De Verdwaalde Ooievaar

Dag lieve medelezers,

Ik heb een vraagje. Na een - helaas - misgelopen traject met ingevroren eicellen, ben ik me nu voorzichtig aan het oriënteren op eventueel eiceldonatie. Toen ik ze liet invriezen waren ze heerlijk jong, maar hoewel mijn familie tot op heel hoge leeftijd eigen kinderen krijgt, moet ik nu niet meer rekenen op mijn 45-jarige eicellen, vrees ik.

Door alle informatie zie ik soms door de bomen het bos niet meer. Eén heel belangrijke vraag, daar moet ik zelf achter zien te komen: hoe ga ik me voelen tegenover een kindje dat biologisch niet aan mij verwant is? Dat is een gveoel, daar ga ik wel uitkomen.

Maar mijn tweede vraag is een stuk praktischer: wat ik wel weet, is dat als ik zou kiezen voor ECD, en in mijn geval dan waarschijnlijk ook een mannelijke donor (ik ben niet zo in de stemming nu ogenblikkelijk aan het daten te slaan ), dat ik dan niet-anoniem donorschap zou kiezen. Opdat een eventueel kind later gegevens zou kunnen opvragen.

Er zijn een aantal landen/klinieken die dat doen. Waaronder Portugal, las ik.

Heeft een van jullig toevallig ervaring met een dergelijke kliniek in Portugal, of ergens anders? (Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat het financieel voor mij niet zou uitmaken.)

Veel dank voor het lezen alvast!

In feite kan dat ook in België als je zelf een donor aanbrengt. Niet alle klinieken doen het, maar sommige wel (de wet laat het toe). Dat is natuurlijk nog iets anders dan een onbekende niet-anonieme donor via een kliniek.
Hoe het in het buitenland zit, weet ik niet.

Het lijkt er trouwens op dat we in een vergelijkbaar traject zitten, ik postte gisteren een bericht om ervaringen uit te wisselen en in contact te komen met alleenstaande 40+ vrouwen die aan eiceldonatie beginnen.