Dag iedereen,
Vorig jaar startte ik voor het eerst een blog naar aanleiding van mijn miskraam na een heel lang fertiliteitstraject.
Sinds mijn 23 jaar, ik ben ondertussen 33, ben ik al bezig met onze kinderwens.
Ik ben erfelijk belast met de spieziekte van mijn vader en broer en weet dat er geen mogelijkheid bestaat om met mijn eigen eicellen zwanger te worden. Jaren hebben we gewacht om het defecte gen te vinden, zodat PGD ons een uitweg kon bieden, maar helaas...
Op mijn 30ste zijn we gestart met het hele traject rond eiceldonatie. Dit loopt echter ook niet van een leien dakje.
Een 2de miskraam dreigt eraan te komen en we zijn nog steeds kinderloos!
Op mijn blog probeer ik van me af te schrijven.
Ik hoop alvast dat er mensen een kijkje nemen. Misschien herkennen jullie jezelf in mijn situatie?
Erover praten met lotgenoten en steun vinden bij elkaar is het enige dat mij helpt in het verwerkingsproces.
Want zeg nu zelf...Wie heeft er nu baat bij uitspraken als "de volgende keer beter?" En wie begrijpt er beter de pijn dan wie het zelf heeft meegemaakt?
Altijd welkom: http://www.wachtenopeenbollebuik.wordpress.com
Groetjes,
Vanessa
Hoe verwerk je zoiets?
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
smurfinneke
- Berichten: 103
- Lid geworden op: 29 april 2014, 13:26
Re: Hoe verwerk je zoiets?
Dag Vanessa,
Ik ben eventjes gaan piepen op je blog en ik denk dat je heel goed bezig bent om het te verwerken. Er is geen spijtig genoeg geen kantklare oplossing. Elk verhaal en karakter is anders hé? Ik wil je vooral heel veel moed wensen en doorzettingsvermogen. En misschien nog een ander uitlaatklep? Of heb je genoeg aan je blog? Bij mij heeft sporten veel geholpen.
En echt nog niet opgeven, meid. Ik heb er zelf tien jaar over gedaan om moeke te worden. 9 ICSI's, 1 bbz, 1 miskraam en bij de eerste ecd (in Spanje) zwanger geworden van een tweeling. Ik was bij de bevalling net geen 41 jaar.
Groetjes,
S.
Ik ben eventjes gaan piepen op je blog en ik denk dat je heel goed bezig bent om het te verwerken. Er is geen spijtig genoeg geen kantklare oplossing. Elk verhaal en karakter is anders hé? Ik wil je vooral heel veel moed wensen en doorzettingsvermogen. En misschien nog een ander uitlaatklep? Of heb je genoeg aan je blog? Bij mij heeft sporten veel geholpen.
En echt nog niet opgeven, meid. Ik heb er zelf tien jaar over gedaan om moeke te worden. 9 ICSI's, 1 bbz, 1 miskraam en bij de eerste ecd (in Spanje) zwanger geworden van een tweeling. Ik was bij de bevalling net geen 41 jaar.
Groetjes,
S.
Smurfinneke,40jaar, kinderwens sinds 2005, 4xIUI, 9XICSI,1bbz & 1 miskraam na 8w.
Alicante, 1ste ECD 18/08 - 26/08, 02/09: zwanger!
Alicante, 1ste ECD 18/08 - 26/08, 02/09: zwanger!
-
florimon82
- Berichten: 111
- Lid geworden op: 9 september 2015, 16:52
Re: Hoe verwerk je zoiets?
Dag Vanessa en smurfinneke,
ik bewonder jullie moed en volhouding. Ikzelf heb sinds 2009 een sterke kinderwens (ben nu 34). Mijn toenmalige vriend wou geen onderzoeken doen, hij wou alles op natuurlijke manier....deze relatie is dan ook afgesprongen.
Kort daarna heb ik iemand leren kennen, een wonder op zich, want ik dacht dat toen m'n leven voorbij was..geen man, geen leven. Wij zijn toen al snel aan onze kinderwens begonnen , ondertussen ook al 2 jaar getrouwd. Sinds 2013 zitten wij dus ook in de mallemolen. 4IUI, 5Icsi's, nog maar 1 terugplaatsing van zeer slecht embryo.
Mijn eicelkwaliteit is heel slecht dus ze geven ons ook geen kans meer om met mijn eigen eicellen een kind te verwekken.
De gedachte aan eiceldonatie maakte me ziek, ik wou dit niet.....uiteindelijk heb ik de knop omgedraaid en voelde ik me steeds beter in m'n vel. Ik was eindelijk weer gelukkig en zag alles terug rooskleurig. Ik had ook via via iemand leren kennen die kruis-donatie wou doen. Wij zijn niet bij de pakken blijven zitten, heb me ondertussen ook op de wachtlijsten in Jette en UZGent geplaats, en mijn donor heeft al verschillende testen doorstaan.
Maar waar ik voor vreesde is uitgekomen: maandag heeft ze me opgebeld om te zeggen dat ze voorlopig niet aanvaard wordt, aangezien haar mama ooit borstkanker gehad heeft. Ze gaan nu testen doen op die mama, duren weer 4 maanden...
Ik ben zo bang, weet bijna zeker dat het niet zal doorgaan....
Ik ben weer heel diep gevallen. Heb ook endometriose. Jette zei dat ik geen pil moest nemen, Gent zegt van wel. Ik heb ook geen genomen, want ik vind dit zo dubbel...willen zwanger worden en dan toch die pil nemen.....
Met als gevolg dat ik waarschijnlijk weer vol van de endometriose zit, en dat ik weer een operatie zal moeten ondergaan....
Enfin...begrijp me niet verkeerd, ik wil alles doen voor een kind, maar de tegenslagen stoppen niet. Ik heb het gevoel dat ik in strijd ben met de tijd.....endometriose groeit altijd terug...
Voor de eerste keer heb ik het gevoel dat ik nooit mama zal worden....dat het me nooit zal gegund zijn...
Ik moet zeggen dat ik sinds maandag een serieuze slag gekregen heb. Ik weet dat ik in Gent zeker nog 2.5 jaar moet wachten op een donor als ik niemand zelf aanbreng. Ik ben kapot en het is precies de eerste keer dat ik er niet over kan praten met mijn man. Een super lieve man, hij doet alles voor me, en ik ben nu zo brut tegen hem....het is sterker dan mezelf. Hij zegt dat hij me begrijpt, maar uiteindelijk zal hij wel kinderen hebben met zijn genen, ik niet, ik moet alles doorstaan, ik moet naar ziekenhuizen bellen, donors zoeken,....
Ik vind het verschrikkelijk dat ik nu opeens zo nors ben tegen hem, ik begrijp mezelf niet.
Het doet deugd om het hier eens van me af te schrijven. Ik weet dat jullie me begrijpen, we kunnen elkaars steun wel gebruiken....
Veel liefs
ik bewonder jullie moed en volhouding. Ikzelf heb sinds 2009 een sterke kinderwens (ben nu 34). Mijn toenmalige vriend wou geen onderzoeken doen, hij wou alles op natuurlijke manier....deze relatie is dan ook afgesprongen.
Kort daarna heb ik iemand leren kennen, een wonder op zich, want ik dacht dat toen m'n leven voorbij was..geen man, geen leven. Wij zijn toen al snel aan onze kinderwens begonnen , ondertussen ook al 2 jaar getrouwd. Sinds 2013 zitten wij dus ook in de mallemolen. 4IUI, 5Icsi's, nog maar 1 terugplaatsing van zeer slecht embryo.
Mijn eicelkwaliteit is heel slecht dus ze geven ons ook geen kans meer om met mijn eigen eicellen een kind te verwekken.
De gedachte aan eiceldonatie maakte me ziek, ik wou dit niet.....uiteindelijk heb ik de knop omgedraaid en voelde ik me steeds beter in m'n vel. Ik was eindelijk weer gelukkig en zag alles terug rooskleurig. Ik had ook via via iemand leren kennen die kruis-donatie wou doen. Wij zijn niet bij de pakken blijven zitten, heb me ondertussen ook op de wachtlijsten in Jette en UZGent geplaats, en mijn donor heeft al verschillende testen doorstaan.
Maar waar ik voor vreesde is uitgekomen: maandag heeft ze me opgebeld om te zeggen dat ze voorlopig niet aanvaard wordt, aangezien haar mama ooit borstkanker gehad heeft. Ze gaan nu testen doen op die mama, duren weer 4 maanden...
Ik ben zo bang, weet bijna zeker dat het niet zal doorgaan....
Ik ben weer heel diep gevallen. Heb ook endometriose. Jette zei dat ik geen pil moest nemen, Gent zegt van wel. Ik heb ook geen genomen, want ik vind dit zo dubbel...willen zwanger worden en dan toch die pil nemen.....
Met als gevolg dat ik waarschijnlijk weer vol van de endometriose zit, en dat ik weer een operatie zal moeten ondergaan....
Enfin...begrijp me niet verkeerd, ik wil alles doen voor een kind, maar de tegenslagen stoppen niet. Ik heb het gevoel dat ik in strijd ben met de tijd.....endometriose groeit altijd terug...
Voor de eerste keer heb ik het gevoel dat ik nooit mama zal worden....dat het me nooit zal gegund zijn...
Ik moet zeggen dat ik sinds maandag een serieuze slag gekregen heb. Ik weet dat ik in Gent zeker nog 2.5 jaar moet wachten op een donor als ik niemand zelf aanbreng. Ik ben kapot en het is precies de eerste keer dat ik er niet over kan praten met mijn man. Een super lieve man, hij doet alles voor me, en ik ben nu zo brut tegen hem....het is sterker dan mezelf. Hij zegt dat hij me begrijpt, maar uiteindelijk zal hij wel kinderen hebben met zijn genen, ik niet, ik moet alles doorstaan, ik moet naar ziekenhuizen bellen, donors zoeken,....
Ik vind het verschrikkelijk dat ik nu opeens zo nors ben tegen hem, ik begrijp mezelf niet.
Het doet deugd om het hier eens van me af te schrijven. Ik weet dat jullie me begrijpen, we kunnen elkaars steun wel gebruiken....
Veel liefs
-
florimon82
- Berichten: 111
- Lid geworden op: 9 september 2015, 16:52
Re: Hoe verwerk je zoiets?
Smurfinneke, hoe heb jij alles ervaren met de baby's toen ze geboren werden en nu? Was het een dubbel gevoel, heb je nooit gedacht: hoe zouden mijn kindjes eruit gezien hebben met mijn genen,....
Ik ben ook bang voor de toekomst, voor de buitenwereld, voor mezelf. Hoe ik zal reageren, hoe zij zullen reageren....
Moest ik ooit een kindje hebben via ecd, zou ik het doodgraag zien, maar af en toe zal het idee van een 'echt' kind me wel triestig maken denk ik, ik weet het niet....
Als er iemand op straat zou zeggen: het kindje heeft de ogen van jou....tja, dan zou ik al denken: nee, dat kan niet....maakt dit je dan niet gevoeliger....
Och, ik zit zo in de knoop met mezelf.....ik ben ten einde raad, begin aan alles te twijfelen....
Ik ben ook bang voor de toekomst, voor de buitenwereld, voor mezelf. Hoe ik zal reageren, hoe zij zullen reageren....
Moest ik ooit een kindje hebben via ecd, zou ik het doodgraag zien, maar af en toe zal het idee van een 'echt' kind me wel triestig maken denk ik, ik weet het niet....
Als er iemand op straat zou zeggen: het kindje heeft de ogen van jou....tja, dan zou ik al denken: nee, dat kan niet....maakt dit je dan niet gevoeliger....
Och, ik zit zo in de knoop met mezelf.....ik ben ten einde raad, begin aan alles te twijfelen....
-
Vanessa7
- Berichten: 11
- Lid geworden op: 15 juni 2016, 14:50
Re: Hoe verwerk je zoiets?
Dag Smurfinneke en florimon,
Bedankt voor jullie reacties. Het doet me immens goed om te zien dat er ook wel degelijk personen reageren op wat ik schrijf.
Smurfinneke:
Ik vind het bijzonder knap dat je zo lang hebt volgehouden. Soms heb ik erg veel schrik dat ik dit niet kan. Het is ook bijzonder moeilijk om steeds weer donors te vinden en als je via dokter Platteau (dilbeek) of Spanje wilt proberen, kost het stukken van mensen. Pas op...wij sparen momenteel enkel voor onze kinderwens en ik wil deze pistes zeker nog proberen. Het moeilijkste is natuurlijk dat we kinderloos blijven terwijl iedereen in onze omgeving, zelfs de veel jongere vriendinnen en familieleden, zwanger worden...Dat gevoel zal je wel herkennen!
Bovendien zit ik in een verschrikkelijk stelsel op het werk dat onmiddellijk werkverwijdering verplicht vanaf je zwanger bent. Mijn coördinator is ook steeds op de hoogte van mijn pogingen, waardoor ze weet wanneer ik zwanger ben en mij dus ook verplicht thuis zet. Gevolg is natuurlijk dat iedereen van de hele voorziening van je miskraam afweet als je ineens na de werkverwijdering weer terug moet gaan werken...Al die zaken komen er nog eens bij. Het is nog niet genoeg dat je zoveel moet doen om zwanger te worden, 2 miskramen moet verwerken...Nee...je moet het dan nog eens delen met de hele werkvloer!
Ik probeer me nu inderdaad, voor zover dat het gaat, op te trekken aan de positieve verhalen! Bedankt voor jouw steun!!! Het doet goed om te weten dat er mensen zijn die je pijn echt begrijpen!
Florimon:
Ook een heel traject waaraan je bezig bent. Ik begrijp heel goed dat je nu weer "diep" gevallen bent. Ik voel me zo ook. Soms geloof je er niet meer in, wil je alles opgeven!
Ik kan je alleen maar de raad geven om met je partner te blijven praten. Ook ik ben vaak bruut tegen mijn man. Ik heb zelfs dagen dat ik gewoon in mijn eentje naar boven trek om te gaan huilen. Ik verwijt hem dan van me niet te begrijpen, terwijl hij diep in zichzelf dezelfde pijn voelt. Mannen verwerken het gewoon op een andere manier. Er gaan inderdaad heel wat relaties kapot aan fertiliteitskwesties en het brengt niet op om iemand de schuld te geven. Zorg voor voldoende "quality-time" voor jullie beiden. Trek er eens een dagje of weekendje op uit. Echt...dit hebben jullie beiden nodig! Ik heb ook veel gehad aan een gesprek bij een psychologe die gespecialiseerd is in fertiliteit. Gewoon omdat ik met iemand "neutraal" wou praten en mijn man ook niet steeds tot last wou zijn. Zij heeft mij vorig jaar erg veel zelfinzicht bij gebracht. Ook nu ben ik van plan om me opnieuw aan te melden voor een aantal gesprekken. Op de website van de verdwaalde ooievaar vind je contactgegevens van psychologen die specifiek met fertiliteit bezig zijn.
Wat eiceldonatie betreft...het heeft bij mij ook een tijdje geduurd alvorens ik me bij dit idee kon neerleggen. Jammer genoeg kan ik ook niet anders, wegens de erfelijke belasting die ik in me draag. 1 ding weet ik heel erg zeker: het zal ons kindje zijn. Het wordt inderdaad gevormd van een vreemde eicel, maar tevens met mijn man zijn sperma. Bovendien zal ik het dragen, krijgt het mijn bloed, doe ik de bevalling,...Ik ben wel open naar mijn omgeving wat de eiceldonatie betreft. Dit maakt het makkelijker, aangezien je ook geen opmerkingen krijgt over "het heeft jouw ogen",...Bovendien ben ik ervan overtuigd, en de psychologen van het UZ Gent en Jette bevestigen dit ook, dat het voor de ontwikkeling van het kindje het beste is om dit zo vroeg mogelijk te vertellen. Op die manier ervaren kindjes de donatie als iets "normaal". Er zijn zelfs heel leuke boekjes om het aan je kleuter reeds spelenderwijs uit te leggen.
Als je op zoek bent naar verhalen van mensen die via donatie een kindje gekregen hebben, kan je een kijkje gaan nemen op de website van VZW donorfamilies. Daar staan mooie getuigenissen. In ieder geval heel veel succes bij je verdere traject! Bij vragen, of wanneer je gewoon je verhaal eens kwijt wilt, mag je me steeds contacteren. Dit kan altijd via mijn blog.
Veel liefs,
Vanessa
Bedankt voor jullie reacties. Het doet me immens goed om te zien dat er ook wel degelijk personen reageren op wat ik schrijf.
Smurfinneke:
Ik vind het bijzonder knap dat je zo lang hebt volgehouden. Soms heb ik erg veel schrik dat ik dit niet kan. Het is ook bijzonder moeilijk om steeds weer donors te vinden en als je via dokter Platteau (dilbeek) of Spanje wilt proberen, kost het stukken van mensen. Pas op...wij sparen momenteel enkel voor onze kinderwens en ik wil deze pistes zeker nog proberen. Het moeilijkste is natuurlijk dat we kinderloos blijven terwijl iedereen in onze omgeving, zelfs de veel jongere vriendinnen en familieleden, zwanger worden...Dat gevoel zal je wel herkennen!
Bovendien zit ik in een verschrikkelijk stelsel op het werk dat onmiddellijk werkverwijdering verplicht vanaf je zwanger bent. Mijn coördinator is ook steeds op de hoogte van mijn pogingen, waardoor ze weet wanneer ik zwanger ben en mij dus ook verplicht thuis zet. Gevolg is natuurlijk dat iedereen van de hele voorziening van je miskraam afweet als je ineens na de werkverwijdering weer terug moet gaan werken...Al die zaken komen er nog eens bij. Het is nog niet genoeg dat je zoveel moet doen om zwanger te worden, 2 miskramen moet verwerken...Nee...je moet het dan nog eens delen met de hele werkvloer!
Ik probeer me nu inderdaad, voor zover dat het gaat, op te trekken aan de positieve verhalen! Bedankt voor jouw steun!!! Het doet goed om te weten dat er mensen zijn die je pijn echt begrijpen!
Florimon:
Ook een heel traject waaraan je bezig bent. Ik begrijp heel goed dat je nu weer "diep" gevallen bent. Ik voel me zo ook. Soms geloof je er niet meer in, wil je alles opgeven!
Ik kan je alleen maar de raad geven om met je partner te blijven praten. Ook ik ben vaak bruut tegen mijn man. Ik heb zelfs dagen dat ik gewoon in mijn eentje naar boven trek om te gaan huilen. Ik verwijt hem dan van me niet te begrijpen, terwijl hij diep in zichzelf dezelfde pijn voelt. Mannen verwerken het gewoon op een andere manier. Er gaan inderdaad heel wat relaties kapot aan fertiliteitskwesties en het brengt niet op om iemand de schuld te geven. Zorg voor voldoende "quality-time" voor jullie beiden. Trek er eens een dagje of weekendje op uit. Echt...dit hebben jullie beiden nodig! Ik heb ook veel gehad aan een gesprek bij een psychologe die gespecialiseerd is in fertiliteit. Gewoon omdat ik met iemand "neutraal" wou praten en mijn man ook niet steeds tot last wou zijn. Zij heeft mij vorig jaar erg veel zelfinzicht bij gebracht. Ook nu ben ik van plan om me opnieuw aan te melden voor een aantal gesprekken. Op de website van de verdwaalde ooievaar vind je contactgegevens van psychologen die specifiek met fertiliteit bezig zijn.
Wat eiceldonatie betreft...het heeft bij mij ook een tijdje geduurd alvorens ik me bij dit idee kon neerleggen. Jammer genoeg kan ik ook niet anders, wegens de erfelijke belasting die ik in me draag. 1 ding weet ik heel erg zeker: het zal ons kindje zijn. Het wordt inderdaad gevormd van een vreemde eicel, maar tevens met mijn man zijn sperma. Bovendien zal ik het dragen, krijgt het mijn bloed, doe ik de bevalling,...Ik ben wel open naar mijn omgeving wat de eiceldonatie betreft. Dit maakt het makkelijker, aangezien je ook geen opmerkingen krijgt over "het heeft jouw ogen",...Bovendien ben ik ervan overtuigd, en de psychologen van het UZ Gent en Jette bevestigen dit ook, dat het voor de ontwikkeling van het kindje het beste is om dit zo vroeg mogelijk te vertellen. Op die manier ervaren kindjes de donatie als iets "normaal". Er zijn zelfs heel leuke boekjes om het aan je kleuter reeds spelenderwijs uit te leggen.
Als je op zoek bent naar verhalen van mensen die via donatie een kindje gekregen hebben, kan je een kijkje gaan nemen op de website van VZW donorfamilies. Daar staan mooie getuigenissen. In ieder geval heel veel succes bij je verdere traject! Bij vragen, of wanneer je gewoon je verhaal eens kwijt wilt, mag je me steeds contacteren. Dit kan altijd via mijn blog.
Veel liefs,
Vanessa
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 51 gasten