2017.. ons jaar?

[MAYA123]

Hier ben ik dan...

Na maanden stiekem alle berichtjes meelezen, heb ik vandaag dan toch besloten me te registreren.
Waarom? Geen idee. Waarschijnlijk omdat ik me nog nooit zo eenzaam en onbegrepen gevoeld heb. En dat terwijl ik nog nooit door zoveel lieve mensen omringd ben geweest.

Ons verhaal is nog maar net gestart. Na de pilstop in januari 2016 waren we al volop aan het dagdromen over hoe ons leven eruit zou zien als er een kleintje bij zou komen. Alles kwam al aan bod: eventuele namen, hoe we het gingen aankondigen... zelfs de babyborrel waren we in gedachten al aan het plannen. (en die ging natuurlijk TOP zijn )

Helaas had moeder natuur andere plannen (de trees!) en bleef een zwangerschap uit. Na de nodige onderzoeken, bleek dat mijn vriend zijn zaadkwaliteit heel ondermaats was. Vorige week hadden we een gesprek met de fertiliteitsarts en zij stelde voor om meteen met ICSI te beginnen. Hoewel dit op zich een zware klap was, zijn we ook zeer dankbaar dat de wetenschap zo ver staat dat dit überhaupt mogelijk is en dat deze behandeling door de terugbetalingen betaalbaar is.

Ik leef momenteel in tweestrijd. Enerzijds blij en opgelucht dat ze ons gaan helpen, anderzijds bang voor de eventuele lijdensweg die ons misschien nog te wachten staat (dit bedoel ik vooral mentaal). Wanneer ik het moeilijk heb, kom ik vaak lezen op dit forum. Enerzijds biedt het een enorme troost, anderzijds maken de vele verhalen me vaak ook triester dan ik eerst al was. Een echt dubbel gevoel. Bij conversaties die soms heel abrupt eindigen, vraag ik me vaak af: hoe zou dit nu geëindigd zijn? Is het bij hen gelukt of zijn ze nog steeds aan het proberen?

Daarom een warme oproep naar iedereen die in hetzelfde schuitje zit. Ik wil graag jullie gevoelens horen. Jullie dieptepunten, hoogtepunten en hopelijk goede afloop.. en ik denk ook een beetje jullie lieve woorden die zeggen dat alles wel goed zal komen.

Ik ben een echte babbelkous. Als er iets scheelt, los ik het op door erover te praten. Ik uit mijn gevoelens, maar nu voel ik me alleen en onbegrepen in een wereld die maar blijft verder draaien, terwijl de mijne stil blijft staan.

Ik had nooit gedacht dat ik op een forum een boodschap van mezelf zou achterlaten. Als ik iets kwijt zou willen, zou ik wel naar vrienden of familie gaan.. Maar kijk, hier ben ik dan, de wonderen zijn de wereld nog niet uit.. Nu enkel nog wachten op dat ene andere wonder...

xx

[Setta]

Ik heet je alvast welkom. Het zal hoe dan ook een zwaar proces worden en jammer genoeg: hoe langer het duurt, hoe zwaarder het wordt. Vaak zie ik hier wel dat als het probleem bij de man ligt het dan sneller opgelost geraakt. Als er bijvoorbeeld bij de vrouw iets scheelt, zoals iets aan de baarmoeder bijvoorbeeld, duurt het vaak een jaar of drie vooraleer er resultaat is(tenzij ze het probleem sneller opmerken natuurlijk).

[MAYA123]

Bedankt Setta,

Laten we hopen dat je gelijk hebt. Ook voor jou veel succes gewenst. Ik ken je verhaal natuurlijk niet, maar uiteindelijk zitten we hier allemaal om dezelfde reden..

Xx

[Carootje]

Welkom Maya,

Ja die trees van een moedernatuur werkt soms met rare kronkeltjes he. En die zijn niet altijd voor iedereen even plezant. Maar zoals je al aangeeft hebben we het 'geluk' om ons probleem in deze tijd te hebben en niet 20 of 30 jaar geleden, want dan was het al snel einde verhaal geweest. Dus hoe lastig de alternatieve weg soms is, we kunnen nog wel proberen en hopen. En ja hoor, dat doen we hier allemaal. En de ene dag lukt dat al wat beter dan de andere.

Ik herken me ook wel in die babbelkous die jij bent. Al is die kous hier ondertussen door het hele proces soms meer een stokje geworden. Maar erover praten helpt. (En beseffen dat niet iedereen in je naaste omgeving direct weet hoe ze met zo'n groot iets moeten omgaan, heeft mij ook geholpen. Mensen doen soms heel ongelukkige uitspraken of dingen, maar meestal is het gewoon omdat ze echt niet beter weten.) En weten dat je dan in een groep zoals de deze terecht kan, waar iedereen in hetzelfde schuitje zit en iedereen met 1 woord direct weet wat je bedoeld, dat kan soms zo deugd doen.

En jawel hoor, tussen alle zware dingen en conversaties is er hier ook heel regelmatig goed nieuws te vinden. En dat geeft dan weer hoop, want als het bij die dames lukt, wel dan lukt het bij ons op een dag ook.

[MAYA123]

Dag Carootje

Bedankt voor de lieve en hartverwarmende reactie.

Het is inderdaad een "voorrecht" om in deze tijd te leven, en dat besef ik maar al te goed! Lang leve de wetenschap en die enorm slimme mensen!

Ik heb mezelf al vaak de vraag gesteld of ik er goed aan gedaan heb om het aan sommige mensen te vertellen. Je kan het hen niet kwalijk nemen, maar hun uitspraken zijn inderdaad heel vaak héél erg ongelukkig en ongepast.
Maar ik heb de indruk dat "mijn last" precies wat minder wordt, telkens als ik het met iemand deel.. Met alle tegenslagen in mijn leven, heb ik het verwerkt door er enorm veel over te praten, maar dit is precies toch anders.
Ik wil er dolgraag over babbelen en wil mijn verhaal met de mensen delen. Het probleem is enkel dat die mensen totaal niet weten waarover ik het heb en vaak mijn frustraties niet snappen. Laatst zei een vriendin me (nadat ik voor de eerste keer m'n verhaal gedaan had, met de nodige tranen uiteraard) : "Ja dat is inderdaad niet zo leuk, maar ik zie voor de rest toch geen probleem? Ze kunnen je toch helpen? Waarom ben je dan zo verdrietig?"

En ja... dan ben je uitgebabbeld.. Ze had inderdaad gelijk, maar ja... de gevoelens die hiermee gepaard zijn, kan je gewoon niet uitleggen aan iemand die er nooit problemen mee gehad heeft.

Dus daarom is dit forum wel geweldig. Het is soms moeilijk om de andere dames hun zware verhalen te lezen, maar eens zo fijn om te zien dat dit dan toch een happy ending gekregen heeft.

Ook voor jou heel veel succes gewenst Carootje. Ik duim ook voor elk van jullie dat 2017 hét jaar wordt waarin jullie wensen zullen uitkomen.

xx