De Verdwaalde Ooievaar

Het is al een tijdje geleden dat ik nog iets geschreven heb. In mijn omgeving ben ik vrij open over dat de kindjes er via eiceldonatie zijn gekomen. Nu een jaar en half geleden zijn mijn man en ik ook tweelingouders geworden.
Het is inderdaad zeer zwaar en vermoeiend. Vooral in de peuterfase, ze leren nieuwe dingen, testen en hertesten en ze zitten vaak tegen je grenzen aan.
1 kindje of 2 na elkaar is niet te vergelijken met een tweeling. Vooral niet als ze niet doorslapen of regelmatig ziek zijn.
Het is enorm zwaar en ondersteuning is nodig. Ofwel van familie om te helpen met de zorgen, ofwel emotionele ondersteuning.
Zelf kan ik niet meespreken over het gevoel dat je ervaart dat het niet jouw kindjes zijn, mijn 2 schatten betekenen alles voor mij. Maar ik denk wel dat die constante vermoeidheid je negatieve gevoelens of angsten vergroot.
wel begrijp ik het feit dat ze prematuur zijn met ziekenhuis opnames na 2 jaar. Mijn jongens hebben eveneens 6 weken in de couveuse gelegen en zijn nu kleine gezonde dikkertjes.
Als je ooit eens een tweelingbeklag wil doen, mag je dat zeker en ook altijd via een pb . Ik zie mijn jongens doodgraag, maar liefst had ik ze ook met enkele jaren tussen. maar dan bedenk ik steeds, dan moest ik misschien eentje opgeven en dat zou ik nu zeker niet meer kunnen.
mijn collega's vinden een tweeling zo romantisch en wensen er soms ook een, omdat ik zo'n vrolijke jongens heb, en mijn reactie is altijd hetzelfde, pas er eens een week op en we spreken opnieuw!
overlaatst had ik gebruik gemaakt vd dienst oppas ziek kind. een vrouw met 4 jonge kinderen kwam babysitten. zelf zij gaf aan na 1 dag hoe vermoeiend 2 kinderen van dezelfde leeftijd zijn.

a

Hallo,

Ik wil hier toch even op reageren. Ik had het ook moeilijk met ECD, omdat het kindje wss niet op mij zou lijken enzo...
Ik werd zwanger in december van een meisje via ECD. Tijdens de zwangerschap was ik ook bang dat ik daar mss moeite zou mee hebben. Maar toen ik wist dat we een meisje gingen hebben, was ik zo gelukkig. Op 19w voelde ik haar schoppen. Jammergenoeg ben ik vroegtijdig moeten bevallen van haar op 23/4/17, op 21w. Ik heb nog nooit zo'n verdriet gevoeld in mijn leven. Ik zou alles doen en gedaan hebben om haar bij mij te houden. Ze is/was mijn dochter!
Toen ze geboren werd, mochten we haar nog zien. Ze werd ook overgebracht naar een funerarium bij ons in de buurt. Mijn schoonmoeder heeft haar dan gezien en vond dat ze mijn kin had. Zij weet niet dat wij zwanger werden via ECD.
Zo zie je maar hé.

a

Ik heb ook eiceldonatie gehad en ervoor al een adoptie. Het verschil voelen zit volgens mij in het hoofd. De beschrijving van degene die dit onderwerp startte lijkt me eerder een postnatale depressie als ik eerlijk mag zijn...ik ga er me verder niet over uitspreken maar ik heb dat gevoel erbij...

a

Ik zou andere vrienden zoeken, elke7... ik kan niet geloven dat iemand, laat staan een 'vriend', zulke dingen recht in jouw gezicht zou zeggen.

En wie geeft jou dan 'elke dag' de opmerking dat ze niet op jou lijken ? Ontmoet je elke dag nieuwe mensen die een oordeel wensen te vellen over je kinderen ? Zie jij je vrienden/buren/kennissen elke dag, en praten ze dan altijd over een gebrek aan gelijkenis van je kinderen ?

Ik kan er niets aan doen, maar ik geloof nog steeds niets van dit verhaal.

a

a

Hey Elke7,

Je ervaringen zijn wat ze zijn. Je geeft een depressieve indruk en depressieve mensen bekijken de wereld als rot. Ik hoop dat je beseft dat je gemoedstoestand je interpretaties erg kleurt. Tweelingen geven een verhoogde kans op heel wat complicaties, waaronder post natale depressie. Er zijn geen aanwijzingen dat ecd meer kans geeft tot post natale depressie. Het is mijn overtuiging dat een depressie zorgt voor veel problemen bij jouw.

Zelf heb ik het boek "anders, maar toch gewoon" gelezen. Lees het boek! De meeste wensouders met “ecd”-kinderen zijn blij met hun keuze. De schrijver baseert zich op vele interviews met ouders met "ecd"-kinderen.
Er wordt in het boek ook gesteld dat de meeste "ecd"-gezinnen evolueren zoals "gewone" gezinnen. Daarentegen bij adoptie en pleegouderschap loopt het vaker slechter af dan in een "gewoon" gezin.

Tegenwoordig zijn er al heel veel andere gezinssamenstellingen (adoptie, pleegouders, eenoudergezin, homo/lesbisch koppel met kind, gescheiden ouders, een man die een kind van zijn partner als zijn kind accepteert, nieuw samengestelde gezinnen na echtscheidingen, ... ). Tuurlijk lijkt het beter om een genetische band te hebben met beide zijden, om een papa en een mama voorbeeld te hebben, om 2 ouders samen te hebben, om ... te beantwoorden aan het standaard model. Maar uiteindelijk komt het met de meesten wel goed. Het standaard model is trouwens geen garantie voor succes. Daar zul je zelf wel voorbeelden van kunnen geven. Een beetje relativeren lijkt op zijn plaats!

Ecd kent zijn eigen mogelijke problemen/risico's. Een paar procent (dit heb ik uit de actualiteit begrepen) van de ecd-kinderen willen sowieso hun donor leren kennen (op voorwaarde dat ze van jonge leeftijd op de hoogte waren van de eiceldonatie) en dit is bij anonieme donatie niet mogelijk. Als ze niet op de hoogte waren, maar het geheim is uitgekomen op latere leeftijd, dan zul je veel meer psychische problemen zien (bron gespecialiseerde psycholoog). Maar dit heb je als wensouder in de hand. Ik beweer niet dat er geen probleem is, maar belange niet altijd.

Tenslotte nog dit : de enige moeder voor je tweeling op deze aardbol dat ben jij! Voor een kind is een moeder iemand die zorg voor ze draagt. Een anonieme donor heeft nooit de intentie gehad om te zorgen voor je kinderen....

Ik hoop dat mijn bericht je niet slecht(er) doet voelen. Ik hoop een ander perpectief te geven en je uit te nodigen om op onderzoek uit te gaan. Misschien zal je onderzoek je ervaringen bevestigen, maar misschien ook niet.
Veel sterkte!

Eliza

waar zijn jouw bronnen, elke7 ? Dat Zou ik graag weten. Waar haal je het dat de meeste donorkinderen niet gelukkig zijn en, nog straffer, het contact met hun ouders verbreken ?

Je gaat toch niet heel je visie baseren op een paar, zeldzame, mislukte donorverhalen van VZW donorkind en dergelijke. Dat zijn echt wel uitzonderingen, waar vaak ook nog andere problematieken spelen.

En heel dat gedoe van afkomst speelt nu toch nog niet ? De kinderen zij nog babies. Misschien worden je kinderen wel supergelukkig en slagen ze er echt wel in om het een plaats te geven. Waarom nu al zulke zorgen maken ? Pak de problemen aan als ze zich stellen. Niemand kent de toekomst.

Soit, niet dat ik jouw verhaal geloof, je zegt te veel uiterst vreemde zaken die wat mij betreft echt niet kunnen stroken met de realiteit.

a

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat je hulp gaat zoeken, als is t niet voor uw eigen maar toch zeker voor uw kinderen.
Denk dat eerder je kinderen last gaan hebven van je gedachtengang en je handelen er naar dan het feit dat ze verwekt zijn met een eicel donor.

a

Er kunnen tal van redenen zijn om het niet aan de grote klok te hangen.
Vind je vrij cru en onrespectvol overkomen, iederbheeft zijn eigen redenen. Dat jij je nu zo voelt betekend niet dat dat de regel is en dat andere mensen niet aan de kinderen denken, integendeel.
Voor veel ouders zijn het ook hun kinderen, hebben ze er een goede hechting mee.

Als ik jou berichten lees, ben ik bezorgd dat dat bij u fout kan lopen. Want hoe hard je het ook probeerd, kinderen voelen alles feilloos aan, zeker het gevoel van nuet gewenst te zijn of een andere benadering tegenover je oudste dochter.
Daarmee zoek nog meer hulp, als t nodig is residentieel.