Twijfels

[Guofan]

Hoikes
Ik ben nieuw hier...
Ik ben een 36 jr westvlaamse deerne (amai hoor ik nu al zeggen, zo oud. ..) en ja mijn man en ik zijn aan het proberen om zwanger te worden (eerste baby).
De reden van de late leeftijd is eigenlijk dat wij elkaar pas hebben leren kennen toen ik al 30 was.
Ervoor kwam ik uit een 7 jarige relatie waar geen kinderen te pas zijn gekomen.
In 2011 zijn we getrouwd en sindsdien zijn we aan het proberen.
Wat hebben we reeds ondernomen : een jaar half op de gewone manier , zonder succes. Dan naar de gynea en hormonen gekregen en ons huiswerk op de gestelde dagen, dan na enkele maanden overgestapt op IUI en nu na poging 4 zijn we doorverwezen naar UZ Gent.
Allerlei onderzoeken gehad waaruit bleek dat we 'onverklaard onvruchtbaar zijn'.
NOrmaal zouden we blij moeten zijn, maar de vraag 'waarom lukt het dan niet' blijft ons parten spelen.
De overgang naar IVF boezemt mij angst in. Nu met al die echo's, prikken, utrogestan, maandelijkse teleurstelling, agenda flexibel houden...tijdens de IUI ben ik het eigenlijk al meer dan beu.

Hoeveel zaken we al niet uitgesteld hebben ifv de gedachte 'ja, maar mochten we nu zwanger zijn, dan zouden we dat beter niet plannen...'
Beu ben ik het eigenlijk al.

Onderzoeken ondergaan, die ik toch redelijk pijnlijk vond (hsg) zelfs de inseminaties zelf vond ik pijnlijk (tangetjes om de baarmoeder vast te knijpen)...pfft
Daarna die utrogestan waar je niks anders dan inlegkruisjes mag gebruiken...

Zelf heb ik nu al heel wat zitten lezen over IVF en de slaagkansen, en ik moet zeggen dat ik er mijn twijfels over heb. Maximum kun je 3 cycli doen op een jaar, ALS alle onderdelen lukken! (voldoende eicellen, bevruchting die kan plaatsvinden, ...)
Ik vind het gewoon zo tegenstrijdig dat wij bijna verplicht worden om onze toevlucht te nemen tot deze vorm van behandeling, ook al is er geen reden gevonden waardoor we niet spontaan zwanger worden.
Maar indien we een kind willen...

Ook het feit dat je bijna verplicht word om je werkgever in te lichten (eens je start met IVF) zie ik niet zitten. Ik vind dat dit een privé kwestie is en wij houden dit liever voor onszelf. Ook wil ik roddels en dergelijke vermijden op de werkvloer.
Jammer dat er geen 'regeling' is voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen om van een soort van 'bescherming' te genieten

Zijn er hier nog mensen met dergelijke gedachtengang? Wat hebben jullie ondernomen? Toch IFV? ....
Nog mensen met onverklaarde onvruchtbaarheid?

Morgen hebben wij ons eerste gesprek in Gent... ik ben benieuwd wat er uit de bus zal komen?

[aardbeitje]

Hoi Guofan,
Wij hadden na anderhalf jaar proberen ook geen succes. Bij de eerste testen vonden ze niks bij ons en werden we doorverwezen naar een fertiliteitsarts. Deze vond snel endometriose bij me. Ik heb toen een kijkoperatie laten uitvoeren en daarna moesten we beslissen of we voor inseminatie of voor ivf zouden gaan. Zelf had ik heeel veel schrik, niet zozeer voor lichamelijke pijn, maar eerder voor het mentale. Omdat endometriose snel kan terug komen, hadden we voor ivf gekozen. Ook al hadden we er veel over gelezen, je moet het toch doen om te ondervinden hoe alles verloopt. Wel belangrijk is dat je het allebei ziet zitten om het samen te doen. Mijn vriend is vaak mee gegaan en zonder hem zou het nooit gelukt zijn

Ik heb eerst moeten puffen en dan puffen en prikken. Utrogestan is vaginaal opsteken en doet geen pijn, is enkel wat vies. De injecties heeft mijn vriend uitgevoerd en de eerste dagen hadden we veel stress omdat het niet altijd direct wou lukken. Bij elke stap komt er iets nieuws en het is steeds aftellen.

Wat de werkgever betreft, had ik bewust gekozen om niets te vertellen. Ik wou eerst zien bij de eerste keer hoe alles zou verlopen en als er volgende keren zouden volgen, ging ik het wel zeggen. Dit is uiteindelijk iets heel persoonlijk en moesten zij niet weten. Als je denkt dat jouw werkgever begrip zou kunnen opbrengen, kan je het nog steeds overwegen.

Tijdens de behandeling vond ik het niet zo zwaar, tot de pick-up, vanaf dan werd het mentale ondraaglijk. Na de embryo-transfer werd het aftellen nog erger en wist ik dat ik eerst een pauze zou nemen eer ik aan de volgende ivf zou beginnen.

Uiteindelijk heb ik heel veel geluk gehad en mag ik nu voorzichtig zeggen dat ik zwanger ben. Ik weet niet of je iets aan dit verhaal heb gehad, maar hoop dat je toch een beetje aangemoedigd wordt. Heel veeeel succes gewenst!

[Guofan]

Dus jij bent van de eerste IVF poging zwanger geraakt?
Hoe heb je dat dan kunnen regelen op je werk met de pick up dan? Ik vermoed dat je niet onmiddellijk verlof kunt aanvragen daar je niet weet wanneer je binnen moet toch?
Wij zijn nu naar het UZ geweest en daar hebben ze nogmaals bloed afgenomen en dient mijn man ook nog eens langs te gaan om zijn staal af te geven.
Daarna zullen we horen wat het beste is.
Nu zijn we bezig met poging 5 IUI met een verhoogde dosis menopur zodat ik eventueel 2 eicellen produceer.
Afwachten dus ...

[KG]

Hey,

Wij hebben 6 jaar geprobeerd om zwanger te worden. Enkel het laatste jaar hebben ze een probleem bij mijn man ontdekt.
Wij hadden geen keuze en moesten met ICSI beginnen, anders zou er nooit een kleintje komen.

Op dat moment was ik niet meer aan het werk en kon dus alles vrij goed verborgen houden, maar heb uiteindelijk gekozen om het tegen iedereen te vertellen. Gewoon omdat de vragen en opmerkingen dan zouden stoppen.

In januari zijn we begonnen met de inspuitingen. Heb er eigenlijk niets van gemerkt.
Eind januari was de pickup. Er waren 2 eicellen bevrucht en er is 1 teruggeplaatst.
Twee weken later kregen we te horen dat we zwanger waren. Ondertussen zijn we iets meer dan halfweg en is alles in orde.

Voor we onze testen opnieuw lieten doen ben ik een jaar naar de acupunctuur geweest en eveneens in behandeling bij de osteopate. Ik heb er heel wat voor gedaan, maar heb er geen spijt van.

Ik heb eigenlijk nergens iets van gemerkt en ben blij dat onze eerste poging gelukt is.

Veel sterkte en positief denken (ook al is dit soms heel moeilijk).

Groetjes!

[aardbeitje]

Hey Guofan,
Je krijgt van het ziekenhuis een doktersbriefje voor 3 dagen vanaf de PU. Bij mij stond er wel het woord 'fertiliteitsarts' op. Maar de boekhoudafdeling heeft er niets over gevraagd.
Ik had er ook net als jij heel lang over zitten nadenken of ik het al dan niet zou zeggen op het werk. Als je het zegt, kunnen ze misschien begrip opbrengen (of juist niet)...Probeer een keuze te maken waar je je het beste bij voelt, zou ik zeggen.
Ik had niet gedacht dat het van de eerste keer zou lukken, enerzijds door de endo en anderzijds had ik maar 1 embryo. Er was veel hoop, maar ook veel angst. Maar probeer idd positief te denken.
Veel sterkte!