Sproetje schreef: ↑10 juni 2021, 18:13
Ik heb nu ineens in m’n hoofd gestoken dat er bij ICSI minder natuurlijke selectie is, waardoor de kans op genetische afwijkingen groter wordt. Hmpf. Heb mezelf nu weer schrik aangejaagd, terwijl ik er al redelijk vrede mee had genomen om over te schakelen. Ik heb het mezelf en m’n partner nu weer heel moeilijk gemaakt. Ik ben er zo hard mee bezig in m’n hoofd. Ze kon er niet mee lachen dat ik daarmee af kwam.. ik heb gewoon schrik voor het hele gebeuren en ik weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Ik denk dat m’n partner vindt dat ik overdrijf...of ze weet niet hoe ze ermee om moet met mijn angst. Er komt geen geruststelling van aan haar kant en ik voel me zo alleen met mijn gevoelens. Pffft. Slechte dag vandaag. Hopelijk snel weer beter.
Jette heeft de icsi techniek ontwikkeld, ondertussen bijna 30 jaar geleden. Ze vragen om na de geboorte 2x op controle te komen bij genetica, dit is niet verplicht, maar ze kunnen er wel uit leren.
Na al die jaren is gebleken dat er niet meer afwijkingen zijn dan bij ivf of op de natuurlijke manier.
Bij het samenbrengen van zaad- en eicel is er inderdaad niet echt een natuurlijke selectie, maar wat er daarna gebeurt is wel de natuur. Of het eitje al dan niet bevrucht wordt, de deling goed loopt, het embryo zich innestelt, ...
Zo kan je met icsi evengoed een mk krijgen als via de natuurlijk weg of iui.
Als je de verhalen volgt in het icsi-clubje zal je zien dat het bij iedereen anders is, de ene heeft 2 eitjes, waarvan 1 goed embryo en wordt hier zwanger van, de andere heeft 20 eitjes, maar heeft na 5 dagen maar 3 embryo's over.
Het kan zijn dat er geen embryo's overblijven, het kan zijn dat je er 10 hebt.
Dit heeft ook met natuurlijke selectie te maken.
Als het een troost kan zijn, je bent niet de enige met angstgevoelens, dit is niet erg en soms ook vrij logisch omdat die angst vaak komt door het onbekende, onzekerheid of door onwetendheid.
Als je vragen hebt kan je die aan je arts stellen of hier op het forum, de onzekerheid daar kan je niet echt iets aan veranderen, enkel een positieve ingesteldheid en erin geloven dat het goed komt.
Het enige waar je voor moet opletten is dat de angst niet de bovenhand gaat nemen, ik heb al dames geweten waarbij de angst niet verdwijnt, maar steeds opschuift.
Voor elke stap die geslaagd is, gaat de angst naar de volgende stap, ook als ze eenmaal zwanger zijn, blijft de angst dat het toch nog gaat mislopen, of dat de gyn misschien iets niet heeft opgemerkt en eens het kindje geboren is blijft die angst vaak ook nog aanwezig.
Probeer van je angst af te geraken, want die angst gaat stress geven en dat heeft een negatieve invloed.
Misschien moet je gewoon af en toe gerustgesteld kunnen worden en dat is voor een partner niet altijd makkelijk, zeker niet als je angst over een technisch stuk gaat. Vergeet ook niet dat je partner aan de zijlijn staat en enkel maar kan supporteren. Het zal voor haar ook niet altijd makkelijk zijn dat het nog niet gelukt is en nu dat jullie richting icsi gaan dat jij je bedenkingen maakt.
Het is je goed recht om alles goed af te wegen want het is een hele stap die je moet nemen, maar voor een partner is dit vaak anders en die begrijpt onze bezorgdheden niet en het kan ook overkomen alsof je uitvluchten zoekt om de stap (nog niet) te zetten.
Probeer met elkaar te praten, misschien heeft je partner ook angsten, maar durft ze die niet uitspreken om het niet erger te maken voor jou.