Mijn eerste ICSI is mislukt

[Toob]

Hallo allemaal,

ik lees hier al een tijdje mee, maar het is de eerste keer dat ik hier zelf iets schrijf.

Ik heb 3 mislukte inseminaties achter de rug. En heb woensdag te horen gekregen dat mijn ICSI nu ook mislukt is. De teleurstelling en verdriet zijn heel groot!

Bij de pick up hebben ze 14 eicellen bevrucht, voor 10 hiervan is het gelukt. En 1 hebben ze op 9 februari teruggeplaatst. Maar dit heeft zich jammer genoeg niet ingenesteld.
Waarom lukt zo een innesteling niet?

Zit met zoveel verdriet en pijn, met zoveel vragen....

Ik ben blij met een forum als dit, dat je hier alles kunt delen met mensen die net als ik ook heel veel moeite doen om een klein wondertje in haar armen te kunnen houden.

Groetjes

[annickjoos]

Hoi,

Ik begrijp je teleurstelling en je gevoelens volledig. Bij mij verliep de bevruchting ook altijd goed, maar de innesteling niet. Ik heb twee ICSI achter de rug en drie ontdooicyclussen en ook nog niet zwanger.

Het is inderdaad emotioneel en lichamelijk vermoeiend en veeleisend, maar doorgaan is de boodschap zeggen ze dan. Ik zit ook in een dipje nu, maar als ik mijn neefje en nichtje zie dan weet ik dat verder moet doen. Ik wil ook zo'n lieve spruit en wonder op de wereld zetten.

Geef de moed niet op, ook al is het ontzettende zwaar.

Veel sterkte!!!

Annick

[Toob]

Ik voel net hetzelfde als jij, alleen heb ik zoiets van waarom zou het volgende keer wel lukken?

Ik weet dat ik zo zeker niet mag denken en met goede moed moet beginnen aan een volgende poging.

Ik wil van alles doen nu, maar de moed en fut ontbreekt me gewoon.

Ik wil hier zeker niet zeuren, maar ik weet het even niet meer.

Ik wens jou in ieder geval veel succes en hoop samen met jou dat het wel zal lukken.

[Toob]

Hallo,

het verwerken lukt de ene dag al beter dan de andere, maar dat zal iedereen wel hebben.
De dag na het slechte nieuws zijn mijn regels al begonnen.
12 maart heb ik een afspraak om het vervolg van mijn behandeling te bespreken.
Mijn omgeving zwijgt nu in alle talen over de mislukte poging. Twijfel nu of ik het vervolg nog wel ga vertellen tegen iemand. Maar wel op dit forum, kan ik het een beetje van me afschrijven.

Veel succes allemaal

[Anneleen]

Toob,

Ook ik kan je echt heel goed begrijpen. Sommige dagen zijn zo moeilijk. En slechts weinigen in je omgeving begrijpen echt wat het inhoudt, hoe 't je bezighoudt, hoeveel verdriet, teleurstelling en frustratie erbij komt kijken.
Ik vertel 't ook niet aan iedereen. En ze zeggen dan wel dat ze niks vragen omdat ze bang zijn iets verkeerd te zeggen. Maar ze weten niet hoe kwetsend het is om de problemen dood te zijgen, alsof 't er niet toe doet.
Probeer voor jezelf wat uit te maken aan wie je iets wil vertellen.
Mijn zus, die al 3 kinderen heeft, vroeg er nooit naar. En dat deed me zo'n pijn. Tot we er tijdens een bezoekje (net na de 2de mislukte IVF) zelf eens over begonnen. Toen vertelde ze dat mijn ouders van bij 't begin van de behandeling haar gezegd hadden er beter niks over te vragen. Er mocht niet over gepraat worden in de familie.Terwijl zij er net iedere keer zo graag iets over wilde vragen. Wat een verademing was dat voor ons beide ! We hebben er toen heel lang over gesproken. En nu informeert ze regelmatig hoe 't met ons is.
Spijtig genoeg gaat 't niet iedere keer zo. Langs de andere kant vind ik (voor mezelf) niet dat iedereen moet weten waar we mee bezig zijn.

En inderdaad, hier regelmatig eens wat van je afschrijven, helpt ook wel.

Groetjes,

Anneleen

[kel]

Hallo Toob,

Ik weet dat dit nu voor jou moeilijke momenten zijn,
maar ik zou zeggen geef de moed niet op en als je het moeilijk hebt en er moeilijk kan over babbelen uit je gevoelens hier via het forum.
Alé bij mij helpt dat toch als ik mijn gevoelens eens kan neerpennen (mailen)

Veel sterkte
Kel

[Toob]

Hallo,

vandaag weer geen goed nieuws, mjin embryo'tjes overleven het invriezen niet zo goed. Er zijn er weer 3 "weg"...
Hoe kan dit nu?

[Mieke83]

Hey toob,

Sorry om te horen dat je dat je emmys het niet goed overleven. Hopelijk blijven er toch nog over.
Ik heb vandaag ook geen goed nieuws gekregen. Onze eerste poging is ook mislukt. Maar wij hebben geen emmy's meer in de diepvries, dus moeten we helemaal opnieuw beginnen. pff.
Maar kop op meid. We slaan er ons samen door!

Groetjes
Mieke

[Toob]

Ach Mieke,

hoe erg voor je, je moest eens weten hoe vaak ik aan je gedacht heb vandaag, hoopte dat jij wel goed nieuws zou gekregen hebben.
Ik vind het vreselijk voor je, maar samen gaan we er tegen aan en redden we het wel.
Het moet gewoon lukken!
Een hele dikke knuffel

[annickjoos]

Hallo iedereen,

Ik leef echt volledig met jullie mee. Heb maandag te horen gekregen dat mijn laatste twee embryo's de ontdooiing niet overleefd hebben. Dus we moeten ook helemaal opnieuw beginnen en ik heb het daar mentaal en fysiek heel moelijk mee!!! Wat vinden jullie? Moet ik direct terug opstarten of moet ik mijn lichaam wat rust gunnen?????

Op 16 april hebben we een afspraak met de Prof in Leuven!!!

Annick

[Mieke83]

hey annick,

Het spijt me om te horen dat je cryo's de ontdooiing niet hebben overleeft.
Ik heb geen cryo's meer dus wij moeten ook opnieuw beginnen.
Ik gun m'n lichaam een paar maanden rust.
Voel dat ik dat nodig heb. Jij voelt zelf het best wat je eigen lichaam nodig heeft. En het is het beste dat je daar dan ook naar luisterd.
Groetjes
Mieke

[pelkie]

Hoi Mieke en Annick,

Spijtig dat't niet gelukt is. Jullie behoren dus niet bij de bofkonten waar het bij de eerste keer lukt. Maar dat betekent niet dat't de volgende keer niet zou lukken. 30% kans voor een geslaagde poging is echt weinig he! Maar na 3 pogingen heb je een totale slaagkans van meer dan 60%. Je mag dus echt niet wanhopen.

Ik heb sinds mijn vorige poging ook 4 maanden verplichte rust genomen. Ik denk echt wel dat je dat nodig hebt.

Veel succes nog aan iedereen
pelkie

[Loli]

hallo,

Ik ben nieuw op dit forum maar heb al wel af en toe meegelezen.
Ik heb net een tweede icxi poging gehad die niet positief eindigde.
Ik heb ook nog nooit embriootjes over gehad voor Cryo dus telkens volledig opnieuw starten met puffen en spuiten ...
Ik moet nu ook twee maanden minstens wachten om mijn lichaam wat rust te gunnen en hopelijk de volgende x een beter resultaat te hebben.
Had deze keer wel 14 eiblaasjes maar bij de pick up bleken er maar 3 rijp, 4 rijpten nog na maar uiteindelijk maar 2 bevrucht en maar 1 daarvan ( acht cellig) was bruikbaar. Het ander maar 3 cellig.
Mijn hoofd weet dat het best is dat ik een extra maand inlas. Maar mijn hart schreeuwt neen.
Het weegt zo zwaar. Mijn broer verwacht in mei zijn eerste kindje de vorige 2 maanden al 3 vrienden en famillie die een babytje kregen en van nu tot september volgen er nog 7... Ik gun het hen enorm en ben blij voor hen ook al kan ik dat niet echt laten zien... de pijn en het verdriet en de boosheid op mijn eigen lichaam dat niet mee wil.....

groetjes
Loli

[Mieke83]

hey loli,

Ik snap volledig wat je bedoelt. Je gunt het iedereen om zwanger te zijn, maar toch doet het vanbinnen zo'n pijn.
Ik heb vandaag ook te horen gekregen dat mijn nicht voor de 2e keer terug zwanger. Als het bij ons zou gelukt zijn, (op de gewone manier) dan hadden we nu ook al een kindje dat zo oud is als hun eerste.
En nu weten we sinds gisteren dat onze eerste icsi poging nu niet gelukt is, en krijgen we te horen dat de 2e daar op komst is. Gewoon frustrerend! Zeker als je dan te horen krijgt dat het nog niet 'echt' verwacht was, dat ze gewoon met de pil gestopt was, en wel zouden zien. Ook al ben je voor hen ergens wel blij, het doet toch meer pijn.
Waarom zij wel, en wij niet hé!?! Maar tja, we blijven wel proberen, hé. en we duimen hééél hard dat we allemaal bij de volgenden zijn, hé ))
Groetjes
Mieke

[annickjoos]

Dag Mieke en Loli,

Het is inderdaad frustrerend om te horen dat het bij sommigen echt lukt als een fluitje van een cent. Wij doen er zoveel moeite voor en verlangen er zo naar en dan wil het maar niet lukken. En nu komt voor mij een extra moeilijke periode aan. Ik moest normaal gezien in maart bevallen, maar ik had in juni een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. En in mijn omgeving zijn er reeds verschillende mensen bevallen!!!

Mieke en Loli, ik leef zo met jullie met dat het allemaal niet gelukt is. Elke teleurstelling is zo zwaar om te dragen plus wetende dat je lichaam de volgende keer weer zo moet af zijn. En de hormonen die baas spelen over je lichaan en emoties... plezant is iets anderes natuurlijk.

Ik denk voor mij persoonlijk dat ik naar mijn lichaam ga luisteren en mezelf wat rust ga gunnen. Maar langs de andere kant denk ik dat zo weer tijd ga verliezen, ik ben dan ook al 30. Ik vind het zo moelijk om beslissingen te nemen.

Al goed dat we elkaar hebben en zo steun en begrip vinden. Iedereen al bedankt hiervoor!!!!

Annick