Nog 1 ICSI-poging over...

[Digna]

Hallo Dames,

Na lang twijfelen heb ik me dan toch ook maar geregistreerd op dit forum. Niet vanzelfsprekend voor mij, want "ik kan het wel aan hoor". Maar dan is daar plots die zesde en laatste poging. Wat als het niet lukt?
Ik heb veel steun aan familie en vrienden, maar ik mis het toch om m'n verhaal te kunnen doen aan iemand die het zelf allemaal meegemaakt heeft.

Dit is ons relaas:
- Februari 2015 1e ICSI = 4 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing --> zwanger ! Zoontje geboren in november 2015.
- Oktober 2016 ICSI 2 = 5 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- Januari 2017 ICSI 3 = 3 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing, niet zwanger
- april 2017 ICSI 4 = 4 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- September 2017 ICSI 5 = 8 eicellen, 3 bevruchtingen waarvan 1 voldoende voor cryo en 1 teruggeplaatst. Niet zwanger

We hebben nu dus nog 1 cryo'tje en dan nog de laatste ICSI-poging en dan is het voorbij... althans voor de terugbetaalde pogingen.
Ik wil blijven gaan, mijn man heeft het veel lastiger om de moed erin te blijven houden en te zien wat een effect het op mij heeft (emotioneel, maar ook fysiek: intussen al +15 kilo na al die behandelingen...). En dus nog voor we aan die zesde poging bezig zijn, hebben we al gesprekken over het al dan niet gaan voor een zevende zelf bekostigde poging. En daar verschillen we al van mening. Dus bovenop de druk van de infertiliteit, komt nu die spanning.

En dan heb je nog de omgeving, die -ongetwijfeld goed bedoeld- steevast afkomen met "wees al blij dat het jullie de eerste keer gelukt is". Rationeel gesproken begrijp ik wat ze bedoelen, maar emotioneel vind ik dat zo'n k*t-opmerking! De kinderwens bij een tweede is even groot als bij een eerste, dus het verdriet als het niet lukt is ook even groot dan als het niet lukt bij een eerste. En ja, wij zijn ongeloofelijk dankbaar voor ons zoontje, we zouden hem niet kunnen missen. En ja, we weten dat het altijd erger kan en dat er koppels zijn die ongewild kinderloos blijven. Dus in die zin zijn wij dan nog bij "de beteren". Maar is het dan zo fout om verdrietig te zijn dat dat zusje/broertje maar niet lukt?

Zijn er nog dames die met dezelfde problematiek worstelen? Hoe gaan jullie daarmee om?
En nog een andere vraag: wij zijn in behandeling in Imeldaziekenhuis Bonheiden (Dr. Pelckmans). Ik ben daar zeer tevreden over, maar ik lees op dit forum toch wel wat verhalen van dames die voor hun laatste poging toch overgestapt zijn naar Jette (met succes) en nu begin ik dus ook me af te vragen of het zinvol/een goed idee zou zijn om die laatste poging inderdaad elders te doen....

Groetjes
Digna

[mineke]

Hoi,

Het is ook lang geleden dat ik nog iets gepost heb, ik lees wel af en toe nog mee en put hier soms hoop uit, soms ook wanhoop jammer genoeg, want ieder zijn verhaal is zo anders en kent een andere afloop. Ik zit ook in hetzelfde schuitje als jij: "en dan is er die laatste poging...". Die zin speelt meermaals per dag door mijn hoofd. Ik heb net zoals jij niets om zogezegd over te klagen, want ik heb een gezonde, mooie tweeling; een jongen en een meisje, een koningswens... Voor velen al meer dan genoeg. En toch is er dat onbegrensd verlangen naar een 3e kindje, een 2e zwangerschap. Ik had het al redelijk snel nadat we op ons plooi waren gekomen na dat eerste toch wel heel druk jaar na de geboorte. Maar omdat manlief toch wel nog wat wou wachten, die ging er van uit dat het weer na twee pogingen zou gelukt zijn, zijn we pas vorig jaar gestart. Dat was 3 jaar na de geboorte, ondertussen zijn we een dik jaar verder en zijn er 3 ICSI-pogingen (in totaal 10 TP's met alle cryo's erbij, wel telkens maar een tegelijk om een tweeling te vermijden) gebeurd, allemaal zonder resultaat. Er is zelfs een extra onderzoek gebeurd, maar niets wijst erop dat het niet meer kan lukken. Voortdurend zijn er die vragen? Is het wel nog de moeite, waarom zou het nu wel nog lukken, waarom niet? Is het omdat ik 5 jaar ouder ben, omdat ons leven zoveel drukker is, omdat de druk om zwanger te worden telkens toeneemt? Waarom kan ik (nog) geen vrede nemen met onze huidige gezinssituatie? Wat als ik die klik echt ga moeten maken? Ben ik niet te egoïstisch om dit nog zo hard te willen terwijl er zulke mooie jaren voorbij gaan en mijn kindjes mijn volle aandacht verdienen? En zo gaat de piekermolen maar voort... dag en nacht. Voortdoen na die 6e poging gaan we niet doen, dat hebben we beslist. Dat maakt de druk in feite nog groter, aan de andere kant zal het ook goed zijn dat dit verhaal een einde kent. Met of zonder 3e kindje. Dan zal het een kwestie worden van dit alles een plaats te geven, te koesteren wat ik heb, en de draad van het gewone leven weer op te pikken, zonder te rekenen en te tellen, te haasten naar afspraken, te combineren met het werk en vooral het zenuwachtig op telefoontjes te wachten... Zo graag zou ik die allerlaatste poging in een succesverhaal willen zien eindigen, voor mezelf, voor jou, ... maar ja, de realiteit dwingt me om mijn voetjes op de grond te houden. Had ik maar een glazen bol...
Ik wens jou alleszins massa's succes, en hoop echt voor jou (en voor mezelf) dat de natuur ons voor een laatste keer goed gezind mag zijn.
Liefs.

[Nelle84]

Hey,
Jouw verhaal lijkt een beetje op het onze.
Zwanger na de tweede icsi poging, eerste tp, is ons zoontje geboren. Ik ben voor onze zevende poging na jette gegaan, 3 follikels, 1 goede eicel,tp gehad, zwanger, maar miskraam. Doen nu een achtste poging zelf betaald, maar icsi mnc. Ik heb een laag amh, daardoor heb ik weinig follikels. In jette doen ze dit, two for one, dus bv je laatste poging, kan je dan twee pu laten doen.
Xxx

[Kim1989]

Ik kan toch ook iedereen aanraden om naar Jette gaan.

Ik was er in het begin ook echt niet voor de vinden. Ik was blij in het ziekenhuis waar ik zat, maar mijn gyne heeft me zelf doorgestuurd en zei zelf, het is niet dat wij iets verkeerd doen, maar daar heb je eens een ander labo, wat altijd goed is.

En id ik had meer cryo’s en de 2e was raak! Zeker als je terugbetaalde pogingen bijna op zijn, zou ik het zeker eens overwegen.

[Sarahke82]

Hallo Dames,

Na lang twijfelen heb ik me dan toch ook maar geregistreerd op dit forum. Niet vanzelfsprekend voor mij, want "ik kan het wel aan hoor". Maar dan is daar plots die zesde en laatste poging. Wat als het niet lukt?
Ik heb veel steun aan familie en vrienden, maar ik mis het toch om m'n verhaal te kunnen doen aan iemand die het zelf allemaal meegemaakt heeft.

Dit is ons relaas:
- Februari 2015 1e ICSI = 4 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing --> zwanger ! Zoontje geboren in november 2015.
- Oktober 2016 ICSI 2 = 5 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- Januari 2017 ICSI 3 = 3 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing, niet zwanger
- april 2017 ICSI 4 = 4 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- September 2017 ICSI 5 = 8 eicellen, 3 bevruchtingen waarvan 1 voldoende voor cryo en 1 teruggeplaatst. Niet zwanger

We hebben nu dus nog 1 cryo'tje en dan nog de laatste ICSI-poging en dan is het voorbij... althans voor de terugbetaalde pogingen.
Ik wil blijven gaan, mijn man heeft het veel lastiger om de moed erin te blijven houden en te zien wat een effect het op mij heeft (emotioneel, maar ook fysiek: intussen al +15 kilo na al die behandelingen...). En dus nog voor we aan die zesde poging bezig zijn, hebben we al gesprekken over het al dan niet gaan voor een zevende zelf bekostigde poging. En daar verschillen we al van mening. Dus bovenop de druk van de infertiliteit, komt nu die spanning.

En dan heb je nog de omgeving, die -ongetwijfeld goed bedoeld- steevast afkomen met "wees al blij dat het jullie de eerste keer gelukt is". Rationeel gesproken begrijp ik wat ze bedoelen, maar emotioneel vind ik dat zo'n k*t-opmerking! De kinderwens bij een tweede is even groot als bij een eerste, dus het verdriet als het niet lukt is ook even groot dan als het niet lukt bij een eerste. En ja, wij zijn ongeloofelijk dankbaar voor ons zoontje, we zouden hem niet kunnen missen. En ja, we weten dat het altijd erger kan en dat er koppels zijn die ongewild kinderloos blijven. Dus in die zin zijn wij dan nog bij "de beteren". Maar is het dan zo fout om verdrietig te zijn dat dat zusje/broertje maar niet lukt?

Zijn er nog dames die met dezelfde problematiek worstelen? Hoe gaan jullie daarmee om?
En nog een andere vraag: wij zijn in behandeling in Imeldaziekenhuis Bonheiden (Dr. Pelckmans). Ik ben daar zeer tevreden over, maar ik lees op dit forum toch wel wat verhalen van dames die voor hun laatste poging toch overgestapt zijn naar Jette (met succes) en nu begin ik dus ook me af te vragen of het zinvol/een goed idee zou zijn om die laatste poging inderdaad elders te doen....

Groetjes
Digna

Ik zou ook naar Jette gaan. Wij hadden steeds weinig embryo's daar, maar wel telkens van superkwaliteit. Ik was ook telkens na 2 PU's zwanger.
Jette staat bekend om zijn labo. Mensen van over heel Europa komen naar daar. Dus ik denk dat je beter af bent in Jette voor je laatste poging. Moest ja dan nog een extra poging zelf willen betalen, in Jette proberen ze je te helpen met medicatie die teruggekomen is van mensen die ze niet meer nodig hadden. Dan betaal je enkel de andere kosten nog.

[Emmy2]

Dag Digna, jouw verhaal is een beetje gelijkaardig als het mijne. Ik had nog redelijk wat hoop toen ik nog 2 cryos (heb ik tesamen laten terugplaatsen in augustus) had van icsi 5, want je weet dat je nog een ganse icsi poging kan doen erna, dus ik dacht nog dat het goed ging komen. Nu echter, aan het herstellen van een vroeg miskraam van icsi 6 en slechts 1 cryo over, is het voor mij precies al over. Dit is pas "nog 1 kans over", van de terugbetaalde pogingen althans. En altijd gezegd dat ik nog wel een 7e punktie ging doen. Maar nu na nog een vmk weet ik het niet meer, want ik ben wel op. 6 icsi's is precies genoeg voor een lichaam, maar het zijn vooral de mk'en en vmk'en die mijn energie wegnemen... Als je nog een paar icsi pogingen te gaan hebt, is het allemaal minder zwaar he, maar dan is ineens die laatste punktie achter de rug, in mijn geval eerst met een positief resultaat, waar ik ook niet echt blij mee kon zijn. Ik weet echt niet hoe ik over die laatste cryo moet denken, erin geloven of niet, ik kan het nog moeilijk.
Ik ben eerder overgestapt naar jette, je hebt hierbij niks te verliezen, het is een heel goed labo, ze kregen me wel verschillende keren zwanger, maar helaas ging het steeds mis, en uiteindelijk heb ik daar ook niks aan, dus voor mij heeft het nog niet geholpen om over te stappen. Misschien voor jou wel, je zal het nooit weten, als je het niet doet. Succes!

[mineke]

Als ik jullie verhalen lees, merk ik dat ik precies niet de enige ben waarbij een eerste zwangerschap - eens de juiste behandeling was gevonden - er relatief snel is gekomen en dat een tweede maar niet lijkt te lukken. Hoe komt dat toch? kan je je afvragen. Het is alsof we maar een keer recht hebben op een mirakel. En ik weet het dat je 'objectief gezien' moet kunnen tevreden zijn met wat je al bereikt hebt, maar iedereen heeft toch het recht om te dromen en die proberen waar te maken, niet? Ik vermoed ook dat hoe dichter die eindstreep (van de terugbetaalde pogingen) in zicht komt, hoe stressvoller je natuurlijk ook bent, en dat zal wellicht geen al te goede invloed hebben, maar hoe kun je er in godsnaam anders mee omgaan? Tips meer dan welkom!

[Eliza]

Hallo Dames,

Na lang twijfelen heb ik me dan toch ook maar geregistreerd op dit forum. Niet vanzelfsprekend voor mij, want "ik kan het wel aan hoor". Maar dan is daar plots die zesde en laatste poging. Wat als het niet lukt?
Ik heb veel steun aan familie en vrienden, maar ik mis het toch om m'n verhaal te kunnen doen aan iemand die het zelf allemaal meegemaakt heeft.

Dit is ons relaas:
- Februari 2015 1e ICSI = 4 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing --> zwanger ! Zoontje geboren in november 2015.
- Oktober 2016 ICSI 2 = 5 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- Januari 2017 ICSI 3 = 3 eicellen, 1 bevruchting & terugplaatsing, niet zwanger
- april 2017 ICSI 4 = 4 eicellen, 2 bevruchtingen maar onvoldoende kwaliteit voor cryo dus beiden teruggeplaatst. Niet zwanger
- September 2017 ICSI 5 = 8 eicellen, 3 bevruchtingen waarvan 1 voldoende voor cryo en 1 teruggeplaatst. Niet zwanger

We hebben nu dus nog 1 cryo'tje en dan nog de laatste ICSI-poging en dan is het voorbij... althans voor de terugbetaalde pogingen.
Ik wil blijven gaan, mijn man heeft het veel lastiger om de moed erin te blijven houden en te zien wat een effect het op mij heeft (emotioneel, maar ook fysiek: intussen al +15 kilo na al die behandelingen...). En dus nog voor we aan die zesde poging bezig zijn, hebben we al gesprekken over het al dan niet gaan voor een zevende zelf bekostigde poging. En daar verschillen we al van mening. Dus bovenop de druk van de infertiliteit, komt nu die spanning.

En dan heb je nog de omgeving, die -ongetwijfeld goed bedoeld- steevast afkomen met "wees al blij dat het jullie de eerste keer gelukt is". Rationeel gesproken begrijp ik wat ze bedoelen, maar emotioneel vind ik dat zo'n k*t-opmerking! De kinderwens bij een tweede is even groot als bij een eerste, dus het verdriet als het niet lukt is ook even groot dan als het niet lukt bij een eerste. En ja, wij zijn ongeloofelijk dankbaar voor ons zoontje, we zouden hem niet kunnen missen. En ja, we weten dat het altijd erger kan en dat er koppels zijn die ongewild kinderloos blijven. Dus in die zin zijn wij dan nog bij "de beteren". Maar is het dan zo fout om verdrietig te zijn dat dat zusje/broertje maar niet lukt?

Zijn er nog dames die met dezelfde problematiek worstelen? Hoe gaan jullie daarmee om?
En nog een andere vraag: wij zijn in behandeling in Imeldaziekenhuis Bonheiden (Dr. Pelckmans). Ik ben daar zeer tevreden over, maar ik lees op dit forum toch wel wat verhalen van dames die voor hun laatste poging toch overgestapt zijn naar Jette (met succes) en nu begin ik dus ook me af te vragen of het zinvol/een goed idee zou zijn om die laatste poging inderdaad elders te doen....

Groetjes
Digna

Hey,
Voor alle duidelijkheid : Mijn verhaal is anders op een aantal vlakken en niet bedoeld als pleidooi voor eiceldonatie.
Zelf heb ik 8 IUI-kes en de 6 terugbetaalde pogingen ICSI achter de rug met mijn eigen materiaal. Poging 5 en 6 heb ik als heel deprimerend ervaren, ik geloofde daar eigenlijk niet meer in, maar mijn man wou een kind van mij “een klein Eliza’ke” zoals hij dat noemde. Dus deed ik ze (en ze mislukten).

Tijdens de ICSI pogingen in België had ik eigenlijk steeds een “plan B” voor ogen en dat was eiceldonatie (zelf ben ik al wat ouder) in Spanje. Ik geloofde sterk in mijn kansen op zwangerschap en ik maal niet zozeer om genetische afkomst. De eerste poging waren de verwachtingen hoog gespannen maar de poging mislukte. We kregen dan als feedback dat het aan het sperma zou liggen, maar om die conclusie met zekerheid te kunnen trekken zouden we in totaal drie pogingen moeten ondernemen met eiceldonatie. Wij liepen dan eigenlijk tegen een grens aan waar we niet over wouden. Embryodonatie was voor ons wel een brug te ver en nog 2 pogingen in Spanje financieren zagen we ook niet zitten. We hebben dan gekozen om nog één poging te ondernemen in Spanje “voor de statistieken”. We kochten eigenlijk een soort gemoedsrust met het idee dat we eigenlijk wel alles geprobeerd hadden binnen redelijke grenzen om onze kinderwens te realiseren. We wouden ook geen tussenresultaten meer weten, enkel waar we wanneer dienden te zijn. We hadden geen verwachtingen meer.

De resultaten van de tweede poging eiceldonatie waren verrassend goed : 5 (!) blastocysten. Hiervan heb ik een zoontje van 2 jaar en ben ik nu 24 weken zwanger van een tweede. Ik heb het geluk dat ik 2 kinderen zal hebben van dezelfde donor, waar ik dankbaar voor ben.

Mijn advies zou zijn uit mijn eigen ervaring: Als je 5-6 keren hetzelfde doet, dan worden de uitkomsten inderdaad voorspelbaar… ik geloof zelf niet echt in mirakels. Zelf zou ik in jouw situatie 2 pogingen in Jette doen met eigen materiaal. Eén poging lijkt me weinig om het echt een kans te geven. 2 net goed. En het verlies van de mogelijkheid voor een tweede kind toelaten.

[Digna]

Dank jullie wel dames voor jullie openheid en advies. Hoe meer we erover nadenken, hoe meer we echt geneigd zijn om voor die laatste pu over te stappen naar jette.
En opnieuw: das absoluut niet vanuit ontevredenheid over Bonheiden/UZ Leuven maar een zesde poging via die weg zou gewoon opnieuw een soortgelijk behandelingsschema zijn... mijn gyne zei na de voorlaatste poging (ICSI 4) al dat ze niet begreep waarom ik nog steeds niet zwanger was... ze doen hun best daar maar ze hebben geen antwoorden meer voor mij en daardoor ook geen alternatieven...

En dus hebben we een laatste hoop dat ze in Jette misschien wel een idee hebben waarom die innesteling maar niet wil lukken. Zo niet, dan weten we tenminste dat we alles geprobeerd hebben. Dat we die tweede opinie opgezocht hebben.

Ik lees in jullie verhalen vooral ook heel veel herkenbare dingen wat betreft de emotionele rollercoaster die we doormaken. En dat geeft steun. Dus bedankt!
Ook al kennen we elkaar alleen maar virtueel op dit forum, ik hoop oprecht dat iedereen hier zijn eerste/tweede/derde/... wondertje binnen afzienbare tijd mag verwelkomen!