Icsi 2016 oktober-november-december

[MayaM]

Setta, wat rot dat je je gevoelens bij niemand kan uiten, ofja, daar toch niet de gehoopte steun van krijgt.
Het is een feit dat mensen gewoon niet weten hoe om te gaan met de gevoelens van iemand in een fertiliteitstraject. En het maakt je gewoon kapot op den duur, dat is zo...

Heb je er al eens aan gedacht om iemand op te zoeken die je kan helpen bij het verwerken van je gevoelens en emoties? Bijvoorbeeld een goede psycholoog, die een beetje gespecialiseerd is in fertiliteit?
Het klinkt drastisch, maar ik heb hier ongelofelijk veel aan gehad... want het is heel zwaar he meid...

[Setta]

Ik vind het gewoon zo doodjammer dat zij me op dit cruciale moment in mijn leven laat vallen. Oké, ze was er al die jaren, maar waarom kan dat dan nu niet? Waarom begrijpt ze niet dat ik het moeilijk heb? Is het dan echt zo veel gevraagd om me gewoon een extra schouderklopje te geven(als ik dat al krijg ) en te begrijpen dat ik soms liever zou huilen dan lachen waardoor ik stil word? Blijkbaar is dat voor haar niet mogelijk en hoe ik ook probeer: ze begrijpt het niet en blijft koppig mokken.

Bedankt voor de tip Maya, is heel lief van je Ik probeer nog geen hulp te zoeken omdat ik dat ook nog niet echt nodig gehad heb. Als ik de kans krijg tot rust te komen(ook al betekent dat: wat voor me uit te staren) krabbel ik wel weer recht, maar het is net zo'n moeilijke moment van het jaar. Iedereen verwacht dat je vrolijk aan de feesttafel zit en dat je allemaal overeenkomt. Dat er dan maar niks gezegd wordt over jouw verdriet en je diepste wens moet dan maar kunnen zeker...

Ik bedenkt me dan altijd hoe zwaar dit voor een relatie moet zijn...daar heb ik dan gelukkig geen 'last' van, maar ik kan me voorstellen dat een koppel hier bijzonder zwaar onder te lijden heeft.

[Fiekemarieke]

Hey Setta, Phieke neemt me de woorden uit de mond.. Jouw mama is persies wel een pateeke he. moet echt niet leuk zijn.. Hier is het omgekeerd, mijn mama wil er echt voor me zijn, maar ik kan het niet verdragen. Vind dat erg van mezelf maar ik kan er echt niet aan doen..

Ik heb zelf net na een kleine zoektocht een apotheker gevonden die een vitamine (inofolic) kan bestellen in Duitsland. Zou spectaculaire resultaten geven bij PCOS. Dus ik ben eens benieuwd ! Jammer dat ik het nu pas te weten ben gekomen. Voelt aan alsof we veel tijd en pogingen verspild hebben

[Setta]

@Fieke: ik heb haar altijd versleten zoals ze is, iedereen heeft z'n persoonlijkheid, goede en slechte kanten, maar de laatste tijd wringt het gewoon voortdurend. Zal uiteraard ook wel aan mij liggen, maar zij zelf ziet enorm af van haar menopauze(dat is dan ook weer zoiets waarover je hier niet mag praten). Als ik haar vraag begrip te hebben voor mij smijt zij die vraag gewoon terug, dus ik zou begrip moeten hebben voor haar. Dat is zo ongelofelijk flauw dat ik doorgaans mijn verdriet dan maar inslik en denk "anders is het weeral ruzie". Je kan dat niet altijd, zeker niet als je net voor de feestdagen zo'n klap te verwerken krijgt. Zoals zij me gisteren zei "zet het van je af, blijf niet doorzeuren"...was het maar zo gemakkelijk

Zeker proberen die vitamine! Dat kan soms echt wonderen doen! Vroeger minstens 4 blaasontstekingen per jaar...nu geen enkele meer dankzij vitaminen van het kruidvat

[luchtballon]

setta: het is heel normaal dat je een dipje heb en deze stomme feestdagen maken het nog veel erger vind ik.
ik heb ook eens naar een psycholoog geweest en vond het persoonlijk maar niets. ik zou ook niet direct naar een psycholoog gaan zolang je jezelf nog af en toe toch nog wat moed kan geven. en de omgeving, tja die begrijpen er natuurlijk niets van!!! ik probeer mezelf te troosten door te denken dat ik misschien net als hen ook zo zou reageren mocht ik dit wereldje niet gekend hebben.

[Setta]

@Luchtballon: het lijkt mij inderdaad heel moeilijk te weten hoe je als buitenstaander moet reageren, maar ik vind het 'vanzelfsprekend' dat de persoon die mij ter wereld gebracht heeft weet hoe ik me voel en dat ik het nu gewoon heel zwaar heb. Het kwetst mij enorm als zij dat niet doet. Ze kan zich wel inleven in het echtscheiding-verdriet van mijn zus, waarom dan niet in mijn verdriet? Het is telkens een beetje rouwen wat wij doen hé. Dat vindt zij dan weer overdreven, want: "het leefde toch nog niet he". Van op een afstand kijken kan ik niet, het zijn tenslotte 'mijn' embryo's, voor mij leven ze wel en voor mij hebben ze vanaf het moment dat ze er zijn een waarde. Wat moet ik dan doen, pas er aan denken als ik effectief zwanger ben? Hoe doe je zoiets, wil het weten...Met een brede glimlach aan de kersttafel zitten lukt me nu even niet, sorry. Toen mijn metekind haar nieuwjaarsbrief voorlas zat ik met de tranen in mijn ogen op mijn smartphone te staren...het was dat of beginnen wenen(en daar geen begrip voor krijgen). Je kan zoiets gewoon met de beste wil ter wereld niet uitleggen

[luchtballon]

setta: het is waar. heb ook al van die opmerkingen gekregen die je zo verdrietig maken. zoals laat het los en aanvaard nu eenmaal dat je geen kinderen kan krijgen of je bent toch gezond of er bestaan veel ergere dingen dan dat. ze hebben wel een beetje gelijk maja. ik vind het zo erg. mijn man zijn broer is er niet meer en mijn broer is mentaal gehandicapt. dusja zal nooit geen tante worden en wij nu ook geen kinderen. het alsof de familie moet uitsterven. het lijkt voor mij daarom erger maar het is sowieso voor niemand leuk om zijn kinderwens niet te kunnen vervullen. dus misschien lijkt het voor jouw moeder minder erg jouw probleem omdat ze toch hoopt dat het ooit goed komt en ze weten niet juist wat het allemaal inhoudt en een scheiding juist wel. tenslotte moet je proberen je te concentreren op mensen die je wel steunen. je man, WIJ, vrienden... hou moed!!!!

[Setta]

Het meest vervelende vind ik is dat ik het haar niet uitgelegd krijg. Heb het geprobeerd, maar nu is het beeld zonder klank. Net nu ik graag met haar wil praten, dat heb ik dus altijd voor. Altijd mee naar Gent gaan, nu naar Jette...zij noemt dat steunen, vandaar dat ze nu zo kwaad is. Uiteraard is dat een vorm van steun, maar eens thuis moet alles verwerkt worden en dan laat ze me alleen er voor staan. Ik mag wel tegen haar praten, maar uiteindelijk ga ik met hetzelfde rotte gevoel, of nog erger, naar huis. Krijg dat maar eens uitgelegd

Om ruzies zoals deze te vermijden hou ik mijn verdriet zo veel mogelijk voor mezelf, maar ja...helemaal alleen kan ik dit onmogelijk verwerkt krijgen.

[luchtballon]

setta: misschien nog eens proberen uitleggen via een brief of mail??? wat zeg je zus of broer???

[Setta]

Mijn zus heeft enorm gemakkelijk kinderen kunnen krijgen. Haar standaard zin is: probeer het toch gewoon wat langer. Zij is er ook tegen dat ik zonder man een kind wil. Het minste wat ik tegen haar zeg ontaardt in een "jij zou beter een man zoeken, zou je deugd doen". Ik kan geen fatsoenlijk gesprek meer met haar voeren op die manier. Moet ik dan ook iedere keer zeggen als zij over haar scheiding begint "tja, met jouw karakter is dat niet moeilijk he" of "je wist met wie je trouwde". Als ik dat ter sprake breng in een gesprek met mijn ma is het altijd "ja maar, liefde is blind, jij kent dat niet" of "je zus bedoelt dat niet slecht, je kent ze toch". Dan moet je, vind ik, niet verschieten als ik lastig reageer of me terugtrek hé Ik ben eens met mijn zus gaan eten. Constant kritiek en 'goed bedoeld advies' en me proberen koppelen aan een kelner die vervolgens voortdurend contact zocht via Facebook...fijn hoor!

In plaats van dan te begrijpen dat ik liever niet met mijn zus praat of te begrijpen waarom ik bij Kerstmis me zo in mezelf keerde krijg ik dan van mijn ma te horen dat ik toch echt wel niet weet hoe ik met mensen moet omgaan...wie voelt zich dan niet gekwetst(nota bene de dag dat je weer eens te horen krijgt dat het niks geworden is)

[luchtballon]

setta: begrijp je volledig maar tis niet gemakkelijk om kinderen te krijgen zonder man. ik heb veel steun aan mijn man maar als jij dat niet heb des te zwaarder. ik heb er ook niet veel aan moeder of schoonmoeder hoor! ik denk dat ze dat niet kunnen begrijpen, vroeger bestond deze ook niet e! ik heb hier ook 2 collega's een kind zonder man. ze vonden het ook heel zwaar maar het is hen uiteindelijk gelukt. dus moed blijven houden en probeer te zoeken naar mensen die je wel steun kunnen geven en de anderen die niet willen ze eerder gerust te laten. het geeft toch geen zin. ik doe het ook zo. mijn steun is beperkt maar beter dan niets.

[Setta]

@Luchtballon: jouw/jullie steun hier is groot in kwaliteit, 't is dat wat telt
Het vervelendste vind ik en blijf ik ook vinden: zien dat het bij anderen wel lukt of weer eens een BV die koste wat kost in de aandacht moet staan met een zwangere buik. Je gunt het hen zo hard, maar wanneer is het eens aan jou hé.
Je staat altijd machteloos en je weet niet wanneer je verdriet gaat stoppen.

[luchtballon]

setta: ik weet het. ik ben ook soms zo gefrustreerd waarom altijd de anderen en het lijkt dat het bij anderen zo gemakkelijk gaat. grrr, niet te doen! het leven is echt niet eerlijk.

[Dora26]

Dag dames,
Het is alweer wat langer geleden dat ik hier was, maar wilde jullie toch nog even het allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. En daarmee bedoel ik dat ik hoop dat jullie droom om mama te worden zal uitkomen! Ik wens jullie heel veel sterkte en goede moed toe! Hopelijk is het snel aan jullie!

Nog even over de psycholoog/therapeut. Ik denk eerlijk gezegd niet dat je moet wachten tot het allemaal 'uit de hand' loopt. Wat extra ondersteuning en tips om ermee te leren omgaan kunnen heel veel doen en kunnen het proces mogelijk ook wel iets 'draaglijker' maken. Ik heb tijdens de behandelingen (al vanaf we wisten dat het moeilijker zou gaan) gesprekken gedaan; afhankelijk van hoe hard ik ze nodig had. De ene keer was dat wekelijks, de andere keer om de 2 of 3 weken... Ik kan het alleen maar aanraden! Ik keek er elke keer naar uit en telde werkelijk de dagen af naar die gesprekken, omdat ik er enorm veel aan had.

@IsabelleV: Ik lees dat ICSI bij jou ook snel resultaat had na de IUI! Gefeliciteerd!

[IsabelleV]

Klopt, Dora! We voelen ons geweldig 'lucky'. Nu 7 weken ver, het is nog pril maar zo moet je beginnen hè
Ik voel vaak veel onzekerheid en heb het moeilijk met het wachten tussen de controles door maar dat hoort erbij hè. Aftellen tot week 12! Hoever ben jij ondertussen?