Ik ben Eef (29 jaar) en ik sta aan het begin van mn laatste (terugbetaalde) ICSI poging ... mn vriend en ik hebben om financiele redenen beslist dat dit ook ineens de laatste poging wordt die we doen. We zitten nu al meer dan 3 jaar in de mmm en we hebben tot nu toe nog geen kindje mogen verwelkomen. 1x was ik zwanger na de 3e ICSI, maar helaas bleek het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap te gaan. Resultaat: 1 eileider kwijt en nog steeds niet zwanger dus. Na 4 mislukte ICSI's zijn we overgestapt van GHB Leuven naar Jette ... tja een mens wil echt alles ervoor proberen hé. Bij de 5e poging (in Jette dus) vertelde de embryologe eindelijk eens wat het probleem eigl was ... en dat verdict was echt niet goed ... We wisten al wel dat mn vriend zn sperma enorm slecht scoorde (op de 3 vlakken), maar nu kwam er vooral eigl ook naar boven dat onze embryo's (we hadden telkens wel mooie aantallen en telkens 8-cellig) van mindere tot zelfs slechte kwaliteit waren door een vrij hoge mate van fragmentatie. Onze embryo's scoren telkens een 2 of een 3, en dat is dus helemaal niet goed. Daarom konden er ook nog nooit embryo's de ontdooiing overleven, ze waren gewoon niet goed genoeg ... En dus ook poging 5 liep niet goed af, er waren geen embryo's over van de 15 om in te vriezen ...
Nu hebben we ondertussen beslist om ICSI-D te proberen, of toch voor 50% ... dus de helft van mn embryootjes zal bevrucht worden met mn partner zn zaadjes en de andere helft met donorzaad. Een moeilijke beslissing, maar wel eentje waar we beiden volledig achter staan. Tot voor kort voelde ik het ook positief aan als onze eerste 'echte' kans na lange tijd ... maar toen ik maandag voor mn eerste bloedname geweest was, overviel een donker gevoel mij ... het besef dat dit de start betekent van onze laatste poging sloeg in als een bom ... De tranen lijken nu niet meer te stoppen, de wanhoop zit zo diep, jarenlang geprobeerd ... poging na poging snel weer rechtgekrabbeld om maar weer verder te gaan. Het enige dat me rechthield na elke mislukte poging was het vooruitzicht op een volgende nieuwe poging. En ja ... de statistiek, de succesverhalen, ... maar nu ... wat als deze poging mislukt? Hoe moet ik dan weer verder? Ga ik kunnen rechtkrabbelen? Hoe diep ga ik vallen? Ik weet het niet ... ik vrees alleen heeeeeeel diep. Ik huil tranen met tuiten momenteel, de tranen lijken soms zelfs even op te zijn, hyperventilatie slaagt toe, ik wankel op een dunne koord, en weer tracht ik een masker op te zetten als iemand vraagt 'En hoe gaat het?' Goed? Nee helemaal niet goed! Ik die anders altijd zo positief was, ik die alles weglachte en steeds een troost voor een ander trachte te zijn ... Ik weet dat ik nu net bij deze poging niet zoveel stress zou mogen hebben. 'Zet het van je af', 'Laat het los' 'Probeer je wat te relaxen' 'Denk positief' ... JAJA idd ... I know! Maar hoe doe je dat? Ik deed het steeds voorheen, maar nu ... nu lijkt het alsof al het leed, de pijn, de emoties en frustraties van alle vorige pogingen wraak nemen.
In alle verdriet en pijn heb ik wel nog snel een nieuwe afspraak gemaakt bij mn acupuncturist, al wenend gevraagd om een dringende afspraak om me van mn stress te verlossen. Deze keer zelfs gebeld naar de psycholoog van Jette voor een urgentie-afspraak ... want ik kan echt geen negatief telefoontje meer aan. Ik ben kapot, op, uitbehandeld, de schrik om echt te gaan horen 'het is gedaan' zit er diep in ... Ik wil gewoon ook eindelijk eens bij de 'goei' zitten, eindelijk zwanger zijn, eindelijk een kindje krijgen, een gezin starten en de draad van ons leven weer opnemen ...
'Mss moet je maar eens denken aan alternatieven ...' JA, dat doen we ook! We gaan idd over naar adoptie ... dat hebben we altijd al gezegd, zelfs als deze poging toch lukt, zal het tweede kindje een geadopteerd kindje zijn! Dus dat is het probleem allemaal niet ... we hebben alternatieven voorzien ... en toch ... daver ik van schrik voor dat vreselijke zwarte gat. Beseffen dat er mss nu wel heel snel een eind aan ons mmm verhaal komt, doet enorm veel pijn. Waren al die jaren dan zo vruchteloos, betekende onze inspanningen dan helemaal niets? Tot gisteren was ik positief ongelofelijk maar waar ... ik wandelde buiten uit Jette en de zon scheen, ik voelde me blij dat ik eindelijk weer gestart was ... maar amper een uur later begon het allemaal te dagen ... we zijn gestart met de allerlaatste poging. Is this the beginning of the end or is this te beginning of something new?
Sorry voor mn lange epistel ... maar ik moest ff mn woorden kunnen uiten ... helaas het lucht niet op
Een heel zeer gestresst Eefje ...
Ben je dan zwanger van je 6e poging of van een volgende (7e of ...)? Allesinds een dikke proficiat hoor, want je hebt idd al een hele lange en zware weg achter de rug, een weg die nu eindelijk beloond wordt dat kleine wezentje in je buik hé. Ik hoop ook zoals jou, iemand anders te mogen oppeppen met een bemoedigend verhaal. Ik wil ook eens eindelijk bij op een lijstje zwangeren kunnen te gaan staan hé. Ook eindelijk kunnen uitkijken naar babyspulletjes, eindelijk MOGEN klagen over kwaaltjes 
... ach ik hoop dat het allemaal voor mij is weggelegd en dat ik het snel mag meemaken ...
) is niet te doen hé, nu ja wat moet dat moet natuurlijk. En ik kan me goed voorstellen dat je dat dan ook effectief wel doet hé, maar uiteraard zie je op tegen die lange wachtlijst. Ik hoop dat je 20/4 duidelijke antwoorden krijgt en de mmm eindelijk mag afsluiten met een zwangerschap hé.