Dag lotgenoten allemaal. Hier in het kort mijn verhaal. Gewoon omdat het er even uitmoet en omdat hier veel mensen zijn die begrijpen waarover ik het heb.
In 2003 stopte ik met de pil. Na 1 jaar zonder succes begonnen de behandelingen (zaadkwaliteit was zeer slecht). Eerst 5 IUI dan ICSI's en cryo's. Het was de ene ontgoocheling na de andere. Tot na de vijfde ICSI. Ik was zwanger ! We waren door het dolle heen. Vorige maandag 2 juli mochten we voor de eerste echo (10 weken). De schock was heel groot toen bleek dat het vruchtje niet meer leefde. Blijkbaar was het al na 5 weken gestopt met groeien. Ik begreep het niet. Ik had alle symptomen van zwangerschap en geen bloedverl
ies of krampen. Gisteren is het vruchtje weggehaald. Ik zit compleet in de put. Krijg de ene huilbui na de andere. Ik weet niet hoe ik nu verder moet. Heeft er nog iemand zoiets meegemaakt en hebben jullie toen nog verder geprobeerd. Heb momenteel het gevoel dat ik aan het einde van mijn Latijn ben.
Dank en groetjes van een
heel droevige Marik
Hoe kom ik dit te boven
-
Marij
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 20:57
Lieve Marik
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen tijdens deze moeilijke periode. Ikzelf heb geen miskraam gehad, maar ben wel na 4 ICSI pogingen zwanger geweest van een eeneïge tweeling, die jammer genoeg op 27 weken werden geboren en na enkele dagen overleden zijn.
Wij hebben de kracht gevonden om terug te starten met nieuwe behandelingen hoewel het telkens ontzettend moeilijk was. We zijn na het overlijden al 4 keer terug geweest en houden nu even een rustpauze om in september opnieuw met goede moed te starten. Hopelijk met een goed resultaat want de moed zakt steeds verder weg.
Ik hoop dat jij ook de moed en kracht kan terugvinden om een nieuwe poging te ondergaan met hopelijk een postief resultaat en een goede afloop.
Heel veel sterkte
Marij, trotse mama van Lars* en Jarne*
www.larsenjarne.vlindersite.nl
Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen tijdens deze moeilijke periode. Ikzelf heb geen miskraam gehad, maar ben wel na 4 ICSI pogingen zwanger geweest van een eeneïge tweeling, die jammer genoeg op 27 weken werden geboren en na enkele dagen overleden zijn.
Wij hebben de kracht gevonden om terug te starten met nieuwe behandelingen hoewel het telkens ontzettend moeilijk was. We zijn na het overlijden al 4 keer terug geweest en houden nu even een rustpauze om in september opnieuw met goede moed te starten. Hopelijk met een goed resultaat want de moed zakt steeds verder weg.
Ik hoop dat jij ook de moed en kracht kan terugvinden om een nieuwe poging te ondergaan met hopelijk een postief resultaat en een goede afloop.
Heel veel sterkte
Marij, trotse mama van Lars* en Jarne*
www.larsenjarne.vlindersite.nl
-
Marik
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 23:07
Dag Marij,
Amaai wat een verhaal... Da's ook niet niks om te verwerken. Ik vind dat je het heel mooi in beeld hebt gebracht. Ik zit hier echt te huilen en da's niet alleen om mijn verdriet.
Wat moedig dat je het niet opgeeft. Ik hoop van ganser harte dat je droom ooit werkelijkheid wordt. Jullie verdienen het zo hard.
Wij weten momenteel nog niet hoe we nu verder gaan. We laten het nog even bezinken.
Veel liefs van
Marik
Amaai wat een verhaal... Da's ook niet niks om te verwerken. Ik vind dat je het heel mooi in beeld hebt gebracht. Ik zit hier echt te huilen en da's niet alleen om mijn verdriet.
Wat moedig dat je het niet opgeeft. Ik hoop van ganser harte dat je droom ooit werkelijkheid wordt. Jullie verdienen het zo hard.
Wij weten momenteel nog niet hoe we nu verder gaan. We laten het nog even bezinken.
Veel liefs van
Marik
-
louise
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 8 mei 2007, 9:50
dag marij en marik,
ik weet niet of jullie nog op dit forum te vinden zijn, het is tenslotte al oktober en deze berichten dateren van juli
ik heb net een miskraam gehad van een vruchtje van bijna tien weken. Eer we zover waren hadden we al 3 iui's en 4 icsi's (met 5 tp's) achter de rug. De 4de tp was een biochemische zwangerschap (dat was begin juli), de 5de tp's waren 2 cryo's in een natuurlijke cyclus en 2 spontane eicellen. In principe 4 kansen en idd begin september was ik zwanger. Op 7 weken en een half de eerste echo waarop we duidelijk het hartje zagen kloppen. Op bijna 10 weken (16 okt) de tweede echo, het vruchtje was goed gegroeid maar de hartactiviteit was minimaal, 2 dagen later was de hartactiviteit volledig gestopt en vrijdag hebben ze dan het embryootje weggehaald. We hebben er geen idee van hoe dit kon gebeuren. Totnutoe weten we nog altijd niet waarom we zo moeilijk zwanger kunnen worden, er zijn geen indicaties (onverklaarde onvruchtbaarheid) noch bij mij noch bij mijn partner. Alles ziet er altijd perfect normaal uit en toch gaat het steeds mis. Een reden voor dit 'falen' zou misschien rust kunnen brengen.
Ik kan moeilijk troost vinden en het idee dat wij nooit een baby in onze armen kunnen houden, een kind te zien opgroeien, dat doet pijn. Ik druf ook niet meer aan volgende pogingen denken. Bang dat het misschien goed gaat in het begin en dan weer zo'n ontgoocheling is.
Hoe gaat het met jullie nu ? Zijn jullie dit te boven gekomen ?
lieve groetjes, ilse
ik weet niet of jullie nog op dit forum te vinden zijn, het is tenslotte al oktober en deze berichten dateren van juli
ik heb net een miskraam gehad van een vruchtje van bijna tien weken. Eer we zover waren hadden we al 3 iui's en 4 icsi's (met 5 tp's) achter de rug. De 4de tp was een biochemische zwangerschap (dat was begin juli), de 5de tp's waren 2 cryo's in een natuurlijke cyclus en 2 spontane eicellen. In principe 4 kansen en idd begin september was ik zwanger. Op 7 weken en een half de eerste echo waarop we duidelijk het hartje zagen kloppen. Op bijna 10 weken (16 okt) de tweede echo, het vruchtje was goed gegroeid maar de hartactiviteit was minimaal, 2 dagen later was de hartactiviteit volledig gestopt en vrijdag hebben ze dan het embryootje weggehaald. We hebben er geen idee van hoe dit kon gebeuren. Totnutoe weten we nog altijd niet waarom we zo moeilijk zwanger kunnen worden, er zijn geen indicaties (onverklaarde onvruchtbaarheid) noch bij mij noch bij mijn partner. Alles ziet er altijd perfect normaal uit en toch gaat het steeds mis. Een reden voor dit 'falen' zou misschien rust kunnen brengen.
Ik kan moeilijk troost vinden en het idee dat wij nooit een baby in onze armen kunnen houden, een kind te zien opgroeien, dat doet pijn. Ik druf ook niet meer aan volgende pogingen denken. Bang dat het misschien goed gaat in het begin en dan weer zo'n ontgoocheling is.
Hoe gaat het met jullie nu ? Zijn jullie dit te boven gekomen ?
lieve groetjes, ilse
-
Marik
- Berichten: 7
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 23:07
Dag Ilse,
Ik ben hier nog hoor. Eerst en vooral wil ik je heel veel sterkte toewensen want ik weet hoeveel pijn en verdriet zoiets doet. Als je zoveel inspanningen en moeite hebt gedaan om zwanger te raken komt het verlies extra hard aan. Ik kan me heel goed voorstellen dat je momenteel nog niet durft denken aan verdere pogingen. Dat had ik ook. Zoiets van nu heb ik het wel gehad. Na 2 maand hebben we beslist om toch nog onze 6de en allerlaatste ICSI te doen. Omdat de gyne zei dat het feit dat ik zwanger was geweest toch een postitief teken is. Ze heeft mij weer een beetje moed gegeven en een sprankeltje hoop. Het blijft moeilijk maar het verdriet is niet meer zo intens en voortdurend zoals de eerste weken. Je zal waarschijnlijk ook wel opnieuw moed vinden om door te gaan al kan je je dat momenteel misschien niet voorstellen of wil je het misschien zelfs niet horen.
Ik wens je veel goeie moed en steun van je omgeving.
Liefs,
Marik
Ik ben hier nog hoor. Eerst en vooral wil ik je heel veel sterkte toewensen want ik weet hoeveel pijn en verdriet zoiets doet. Als je zoveel inspanningen en moeite hebt gedaan om zwanger te raken komt het verlies extra hard aan. Ik kan me heel goed voorstellen dat je momenteel nog niet durft denken aan verdere pogingen. Dat had ik ook. Zoiets van nu heb ik het wel gehad. Na 2 maand hebben we beslist om toch nog onze 6de en allerlaatste ICSI te doen. Omdat de gyne zei dat het feit dat ik zwanger was geweest toch een postitief teken is. Ze heeft mij weer een beetje moed gegeven en een sprankeltje hoop. Het blijft moeilijk maar het verdriet is niet meer zo intens en voortdurend zoals de eerste weken. Je zal waarschijnlijk ook wel opnieuw moed vinden om door te gaan al kan je je dat momenteel misschien niet voorstellen of wil je het misschien zelfs niet horen.
Ik wens je veel goeie moed en steun van je omgeving.
Liefs,
Marik
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 44 gasten