hallo,
zijn er nog mensen die dit herkennen en hoe gaan jullie er mee om ???
Mijn broer is drie jaar jonger dan ikzelf en sedert 1 maand weten we dat zijn vriendin zwanger is ... ik heb me al een jaar voorbereid omdat ik wist dat ze de pil niet meer nam en aan het poberen waren voor een kindje maar nu het zover is is het toch een hele klap in mijn gezicht.
Ik wil wel blij zijn voor hen en ik gun hen dat geluk ook wel maar toch doet dat zo'n pijn
wij zijn meer dan 4 jaar bezig en ik had zo graag gehad dat wij als eerste zwanger waren, dat wij mijn ouders konden vragen oma en opa te worden, ...
het is zo moeilijk om uit te leggen, ik vind het egoistisch van mezelf maar ik weet niet hoe ermee om te gaan.
Het is niet leuk als het een goeie vriendin is die al voor de derde keer zwanger is en bjij mij wil het niet lukken maa daar kon ik elke keer beter mee omgaan ... iederen in mijn omgeving wordt zwanger en dat kan ik altijd een plaatsje geven en toch met hen content zijn maar nu is dat zo anders ...
het is zo dicht ...
Herkent iemand dit ? hoe ga je ermee om en vooral hoe zet je je erover ? hoe gaat die pijn weg want eigelijk wil ik dit gevoel niet hebben, eigenlijk wil ik blij zijn vor hen ...
groetjes
cian
wie weet ook niet hoe je ermee moet omgaan ...
-
cian
- Berichten: 72
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 9:21
-
Ann@
- Berichten: 5
- Lid geworden op: 15 mei 2007, 13:19
jaloers
Dag Cian,
Ik herken je gevoel wel. Ik ben tegelijk met mijn schoonzus gestopt met de pil (nu bijna 2 jaar geleden). Ondertussen hebben zij een prachtig gezond zoontje en gaan voor een tweede kindje. Twee maanden geleden was ze opnieuw zwanger, jammer voor haar is het een miskraam geworden. Ik had het er ook heel moeilijk mee, was verschrikkelijk jaloers en vond dat het onze beurt was. Gelukkig kon ik daar met mijn moeder en een aantal vriendinnen over praten, zij begrepen mijn gevoelens heel goed. Ik voelde me wel enorm schuldig toen ze een miskraam kreeg, alsof dat ik dat "gewenst" had.
Ik denk dus dat je gevoelens heel normaal zijn,
groetjes, Ann
Ik herken je gevoel wel. Ik ben tegelijk met mijn schoonzus gestopt met de pil (nu bijna 2 jaar geleden). Ondertussen hebben zij een prachtig gezond zoontje en gaan voor een tweede kindje. Twee maanden geleden was ze opnieuw zwanger, jammer voor haar is het een miskraam geworden. Ik had het er ook heel moeilijk mee, was verschrikkelijk jaloers en vond dat het onze beurt was. Gelukkig kon ik daar met mijn moeder en een aantal vriendinnen over praten, zij begrepen mijn gevoelens heel goed. Ik voelde me wel enorm schuldig toen ze een miskraam kreeg, alsof dat ik dat "gewenst" had.
Ik denk dus dat je gevoelens heel normaal zijn,
groetjes, Ann
-
irena
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 5 mei 2007, 12:14
Dag Cian,
Ik ben op hetzelfde ogenblik gestopt met de pil als één van mijn zussen. Ondertussen heeft zij er een zoontje bij van 2.5 jaar. Zij heeft reeds twee dochters van 16 en 17 jaar, waarvan de jongste mijn metekind is. Mijn andere drie zussen hebben ondertussen ook allemaal kinderen, tussen de 9 en 4 jaar. Samen zijn dat 10 kinderen. Mijn moeder had ook gehoopt dat het 10e kleinkind er eentje van mij zou zijn. Maar jammer genoeg niet. het is niet gemakkelijk. Ik heb me al dikwijls afgevraagd of het mijn rol is om suikertante te zijn en te blijven. Ondertussen heb ik een logeerkamer met een stapelbed. Alle nichtjes en neefjes weten dat dat hun kamer is en gelukkig komen ze allemaal graag logeren.
En... ooit hoop ik dat er toch nog een elfde bij komt....
het is niet gemakkelijk, maar ik probeer zo veel mogelijk mee te genieten van mijn zussen hun kinderen. En gelukkig laten ze dat ook toe...
Ik ben op hetzelfde ogenblik gestopt met de pil als één van mijn zussen. Ondertussen heeft zij er een zoontje bij van 2.5 jaar. Zij heeft reeds twee dochters van 16 en 17 jaar, waarvan de jongste mijn metekind is. Mijn andere drie zussen hebben ondertussen ook allemaal kinderen, tussen de 9 en 4 jaar. Samen zijn dat 10 kinderen. Mijn moeder had ook gehoopt dat het 10e kleinkind er eentje van mij zou zijn. Maar jammer genoeg niet. het is niet gemakkelijk. Ik heb me al dikwijls afgevraagd of het mijn rol is om suikertante te zijn en te blijven. Ondertussen heb ik een logeerkamer met een stapelbed. Alle nichtjes en neefjes weten dat dat hun kamer is en gelukkig komen ze allemaal graag logeren.
En... ooit hoop ik dat er toch nog een elfde bij komt....
het is niet gemakkelijk, maar ik probeer zo veel mogelijk mee te genieten van mijn zussen hun kinderen. En gelukkig laten ze dat ook toe...
-
Teresa
- Berichten: 70
- Lid geworden op: 24 mei 2007, 23:54
alweer in een baby geboren
Hallo iedereen,
vanmorgen kreeg ik weer een klap in het gezicht, in ben er heel stil van geworden, en hoop dat ik me straks beter voel als ik met jullie mijn gevoelens kan delen.
'vrienden' van ons zijn de trotse ouders geworden van een flinke dochter.
toen ik mijn berichten opende en de nieuwe mail zag met foto's in geuren en kleuren, kreeg ik een krop in mijn keel. Mijn man antwoordde: stuur maar proficiat en vraag wanneer de baby-borrel is, zodat we éné kunnen gaan drinken.
Ik kon het eerst niet, heb eerst moeten laten bezinken en uiteindelijk dacht ik, komaan... dus heb ik hun een toffe mail teruggestuurd. Maar toch doet het pijn en eigenlijk wil ik helemaal niet naar de baby-borrel...
straks ga ik weer bloed laten prikken om te zijn of mijn ms nog geen goesting hebben om door te komen en om dan aan de 3de poging icsi te kunnen beginnen.
Hoop doet leven, alhoewel...
groetjes aan iedereen en bedankt dat ik hier dames heb gevonden met begrip en een luisterend oor.
teresa
vanmorgen kreeg ik weer een klap in het gezicht, in ben er heel stil van geworden, en hoop dat ik me straks beter voel als ik met jullie mijn gevoelens kan delen.
'vrienden' van ons zijn de trotse ouders geworden van een flinke dochter.
toen ik mijn berichten opende en de nieuwe mail zag met foto's in geuren en kleuren, kreeg ik een krop in mijn keel. Mijn man antwoordde: stuur maar proficiat en vraag wanneer de baby-borrel is, zodat we éné kunnen gaan drinken.
Ik kon het eerst niet, heb eerst moeten laten bezinken en uiteindelijk dacht ik, komaan... dus heb ik hun een toffe mail teruggestuurd. Maar toch doet het pijn en eigenlijk wil ik helemaal niet naar de baby-borrel...
straks ga ik weer bloed laten prikken om te zijn of mijn ms nog geen goesting hebben om door te komen en om dan aan de 3de poging icsi te kunnen beginnen.
Hoop doet leven, alhoewel...
groetjes aan iedereen en bedankt dat ik hier dames heb gevonden met begrip en een luisterend oor.
teresa
-
Katy
- Berichten: 263
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25
Hallo Teresa
Ik weet exact wat je bedoelt.
Ik heb net hetzelfde meegemaakt vorig jaar.
Een verre vriendin kreeg een baby net de dag dat ik weer een mislukte poging (weliswaar geen ICSI) achter de rug had.
Ik heb haar toen een kaartje gestuurd. Ik had er het veel te moeilijk mee om er naar toe te gaan.
Ik vind niet dat iemand je kan verplichten er naartoe te gaan. Je hebt al genoeg verdriet telkemale na een mislukte poging, dat je dit wel kan missen.
Doe enkel hetgeen je echt wil. Later kan je nog altijd een bezoekje afleggen.
Groetjes
Katy
Ik weet exact wat je bedoelt.
Ik heb net hetzelfde meegemaakt vorig jaar.
Een verre vriendin kreeg een baby net de dag dat ik weer een mislukte poging (weliswaar geen ICSI) achter de rug had.
Ik heb haar toen een kaartje gestuurd. Ik had er het veel te moeilijk mee om er naar toe te gaan.
Ik vind niet dat iemand je kan verplichten er naartoe te gaan. Je hebt al genoeg verdriet telkemale na een mislukte poging, dat je dit wel kan missen.
Doe enkel hetgeen je echt wil. Later kan je nog altijd een bezoekje afleggen.
Groetjes
Katy
-
Silvie
- Berichten: 126
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 10:37
Teresa en Katy,
Ik heb ook al verschillende keren echt moeten slikken en doen alsof ik blij ben voor hen, terwijl ik binnenin gewoon sterf van verdriet op dat ogenblik. Ik vraag me soms af waarom wij steeds zo blij moeten zijn voor hen en moeten delen in hun geluk? Delen zij steeds even goed in onze pijn?? Zijn ze minder gelukkig als wij niet zo blij zijn voor heb?
Ik heb onlangs tegen een zwangere collega moeten zeggen dat ik het enorm moeilijk had met haar "zwanger zijn" omwille van onze strijd. Ik kon het niet meer verbergen. Ik zei dat ik wel blij was voor haar en het haar zeker wel gunde. Zij zei heel spontaan: "Trek je zeker niets aan van je gevoelens tegenover mij, je moet je gevoelens niet forceren tegen mij. Zwangere vrouwen zullen niet minder gelukkig worden omdat jij ongelukkig bent, dus peinig jezelf niet." Zij had zelf ook twee jaren geprobeerd om zwanger te worden (wel natuurlijke wijze), maar het was duidelijk dat zij ook wist hoe het voelde.
En ze heeft gelijk: waarom onszelf zo peinigen en forceren blij te zijn. Echte vrienden zullen en meoten wel beseffen dat het soms te moeilijk is om naar een baby borrel te gaan!
Ikzelf ben wel één vriendin echt verloren hierdoor. Zij was na twee maanden proberen direct zwanger en ik kon het niet opbrengen om naar het baby feest te gaan en alle bevriende zwangere of bevallen koppels tesamen te moeten zien. Ik belde haar een week nadien om een datum af te spreken en ik moest niet meer komen. Ze hoorde aan mij stem al die maanden dat ik niet blij voor haar was. Ik had wel voldoende gevraagd naar haar zwangerschap, maar de toon van mijn stem klonk niet enthousiast genoeg
Een echte vriendin zou haar het geluk wel gunnen... Dat terwijl ze wist dat wij problemen hadden maar er nooit verder achter vroeg. Ik ben er lang niet goed van geweest, maar nu besef ik dat ik zo'n mensen kan missen als kiespijn. Al een geluk dat ik nog een heleboel lieve en begrijpende vriendinnen heb.
Amaai, ik heb wel een stukje geklaag neergepend hé. Kan eens deugd doen eigenlijk.
Teresa, hopelijk kan je ook snel starten met je ICSI poging.
Inderdaad, hoop... is heel belangrijk.
Ik heb ook al verschillende keren echt moeten slikken en doen alsof ik blij ben voor hen, terwijl ik binnenin gewoon sterf van verdriet op dat ogenblik. Ik vraag me soms af waarom wij steeds zo blij moeten zijn voor hen en moeten delen in hun geluk? Delen zij steeds even goed in onze pijn?? Zijn ze minder gelukkig als wij niet zo blij zijn voor heb?
Ik heb onlangs tegen een zwangere collega moeten zeggen dat ik het enorm moeilijk had met haar "zwanger zijn" omwille van onze strijd. Ik kon het niet meer verbergen. Ik zei dat ik wel blij was voor haar en het haar zeker wel gunde. Zij zei heel spontaan: "Trek je zeker niets aan van je gevoelens tegenover mij, je moet je gevoelens niet forceren tegen mij. Zwangere vrouwen zullen niet minder gelukkig worden omdat jij ongelukkig bent, dus peinig jezelf niet." Zij had zelf ook twee jaren geprobeerd om zwanger te worden (wel natuurlijke wijze), maar het was duidelijk dat zij ook wist hoe het voelde.
En ze heeft gelijk: waarom onszelf zo peinigen en forceren blij te zijn. Echte vrienden zullen en meoten wel beseffen dat het soms te moeilijk is om naar een baby borrel te gaan!
Ikzelf ben wel één vriendin echt verloren hierdoor. Zij was na twee maanden proberen direct zwanger en ik kon het niet opbrengen om naar het baby feest te gaan en alle bevriende zwangere of bevallen koppels tesamen te moeten zien. Ik belde haar een week nadien om een datum af te spreken en ik moest niet meer komen. Ze hoorde aan mij stem al die maanden dat ik niet blij voor haar was. Ik had wel voldoende gevraagd naar haar zwangerschap, maar de toon van mijn stem klonk niet enthousiast genoeg
Een echte vriendin zou haar het geluk wel gunnen... Dat terwijl ze wist dat wij problemen hadden maar er nooit verder achter vroeg. Ik ben er lang niet goed van geweest, maar nu besef ik dat ik zo'n mensen kan missen als kiespijn. Al een geluk dat ik nog een heleboel lieve en begrijpende vriendinnen heb.Amaai, ik heb wel een stukje geklaag neergepend hé. Kan eens deugd doen eigenlijk.
Teresa, hopelijk kan je ook snel starten met je ICSI poging.
Inderdaad, hoop... is heel belangrijk.
-
cian
- Berichten: 72
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 9:21
hallo,
het doet goed te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens ...
Het is inderdaad zwaar om 'iedereen' zwanger te zien worden in je omgeving .... bepaalde collega's passeerden al drie x met een mooie ronde buik in de tijd dat we bezig waren.
Gelukkig heb ik nog nooit de ervaring moeten hebben van mensen die het niet begrijpen.
Gisteren zijn we naar ht kindje geweest van een collega die direk zwanger was na het stoppen met de pil. We hebben een heel goeie band en ze weende toen ze het me verteldedat ze zwanger was ... ze vond het aan de ene kant zo onfair dat het bij haar direkt wou lukken en bij ons na al die jaren nog steeds niet.
Hopelijk is het ooit ook aan ons om babykleertjes te kiezen, fier te zijn op ons klein kindje, ... !!
groetjes
cian
het doet goed te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens ...
Het is inderdaad zwaar om 'iedereen' zwanger te zien worden in je omgeving .... bepaalde collega's passeerden al drie x met een mooie ronde buik in de tijd dat we bezig waren.
Gelukkig heb ik nog nooit de ervaring moeten hebben van mensen die het niet begrijpen.
Gisteren zijn we naar ht kindje geweest van een collega die direk zwanger was na het stoppen met de pil. We hebben een heel goeie band en ze weende toen ze het me verteldedat ze zwanger was ... ze vond het aan de ene kant zo onfair dat het bij haar direkt wou lukken en bij ons na al die jaren nog steeds niet.
Hopelijk is het ooit ook aan ons om babykleertjes te kiezen, fier te zijn op ons klein kindje, ... !!
groetjes
cian
-
ewa
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 21 maart 2007, 23:16
baby kleertjes
Dag Cian,
Ik las net je laatste bericht. Of je nog babykleertjes ooit zou mogen kiezen. Toen moest ik meteen denken aan een mooi baby-jurkje die ik al 20 jaar (!) voor de geboorte van onze dochter kochte. Pas nu 21 jaar later kan ik het gebruiken. Ik overwoog al meerdere keren het als een kraamcadeau aan iemand te geven.
Misschien geef mijn bericht je een beetje meer hoop ?
Groetjes,
Ewa
Ik las net je laatste bericht. Of je nog babykleertjes ooit zou mogen kiezen. Toen moest ik meteen denken aan een mooi baby-jurkje die ik al 20 jaar (!) voor de geboorte van onze dochter kochte. Pas nu 21 jaar later kan ik het gebruiken. Ik overwoog al meerdere keren het als een kraamcadeau aan iemand te geven.
Misschien geef mijn bericht je een beetje meer hoop ?
Groetjes,
Ewa
-
ewa
- Berichten: 8
- Lid geworden op: 21 maart 2007, 23:16
baby kleertjes
Dag Cian,
Ik las net je laatste bericht. Of je nog babykleertjes ooit zou mogen kiezen. Toen moest ik meteen denken aan een mooi baby-jurkje die ik al 20 jaar (!) voor de geboorte van onze dochter kochte. Pas nu 21 jaar later kan ik het gebruiken. Ik overwoog al meerdere keren het als een kraamcadeau aan iemand te geven.
Misschien geef mijn bericht je een beetje meer hoop ?
Groetjes,
Ewa
Ik las net je laatste bericht. Of je nog babykleertjes ooit zou mogen kiezen. Toen moest ik meteen denken aan een mooi baby-jurkje die ik al 20 jaar (!) voor de geboorte van onze dochter kochte. Pas nu 21 jaar later kan ik het gebruiken. Ik overwoog al meerdere keren het als een kraamcadeau aan iemand te geven.
Misschien geef mijn bericht je een beetje meer hoop ?
Groetjes,
Ewa
-
Ash
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 21:08
Cian,
Zoals als je kan lezen is je vehaal herkenbaar. hopelijk lukt heel vlug voor jou zodat jij ook eans kan zeggen hier ben ik.
Vorige maand is mijn 6de poging mislukt, probeer mijnleven weer op rails te krijgen want het is nu de ergste mokerslag ooit.
Voorlopig hebben we besluit om te stoppen en nu lopen er langs allekanten zwnager vrouwen rond, babykaartjes en nieuws van nog eentje dat zwanger is.
In de afgelopen jaren heb ik meermaals meegemaakt dat er mij iemand kwam vertellen dat ze zwnager waren en dat telkens op een moment bij van een totale teleurstelling. Toen mij 1ste poging in 2003 mislukt kwam mijn schoonzus me vertellen dat ze zwanger was en nu heb ik het zo moeilijk mee hoe ze hun zoontje opvoeden. Een andere schoonzus heeft van haar 1ste de hele wereld laten dat ze nooit zwanger zou zijn omdat ze helaas 2 heel vroege miskramen kreeg. 2 jaar later is haar 1ste geboren in 2001 en vorig jaar haar 2de en was ze direct zwanger. En ik, ik heb het nooi iemand moeilijk gemaakt en nu heb ik het moeilijk en iedereen vindt maar normaal dat ik de sterkste ben.
ge
Zoals als je kan lezen is je vehaal herkenbaar. hopelijk lukt heel vlug voor jou zodat jij ook eans kan zeggen hier ben ik.
Vorige maand is mijn 6de poging mislukt, probeer mijnleven weer op rails te krijgen want het is nu de ergste mokerslag ooit.
Voorlopig hebben we besluit om te stoppen en nu lopen er langs allekanten zwnager vrouwen rond, babykaartjes en nieuws van nog eentje dat zwanger is.
In de afgelopen jaren heb ik meermaals meegemaakt dat er mij iemand kwam vertellen dat ze zwnager waren en dat telkens op een moment bij van een totale teleurstelling. Toen mij 1ste poging in 2003 mislukt kwam mijn schoonzus me vertellen dat ze zwanger was en nu heb ik het zo moeilijk mee hoe ze hun zoontje opvoeden. Een andere schoonzus heeft van haar 1ste de hele wereld laten dat ze nooit zwanger zou zijn omdat ze helaas 2 heel vroege miskramen kreeg. 2 jaar later is haar 1ste geboren in 2001 en vorig jaar haar 2de en was ze direct zwanger. En ik, ik heb het nooi iemand moeilijk gemaakt en nu heb ik het moeilijk en iedereen vindt maar normaal dat ik de sterkste ben.
ge
-
cian
- Berichten: 72
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 9:21
dag ash,
hoe hatelijk dat je 6 e poging mislukt is, ik kan me inbeelden dat de wereld onder je wegzakt ... j schrijft dat je voorlopig stopt, ishet voorlopig omdat je een rustpauze wil inlassen of omdat je niet weet of je nog verder kan ?
Het is inderdaad elke keer zo hard he ... hoeveel mensen die dan niet zeggen hoe sterk ik wel ben en hoe veel ze bewondering voor me hebben maar daar geraak je niet mee vooruit he;;; je wil gewoon geen miserie meer hebben en heerlijk zwanger kunnen zijn ...
heeeeel veeel moed
groetjes
cian
hoe hatelijk dat je 6 e poging mislukt is, ik kan me inbeelden dat de wereld onder je wegzakt ... j schrijft dat je voorlopig stopt, ishet voorlopig omdat je een rustpauze wil inlassen of omdat je niet weet of je nog verder kan ?
Het is inderdaad elke keer zo hard he ... hoeveel mensen die dan niet zeggen hoe sterk ik wel ben en hoe veel ze bewondering voor me hebben maar daar geraak je niet mee vooruit he;;; je wil gewoon geen miserie meer hebben en heerlijk zwanger kunnen zijn ...
heeeeel veeel moed
groetjes
cian
-
Bie
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 3 maart 2007, 8:18
hoi allemaal!
ik herken jullie volledig in jullie verhaal. wij starten in't kort met onze eerste isci poging. daarvoor hormonenkuren en inseminaties gehad. na 2 jaar nog geen vooruitgang.
momenteel zit ik in een enorme dip en ik weet niet goed waar ik de moed moet vinden om aan onze eerste poging te starten. alhoewel deze behandeling de laatste kans is voor een kindje van ons twee zie ik enorm op tegen al het gedoe...
ondertussen is mijn beste vriendin de meer als een jaar later begonnen is met kindjes hoogzwanger en bevalt ze rond 12 juli. ik ben wel blij voor haar maar als ik haar zie doet het pijn. wat gaat dat dan op babybezoek zijn??? als ze zit te 'zagen over haar zwangerschapskwaaltjes' draait mijn maag en denk ik, ach kind wees toch is blij dat je een kindje kan verwachten. jaloezie? ja waarschijnlijk wel, logisch toch he.
toen we op huwelijksreis waren vorige maand heb ik een miskraam gehad, net toen de bloedingen gestart waren krijg ik een berichtje van een vriendin: wij zijn zwanger!!!
ik heb toen de rest van onze reis in de put gezeten.
terug thuisgekomen komt er een collega van me langs en zegt dat een andere collega zwanger is. wel ik heb sinds ik opt werk terug ben er nog geen woord over gezegd. ik krijg gewoon nog geen proficiat over mijn lippen. gisteren heeft ze heel de tijd staan overgeven en kwam ze erna naar mij om te vragen of dat normaal was, ik heb er ni op geantwoord. snappen ze dan niet dat dit voor mij heel confronterend is? of de reeds mama's die beginnen aan tafel terwijl ik erbij zit hoe geweldig het is om zwanger te zijn en zo.
waar ik nog het meest tegenop zie is dat het bij ons nog niet zou lukken en dat we op de eerste verjaardagsfeestjes kunnen gaan aanschuiven.
sorry voor mijn gezaag maar op deze moment zit alles me te hoog, weet gewoon ni hoe ik me terug gelukkig kan voelen...
ik herken jullie volledig in jullie verhaal. wij starten in't kort met onze eerste isci poging. daarvoor hormonenkuren en inseminaties gehad. na 2 jaar nog geen vooruitgang.
momenteel zit ik in een enorme dip en ik weet niet goed waar ik de moed moet vinden om aan onze eerste poging te starten. alhoewel deze behandeling de laatste kans is voor een kindje van ons twee zie ik enorm op tegen al het gedoe...
ondertussen is mijn beste vriendin de meer als een jaar later begonnen is met kindjes hoogzwanger en bevalt ze rond 12 juli. ik ben wel blij voor haar maar als ik haar zie doet het pijn. wat gaat dat dan op babybezoek zijn??? als ze zit te 'zagen over haar zwangerschapskwaaltjes' draait mijn maag en denk ik, ach kind wees toch is blij dat je een kindje kan verwachten. jaloezie? ja waarschijnlijk wel, logisch toch he.
toen we op huwelijksreis waren vorige maand heb ik een miskraam gehad, net toen de bloedingen gestart waren krijg ik een berichtje van een vriendin: wij zijn zwanger!!!
ik heb toen de rest van onze reis in de put gezeten.
terug thuisgekomen komt er een collega van me langs en zegt dat een andere collega zwanger is. wel ik heb sinds ik opt werk terug ben er nog geen woord over gezegd. ik krijg gewoon nog geen proficiat over mijn lippen. gisteren heeft ze heel de tijd staan overgeven en kwam ze erna naar mij om te vragen of dat normaal was, ik heb er ni op geantwoord. snappen ze dan niet dat dit voor mij heel confronterend is? of de reeds mama's die beginnen aan tafel terwijl ik erbij zit hoe geweldig het is om zwanger te zijn en zo.
waar ik nog het meest tegenop zie is dat het bij ons nog niet zou lukken en dat we op de eerste verjaardagsfeestjes kunnen gaan aanschuiven.
sorry voor mijn gezaag maar op deze moment zit alles me te hoog, weet gewoon ni hoe ik me terug gelukkig kan voelen...
-
cian
- Berichten: 72
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 9:21
dag bie,
deze gevoelens zijn heel herkenbaar hoor !!
Het doet inderdaad pijn en bepaalde momenten kan je er gewoon niet tegen he ... op het werk is dat inderdaad heel vaak het gespreksonderwerp ... kinderen en dan zit je daar he ...
Ik heb ook een moeilijke periode gehad maar ik ben er nu weer een beetje door ... ik denk dat dat altijd in periodes gaat liggen maar, het moeilijke is hoe geraak je weer op positieve gedachten he.
Ik weet het ook niet maar we mogen niet opgeven, hopelijk komt onze tijd ook !!!
Hoe moeilijk het is, we moeten blijven geloven ... ik spreek mezelf wat tegen hoor want eigenlijk heb ik het met 'mijn situatie' ook moeilijk om te blijven geloven ... emotioneel is dat moeilijk maar verstandelijk weten we dat dit de enige methode is om zwanger te geraken dus we moeten verder blijven gaan
succes meid !!!! wanneer start je trouwens met je eerste isci
groetjes
cian
deze gevoelens zijn heel herkenbaar hoor !!
Het doet inderdaad pijn en bepaalde momenten kan je er gewoon niet tegen he ... op het werk is dat inderdaad heel vaak het gespreksonderwerp ... kinderen en dan zit je daar he ...
Ik heb ook een moeilijke periode gehad maar ik ben er nu weer een beetje door ... ik denk dat dat altijd in periodes gaat liggen maar, het moeilijke is hoe geraak je weer op positieve gedachten he.
Ik weet het ook niet maar we mogen niet opgeven, hopelijk komt onze tijd ook !!!
Hoe moeilijk het is, we moeten blijven geloven ... ik spreek mezelf wat tegen hoor want eigenlijk heb ik het met 'mijn situatie' ook moeilijk om te blijven geloven ... emotioneel is dat moeilijk maar verstandelijk weten we dat dit de enige methode is om zwanger te geraken dus we moeten verder blijven gaan
succes meid !!!! wanneer start je trouwens met je eerste isci
groetjes
cian
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten