persoonlijke bolg

Eiceldonatie forum
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.

De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.

Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.

De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.

Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.

-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
Plaats reactie
vergeetmenietje
Berichten: 4
Lid geworden op: 20 juli 2015, 16:43

persoonlijke bolg

Bericht door vergeetmenietje » 24 juli 2015, 11:47

Hallo,

Mijn naam is Vanessa en ik ben 32 jaar. Net zoals iedereen op dit forum ken ik goed de pijn die gepaard gaat bij een onvervulde kinderwens.
Mijn traject werd een 10tal jaar geleden reeds opgestart en tot op heden is mijn allergrootste wens nog niet in vervulling gegaan.
Een tijdje geleden kon ons geluk niet op...We raakten zwanger via eiceldonatie...
Het geluk was echter van korte duur...ik kreeg een miskraam (missed abortion) op 9 weken...

De gevoelens en gedachten die sindsdien door mijn hoofd spoken beheersen mijn leven...
De zwaarte van een fertiliteitstraject en de verscheurende pijn van een miskraam worden nog steeds zwaar onderschat.
Vaak heb ik het gevoel dat niemand me begrijpt: mijn vriendinnen niet, mijn moeder niet, zelfs mijn man niet...

Om mijn gevoelens te kunnen uiten ben ik begonnen met een blog:

www.wachtenopeenbollebuik.wordpress.com

Het doel van mijn blog is niet enkel het neerschrijven van mijn gevoelens en ervaringen, maar ook het vinden van lotgenoten en het aanreiken van tips en informatie om het hele proces dragelijker te maken.

Mijn blog is nog maar pas opgestart en dus vrij beperkt, maar ik hoop hem te laten uitgroeien tot een mooie site waar we met zijn allen steun kunnen vinden bij elkaar! Het putten van moed en kracht uit elkaars verhalen is zo belangrijk!!!

Neem gerust een kijkje of plaats een reactie...Ik hoop jullie alvast daar te ontmoeten!

Groetjes,

Vanessa

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 13 gasten