Ik moet het even kwijt. Na 3 miskramen, 2 ICSI behandelingen, en nu pas weer een miskraam, zie ik het niet meer zitten. Ik besef hoe down ik ben - ik ben op - en vraag me af:
1 - in hoeverre de hormonen hier aan het meespelen zijn
2 - in hoeverre ik down ben en daarom problemen zie in mijn relatie / alles beu ben / ontgoocheld ben
3 - er zowiezo iets mis is in de relatie en dat nu door onze tegenslagen extra naar boven komt.
Ik weet het niet meer. Hij blijft 'stabiel' en zei onlangs nog, toen ik weer even - per accident - zwanger was: wat er ook gebeurt, ik zal hier thuis altijd op je wachten. Natuurlijk lief zoiets te zeggen op het moment dat we niet wisten of het zou lukken of weer zou fout lopen.
Het gevoel dat ik echter heb is dat we 'het leed' niet als koppel dragen, maar al het verdriet en alle last enkel mijn problemen zijn. Ik voel ook dat ik niet bij hem terecht kan met mijn verdriet. Enerzijds durf ik 'm zowiezo niet nog meer belasten en anderzijds heb ik niet het gevoel dat hij meeleeft. Alsof hij altijd veilig op een afstand blijft staan. Als ik dan hulp zoek ergens anders, dan heeft hij daar zijn meningen over wat ik dan weer als kritiek aanvoel.
Ik ben me als maar meer aan het isoleren en erg depressief aan het worden. Ik zou bijna alles overboord willen gooien: de relatie, de job, en in een andere stad gaan wonen, waar ik op mijn effen kan komen en op mijn gemak mijn leven dan maar moet leven. Alsof het alleen makkelijker zou zijn, dan met twee. Of zit ik mezelf maar wat wijs te maken. Zijn het de hormonen?
Sorry, maar herkent iemand zich hier wat?
Lisa
stress op relatie?
-
Teresa
- Berichten: 70
- Lid geworden op: 24 mei 2007, 23:54
Hoi Lisa,
haal het cdtje van 'Bon Jovi' You want to make a memory in huis, zet het op, sluit je ogen en luister naar de tekst (alleen of samen met je echtgenoot) en ontspan
alle antwoorden wat je nu zoekt zullen komen vanuit je binnenste vanuit je gevoel....
en elke keer dat je het liedje op de radio hoort, weet dan dat je niet alleen bent en dat er zeker één iemand aan je denkt.
Hou vol,
Groetjes Teresa
haal het cdtje van 'Bon Jovi' You want to make a memory in huis, zet het op, sluit je ogen en luister naar de tekst (alleen of samen met je echtgenoot) en ontspan
alle antwoorden wat je nu zoekt zullen komen vanuit je binnenste vanuit je gevoel....
en elke keer dat je het liedje op de radio hoort, weet dan dat je niet alleen bent en dat er zeker één iemand aan je denkt.
Hou vol,
Groetjes Teresa
-
engel
- Berichten: 54
- Lid geworden op: 4 april 2007, 14:48
Hey Lisa ,
Is inderdaad heel veel druk op een relatie !
Ik onder vindt dit zelf hoe verder we komen .
Hoe minder er ik kan over praten .
Dan zoek meestal op chat wat begrip iedereen begrijpt jij daar eigenlijk wel zitten allemaal in zelfde schuitje beetje .
Zou zeggen hou de moed erin !
Knuffelke
Engel
Is inderdaad heel veel druk op een relatie !
Ik onder vindt dit zelf hoe verder we komen .
Hoe minder er ik kan over praten .
Dan zoek meestal op chat wat begrip iedereen begrijpt jij daar eigenlijk wel zitten allemaal in zelfde schuitje beetje .
Zou zeggen hou de moed erin !
Knuffelke
Engel
-
Lisa
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 15 juni 2007, 13:23
stress op relatie
Engel, bedankt nog voor je berichtje op 28 juni. Vertrok toen net op vakantie (alleen!) en ben net terug. Weer een reis die ik alleen deed want hij reist niet graag.... en tijdens die vakantie had ik veel tijd om na te denken. Heb ook veel zitten piekeren, maar denk tot vaststelling te komen dat ik met de relatie niet verder wil. Ik weet niet hoe de komende weken/maanden er uit zien, maar er zou wel eens veel verandering kunnen komen in mijn leven.
De miskramen en tegenslagen hebben zeker en vast een druk gelegd op de relatie, maar dan zeker voor mij want ik zat met alle rotzooi, terwijl hij op een afstand bleef wanneer hij dat wou. Zo heb ik altijd alleen gezeten tov die dokters. Ook bij de laatste echo waarvan ik wist dat ik slecht nieuws zou krijgen, dat moest ik alleen aanhoren. De laatste keer dat ik voor een curettage moest gaan, zette hij me af aan het ziekenhuis. We zijn dan nog wel naar mijn kamer gaan zoeken, maar daarna reed ie door, en ik stond daar op de stoep. Het is niet voor niets dat ik me 'verlaten' voelde met al mijn verdriet en die hele strijd met dokters en zo. Als dan achteraf de fakturen binnenkwamen zat ik daar ook alleen mee. Hij had er toch eens kunnen komen langszitten. En de laatste keer dat er dan ruzie was en ik zo gefrustreerd en verdrietig voelde omdat hij zich totaal niet kon inleven in mijn verdriet, stond ie van op een afstand naar mij te kijken en zei 'dat het niet goed zat in mijn hoofd'.
Tja, de hormonen zullen zeker en vast hebben meegespeeld, maar mijn frustraties met hem evenzeer. Tijdens de vakantie is dat allemaal zowat naar boven gekomen. Er zijn ook andere dingen die scheef zitten, en het wordt duidelijk dat ik eruit wil. Hoe dat in zijn werk gaat gaan, ik weet het niet. We zullen zien. Het zal moeilijk zijn, want op zijn manier ziet hij me graag. Ik ga hem dus pijn moeten doen, en daar heb ik het moeilijk mee, maar ja, ik denk dat het beter is door te zetten ipv nog een jaar of 2 zo te zitten aarzelen.
We hadden nu een baby kunnen hebben en ik ben zeker dat we gelukkig zouden zijn geweest. Maar het is zo niet gelopen en ik wil niet met al die frustraties blijven zitten. Zeker als hij niets empathie heeft. Ik heb een 'frisse wind' nodig en andere mensen om mij heen ipv zo vast te hangen aan al dat verdriet en mij alsmaar meer te isoleren, net omwille van deze relatie. Met kinderwens krijgt hierdoor dan een flinke klap, maar ik kan niet anders. Ik heb de energie niet meer om binnen deze relatie verder te doen met behandelingen enz.
Hier is mijn email moest je willen verderschrijven: lilibetje@hotmail.com.
Succes!
Liesbet
De miskramen en tegenslagen hebben zeker en vast een druk gelegd op de relatie, maar dan zeker voor mij want ik zat met alle rotzooi, terwijl hij op een afstand bleef wanneer hij dat wou. Zo heb ik altijd alleen gezeten tov die dokters. Ook bij de laatste echo waarvan ik wist dat ik slecht nieuws zou krijgen, dat moest ik alleen aanhoren. De laatste keer dat ik voor een curettage moest gaan, zette hij me af aan het ziekenhuis. We zijn dan nog wel naar mijn kamer gaan zoeken, maar daarna reed ie door, en ik stond daar op de stoep. Het is niet voor niets dat ik me 'verlaten' voelde met al mijn verdriet en die hele strijd met dokters en zo. Als dan achteraf de fakturen binnenkwamen zat ik daar ook alleen mee. Hij had er toch eens kunnen komen langszitten. En de laatste keer dat er dan ruzie was en ik zo gefrustreerd en verdrietig voelde omdat hij zich totaal niet kon inleven in mijn verdriet, stond ie van op een afstand naar mij te kijken en zei 'dat het niet goed zat in mijn hoofd'.
Tja, de hormonen zullen zeker en vast hebben meegespeeld, maar mijn frustraties met hem evenzeer. Tijdens de vakantie is dat allemaal zowat naar boven gekomen. Er zijn ook andere dingen die scheef zitten, en het wordt duidelijk dat ik eruit wil. Hoe dat in zijn werk gaat gaan, ik weet het niet. We zullen zien. Het zal moeilijk zijn, want op zijn manier ziet hij me graag. Ik ga hem dus pijn moeten doen, en daar heb ik het moeilijk mee, maar ja, ik denk dat het beter is door te zetten ipv nog een jaar of 2 zo te zitten aarzelen.
We hadden nu een baby kunnen hebben en ik ben zeker dat we gelukkig zouden zijn geweest. Maar het is zo niet gelopen en ik wil niet met al die frustraties blijven zitten. Zeker als hij niets empathie heeft. Ik heb een 'frisse wind' nodig en andere mensen om mij heen ipv zo vast te hangen aan al dat verdriet en mij alsmaar meer te isoleren, net omwille van deze relatie. Met kinderwens krijgt hierdoor dan een flinke klap, maar ik kan niet anders. Ik heb de energie niet meer om binnen deze relatie verder te doen met behandelingen enz.
Hier is mijn email moest je willen verderschrijven: lilibetje@hotmail.com.
Succes!
Liesbet
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 53 gasten