De Verdwaalde Ooievaar

Dat is wat ik ook al eerder aangaf, de hulp die je nu hebt is duidelijk niet afdoende. Intensievere hulp is nodig.
Hopelijk doe je iets met de tips, voor u zelf maar ook voor de kinderen.

Het gaat ondertussen stilaan wat beter met mij.
Ik reageerde heel negatief, hard en heel depressief. maar nu ben ik toch veel rustiger en daardoor ook realistischer
ik worstel ook met de menopauze, maar door medictatie zijn mijn klachten beter
Door voldoende rust en slaap, ben ik sterker geworden en daardoor een lievere mama voor mijn 3 kinderen

we hebben veel samen gespeeld tijdens de zomer en ze zijn echte mamakindjes. en heel leergierig. ze zijn super schattig, helaas nog veel ziek.

Nog steeds denk ik dat ik geen geschikte kandidaat was voor eiceldonatie en daardoor ethisch het moeilijk heb, maar ik moet er nu het beste van maken

Spijtig dat de kliniek in Spanje mij geen psychologische ondersteuning heeft gegeven bij de eicelacceptatie. Ik denk nu veel aan de donor, wat voor iemand is ze, hoe is haar familie, hoe zien ze eruit, wat is hun persoonlijkheid, ze was pas 18, heeft zij geen spijt...? soit, ik moet verder met mijn leven, wie weet of we via een databank elkaar ooit ontmoeten

Dag Elke,

Het doet me veel plezier om te lezen dat je je beter voelt.

18 is piepjong voor zo'n ingreep... IVF Spain is toch een ziekenhuis met een vreemde deontologie. Onze donor was 33 op behandelingsmoment. Hoogst waarschijnlijk "with child".

Veel moed!

Eliza

Ik heb de behandeling laten doen in een ziekenhuis in Barcelona.
Net voor de tp kwam de embryoloog de kamer binnen met wat info. Ze toonde de foto met de embryo's, en gaf de bloedgroepen. Toen ik de leeftijd vroeg, schrok ik enorm. Ik vind 18 ook veel te jong. Mijn man was er niet bij hij wachtte beneden met onze dochter. Ik denk vaak dat ik hem toen had moeten roepen en zeggen ze is te jong. Daarnaast was ik 41 en dus een enorm risico voor een zwangerschap. Ze hebben toch 2 top embryo's teruggeplaatst.
Eigenlijk best onethisch vind ik nu allemaal.
Ik denk daar nu aan terug en vind het eigenlijk niet kunnen. Maar je zit in een soort roes op dat moment en het is allemaal niet rationeel.
Vandaag met de aanslagen in Barcelona vraag ik me nu af of de tweeling zich ooit Spaans gaat voelen of Catalaans maar ik weet niet vanwaar de donor is. Echt lastig toch allemaal.
Soit we maken er het beste van de tweeling is eigenlijk wel heel schattig, echt mooi om te zien
Alleen mijn oudste dochter is heel jaloers en mist mijn exclusieve aandacht.
Ik heb nu een gezin op 2 snelheden en dat heb ik onderschat

Hallo Elke,

Ik zie je berichtje en schrik van wat je hebt moeten doorstaan....en nog. Om voor je 3 kindjes te kunnen zorgen denk ik ook dat je kunt proberen 'hulp' te zoeken. Ikzelf heb hulp via mijn gynaecoloog gekregen, hij verwees mij naar een gespecialiseerde psycholoog. Ik vond dat een goede oplossing omdat ik geen zin had om alles en alle, zeer specifieke emoties, uit te leggen aan een algemene psycholoog. Dan ben je zo 4 sessies verder en ben je nog niet eens op weg geholpen te worden. Misschien is dat iets voor je? Om je sneller op de been te helpen?

De kliniek in Barcelona, dus niet IVF Spain begrijp ik, is een commerciële organisatie die geen after care bieden, helaas maar dat is iets voor je eigen omgeving vrees ik. Ik heb bij IVF Spain wel betere ervaringen met mislukte pogingen, maar dat is zoals het loopt.

Ik hoop dat je het een plekje kunt geven en weer gaat genieten van de drie wondertjes die je ( gelukkig) al mocht krijgen.

Sterkte!

Lieve groet,
Astrid

x