Zelf heb ik een kindje via eiceldonatie en ik ben nu zwanger van een tweede van dezelfde donor.
Wat ik begrepen heb van de psycholoog is dat kinderen zich met hun ouders identificeren, ze herkennen zichzelf in hun ouders. Als later blijkt dat dit op een leugen gebaseerd is, dan kunnen ze in een identiteitscrisis komen, waar ze dan geen rust vinden totdat ze hun roots terugvinden, wat door de anonimiteit moeilijk is. Ze zijn dan niet opzoek naar een vader of moeder, maar zoeken hun achtergrond.
Psychologen hebben blijkbaar hun strategie veranderd omdat er teveel mensen zijn die er later achter komen met al de gevolgen van dien. Het merendeel van de personen die er last van hebben en in de media komen zijn er pas later achter gekomen, volgens de psycholoog.
De bedoeling is dat je het van heel jong regelmatig vertelt aan het kind, zodat ze ermee opgroeien en het als normaal beschouwen. Als ouder dien je eigenlijk ook op verhaal te komen. Als je jong begint kunnen de woorden gevonden worden. Het is geen eenvoudig verhaal. Wij hebben al een boekje met een verhaal over eiceldonatie (met de zieke eitjes van mama - in de papa versie wordt dat dan de luie eitjes van mama
). Dat het kind niet alles begrijpt van in begin is niet erg, het komt met de jaren wel.
Onderschat het aantal keren dat je moet liegen niet, als je beslist het niet te zeggen. Bijvoorbeeld bij de dokter. De gyn, ga je die zeggen dat het verwekt is door eiceldonatie? Eiceldonatie geeft andere risico's voor je zwangerschap dan met je eigen materiaal. Je huisdokter mag die dat weten? Wat als je kind later zijn dossier inkijkt en tot de ontdekking komt? Als het een meisje is en de huisdokter vraagt of er borstkanker in de familie is, wat ga je dan zeggen? Nee, als je het eigenlijk niet weet? Je hebt geen idee welke risico’s je neemt.
Voor mijn bevalling speelde de mogelijke reacties tijdens de pubertijd ook wel in mijn gedachten. Nadat ik bevallen ben, voel en ben ik de moeder van mijn kind. Ik vind het niet nodig om dit te verantwoorden. Ik sta eigenlijk vrij stevig in mijn schoenen wat het moederschap betreft. Ik kan me voorstellen dat in een ruzie met een puber gezegd kan worden “je bent mijn moeder niet”, maar dan wordt de eiceldonatie gebruikt en dat is iets anders dan de oorzaak van een probleem te zijn. De oorzaak is de pubertijd en daar moet je nu eenmaal doorheen.
Mijn overtuiging is dat genetische band voor de meeste kinderen/jongeren niet zozeer van belang is. Wat van belang is zijn rollen (moeder, zus, vader, …); voldoende aandacht krijgen (als door de komst van een zusje of broertje in het gezin dat heel sterk verminderd, dan lijkt mij dat heel logisch dat er jaloezie optreed), betrokken worden, enz… het eigenlijke probleem ligt dan niet bij de eiceldonatie.
Mijn advies : als je het doet, wees dan eerlijk tegen je kind en je omgeving. Die psychologen adviseren transparantie en openheid echt niet voor de lol.