vervroegd in de overgang en eiceldonatie

[Ladyfee]

Het kost echt tijd om het een plaastje te geven.
Wij weten het nu iets langer dan een jaar en nog zijn we af en toe verdrietig.

Je bent toch op een leeftijd dat de mensen om je heen aan kids beginnen.
Sommige hebben daar goed over nagedacht en anderen totaal niet.
Het is altijd weer even schrikken maar je moet weer door.
En ja ik ben ook verdrietig en waarom worden er kinderen uit huis geplaatst en raken die mensen zo weer zwanger?
Moeders die hun baby achterlaten?
Het zou hier zo welkom zijn...
Het doet pijn maar vooral nu er een donor is blijf positief denken!
En ik denk ook vaak ik ben blij voor bv mijn zusjes die allebei dit jaar zijn bevallen dit probleem niet hebben.
Het geeft veel verdriet en stress.
Maar ook hier komen wij weer sterker uit.
En we gaan heel hard duimen dat we straks allemaal positief nieuws krijgen.

Er zijn ook fb groepen over eiceldonatie en wensouders en als zwanger worden niet vanzelf sprekend is enz.
Misschien vind je het daar ook fijn om met andere mensen te praten.

Fijn dat jullie een donor hebben gevonden en hoop dat jullie wens uitkomt!
Spannende tijd heel veel succes!!

Lijkt jullie donor helemaal niet op jou of jullie?
aan de ene kant lijkt het mij wel grappig als mensen zeggen dat stel het lukt allemaal wel op je lijkt!
Ik zie daar wel de humor van in.
Maar het kan inderdaad zo zijn dat het totaal niet op je lijkt.
Ik heb zelf het gevoel dat als alles bij ons lukt het groeit toch in je dat je een band hebt met je zoon of dochter.

In de kliniek waar we zitten zeiden ze ook kinderen doen je ook na.
Ze nemen bv bewegingen over.
Hoe jij beweegt, lacht enz.
misschien neemt jullie kindje dat wel over van jou....en zeggen ze als nog van wie zou hij of zij dat nou hebben

[Amarillo]

Hoi Delphine!
Spijtig dat jij dit nieuws ook hebt moeten krijgen en het is inderdaad extra hard wanneer je nog aan kinderen moet beginnen! Al de waarom-vragen zijn compleet normaal hoor en de oneerlijkheid in de wereld wordt hierdoor soms extra duidelijk en kan je verschillende emoties laten kennen! Het is een heel proces waar je spijtig genoeg door moet.
De diagnose is bij mij dik 2 jaar geleden gevallen en na 1,5 jaar zijn we eindelijk overgestapt op eiceldonatie. De twijfels zijn bij het nemen van die beslissing eigenlijk helemaal weggevallen en na een dik half jaar waren we al zwanger na de 2de TP! En dit na 5 sukkeljaren, dus dat deed enorm veel deugd! Tuurlijk komen af en toe de vragen van hoe gaat ons kindje eruit zien, gaat het op de papa lijken of meer uiterlijke kenmerken van de donor hebben? Maar ze hebben uiterlijk van de donor afgestemd op dat van mij dus kan toch wel dat ik ook dingen van mezelf zal herkennen. Bij een gekende donor weet ik natuurlijk niet of ze al dan niet op jou lijkt? Uiteindelijk bestaat mama zijn uit zoveel meer en is het uiterlijk een bijkomstigheid. Veel ligt bij de opvoeding zelf: hoe het zich zal gedragen, welke waarden hij/zij heeft,... en daar heb je zelf alle aandeel in! Ik ben benieuwd hoe ik ga reageren als ons baby'tje er eindelijk zal zijn maar momenteel sta ik nog bijzonder weinig stil dat het er gekomen is via eiceldonatie. Bij de opvoeding zelf zullen we er nog wel regelmatig mee geconfronteerd worden maar eigenlijk maak ik mij hier weinig zorgen over. Ik weet dat het erg geliefd zal zijn en we er alles aan zullen doen om het gelukkig te maken. Terwijl ik altijd een denker ben geweest, geeft mij dit voldoende gemoedsrust voor de toekomst en geniet ik er gewoon van dat hij of zij er eindelijk aankomt!
Ik hoop dat ik hiermee enkele van je vragen heb kunnen beantwoorden, maar geef jezelf ook de tijd om dit een plaatsje te geven want het is zeker niet vanzelfsprekend... Moest je nog vragen hebben, shoot! veel succes alvast!