De Verdwaalde Ooievaar

Even ventileren... ik heb steeds meer moeite met het klagen van zwangere vrouwen rondom mij. Gezwollen enkels, een te warme zomer, niet kunnen drinken. Terwijl ze mijn situatie maar al te goed kennen. Ik sta dan met mijn mond vol tanden en soms wil ik hen er zo graag op wijzen dat deze problemen echt te onnozel zijn om er over te klagen. Ook vrienden die onze situatie kennen maar toch hun zwangerschap aankondigen met de boodschap "bij ons was het van de eerste keer prijs"..

Mijn schoonmoeder, die zelf fertiliteitsproblemen heeft meegemaakt zei iets moois tegen mij: "de bevalling was verschrikkelijk pijnlijk, maar in plaats van te zeuren, was ik vereerd en trots dat ik eindelijk na al die jaren die pijn mocht ervaren." Nagel op de kop

Ik kan je frustraties van het geklaag zeker begrijpen!

Sommigen zien zwanger zijn niet als een wonder. Terwijl er zoveel mensen zijn die maanden en jaren moeten vechten om een kindje.

Je kan eens in jezelf denken van oh kon ik nu maar dit of dat.
Ja het is soms warm, ga dan binnen zitten.
Wil je niet dat andere mensen je gezwollen enkels zien, draag dan een lange broek of kleed.
En wat is nu 9maanden zonder alcohol, alternatieven genoeg toch...

Ik wil hier toch effe op antwoorden. Bij mij heeft het 6 jaar geduurt voor zwanger te worden van ons wondertje. 6x iui, 1 x ivf 16 eicellen maar 1 bevrucht resultaat biochemisch. Nadien eindelijk zwanger van icsi 1. Ben nu 29 weken zwanger. Jammer genoeg heb ik reeds sinds 12 weken zwangerschap bekkeninstabiliteit waarbij ik amper nog kan lopen en nu sinds 3 dagen lig ik in het ziekenhuis wegens symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Dus ja heb er zo lang op gehoopt maar ik zal echt gelukkig zijn als dit voorbij is en ik kan stoppen met klagen. Wat ik hoopte dat de mooiste beleving van mijn leven ging zijn is echt afzien

Wij zijn in totaal bijna acht jaar bezig geweest, ik heb drie MK gehad, alle behandelingen zijn de revue gepasseerd, 6 iui zonder medicijnen, 6 IVF pogingen ( zonder een zwangerschap, nooit cryo's)uiteindelijk nu zwanger van een tweede dochter ( ons eerste dochtertje is tussen twee IVF pogingen gekomen )na de 7 IUI poging met Menopure. Mijn eerste zwangerschap was een droom 10 kg bijgekomen van niets last en ik voelde mij top, nu ben ik bijna 36 weken zwanger en ik durf echt zeggen dat ik niet graag zwanger ben. De eerste drie maanden was ik doodziek 17/10 bloeddruk, constant hoofdpijn, hartkloppingen, spierpijn... de volgende maanden nog steeds doodmoe en nu constant pijn aan mijn blaas en ribben doordat ons dochtertje een dwarsligger is en met een kind van drie is het zwaar.... Ik ken de twee kanten van het verhaal, eindeloos spuiten, hoop, wanhoop, onmacht... ik begrijp wel dat het frustrerend is als je niet zwanger geraakt. Ik tel af dat de zwangerschap achter de rug is want ik ben oververmoeid, ik krijg geen zuurstof en heb constant pijn door de dwarsligging, dus ja, ik klaag ook, enkel tegen mijn partner of tegen mezelf, niet over drank of dikke enkels... Het is niet omdat bij mij niet alles volgens het boekje gaat dat andere niet mogen klagen

Ik denk dat er genoeg klagen hoor, ook zij die jaren moesten proberen.
Mijn eerste zwangerschap was vanaf de eerste poging raak. Deze 9 maanden met gemak doorgekomen.

Nu zwanger na 5 jaar...
Ik zit nog niet op 9 weken en klaag de hele dag... ik hoop dat het rap betert, maar op dit moment vind ik zwanger zijn ook gewoon echt niet leuk.
Misschien vallen de hormonen anders, de leeftijd of drukker dan de eerste zwangerschap. Geen idee. Ik denk dat je dat op voorhand niet weet. Ik had er anders ook geld op ingezet dat ik met 2 vingers in mijn neus deze zwangerschap uit ging zitten .

Ik snap je ergens wel hoor, toen ik nog bezig was met de ICSI dacht ik ook gewoon van, 'laat me nu zwanger zijn, dan kan ik alles aan'

Maar ik heb nu echt een hele zware zwangerschap en dat is ook echt niet om mee te lachen!
Het is alsof je moét blij en tevreden zijn en dus niet mag klagen, maar ik had me eerlijk gezegd niet kunnen voorstellen dat zwanger zijn zo zwaar zou kunnen zijn.

En die warmte, tja, ze is wel echt extreem geweest he... Ik heb daar altijd goed tegen gekunnen, maar nu heb ik hele nachten bij mijn man liggen huilen, ik kon er bijna niet van ademen. Dan met al die hormonen die in je lijf huizen, tja, dan mag je als zwangere toch ook even ventileren en 'klagen'?

Iedereen draagt zijn deel