggen hoe het een volgende keer zal verlopen. Ik had als eerste kind een zware refluxbaby en als tweede dan de KMA. Maar eerlijk kon ik bij de tweede alles veel beter relativeren. Je weet dat er ooit een einde aan komt en dat maakt het echt beter doenbaar. Die gedachte heeft me steeds op de been gehouden. Ook al was het bij de tweede zwaarder door het slaaptekort, lichamelijk dan, mentaal kon ik het echt beter aan! Ik kon relativeren en ook genieten van de knuffelmomenten en uitstapjes wanneer hij niet huilde.

Veel succes met je beslissing!

Geplaatst: 12 april 2014, 7:24
door valentijn
Wings,
Ik hoor zo mezelf in jou. Ik hoopte stiekem ook dat bij een tweede zwanger worden,zijn en de zorg nadien gewoon eens normaal ging lopen. Wist ik veel dat het herhalingsrisico van hg echt heel groot is. Om van de mmm nog maar te zwijgen.

Wat dat wenen betreft. Ik kan er gelukkig vrij goed mee overweg. Heb rel
atief veel geduld ( allee vind ik toch he) en heb echt niet het gevoel dat ik iets niet goed doe. Ik ben ook de enige die haar kan troosten. Mijn man lukt het niet ( hij vind dat beetje frustrerend, zelfs mijn mama moet echt heel veel moeite doen om haar te kalmeren) Het bezoek bij de osteopaat was interessant. Naast de blijkbaar zware reflux is ze alle vertrouwen in haar lijfje kwijt door de pijn die ze de eerste dagen heeft ervaren ( van de brute geboorte en reanimatietechniek) en de tekorten die ze in mijn buik heeft gehad. De osteopate heeft precies toch effect gehad. 2 dagen leek ze precies echt rustiger. Meer lachen ( want dat doet ze jammergenoeg zelden) minder wenen, makkelijker te troosten, minder motorische onrust zowel tijdens als na eten. Nu zitten we weer in zelfde schuitje ( di moeten we terug) gisteren heeft ze veel gehuild maar we zaten in auto van Antwerpen naar de kust heeft ze ontroostbaar gehuild, echt zielig en lastig voor grote zus die ook in de auto zat.

ster: het vechten aan de borst is erg herkenbaar en het overstekken. Gelukkig ken ik KMA van mijn oudste dochter. Ze heeft veel voedingsallergien. Het blijft zelfs nu nog zoeken naar een degelijk dieet. Maar gezien het risico op KMA en het feit dat ik ook niet goed KM kan verdragen eten wij zoveel mogelijk KMA en lactosevrij. Maar als ik zondig heeft mijn molletje buikkrampen dus ik vrees dat ook zij KMA heeft.

Re: Verdrongen babywens?

Geplaatst: 28 december 2016, 11:07
door Jutta
Is hier nog iemand recent met Hg? Ik dus spijtig genoeg wel!