Lastige gevoelens omtrent ICSI
Geplaatst: 21 maart 2023, 15:41
Goedemiddag,
Ik wil hier graag eens ventileren en mijn gedachten/gevoelens neerpennen.
We zijn iets langer dan anderhalf jaar bezig geweest om voor een tweede keer zwanger te proberen geraken.
Nadat ze vastgesteld hebben dat ik endometriose heb en mijn eileiders niet doorgankelijk zijn, zijn we aan de slag gegaan met een IVF traject.
Ik heb het 'geluk' gehad 20 eicellen te ontwikkelen en ben ondertussen ook na de eerste terugplaatsing bijna zeven weken zwanger. Allemaal zaken om héél dankbaar voor te zijn, dat besef ik heel goed.
Toen ik nog in het ziekenhuis lag na de eicelpunctie vroeg een verpleegster 'in een rapke' of het goed zou zijn dat ze helft van de eicellen bevruchten via IVF en de andere helft via ICSI, iets waar mijn vriend en ik redelijk vlug mee akkoord gingen. "Waarom niet" gaat er direct in je hoofd, "we hebben er toch genoeg", "we kunnen zo misschien hun onderzoek wat helpen", ... Achteraf bleek het een 50/50 success rate te hebben bij ons, dus evenveel via IVF bevrucht geraakt als via ICSI.
Kort daarna vond de eerste terugplaatsing plaats. Stom genoeg stond ik er toen nog niet bij stil of het om een IVF of ICSI embryo zou gaan, om één of andere reden ging ik er vanuit dat dit sowieso wel IVF zou zijn.
Onlangs belde ik naar het centrum om die info te verkrijgen en nu bleek dat ondanks dat de meeste embyro's die het tot dag 5-6 geschopt hadden IVF embryo's waren, ze een ICSI embryo teruggeplaatst hebben.
Sinds ik dat weet heb ik het redelijk lastig. Opnieuw, don't get me wrong, ik ben héél dankbaar om zwanger te zijn.
Maar net omdat het zo'n tocht is geweest en allemaal zo onnatuurlijk is verlopen, heb ik het er nu heel moeilijk mee dat die bevruchting toch niet natuurlijk heeft mogen plaatsvinden. Dat was zo precies het enige/het laatste dat toch iets of wat volgens de natuur had kunnen/moeten verlopen naar mijn gevoel.
Mijn vriend heeft 1000 keer complimenten gekregen over het kwaliteit van zijn zaad dus het is niet dat ICSI echt nodig was voor ons.
En ja, ik weet het, we zijn ermee akkoord gegaan maar door heel die rollercoaster stond ik er bij die terugplaatsing niet bij stil + ik zou wel gedacht hebben dat ze ons zouden vragen of dat ok is voor ons. Het is allemaal zo nonchalant verlopen.
Los van het 'onnatuurlijke' /geforceerde aspect heb ik het er ook lastig mee omdat je weet dat die eicellen echt doorprikt worden en in een zekere zin dus licht beschadigd worden. Een klein beetje googlen en je leest al vanalles waaruit blijkt dat als het niet echt nodig is, je beter gewoon bij IVF blijft dan bij ICSI.
Ik heb dus wel spijt dat we hier zo vlug mee hebben ingestemd en ons verder geen vragen hebben gesteld, daar komt het op neer.
Ik wou het hier eens neerpennen, zien of er mensen deze gevoelens/bedenkingen herkennen ... En wie weet, zijn er mensen met 'tips', bedenkingen die me er wat beter over doen voelen.
Ik kan het niet genoeg benadrukken dat ik besef dat we op zich niet hebben te klagen en dat het belangrijkste is dat we zwanger zijn, maar ik krijg deze gevoelens helaas niet zomaar uit gezet...
Alvast bedankt om te lezen!
Ik wil hier graag eens ventileren en mijn gedachten/gevoelens neerpennen.
We zijn iets langer dan anderhalf jaar bezig geweest om voor een tweede keer zwanger te proberen geraken.
Nadat ze vastgesteld hebben dat ik endometriose heb en mijn eileiders niet doorgankelijk zijn, zijn we aan de slag gegaan met een IVF traject.
Ik heb het 'geluk' gehad 20 eicellen te ontwikkelen en ben ondertussen ook na de eerste terugplaatsing bijna zeven weken zwanger. Allemaal zaken om héél dankbaar voor te zijn, dat besef ik heel goed.
Toen ik nog in het ziekenhuis lag na de eicelpunctie vroeg een verpleegster 'in een rapke' of het goed zou zijn dat ze helft van de eicellen bevruchten via IVF en de andere helft via ICSI, iets waar mijn vriend en ik redelijk vlug mee akkoord gingen. "Waarom niet" gaat er direct in je hoofd, "we hebben er toch genoeg", "we kunnen zo misschien hun onderzoek wat helpen", ... Achteraf bleek het een 50/50 success rate te hebben bij ons, dus evenveel via IVF bevrucht geraakt als via ICSI.
Kort daarna vond de eerste terugplaatsing plaats. Stom genoeg stond ik er toen nog niet bij stil of het om een IVF of ICSI embryo zou gaan, om één of andere reden ging ik er vanuit dat dit sowieso wel IVF zou zijn.
Onlangs belde ik naar het centrum om die info te verkrijgen en nu bleek dat ondanks dat de meeste embyro's die het tot dag 5-6 geschopt hadden IVF embryo's waren, ze een ICSI embryo teruggeplaatst hebben.
Sinds ik dat weet heb ik het redelijk lastig. Opnieuw, don't get me wrong, ik ben héél dankbaar om zwanger te zijn.
Maar net omdat het zo'n tocht is geweest en allemaal zo onnatuurlijk is verlopen, heb ik het er nu heel moeilijk mee dat die bevruchting toch niet natuurlijk heeft mogen plaatsvinden. Dat was zo precies het enige/het laatste dat toch iets of wat volgens de natuur had kunnen/moeten verlopen naar mijn gevoel.
Mijn vriend heeft 1000 keer complimenten gekregen over het kwaliteit van zijn zaad dus het is niet dat ICSI echt nodig was voor ons.
En ja, ik weet het, we zijn ermee akkoord gegaan maar door heel die rollercoaster stond ik er bij die terugplaatsing niet bij stil + ik zou wel gedacht hebben dat ze ons zouden vragen of dat ok is voor ons. Het is allemaal zo nonchalant verlopen.
Los van het 'onnatuurlijke' /geforceerde aspect heb ik het er ook lastig mee omdat je weet dat die eicellen echt doorprikt worden en in een zekere zin dus licht beschadigd worden. Een klein beetje googlen en je leest al vanalles waaruit blijkt dat als het niet echt nodig is, je beter gewoon bij IVF blijft dan bij ICSI.
Ik heb dus wel spijt dat we hier zo vlug mee hebben ingestemd en ons verder geen vragen hebben gesteld, daar komt het op neer.
Ik wou het hier eens neerpennen, zien of er mensen deze gevoelens/bedenkingen herkennen ... En wie weet, zijn er mensen met 'tips', bedenkingen die me er wat beter over doen voelen.
Ik kan het niet genoeg benadrukken dat ik besef dat we op zich niet hebben te klagen en dat het belangrijkste is dat we zwanger zijn, maar ik krijg deze gevoelens helaas niet zomaar uit gezet...
Alvast bedankt om te lezen!