Ik ben een 34-jarige vrouw die reeds 4 mislukte ICSI's achter de rug heeft. 31 december 2006 waren we gestart voor een 5de poging, een cryopoging deze keer! Deze werd abrupt afgebroken omdat m'n lichaam niet reageerde op de medicatie.
16 februari mag ik opnieuw proberen...
Op hoop van zegen.
Soms vraag ik me af of het ooit nog eens zal lukken.
Alvast iedereen veel succes en vooral veel sterkte, want het is toch zwaar.
ICSI blijft mislukken
-
Ingeborg
- Berichten: 23
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 21:18
Antje...heel veel sterkte! Ben zelf mama van een ICSI-kindje en heb ongelofelijk geluk dat het al na de eerste poging prijs was. Heb er wel 7IUI's aan vooraf gehad...dus kan me voorstellen dat het zo moeilijk blijft er iedere keer weer in te geloven hé...
Maar iedere poging is een volwaardige kans! Het is net als een 6 gooien met een dobbelsteen...die dobbelsteen weet niet dat je al 4 keer probeerde hé...je lichaam ook niet.
We duimen voor je, en zullen hééééél hard meeleven! Schrijf alles hier maar van je af!! En hopelijk gauw grote gelukkige woorden in jouw berichtje!
Maar iedere poging is een volwaardige kans! Het is net als een 6 gooien met een dobbelsteen...die dobbelsteen weet niet dat je al 4 keer probeerde hé...je lichaam ook niet.
We duimen voor je, en zullen hééééél hard meeleven! Schrijf alles hier maar van je af!! En hopelijk gauw grote gelukkige woorden in jouw berichtje!
-
Joceline
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 8:32
Hallo allemaal,
deze morgen het bericht van deze nieuwe site gelezen in de krant... Krant dan maar gelaten voor wat ze is en onmiddellijk komen piepen.
Wij hebben ondertussen 3KI achter de rug en 6ICSI's. MIjn man en ik hebben beiden medische beperkingen: ik endometriose en hij ernstige oligozoöspermie (20duizend zaadcellen, beweeglijkheid 0, afwijkend qua vorm).
Ik ben dolgelukkig dat we een adoptiekind hebben (van toen ik nog alleenstaande was). Zij is ondertussen 11. Maar wij blijven dromen van nog een kindje.
Ondertussen zijn we ook begonnen met de screening bij speelggezinnendienst. Maar ik weet het allemaal niet zo goed meer...
Eind maart beginnen met onze 7de ICSI.
Hopelijk kunnen we elkaar hier wat steunen.
Ik denk dat het bijna vanzelfsprekend is dat ik moeite krijg met zwangere vrouwen. Niet dat je het hen niet gunt, dat niet. Maar vooral omdat het je confronteert met je eigen niet-kunnen, je eigen falen, je eigen lichaam dat gebrekkig is.
Wij zijn nu ondertussen 5 jaren bezig en het weegt verdorie zwaar door.
groetjes,
Joceline
deze morgen het bericht van deze nieuwe site gelezen in de krant... Krant dan maar gelaten voor wat ze is en onmiddellijk komen piepen.
Wij hebben ondertussen 3KI achter de rug en 6ICSI's. MIjn man en ik hebben beiden medische beperkingen: ik endometriose en hij ernstige oligozoöspermie (20duizend zaadcellen, beweeglijkheid 0, afwijkend qua vorm).
Ik ben dolgelukkig dat we een adoptiekind hebben (van toen ik nog alleenstaande was). Zij is ondertussen 11. Maar wij blijven dromen van nog een kindje.
Ondertussen zijn we ook begonnen met de screening bij speelggezinnendienst. Maar ik weet het allemaal niet zo goed meer...
Eind maart beginnen met onze 7de ICSI.
Hopelijk kunnen we elkaar hier wat steunen.
Ik denk dat het bijna vanzelfsprekend is dat ik moeite krijg met zwangere vrouwen. Niet dat je het hen niet gunt, dat niet. Maar vooral omdat het je confronteert met je eigen niet-kunnen, je eigen falen, je eigen lichaam dat gebrekkig is.
Wij zijn nu ondertussen 5 jaren bezig en het weegt verdorie zwaar door.
groetjes,
Joceline
-
Tin
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 12:37
Geef niet op ! Na regen komt zonneschijn !
Ook ik was aangenaam verrast toen ik via het nieuws en kranten vernam, dat er naast de medische nu ook aan de emotionele en psychische kant van fertiliteit aandacht wordt geschonken. Het lichamelijke gedeelte is vanzelfsprekend, maar op emotioneel vlak ben je helemaal niet voorbereid. Natuurlijk is dit iets heel persoonlijks .
Ons verhaal begon zo'n 2,5 jaar geleden. De tijd was rijp om aan kindjes te beginnen. Zoals ieder koppel denk je dat dit van een leie dakje zal lopen. Niets was minder waar!
December 2004 ben ik geopereerd van endometriose in Leuven. Nu gaat het zeker lukken, denk je dan! Mei 2005 kwam de volgende stap : eileiders preventief laten openmaken. Er was 3 maanden na de operatie nog geen zwangerschap. Alles bleek normaal te zijn.
Juli 2005 was het dan de beurt aan mijn partner voor een controle. Je twijfelt aan jezelf, weet dat er wat fout loopt en iedereen probeert je gerust te stellen... ' Je denkt daar te veel aan of ga eens op vakantie' . Na het onderzoek van het sperma wisten we dan waarom we nog niet zwanger waren : te weinig zaadcellen, weinig beweeglijk, vorm , ... Enfin weer een klap in je gezicht en helemaal opnieuw beginnen.
Via de huisarts werden we dan doorverwezen naar de VUB Jette. Ondertussen was het al eind augustus 2005. Het eerste gesprek (dr. Camus) verliep prima. De meeste voorgaande onderzoeken waren al gebeurd, de diagnose was al gesteld en zo kon er gestart worden met een eerste ICSI-poging. Dit gebeurde in december 2005. In januari 2006 gebeurde de eerste pick-up met veel te veel follikels (23) met een overstimulatie als gevolg en een eerste mislukte poging. Uiteindelijk belandde er ook maar 2 embryo's in de diepvries.
Na een kort herstel, volgde er in maart een terugplaatsing zonder bijkomende hormonen. Eén embryo had het dooiproces niet overleefd en het tweede werd met succes teruggeplaatst. Wij waren eindelijk zwanger! Maar ... de HCG-waarde steeg niet normaal, er was geen vruchtje te zien. Ik moest thuis maar wachten op een miskraam. Kwestie van de reden van de miskraam te weten. Het werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die eindigde op 6 april 2006. Dit was de ergste klap ooit, ik zakte diep weg ... Je kreeg te maken met begrip en onbegrip van mensen. Dan pas weet je ook wat je aan je partner hebt, wij groeiden echt naar elkaar toe. Je begrijpt elkaar zonder iets te zeggen, maar je moet verder.
Onze tweede poging werd voorzien op 19 juni 2006, als startdatum. Je wil dit zo graag ! Waarom ? Je moet verder ... Na een betere hormoonregeling volgde de pick-up op 21 juli 2006. Drie dagen later werd er een uitstekend embryo teruggeplaatst.
Op 4 augustus bleken we weer zwanger te zijn. Mochten we deze keer juichen, kunnen we het geloven, bestaan wonderen , ...
Je kan je niet voorstellen welke gevoelens er door je heen stromen als je op 7 weken zwangerschap een hartje ziet en hoort bewegen.
Op dit moment ben ik 30 weken zwanger van onze eerste zoon. Een zwangerschap met zorgen, misschien onbewust, maar genieten kan ik niet echt. Precies één jaar na de buitenb. zw. verwachten wij dus ons eerste kindje of moet ik zeggen tweede kindje.
Gevoelens kan je niet tegen elkaar afwegen, zwaar, erg ? Ik weet wel dat het ons 'Bloed, zweet en vooral veel tranen' heeft gekost. Nog tien weken en dan hoop ik een nieuwe start te maken, waarin ik deze gevoelens beter kan plaatsen. Het doet goed dit even neer te typen. Weten dat je niet alleen bent en dat je begrepen wordt.
Voor al diegene die deze zware weg nog aan het afleggen zijn : Veel succes en ... geef vooral de moed niet op!
Ook wil ik langs deze weg alle mensen bedanken die zich inzetten voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, nooit kan ik jullie genoeg bedanken voor het geschenk dat jullie gaven!
Ons verhaal begon zo'n 2,5 jaar geleden. De tijd was rijp om aan kindjes te beginnen. Zoals ieder koppel denk je dat dit van een leie dakje zal lopen. Niets was minder waar!
December 2004 ben ik geopereerd van endometriose in Leuven. Nu gaat het zeker lukken, denk je dan! Mei 2005 kwam de volgende stap : eileiders preventief laten openmaken. Er was 3 maanden na de operatie nog geen zwangerschap. Alles bleek normaal te zijn.
Juli 2005 was het dan de beurt aan mijn partner voor een controle. Je twijfelt aan jezelf, weet dat er wat fout loopt en iedereen probeert je gerust te stellen... ' Je denkt daar te veel aan of ga eens op vakantie' . Na het onderzoek van het sperma wisten we dan waarom we nog niet zwanger waren : te weinig zaadcellen, weinig beweeglijk, vorm , ... Enfin weer een klap in je gezicht en helemaal opnieuw beginnen.
Via de huisarts werden we dan doorverwezen naar de VUB Jette. Ondertussen was het al eind augustus 2005. Het eerste gesprek (dr. Camus) verliep prima. De meeste voorgaande onderzoeken waren al gebeurd, de diagnose was al gesteld en zo kon er gestart worden met een eerste ICSI-poging. Dit gebeurde in december 2005. In januari 2006 gebeurde de eerste pick-up met veel te veel follikels (23) met een overstimulatie als gevolg en een eerste mislukte poging. Uiteindelijk belandde er ook maar 2 embryo's in de diepvries.
Na een kort herstel, volgde er in maart een terugplaatsing zonder bijkomende hormonen. Eén embryo had het dooiproces niet overleefd en het tweede werd met succes teruggeplaatst. Wij waren eindelijk zwanger! Maar ... de HCG-waarde steeg niet normaal, er was geen vruchtje te zien. Ik moest thuis maar wachten op een miskraam. Kwestie van de reden van de miskraam te weten. Het werd een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die eindigde op 6 april 2006. Dit was de ergste klap ooit, ik zakte diep weg ... Je kreeg te maken met begrip en onbegrip van mensen. Dan pas weet je ook wat je aan je partner hebt, wij groeiden echt naar elkaar toe. Je begrijpt elkaar zonder iets te zeggen, maar je moet verder.
Onze tweede poging werd voorzien op 19 juni 2006, als startdatum. Je wil dit zo graag ! Waarom ? Je moet verder ... Na een betere hormoonregeling volgde de pick-up op 21 juli 2006. Drie dagen later werd er een uitstekend embryo teruggeplaatst.
Op 4 augustus bleken we weer zwanger te zijn. Mochten we deze keer juichen, kunnen we het geloven, bestaan wonderen , ...
Je kan je niet voorstellen welke gevoelens er door je heen stromen als je op 7 weken zwangerschap een hartje ziet en hoort bewegen.
Op dit moment ben ik 30 weken zwanger van onze eerste zoon. Een zwangerschap met zorgen, misschien onbewust, maar genieten kan ik niet echt. Precies één jaar na de buitenb. zw. verwachten wij dus ons eerste kindje of moet ik zeggen tweede kindje.
Gevoelens kan je niet tegen elkaar afwegen, zwaar, erg ? Ik weet wel dat het ons 'Bloed, zweet en vooral veel tranen' heeft gekost. Nog tien weken en dan hoop ik een nieuwe start te maken, waarin ik deze gevoelens beter kan plaatsen. Het doet goed dit even neer te typen. Weten dat je niet alleen bent en dat je begrepen wordt.
Voor al diegene die deze zware weg nog aan het afleggen zijn : Veel succes en ... geef vooral de moed niet op!
Ook wil ik langs deze weg alle mensen bedanken die zich inzetten voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, nooit kan ik jullie genoeg bedanken voor het geschenk dat jullie gaven!
-
enya
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 22:01
tin ik herken jou verhaal was heb eind mei ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gedaan na iui en ben nu bezig met mijn eerste icsi behandeling ik ben aan de ene kant blij omdat er eindelijk weer een paar stappen ondernomen worden naar onze droom maar ik ben tegelijk o zo bang dat alles weer zal tegenslaan
-
Ash
- Berichten: 12
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 21:08
Hallo allemaal,
Jullie verhalen zijn zo herkenbaar voor mij. We zijn 8 jaar bezig met zwanger worden, ooit natuurlijk zwanger geweest maar miskraam op 11 weken. Nadien ben ik nooit meer zwanger geweest. Heb in totaal 4 IUI's, 5 ISCI's en 8 cyropogingen ondergaan. Donderdag zijn er 2 embryo's teruggeplaats van een cyro met score 4, 6-cellig en 8-cellig.
Het is heel raar want onze samensmelting is goed, embryo's zijn altijd goed .....en toch wil het niet lukken.
Ik zit bijna aan mijn limiet om het aan te kunnen maar ik zie het niet zitten om zonder kind door het leven te gaan.
Het is leuk dat we elkaar hier kunnen treffen want we dragen allemaal iets mee en zijn op zoek naar zoveel antwoorden.
Groetjes
Jullie verhalen zijn zo herkenbaar voor mij. We zijn 8 jaar bezig met zwanger worden, ooit natuurlijk zwanger geweest maar miskraam op 11 weken. Nadien ben ik nooit meer zwanger geweest. Heb in totaal 4 IUI's, 5 ISCI's en 8 cyropogingen ondergaan. Donderdag zijn er 2 embryo's teruggeplaats van een cyro met score 4, 6-cellig en 8-cellig.
Het is heel raar want onze samensmelting is goed, embryo's zijn altijd goed .....en toch wil het niet lukken.
Ik zit bijna aan mijn limiet om het aan te kunnen maar ik zie het niet zitten om zonder kind door het leven te gaan.
Het is leuk dat we elkaar hier kunnen treffen want we dragen allemaal iets mee en zijn op zoek naar zoveel antwoorden.
Groetjes
-
antje
- Berichten: 27
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 19:25
Hallo,
Ondertussen ben ik bezig aan de cryopoging... morgen 2de echo om te zien of m'n baarmoederslijmvlies dik genoeg is.
Ik heb zo m'n twijfels over een cryopoging.... gaan ze het ontdooiproces overleven? Gaan ze innestelen? Zal het deze keer lukken?
Pfff... jullie kennen de vragen wel, de éne keer vol hoop en de andere keer vol negativiteit...
We zien wel...
Ash, bij mij loopt het ook verkeerd bij innestelen! Dat is de natuur die beslist zeggen ze. Maar ja, waarom bij een ander wel en bij ons niet, hé?
Liefs,
Antje
Ondertussen ben ik bezig aan de cryopoging... morgen 2de echo om te zien of m'n baarmoederslijmvlies dik genoeg is.
Ik heb zo m'n twijfels over een cryopoging.... gaan ze het ontdooiproces overleven? Gaan ze innestelen? Zal het deze keer lukken?
Pfff... jullie kennen de vragen wel, de éne keer vol hoop en de andere keer vol negativiteit...
We zien wel...
Ash, bij mij loopt het ook verkeerd bij innestelen! Dat is de natuur die beslist zeggen ze. Maar ja, waarom bij een ander wel en bij ons niet, hé?
Liefs,
Antje
-
Joceline
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 8:32
Hoi Antje,
veel succes met je cryo-poging. Geregeld lees je toch wel eens dat cryo-pogingen ook lukken. Waarom zouden ze het anders doen hé, je kan je toch niet voorstellen dat ze bewust mensen zo'n verdriet willen aandoen hé. Ik aanzie het altijd als de natuur een extra kans geven!
Dat wachten is toch vaak ondraaglijk hé! Vind ik ook. En al die vragen/twijfels/onduidelijkheden...
Zoals bij jullie loopt het bij ons ook steeds verkeerd bij de innesteling. Eén keer hadden we geen terugplaatsing (bij de 5de ICSI!!!).
Hier nog een tweetal weekjes geduld en we kunnen ook weer van start gaan.
Ik vind ons behandelingsschema nogal raar. Na 3 KI's en 6 ICSI's heb je toch al enige ervaring hé. Ik werd iedere keer gestimuleerd met ofwel Puregon ofwel Menopur. De ene keer in combinatie met Suprefact, dan weer met Orgalutran... Nu moet ik eerst een week Clomid slikken. Da's zo precies terug naar af... Allé, dat is het gevoel dat ik er bij krijg. Begrijp het niet zo goed. Maar die profs hé... weinig tijd, veeeeeeel patiënten,...
Waar zijn jullie trouwens in behandeling? Ik had eerst 3 ICSI's in Brugge, dan werd ik van de endometriose geopereerd in Leuven en dan gingen we voor de volgende ICSI's naar Jette.
Groetjes,
Joceline
veel succes met je cryo-poging. Geregeld lees je toch wel eens dat cryo-pogingen ook lukken. Waarom zouden ze het anders doen hé, je kan je toch niet voorstellen dat ze bewust mensen zo'n verdriet willen aandoen hé. Ik aanzie het altijd als de natuur een extra kans geven!
Dat wachten is toch vaak ondraaglijk hé! Vind ik ook. En al die vragen/twijfels/onduidelijkheden...
Zoals bij jullie loopt het bij ons ook steeds verkeerd bij de innesteling. Eén keer hadden we geen terugplaatsing (bij de 5de ICSI!!!).
Hier nog een tweetal weekjes geduld en we kunnen ook weer van start gaan.
Ik vind ons behandelingsschema nogal raar. Na 3 KI's en 6 ICSI's heb je toch al enige ervaring hé. Ik werd iedere keer gestimuleerd met ofwel Puregon ofwel Menopur. De ene keer in combinatie met Suprefact, dan weer met Orgalutran... Nu moet ik eerst een week Clomid slikken. Da's zo precies terug naar af... Allé, dat is het gevoel dat ik er bij krijg. Begrijp het niet zo goed. Maar die profs hé... weinig tijd, veeeeeeel patiënten,...
Waar zijn jullie trouwens in behandeling? Ik had eerst 3 ICSI's in Brugge, dan werd ik van de endometriose geopereerd in Leuven en dan gingen we voor de volgende ICSI's naar Jette.
Groetjes,
Joceline
-
Tin
- Berichten: 2
- Lid geworden op: 2 februari 2007, 12:37
Nog eens een opkikkertje!
Hallo allemaal,
ook al sta ik een stapje (35 wkn. zwangerschap na ICSI aan VUB Jette, verhaal zie boven) verder dan de meeste van jullie, toch wil dit niet zeggen dat ik niet meeleef met jullie.
Het heen en weer vliegen van emoties, het verwerken van reacties, positieve en negatieve gedachten rond de behandelingen, je relatie, ...
Ook al is het soms moeilijk te aanvaarden, geef de moed niet op en denk vooral aan 'waarom' je dit doet en dit allemaal meemaakt! Misschien komt er wel eens een dag waarop je mag aftellen naar de geboorte van je baby. En geloof me, je bent al die pijn, stress, emoties, ... zo vlug vergeten!
Ook nu loopt het niet weer van een leien dakje! Na een controle bij de gyn. (32 wkn.) bleek de baarmoeder onder grote spanning te staan, de baby was ingedaald en de cervix was verweekt. Onmiddellijke platte rust werd opgedragen en een week later belandde ik in het ziekenhuis door opening en weeën. Longrijping en weeënremmers werden gegeven. Op 34 wkn. werden we uit het ziekenhuis ontslagen, omdat de risicoperiode voorbij was. Ondertussen zijn we weer een weekje verder en de baby blijft maar meer indalen. Het is dus wachten tot de vliezen breken of tot de weeën opnieuw beginnen. Op zich is er geen gevaar meer voor de baby door de longrijping en zijn gewicht is meer dan normaal (ts. 2660 en 2890 gram) door de platte rust.
Duimen maar voor al diegene die aan de behandeling bezig zijn en voor al diegene die twijfelen... Het is de moeite waard!!!
Grtjs
ook al sta ik een stapje (35 wkn. zwangerschap na ICSI aan VUB Jette, verhaal zie boven) verder dan de meeste van jullie, toch wil dit niet zeggen dat ik niet meeleef met jullie.
Het heen en weer vliegen van emoties, het verwerken van reacties, positieve en negatieve gedachten rond de behandelingen, je relatie, ...
Ook al is het soms moeilijk te aanvaarden, geef de moed niet op en denk vooral aan 'waarom' je dit doet en dit allemaal meemaakt! Misschien komt er wel eens een dag waarop je mag aftellen naar de geboorte van je baby. En geloof me, je bent al die pijn, stress, emoties, ... zo vlug vergeten!
Ook nu loopt het niet weer van een leien dakje! Na een controle bij de gyn. (32 wkn.) bleek de baarmoeder onder grote spanning te staan, de baby was ingedaald en de cervix was verweekt. Onmiddellijke platte rust werd opgedragen en een week later belandde ik in het ziekenhuis door opening en weeën. Longrijping en weeënremmers werden gegeven. Op 34 wkn. werden we uit het ziekenhuis ontslagen, omdat de risicoperiode voorbij was. Ondertussen zijn we weer een weekje verder en de baby blijft maar meer indalen. Het is dus wachten tot de vliezen breken of tot de weeën opnieuw beginnen. Op zich is er geen gevaar meer voor de baby door de longrijping en zijn gewicht is meer dan normaal (ts. 2660 en 2890 gram) door de platte rust.
Duimen maar voor al diegene die aan de behandeling bezig zijn en voor al diegene die twijfelen... Het is de moeite waard!!!
Grtjs
-
antje
- Berichten: 27
- Lid geworden op: 1 februari 2007, 19:25
Joceline, ik ben in behandeling in Brugge.
Vandaag was de TP van 2 mooie embryootjes, een 8 en een 6 cellig!
Ze hebben er 2 ontdooit en beiden overleefden, heb dus nu nog ééntje in de diepvries.
De dokter gaf me toch wel moed, alsook de fertiliteitsverpleegster... volgens haar ligt het zwangerschapspercentage na een dooicyclus in Brugge erg hoog. Waarschijnlijk omdat hun invriescriteria héél erg streng zijn.
Op 29 maart weet ik de uitslag. Ben benieuwd of het nu eindelijk gelukt zal zijn.... ik hoop het zo!
Tin, hopelijk kan je toch nog een beetje genieten van het wonder in je buik.
Vandaag was de TP van 2 mooie embryootjes, een 8 en een 6 cellig!
Ze hebben er 2 ontdooit en beiden overleefden, heb dus nu nog ééntje in de diepvries.
De dokter gaf me toch wel moed, alsook de fertiliteitsverpleegster... volgens haar ligt het zwangerschapspercentage na een dooicyclus in Brugge erg hoog. Waarschijnlijk omdat hun invriescriteria héél erg streng zijn.
Op 29 maart weet ik de uitslag. Ben benieuwd of het nu eindelijk gelukt zal zijn.... ik hoop het zo!
Tin, hopelijk kan je toch nog een beetje genieten van het wonder in je buik.
-
Bols
- Berichten: 1
- Lid geworden op: 13 maart 2007, 12:42
Volledige behandeling in het AZ of ook deels in Sint-Lucas?antje schreef:Joceline, ik ben in behandeling in Brugge.
Vandaag was de TP van 2 mooie embryootjes, een 8 en een 6 cellig!
Ze hebben er 2 ontdooit en beiden overleefden, heb dus nu nog ééntje in de diepvries.
De dokter gaf me toch wel moed, alsook de fertiliteitsverpleegster... volgens haar ligt het zwangerschapspercentage na een dooicyclus in Brugge erg hoog. Waarschijnlijk omdat hun invriescriteria héél erg streng zijn.
Op 29 maart weet ik de uitslag. Ben benieuwd of het nu eindelijk gelukt zal zijn.... ik hoop het zo!
Tin, hopelijk kan je toch nog een beetje genieten van het wonder in je buik.
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 38 gasten