Ons eerste ICSI traject
Geplaatst: 5 juli 2022, 14:24
Hallo allemaal!
Hierbij mijn (ICSI) verhaal tot nu toe. (Dus uit het oogpunt van de man):
Mijn vrouw en ik zijn al ruim een jaar bezig om zwanger te worden. Wij dachten dat doen we wel even.. maar helaas! Elke menstruatie was weer een grote teleurstelling. Afgelopen januari hebben wij toch maar de stap gemaakt om hulp te vragen bij onze kinderwens.
De eerste stap is natuurlijk een consult bij de huisarts. Voor het consult eerst even een semen-onderzoek. Daar kwam uit dat ik sterk verminderd vruchtbaar ben. Een maand voor het onderzoek waarschijnlijk nog wel koorts gehad. Wij waren een weekendje weg en heb daardoor geen temperatuur kunnen meten. Dus echt 100% zeker van die koorts ben ik niet. Uiteraard moest het protocol gevolgd worden en moest ze bepaalde vragen stellen. Gelukkig hebben wij beide redelijk goed opgelet bij de biologieles vroeger op school dus dat was het probleem niet. Die vragen zijn wel gênant hoor. Van de huisarts een verwijzing naar de fertiliteitsarts gekregen maar zonder eigenlijk aan te geven hoe extreem slecht de uitslag was.
Die boodschap gaf de fertiliteitsarts wel in het eerste (telefonisch) consult. Dat is toch wel een schrok en grote tegenvaller als je het hoort. Maar ook wel duidelijk en nu weten we in ieder geval de reden waarom het op de "normale" manier niet lukt. Ik mocht een tweede semen-onderzoek laten doen 3 maanden na het eerste onderzoek. Mijn vrouw kreeg een (inwendige) echo om te kijken of met haar wel alles goed was. Die uitslag was prima en veel follikels gevonden.
Na mijn tweede semen-onderzoek stiekem toch maar vast de uitslag bekeken in het online dossier van het ziekenhuis. Dat moet je eigenlijk nooit doen... Daar konden wij al vanuit op maken dat deze wel een stuk beter was dan de eerste keer. Nog steeds sterk verminderd vruchtbaar maar niet zo extreem beroerd als de eerste keer.
De fertiliteitsarts was in het tweede telefonisch consult een stukje positiever. We mogen door voor ICSI. De eerst volgende mogelijkheid voor ICSI was september. Dat was nog 5 maanden wachten maar we gaven wel aan dat wij flexibel zijn mocht er eerder plek zijn. Begin mei werd mijn vrouw gebeld met het goede nieuws dat wij in juni al mogen beginnen. Super spannend natuurlijk.
Wij zijn heel open naar onze familie en vrienden over ons kinderwens en dat het niet vanzelfsprekend gaat. Zij weten niet beter dat wij pas in september gaan starten. Dat laten wij maar even zo.
Eind mei is mijn vrouw gestart met de pil en begin juni hebben wij de medicatie opgehaald voor het spuiten van de hormonen. Omdat er bij het eerste onderzoek veel follikels zijn gevonden starten we met een lage dosis Gonal-f. Dit om overstimulatie te voorkomen.
Bij de eerste echo (5 dagen na het beginnen van Gonal-f) was er nog weinig activiteit te zien. Dus medicatie opgehoogd en twee dagen later weer een echo. Ook bij die echo waren er weinig grote follikels te zien. Wel nog een boel kleine. Dus weer de medicatie omhoog en twee dagen later weer een echo. Dat was afgelopen vrijdag. De gynaecoloog was er niet gerust op gaf wel aan dat er meer follikels moeten gaan groeien anders komt er geen punctie want dat was de moeite niet waard. We gaan naar de maximale dosis Gonal-f en gisteren weer naar het ziekenhuis gegaan voor een echo. Het was er op of er onder! Gelukkig zijn de kleine follikels mooi gaan groeien en wordt er voor aankomende vrijdag een punctie ingepland.
De punctie is met een roesje. Nadeel hiervan is dat ik er zelf niet bij kan zijn. Het ziekenhuis waar de punctie wordt gedaan is een zogenaamd transport ziekenhuis. Ik moet dus met de eitjes naar het UMCU en daar uiteraard ook mijn "ding" doen.
Al met al een super spannende en emotionele periode. We doen het stap voor stap.
Het spannendste op dit moment is om niet alsnog overstimulatie te krijgen. Ook ben ik nog steeds heel erg op mijn hoede voor een corona infectie (dan mag ik niet de komende drie maanden niet doneren) en ik hoop dat de snelwegen vrijdag niet vol staan met tractoren.
Tot zo ver...
Hierbij mijn (ICSI) verhaal tot nu toe. (Dus uit het oogpunt van de man):
Mijn vrouw en ik zijn al ruim een jaar bezig om zwanger te worden. Wij dachten dat doen we wel even.. maar helaas! Elke menstruatie was weer een grote teleurstelling. Afgelopen januari hebben wij toch maar de stap gemaakt om hulp te vragen bij onze kinderwens.
De eerste stap is natuurlijk een consult bij de huisarts. Voor het consult eerst even een semen-onderzoek. Daar kwam uit dat ik sterk verminderd vruchtbaar ben. Een maand voor het onderzoek waarschijnlijk nog wel koorts gehad. Wij waren een weekendje weg en heb daardoor geen temperatuur kunnen meten. Dus echt 100% zeker van die koorts ben ik niet. Uiteraard moest het protocol gevolgd worden en moest ze bepaalde vragen stellen. Gelukkig hebben wij beide redelijk goed opgelet bij de biologieles vroeger op school dus dat was het probleem niet. Die vragen zijn wel gênant hoor. Van de huisarts een verwijzing naar de fertiliteitsarts gekregen maar zonder eigenlijk aan te geven hoe extreem slecht de uitslag was.
Die boodschap gaf de fertiliteitsarts wel in het eerste (telefonisch) consult. Dat is toch wel een schrok en grote tegenvaller als je het hoort. Maar ook wel duidelijk en nu weten we in ieder geval de reden waarom het op de "normale" manier niet lukt. Ik mocht een tweede semen-onderzoek laten doen 3 maanden na het eerste onderzoek. Mijn vrouw kreeg een (inwendige) echo om te kijken of met haar wel alles goed was. Die uitslag was prima en veel follikels gevonden.
Na mijn tweede semen-onderzoek stiekem toch maar vast de uitslag bekeken in het online dossier van het ziekenhuis. Dat moet je eigenlijk nooit doen... Daar konden wij al vanuit op maken dat deze wel een stuk beter was dan de eerste keer. Nog steeds sterk verminderd vruchtbaar maar niet zo extreem beroerd als de eerste keer.
De fertiliteitsarts was in het tweede telefonisch consult een stukje positiever. We mogen door voor ICSI. De eerst volgende mogelijkheid voor ICSI was september. Dat was nog 5 maanden wachten maar we gaven wel aan dat wij flexibel zijn mocht er eerder plek zijn. Begin mei werd mijn vrouw gebeld met het goede nieuws dat wij in juni al mogen beginnen. Super spannend natuurlijk.
Wij zijn heel open naar onze familie en vrienden over ons kinderwens en dat het niet vanzelfsprekend gaat. Zij weten niet beter dat wij pas in september gaan starten. Dat laten wij maar even zo.
Eind mei is mijn vrouw gestart met de pil en begin juni hebben wij de medicatie opgehaald voor het spuiten van de hormonen. Omdat er bij het eerste onderzoek veel follikels zijn gevonden starten we met een lage dosis Gonal-f. Dit om overstimulatie te voorkomen.
Bij de eerste echo (5 dagen na het beginnen van Gonal-f) was er nog weinig activiteit te zien. Dus medicatie opgehoogd en twee dagen later weer een echo. Ook bij die echo waren er weinig grote follikels te zien. Wel nog een boel kleine. Dus weer de medicatie omhoog en twee dagen later weer een echo. Dat was afgelopen vrijdag. De gynaecoloog was er niet gerust op gaf wel aan dat er meer follikels moeten gaan groeien anders komt er geen punctie want dat was de moeite niet waard. We gaan naar de maximale dosis Gonal-f en gisteren weer naar het ziekenhuis gegaan voor een echo. Het was er op of er onder! Gelukkig zijn de kleine follikels mooi gaan groeien en wordt er voor aankomende vrijdag een punctie ingepland.
De punctie is met een roesje. Nadeel hiervan is dat ik er zelf niet bij kan zijn. Het ziekenhuis waar de punctie wordt gedaan is een zogenaamd transport ziekenhuis. Ik moet dus met de eitjes naar het UMCU en daar uiteraard ook mijn "ding" doen.
Al met al een super spannende en emotionele periode. We doen het stap voor stap.
Het spannendste op dit moment is om niet alsnog overstimulatie te krijgen. Ook ben ik nog steeds heel erg op mijn hoede voor een corona infectie (dan mag ik niet de komende drie maanden niet doneren) en ik hoop dat de snelwegen vrijdag niet vol staan met tractoren.
Tot zo ver...