Toen ik 30 werd mocht ik voor de eerste maal, compleet onverwacht wegens 'onvruchtbaar', zwanger worden. Ondertussen hebben we twee meisjes en mijn handen vol. Mijn gezin voelt compleet (en soms overcompleet
aan). Ik heb mij toen voorgenomen van te willen helpen als ooit een vriendin in nood zit, omdat ik weet wat voor een hel het is als onvruchtbaar bent. Ik heb diep gezeten en veel gehuild. Gelukkig is het voor mij zomaar goed gekomen.Nu zit er vriendin in echte nood en ik wil graag doneren maar ik zit nog met wat vragen.
Ik kan mij inbeelden dat kruisdonatie het 'beste' is. Maar ik zit vooral met het mogelijke kind in, die haar/zijn welzijn is voor mij het belangrijkste, het geestelijke welzijn. Is dat het beste voor dat kind? Je leest ver nergens verhalen over hoe kinderen hun ervaren bij het donorschap en om nu in een leugen te leven tegenover je kind, dat vind ik helemaal raar.
Persoonlijk zou ik er niets op tegen hebben dat het kindje weet wie een stukje heeft geholpen om haar/hem te maken. Hoe sneller je dat aanbrengt, hoe normaler het zal zijn en het ermee kan leven, niet?
Maar blijkbaar is dit not done. Tot over zoveel jaar zo'n kindjes zich verenigen en met veel moeite en verdriet toch iets kunnen bereiken (zoals in sommige landen al is).
Zijn er mensen met kindjes van donor-eitje en kan je me vertellen hoe het is, of je kindje het weet en hoe het reageert? Misschien is het nog een te jonge techniek om al echt 'volwassenen' verhalen te horen. Ik vind een site anonymousus.org en daar lees je vaak negatieve verhalen, wat ik me kan voorstellen. Diegene die er niets bij voelen zullen niet snel in de pen kruipen natuurlijk. Ik wil gewoon niet dat het kind niet weet met wie het DNA deelt en dat het niets kan te weten komen. Ik vind het vooral belangrijk dat in het belang van het kind gehandeld word, dat het eerlijke uitleg krijgt. Misschien doen we dan beter aan gekende kruisdonatie?
