Moeilijk zwanger worden en je relatie

Andere behandelingen forum.
Plaats reactie
Flower
Berichten: 105
Lid geworden op: 24 augustus 2008, 18:15

Moeilijk zwanger worden en je relatie

Bericht door Flower » 21 juni 2009, 9:47

Hoi allemaal

Ik probeer het allemaal nog rooskleurig te zien, maar het wordt moeilijk moet ik zeggen.
We zijn van 2003 aan het proberen voor ons eerste kindje.
5 verse pogingen en 2 cryopogingen zijn mislukt (ifv)
December - Januari was de laatste poging. We hebben nog 1 cryo in de vriezer, maar ik moest lichamelijk en geestelijk echt wel bekomen.
Ondertussen ben ik acupunctuur en voetreflexologie bezig zowel om mijzelf er weer bovenop te krikken als om zwanger te worden.

Nu merk ik dat mijn man het nog moeilijker heeft dan de jaren ervoor. Het is nooit gemakkelijk geweest maar ik vond dat hij er altijd goed mee heeftkunnen omgaan, beter dan mij in ieder geval. Maar nu lijkt het, alsof het bij hem te moeilijk wordt. Misschien is dit mijn denkwijze, want ben niet superpositief denkend op het moment, eerder emotioneel Ik heb het gevoel dat hij afstand van mij aan het nemen is

Ik heb het met hem besproken en hij geeft toe dat hij het moeilijker en moeilijker vind. Hij zegt dat dit zijn manier is om het te verwerken. Ik wil hem die ruimte ook gunnen, maar dat is dus dat hij de hele tijd in zijn kantoortje zit te werken. Het is alsof hij mij ontloopt. Als ik het hem zeg, doet hij wel weer moeite maar het zit me toch dwars? Het is ook niet zo dat we over niets anders dan een baby praten, maar ik voel dat we geleidelijk aan uit elkaar zijn aan het groeien (het voelt tenminste zo)

Hij zei ook dat hij het moeilijker en moeilijker vindt om met mij naar kinderfeestjes of kinderborrels te gaan, juist met het besef dat wij misschien nooit kinderen zullen krijgen.

Ik probeer het opzij te schuiven maar ben een beetje in de war. Het kan toch niet zijn dat alleen een kind ons samen zou houden (want daar geloof ik niet in en wil er ook niet aan meedoen).

Ik ben wel superemotioneel sinds een paar dagen, dus weet niet of ik het dramatiseer, maar ik voel me een beetje in een dip, want begin het gevoel te krigjen dat ik onbewust gestraft wordt voor iets waar ik niets aan kan doen. Ik weet dat hij het niet per opzet doet, maar het doet wel pijn

Hoeveel invloed heeft dit op jullie relatie?

Ik ga nu een beetje wandelen, even proberen op positieve gedachten te komen want pfffff, ik weet even niet wat denken

berlin
Berichten: 22
Lid geworden op: 21 juni 2009, 10:00

Bericht door berlin » 21 juni 2009, 10:20

Dag Flower,
dit is mijn eerste berichtje, hoewel ik al maanden aan het meelezen ben, dit forum geeft me zoveel steun! Zelf ben ik bijna 4 jaar geleden met de pil gestopt (sept 05) en heb 4 IUI en 2 ICSI pogingen achter de rug. Zonder enig resultaat tot nu toe. Dit jaar zijn we 10 jaar getrouwd. Ook voor we in het medisch traject stapten, zijn er in onze relatie veel up en downs geweest. Het is eerlijk gezegd wat stabieler geworden sinds we hiermee bezig zijn, alsof we er sterker door worden, maar misschien heeft dat ook te maken met het feit dat we elkaar steeds beter leren kennen, in alle mogelijke omstandigheden. Wat ik heb geleerd in onze relatie, is dat als mijn man zich terugtrekt (in zijn schulp kruipt), dat meestal niks met mij of onze relatie te maken heeft. Ik moet hem dan de tijd gunnen om zijn eigen demonen te verslaan. Dat kan weken duren, en dan heb ik vaak het gevoel dat onze relatie op "nonactief" staat. Dat vind ik heel moeilijk want (zoals veel vrouwen denk ik) ik wil altijd alles meteen bespreken, begrijpen en oplossen. Kinderfeestjes daar ga ik trouwens ook niet naartoe. Ik vind het heerlijk om bij kinderen te zijn, maar hou het meestal niet erg lang vol, vooral als volwassenen over hun kinderen beginnen te praten. In mijn omgeving weten de meeste mensen ook waarmee we bezig zijn, en ik vind dat de meeste mensen heel veel begrip tonen. Hou je goed, Flower, je bent niet alleen (dat geeft mij veel troost)

Flower
Berichten: 105
Lid geworden op: 24 augustus 2008, 18:15

Bericht door Flower » 21 juni 2009, 10:30

Bedankt voor je antwoord
Ik persoonlijk vind het moeilijk om iets niet uit te spreken, maar je hebt gelijk in je berichtje. Het is beter om ze even met rust te laten. Maar dan denk ik weer: hoever laat je het gaan? Want na een tijd groei je toch uit elkaar.

We hebben heel veel meegemaakt samen, heel veel doorstaan en mijn man heeft nooit de hoop opgegeven. Dit is de eerste keer in de 8 jaar dat we samen zijn, dat hij de hoop heeft opgegeven.

Hij is nu slapen, heeft hoofdpijn (normaal gaat hij nooit liggen door de dag). Ik ben maar gaan lopen (als je dat lopen kunt noemen, hahaha, 1 minuut en ik was al bekaf, maar heb goed gewandeld in de natuur). Ik vind het heel moeilijk om hiermee om te gaan. Ben je nu ook met een behandeling bezig?

Ik ben gek op kinderen, alleen soms is het enorm confronterend. Ik probeer het niet te laten merken aan de anderen, want het is tenslotte niet hun fout, maar het neemt enorm veel energie.

maar goed, laten we hopen dat de vakantie volgende week deugd doet. Hoop het toch

berlin
Berichten: 22
Lid geworden op: 21 juni 2009, 10:00

Bericht door berlin » 21 juni 2009, 10:53

Wacht op het resultaat van een "escape"-IUI.
Was begonnen met een derde ICSI poging maar er waren te weinig eicellen, volgens de dokter waarschijnlijk een verminderde eicelvoorraad: een enorme domper waardoor ik een weekend huilend in bed heb doorgebracht.
Dus IUI in de plaats om de derde ICSI poging niet te verkwanselen.
Heb weinig hoop omdat na de eerste IVF/ICSI poging bleek dat IVF geen bevruchting opleverde en ICSI wel.

Wat je relatie betreft: ik denk dat 8 jaar niet zomaar weggegooid kan worden. En het is natuurlijk belangrijk om te blijven praten, maar de ene partner verwerkt dit soort dingen soms op een andere manier en een ander ritme dan de andere.

Ik ben ook soms bang dat we hierdoor uit elkaar gedreven zullen worden. Mijn man heeft een andere godsdienst en cultuur dan ik, zijn omgeving heeft lange tijd geprobeerd ons uit elkaar te krijgen en nu we geen kinderen kunnen krijgen, is het hek helemaal van de dam. Maar we zijn nog altijd samen. Ook als het moeilijk gaat, kan de liefde heel sterk zijn. Dus misschien worden jullie hier ook alleen maar sterker van

Elif
Berichten: 77
Lid geworden op: 16 juni 2009, 18:51

Bericht door Elif » 21 juni 2009, 10:59

flower ik wil je eerst een hele dikke knuffel geven, het is allemaal zo moeilijk :(
wij zijn okt 2005 gestopt toen met de pil met de gedachte dat het ook wel snel zover zou zijn ( hoe dom kun je zijn :roll: denk ik achteraf)

nadat er na 1.5 jaar nog niks was gebeurd gingen we maar eens naar de gyn.
hieruit kwam dat mijn man geen zaadcellen had, een hele klap en eigenlijk idd ook ff van wat nu?
Vorig jaar heeft hij dan een tese operatie ondergaan waar we een heel goed gevoel over hadden.
Maar de uroloog kwam ons vertellen dat er wederom niks was gevonden ( naderhand bleek dit niet de waarheid volgens het dossier :evil: )
Nu kunnen we waarschijnlijk in sept/ oktober gaan starten met onze eerste tese-icsi.
Moet wel idd zeggen dat de relatie diepe dalen en hoge pieken heeft gekent.
En mijn man zich steeds groot wilde houden voor mij, maar hij me gisteren melde dat hij toch wel bang is dat er nu echt niks te vinden zou zijn :(
En dat ik me nog maar niet te blij moet maken met de behandelingen hij bang is dat het niet goed uitloop :( .
Ik snap idd hoe jullie je voelen, de gedachte idd dat er nooit een kindje van jullie samen zal komen waren ook onze dagelijkse gedachten.

En denk dat je vaak op automatische piloot leeft dat vind ik tenminste soms wel.
Ik hoop dat jullie vakantie jullie wat rust kan brengen, en weer wat naar elkaar toe duwt.
hele dikke knuffel
xxx elif

Flower
Berichten: 105
Lid geworden op: 24 augustus 2008, 18:15

Bericht door Flower » 21 juni 2009, 12:13

Jullie zijn lief

Berlin, mijn man is van Afrikaanse afkomst. We hebben hetzelfde geloof, al belijdt hij het veel meer dan mij, ik geloof wel maar moet zo nodig niet naar een kerk elke zondag. Hij putte al zijn kracht uit het geloof en sinds de laatste invitro is hij dus helemaal niet meer naar een kerk geweest, buiten de begrafenis van mijn grootvader dan. Hij Voor hem, is dat "raar", want hij ging bijna elke zondag.

Op het moment hebben wij het geluk dat de familie langs beiden kanten geen problemen met ons hebben, maar het is wel zo in zijn cultuur dat een man, meerdere vrouwen neemt, vooral als 1 vrouw geen kind kan krijgen. Ik heb ook gehoord van andere vriendinnen dat de mannen na een tijd in Europa onder druk worden gezet om een Afrikaanse vrouw naar europa te brengen die hun wel kinderen kan schenken. Gelukkig merk ik er op het moment niets van, maar die verhalen zitten me soms wel dwars hoor. Gelukkig is hij op dat gebied wel al veel verwesterd, maar toch, denk ik soms, je bent toch met die waarden opgegroeid tot een jaar of 18.

8 jaar is lang, dat maakt het juist moeilijk, vooral omdat we echt veel hebben meegemaakt en er altijd heel sterk zijn uitgekomen, maar nu ben ik er ineens niet meer zo zeker van.

Adoptie is geen optie op het moment, we dachten er klaar voor te zijn, maar de grote discussies wezen uit dat niet ik en niet hij er klaar voor was

Ik probeer niet op te geven maar het biologisch klokje tikt verder, de kinderloze jaren ook. De liefde is groot, maar overwint het alles?

Berlin, jullie moeten ook veel meegemaakt hebben, jeetje, als de familie er ook nog tussen gaat zitten, wordt het natuurlijk nog moeilijker gemaakt. Wanneer mag je voor de bloedtest, als ik het goed b egrepen heb, zit je in je wachtweken? Ik zal duimen, dat deze poging wel lukt. Dat is dus het gekke, voor anderen heb ik altijd goede moed, maar bij mij, zakt het vaak diep in mijn schoenen. Succes meid

Elif, ook voor jullie veel succes gewenst. Mannen tonen dat niet zo gauw wat ze voelen. Bij mijn man moet je het echt eruit trekken en vaak komt het uit in een ruzie, eerder blijft hij zeggen dat alles goed is. Maar je ziet en voelt dat het helemaal niet goed met hem gaat. Het verschil is dat ik je in tranen en tuiten uitleg hoe ik me voel en waarom enzov en je weet waarom ik me niet goed voel, maar bij hem moet je raden. Is het het werk? Ben ik het die hem op de zenuwen werk? Is het het feit dat er geen kindjes lijken te komen? Dat maalt in mijn hoofd, vooral als hij afstandelijk is en op zijn eentje is en dan krijgen we ruzie en komt het uit, hoe hij zich voelt enzov enzov.

werkt een TESE-ICSI op dezelfde manier als een ICSI? Ik geloof dat ik erover gelezen had. Ze nemen hiervoor de zaadcellen uit je man's sperma, is het niet? Via een soort operatie? Of ben ik verkeerd? Ik kan me jullie onzekerheid wel voorstellen.

Bij de derde en vierde x IVF had mijn man het enorm moeilijk om een staaltje in te leveren. Het probleem is dat hij mij daarbij nodig heeft, hij kan het dus niet alleen. Het lukt niet en ja, als hij ziet dat ik er zo ellendig uitzie van de hormonen, windt dat ook niet super op. De laatste keren waren enorm spannend; Even waren we bang dat het hem niet zou lukken. De laatste keer ging het beter en dat terwijl hij nooit problemen heeft wat sex betreft, maar daar wel hoor.

Goh, het doet echt goed om hierover te praten en ervaringen uitwisselingen. Je weet dat je niet alleen bent maar soms voelt het zo.

Heb weer een beetje goede moed door jullie berichten, dank je wel!!!

Elif
Berichten: 77
Lid geworden op: 16 juni 2009, 18:51

Bericht door Elif » 21 juni 2009, 12:28

flower ik hoop dat je weer wat moed hebt gekregen :) .
Ik lees dat je man van afrikaanse afkomst is, mijn man is van turkse afkomst en ik nederlandse.
Ik weet dus hoe sommige cultuur verschillen toch wel wat anders kunnen zijn.
we zijn wel beiden moslim dus het probleem met geloof is ons beiden dan gelukkig achterwege gebleven.
Want dat zorgt vaak ook nog voor onenigheden.
Het klopt wat je zegt mijn man word die dag geopereerd en op diezelfde dag worden mijn eicellen weggenomen en bevrucht, tenminste dat hopen we natuurlijk.

Die dipjes ik ken het, weet soms ook niet waarom hij soms verdrietig of terughoudend is maar dat vraagt hij zich soms ook af over mij.
ik wil je nogmaals een hele dikke knuffel geven.
Als je wil praten laat he maar weten :wink: ik ben er voor je!
xxxx

Flower
Berichten: 105
Lid geworden op: 24 augustus 2008, 18:15

Bericht door Flower » 21 juni 2009, 13:12

Elif, wanneer begin je dan met hormonen spuiten? Zal het rond augustus zijn? Moet je man dan ook hormonen nemen? Ik denk dat we ergens wel het geluk hebben dat ik het probleem zijn, want vraag me af of hij zou doen wat je man doet. Alleen al het spermastaal inleveren om te zien of alles goed was, heeft hij ik weet niet hoevaak proberen uit te stellen.

Naar acupunctuur krijg ik hem niet mee. Soms word ik boos op hem omdat het maar allemaal heel normaal is dat ik het allemaal doe, maar ja, aan de andere kant kun je iemand ook niet dwingen en het is een feit dat het niet aan hem ligt, maar aan mij

Ook jullie heel veel succes

Ik denk dat ik na de vakantie (half juli) ga bellen voor de cryo terugplaatsing in de goede hoop dat het de ontdooing overleeft natuurlijk.

Nu gaan we naar mijn ouders toe

Veel liefs

berlin
Berichten: 22
Lid geworden op: 21 juni 2009, 10:00

Bericht door berlin » 22 juni 2009, 21:29

Flower,

bedankt voor je berichtje en voor het duimen. Ik vind het zo geweldig dat een mens in moeilijke tijden zoals deze lotgenoten/zielsverwanten kan vinden. We kennen elkaar helemaal niet en toch begrijpen we elkaar. Dat is toch mooi.

Wat mij overeind houdt, is de interactie met mensen. Ik heb vaak geen zin om mensen te zien, vooral in het weekend zonder ik me het liefste af, maar eigenlijk gaat het het beste als ik aan het werk ben, me "nuttig" voel, deel uitmaak van de maatschappij, tussen vrienden zit; Kortom, het is een soort escapisme. Zolang ik maar aan iets anders kan denken, gaat het beter.

Ik herken wat je zegt over je man. Ik ken de mijne sinds 11 jaar en hij is erg veranderd sinds ik hem ken, was ook heel lang erg gesloten. In de periodes dat hij het moeilijk heeft, is dat nog steeds zo, maar nu kan ik er al beter mee omgaan (zeg ik nu, maar als er weer zo'n periode aankomt, word ik weer gek). Het enige wat je denk ik dan kan doen, is de situatie aanvaarden, tonen dat je er voor hem bent en hem de tijd laten om weer tot zichzelf te komen. Zoals jij het beschrijft, lijkt het eerder alsof jouw man met zichzelf in de knoei zit dan met jou. Zoiets kost tijd. Wachten, daar houden wij niet zo van, maar de dingen komen toch vaak gewoon vanzelf, ook zonder dat we er ons zorgen over maken. (Dat is het advies waarvan ik mezelf bijna elke dag probeer te overtuigen, maar toch nooit opvolg).

Voor ons is adoptie ook geen optie voorlopig, hoewel ik graag al met de procedure zou beginnen, om toch een beetje licht aan het einde van de tunnel zien. Voor hem is het nog te vroeg.

Elif en Flower, ik wens jullie heel veel succes en goeie moed en kracht om verder te gaan!
Ik krijg woensdag resultaat maar denk dat het niks wordt. Normaalgezien gaan we met ICSI verder in augustus, in Jette. En jullie?

Liefs

Elif
Berichten: 77
Lid geworden op: 16 juni 2009, 18:51

Bericht door Elif » 23 juni 2009, 8:30

hey meiden,
alles krijgen we 5 augustus te horen heeeeeeeeel spannend dus :) .

berlin toch hoop ik dat het wel raak is voor je.

Wij gaan dan hoop ik in de herft kunnen beginnen met de icsi in jette.

erg is dat heh dat je sommige dingen zo ziet veranderen :roll: maar het gaat onbewust.
want je zit beiden met je gevoelens in de knoop.
wil jullie toch nog veel sterkte wensen
xxxx Elif

Flower
Berichten: 105
Lid geworden op: 24 augustus 2008, 18:15

Bericht door Flower » 23 juni 2009, 18:50

Berlin, ik hou wel van interactie met andere mensen. Ik moet bekennen dat ik soms echt wel over iets anders wil spreken, dan kinderen en huishouden en geld. Ik vind het niet erg om erover te spreken maar elke keer weer? Ik merk ook dat velen met kinderen, jaloers zijn op de tijd en vrijheid die ik heb, terwijl ik van mijn kant weer jaloers ben op hun wondertjes en gezinnetje. Rare wereld he
Mijn man is supergesloten. Ik moet hem echt pushen om ook maar even zijn hart uit te storten. Soms vind ik het echt moeilijk hoor, want ben niet een al te geduldig type. Hij is iets opener geworden sinds we getrouwd zijn, maar dat is maar ietsiepietsie hoor. Ik vind dat moeilijk te begrijpen, waarom is het zo moeilijk om te vertellen wat je dwars zit? Ik weet dat zijn moeder ook zo is, ze is ook heel introvert, dus het zal wel in de familie zitten zeker.

Wat ik de laatste tijd meer en meer aanvoel is, dat ik me schuldig begin te voelen, helemaal niet compleet. Ik heb dit gevoel weten te vermijden, maar sinds dit jaar, kamp ik er vaak wel mee.

Maar goed, we geven niet op he. Nog niet tenminste. Krijg je morgen resultaat? Ik duim voor positief nieuws. Pffff, die wachtweken zijn verschrikkelijk, dat herinner ik me maar al te goed.

als we terugkomen van vakantie (half juli), en ik voel me goed, dan bel ik voor een cryoterugplaatsing en dan maar duimen dat het overleeft. als dat mislukt, denk ik wel dat we voor een nieuwe poging gaan. De laatste, want dan hebben we geen betaalde meer. Nu hopen dat ik me lichamelijk goed genoeg voel en mijn man er emotioneel ook terug klaar voor is. Toch vind ik het moeilijk om "niets" te doen. We vrijen wel op de juiste dagen en ik doe acupunctuur, neem kruiden en doe voetreflexologie (1x in de 6 weken), maar toch voelt het alsof ik niets doe. Als je met IVF bezig bent, heb je het gevoel dat je iets aan het doen bent om zwanger te geraken. Ik kan het niet zo goed uitleggen, maar zo voelt het. zoals iedereen is mijn grootste wens om spontaan zwanger te worden natuurlijk, maar als IVF mij een kindje kan schenken, ga ik ervoor. Het is altijd een kans die zich voordoet he?

Elif, misschien beginnen we in dezelfde tijd aan een nieuwe poging. Afhankelijk hoe deze cryopoging gaat aflopen en wanneer het gaat plaatsvinden

Die onzekerheid toch he?

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten