Dag iedereen,
Eerst en vooral wil ik duidelijk maken dat ik geen moraalridder ben en geen zware discussies wil teweegbrengen. Ik zit met een gevoel waar ik niet helemaal uitgeraak en zou graag de meningen horen van mede-donoren en acceptors.
Ik heb reeds gedoneerd in december. Ik wou dit toen doen omdat ik zelf een tweeling heb die er gekomen is met een duwtje in de rug en ik wou iets terugdoen voor de wetenschap. Gezien mijn goede resultaat (18 eitjes waarvan 17 rijp als ik me niet vergis, het is al even geleden) hebben ze me gevraagd om opnieuw te doneren. Bovendien is 1 van de accepteuzes zwanger en gaat volgens de dokter alles goed.
Ik heb op zich van het hele traject quasi geen hinder ondervonden en wil dus gerust nog eens doneren, ik volg het forum vanop een afstand en begrijp dat er echt wel vraag is naar eitjes dus waarom ook niet. Maar dan kwamen de twijfels. Ik heb zelf 2 kinderen van 2 jaar. Wat als 1 van die kinderen later zou verliefd worden op iemand die zelf uit een eiceldonatie voorkomt? Ga ik dan niet altijd met de vrees zitten, wat als het mijn eitje was? Ik besef heus wel dat die kans daarop echt minimaal is, maar het is iets die ik niet uit mijn hoofd krijg. Ik heb dit gevoel gisteren voorgelegd aan de arts en hij gaf aan dat als we de naam zouden weten van de moeder we kunnen opvragen of dat kind al dan niet mijn genen draagt. Want in principe wordt iedereen nu aangeraden om hun kinderen op jonge leeftijd uit te leggen dat er een ander eitje gebruikt werd.
Mijn man snapt mijn reservaties maar gaf aan dat er een koppel nu ergens een wieg aan het klaarzetten is omdat ik bereid was om te doneren en dat gaf me zo'n goed gevoel. Maar toch voelt het ergens aan alsof ik mijn eigen kinderen minder kansen geef (compleet absurd, ik weet het!) Want we spreken over 1 op de xxxxxxxxxxx hoeveel?
Ik wacht momenteel op de uitslag van het bloed of ik al dan niet deze week mag starten met mijn stimulatie (heb alle medicatie al liggen) maar deze gewetenskwestie moet echt even uit mijn hoofd!
Graag hoor ik hierover jullie meningen, opmerkingen, standpunten,...
Gewetenskwestie
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
Cookie-Monster
- Berichten: 171
- Lid geworden op: 21 december 2012, 14:52
Re: Gewetenskwestie
Hallo tweelingmama,
Eerst en vooral: super dat je zoveel gedaan hebt om je eitjes aan iemand anders te doneren! En helemaal super dat je overweegt om het nog eens te doen!
Ik begrijp je angsten ergens wel. Het klinkt misschien raar, maar het siert je ook dat je daar allemaal bij stil staat: jouw donatie is een bewuste keuze, zoveel is duidelijk! Ik sta aan de andere kant (acceptor) en ik denk daar soms ook over na. Maar als wij het geluk zouden hebben om een kindje uit eiceldonatie te krijgen (we zijn bezig met cryo's uit onze 3e donorpoging; de eerste twee hadden geen goede kansen door een bijkomend spermaprobleem, dus we hopen: 3e keer, goede keer!), dan zullen wij van jongsafaan tegen het kindje zeggen hoe het er is gekomen. Het zal zich dus altijd bewust zijn van die genetische puzzel.
Ik denk dat de kans bijzonder (maar echt ieniemienie petieterig klein, quasi onbestaande) dat mijn kind verliefd zou worden/een relatie zou krijgen met iemand waaraan hij/zij genetisch vewant is. In het buitenland raden ze evenwel aan dat als donorkinderen uit anonieme donatie een serieuze relatie aangaan (en dus mogelijk overwegen om zelf aan kinderen te beginnen), om testen te laten uitvoeren bij zichzelf en de partner om die genetische verwantschap uit te sluiten. Dat maakt het allemaal wel zeer klinisch, en niet makkelijk voor je zoon/dochter en diens partner. Ik vraag mezelf ook af hoe ik zo'n gesprek met mijn kind zou voeren. "Tof dat je superverliefd bent, maar vergeet je de genetische test niet?" Van een domper gesproken!
Als het natuurlijk via de dokter kan passeren, dat hij (omdat hij de identiteitsgegevens van donor en acceptor heeft) die verwantschap mondeling kan uitsluiten, net zo makkelijk.
Maar ik denk echt dat de kans dat zoiets gebeurt verwaarloosbaar is. Er lopen zoveel mensen op deze wereld rond, alleen al in ons landje, het zou al "vree" moeten lukken dat dat donorkind zijn/haar soulmate vindt in de zoon/dochter van de donor.
Als je het zuiver praktisch bekijkt denk ik dat het potentieel geluk dat je wensouders schenkt vééééél groter is dan de kleine kans op zo'n scenario. Ik denk dat de kans groter is dan 1 donorkindje verliefd wordt op een ander donorkindje, aangezien er zoveel koppels in ons land beroep doen op een eicel- of spermadonor...
Eerst en vooral: super dat je zoveel gedaan hebt om je eitjes aan iemand anders te doneren! En helemaal super dat je overweegt om het nog eens te doen!
Ik begrijp je angsten ergens wel. Het klinkt misschien raar, maar het siert je ook dat je daar allemaal bij stil staat: jouw donatie is een bewuste keuze, zoveel is duidelijk! Ik sta aan de andere kant (acceptor) en ik denk daar soms ook over na. Maar als wij het geluk zouden hebben om een kindje uit eiceldonatie te krijgen (we zijn bezig met cryo's uit onze 3e donorpoging; de eerste twee hadden geen goede kansen door een bijkomend spermaprobleem, dus we hopen: 3e keer, goede keer!), dan zullen wij van jongsafaan tegen het kindje zeggen hoe het er is gekomen. Het zal zich dus altijd bewust zijn van die genetische puzzel.
Ik denk dat de kans bijzonder (maar echt ieniemienie petieterig klein, quasi onbestaande) dat mijn kind verliefd zou worden/een relatie zou krijgen met iemand waaraan hij/zij genetisch vewant is. In het buitenland raden ze evenwel aan dat als donorkinderen uit anonieme donatie een serieuze relatie aangaan (en dus mogelijk overwegen om zelf aan kinderen te beginnen), om testen te laten uitvoeren bij zichzelf en de partner om die genetische verwantschap uit te sluiten. Dat maakt het allemaal wel zeer klinisch, en niet makkelijk voor je zoon/dochter en diens partner. Ik vraag mezelf ook af hoe ik zo'n gesprek met mijn kind zou voeren. "Tof dat je superverliefd bent, maar vergeet je de genetische test niet?" Van een domper gesproken!
Als het natuurlijk via de dokter kan passeren, dat hij (omdat hij de identiteitsgegevens van donor en acceptor heeft) die verwantschap mondeling kan uitsluiten, net zo makkelijk.
Maar ik denk echt dat de kans dat zoiets gebeurt verwaarloosbaar is. Er lopen zoveel mensen op deze wereld rond, alleen al in ons landje, het zou al "vree" moeten lukken dat dat donorkind zijn/haar soulmate vindt in de zoon/dochter van de donor.
Als je het zuiver praktisch bekijkt denk ik dat het potentieel geluk dat je wensouders schenkt vééééél groter is dan de kleine kans op zo'n scenario. Ik denk dat de kans groter is dan 1 donorkindje verliefd wordt op een ander donorkindje, aangezien er zoveel koppels in ons land beroep doen op een eicel- of spermadonor...
6 ICSI eigen materiaal. Juli 2015 1e ECD, zwanger, mk 6 weken. Nov-dec 2015: poging met ECD (Barcelona IVF). Negatief. Verdict: slecht sperma. Gestart met dubbele donatie in eigen land. Verse TP 04/16: neg. 6 cryo's. Cryo 1 7/16: neg. Cryo 2 8/16: neg
-
Ilse1204
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 23 januari 2014, 18:08
Re: Gewetenskwestie
Dag tweelingmama
We hebben al eens eerder 'gebabbeld' over eiceldonatie op dit forum, toen je het de eerste keer overwoog. Ik herinner me ook nog dat je je eerste donatie achter de rug had... en wat fijn van je dat je het een tweede keer overweegt! Alles wat ik hoor en lees over eiceldonatie maakt alleen maar duidelijk hoe enorm hard het nodig is dat mensen dit willen doen.
Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij: zelf twee kindjes (alhoewel het bij ons geen tweeling is
), een eerste donatie gedaan, en ergens eind dit jaar/begin volgend jaar zal ik er normaal nog eentje doen. Eerlijk... ik denk dat de kans dat onze eigen kindjes ooit een relatie beginnen met een kindje dat uit één van onze eicellen ontstaan is echt ongelooflijk klein is. We zouden het eens moeten laten berekenen misschien, maar ik denk dat het resultaat alleen maar geruststellen zou zijn. Nu... kansberekening is ook maar kansberekening natuurlijk: de kans dat je na 26 gezonde zwangerschapsweken je kindje nog verliest is ook héél erg klein, en toch overkwam het ons, dus ja... Ik weet wel dat ik mezelf die vraag over een evt relatie ook heb gesteld voor m'n eerste donatie, en dat iemand met wie ik het erover had me zei dat die kans eigenlijk even groot is voor iedereen, ongeacht of je ooit een donatie hebt gedaan of niet: tenslotte is het (helaas) realiteit dat er ook heel wat kinderen zijn die buitenechtelijk verwekt worden. Ook daar bestaat er altijd kans op een relatie, terwijl uiteraard niet geweten is dat er verwantschap is... Voor mij was dat eigenlijk 'voldoende' om hier niet echt verder bij te blijven stilstaan, en de donatie toen te laten doorgaan.
Uiteindelijk is het natuurlijk wel belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij een nieuwe donatie he, maar als ik lees wat je schrijft vermoed ik dat dat sowieso wel het geval zal zijn. Misschien kan je de psycholoog die ook de screening heeft gedaan voor je eerste donatie hieromtrent eens contacteren? Hij of zij kan je misschien helpen om deze gewetenskwestie een beetje uitgeklaard te krijgen.
Even een vraagje van mijn kant (als je dat OK vindt): in welk ziekenhuis heb jij gedoneerd? Want ik heb eigenlijk nooit gehoord of er uit m'n eicellen een zwangerschap is gegroeid... en ergens zou het natuurlijk wel fijn zijn om dat te weten he!
Groetjes
Ilse
We hebben al eens eerder 'gebabbeld' over eiceldonatie op dit forum, toen je het de eerste keer overwoog. Ik herinner me ook nog dat je je eerste donatie achter de rug had... en wat fijn van je dat je het een tweede keer overweegt! Alles wat ik hoor en lees over eiceldonatie maakt alleen maar duidelijk hoe enorm hard het nodig is dat mensen dit willen doen.
Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij: zelf twee kindjes (alhoewel het bij ons geen tweeling is
), een eerste donatie gedaan, en ergens eind dit jaar/begin volgend jaar zal ik er normaal nog eentje doen. Eerlijk... ik denk dat de kans dat onze eigen kindjes ooit een relatie beginnen met een kindje dat uit één van onze eicellen ontstaan is echt ongelooflijk klein is. We zouden het eens moeten laten berekenen misschien, maar ik denk dat het resultaat alleen maar geruststellen zou zijn. Nu... kansberekening is ook maar kansberekening natuurlijk: de kans dat je na 26 gezonde zwangerschapsweken je kindje nog verliest is ook héél erg klein, en toch overkwam het ons, dus ja... Ik weet wel dat ik mezelf die vraag over een evt relatie ook heb gesteld voor m'n eerste donatie, en dat iemand met wie ik het erover had me zei dat die kans eigenlijk even groot is voor iedereen, ongeacht of je ooit een donatie hebt gedaan of niet: tenslotte is het (helaas) realiteit dat er ook heel wat kinderen zijn die buitenechtelijk verwekt worden. Ook daar bestaat er altijd kans op een relatie, terwijl uiteraard niet geweten is dat er verwantschap is... Voor mij was dat eigenlijk 'voldoende' om hier niet echt verder bij te blijven stilstaan, en de donatie toen te laten doorgaan.Uiteindelijk is het natuurlijk wel belangrijk dat je een goed gevoel hebt bij een nieuwe donatie he, maar als ik lees wat je schrijft vermoed ik dat dat sowieso wel het geval zal zijn. Misschien kan je de psycholoog die ook de screening heeft gedaan voor je eerste donatie hieromtrent eens contacteren? Hij of zij kan je misschien helpen om deze gewetenskwestie een beetje uitgeklaard te krijgen.
Even een vraagje van mijn kant (als je dat OK vindt
): in welk ziekenhuis heb jij gedoneerd? Want ik heb eigenlijk nooit gehoord of er uit m'n eicellen een zwangerschap is gegroeid... en ergens zou het natuurlijk wel fijn zijn om dat te weten he!Groetjes
Ilse
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten