Hallo meiden,
Ik heb ook al een berichtje neergezet voor donoren maar ik wil ook graag het eea aan jullie voorleggen.
Tot nu toe gaat met er bij mij vanuit dat ik zeer waarschijnlijk in de vervroegde overgang ben maar we zijn nog in afwachting van de onderzoeken die het definitieve oordeel moeten vellen. Wel heeft men aangegeven dat ei-celdonatie een optie zou kunnen zijn. We zijn er waarschijnlijk nog lang niet aan toe om die keuze te gaan maken maar toch blijven er al allerlei vragen in je hoofd rondwaren en ik zou ze graag aan jullie willen stellen.
Ik mag me zeer gelukkig prijzen omdat ik 2 vriendinnen heb (waarvan een al meer dan 22 jaar mijn vriendin is en die ik elke week zie en vlak in de buurt woon, en de andere (die ik sinds 5 jaar ken) en nu 150 kilometer verderop woont en ik zo af en toe zie) die het serieuze aanbod hebben gedaan dit voor mij te willen doen.
De vraag die steeds opnieuw bij me op komt is is hoe het voor voor jou voelt om zwanger te zijn/ te worden/ te bevallen en een kindje op te voeden dat genetisch niet van jou is maar van je vriendin en partner. Heb je speciale gevoelens ten opzichte van dat kindje.......en hoe ga je daar dan mee om?
Welke afwegingen heb je allemaal gemaakt voordat je besloot om te proberen zwanger te worden middels eiceldonatie. Of welke afwegingen ben je nog steeds aan het maken? Welke verwachtingen had je die uitgekomen zijn? Wat viel mee? En wat tegen?
en.....hoe beinvloedt het het contact met je vriendin en haar partner en het contact tussen de 4 betrokkenen onderling?. Heb je het gevoel dat je nu een beter/ander/minder goed contact hebt? voel je je familie......
Hoe ga je met elkaar en het kindje om als je dit alles met elkaar deelt?
Wat kunnen gevoelens zijn die je zult ervaren als moeder van een kindje dat via eiceldontatie geboren is? (hoe noem je dat eigenlijk?)
Voel je hetzelfde.......of is het moeilijk om te zien dat je kindje niet op je lijkt? En hoe ga je om met reacties uit je omgeving?
Als ik eraan denk ben ik soms bang dat ik gevoelens zal krijgen dat ik de 'derde partij' ben......of dat het kindje zich anders voelt.
Misschien heel gek.......maar ik vind het een moeilijke gedachte dat mijn partner en mijn vriendin genetisch samen een kindje hebben...
Bij mij roept het allemaal verwarrende gevoelens op.
Ik hoop dat jullie jullie ervaringen met mij willen delen.Weten jullie of er boeken zijn die de ervaringen beschrijven?
liefs, bloem
wensouders en eicel-donatie....hoe voelt dat nou?
Forumregels
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
De Verdwaalde Ooievaar heeft intern meermaals de discussie gevoerd over het al dan niet toelaten van berichten over aanvraag of aanbod van donormateriaal. Ook de wetgeving hierrond is nog vrij dynamisch en actueel.
De Verdwaalde Ooievaar geeft de voorkeur aan het weren van deze oproepen, maar stelt vast dat deze hoe dan ook terugkomen in fora die hier niet voor bedoeld zijn.
Om deze reden werd een subforum voor aanbod/aanvraag van donormateriaal aangemaakt.
De Verdwaalde Ooievaar kan enkel waarschuwen voor de risico's die donatie via niet-officiële kanalen met zich meebrengt. Uit ervaringen weten wij immers dat naast een aantal goed bedoelende donors, er ook mensen zijn die hierin enkel financiële bedoelingen hebben, mensen die het niet nauw nemen met medische geschiedenis en hier al dan niet over liegen, mensen die vooral op zoek zijn naar het sexuele, enz.
Misbruik van andere fora zal streng gesanctioneerd worden.
-UPDATE- Omdat blijkt dat mensen toch respectloos andere fora blijven misbruiken voor oproepen omtrent donormateriaal, zullen de accounts van misbruikers meteen verwijderd worden. Er werd een apart forum aangemaakt, maak daar dan aub gebruik van.
-
bloem777
- Berichten: 9
- Lid geworden op: 18 augustus 2009, 13:13
-
veerle.v
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 november 2008, 12:15
Hallo bloem,
Ik heb een zoontje met eiceldonatie, ondertussen bijna 3 jaar oud.
Bij ons was het wel wisseldonatie, geen rechtstreekse donatie. Ik kan mij voorstellen dat het idee van een kindje van jouw vriendin met je man, toch wat raar is.
Een collega van m'n zus, die wel met rechtstreekse donatie van een vriendin zwanger geraakt is, had het wel moeilijk. Het kindje geleek heel sterk op die vriendin en ook op de eigen kinderen van die vriendin. Het zette de vriendschapsrelatie toch onder druk en is wel heel wat bekoeld.
Hoe het voelt? Wel, zonder twijfel is het echt mijn zoontje: ik heb het 9 maanden gedragen en op de wereld gezet.
Voor mij maakt het geen verschil uit dat het genetisch niks van mij heeft, en eerlijk gezegd, zonder de opmerkingen nu en dan over z'n prachtige bruine ogen (m'n man en ik hebben beide blauwe ogen) denk je er gewoon niet aan.
Ik heb nooit het gevoel de 'derde partij' te zijn, maar de donor ken ik dan ook niet en maakt geen rechtstreeks deel uit van ons leven.
Ook in de familie, want enkel zij weten ervan, is dit evenzeer een kleinkind voor de oma's en opa's zoals de anderen, een neefje voor de tante en oom, en niemand die ooit maar gewag maakte van iets als zou ik de mama niet zijn.
Hopelijk heb je hier iets aan.
groetjes,
veerle
Ik heb een zoontje met eiceldonatie, ondertussen bijna 3 jaar oud.
Bij ons was het wel wisseldonatie, geen rechtstreekse donatie. Ik kan mij voorstellen dat het idee van een kindje van jouw vriendin met je man, toch wat raar is.
Een collega van m'n zus, die wel met rechtstreekse donatie van een vriendin zwanger geraakt is, had het wel moeilijk. Het kindje geleek heel sterk op die vriendin en ook op de eigen kinderen van die vriendin. Het zette de vriendschapsrelatie toch onder druk en is wel heel wat bekoeld.
Hoe het voelt? Wel, zonder twijfel is het echt mijn zoontje: ik heb het 9 maanden gedragen en op de wereld gezet.
Voor mij maakt het geen verschil uit dat het genetisch niks van mij heeft, en eerlijk gezegd, zonder de opmerkingen nu en dan over z'n prachtige bruine ogen (m'n man en ik hebben beide blauwe ogen) denk je er gewoon niet aan.
Ik heb nooit het gevoel de 'derde partij' te zijn, maar de donor ken ik dan ook niet en maakt geen rechtstreeks deel uit van ons leven.
Ook in de familie, want enkel zij weten ervan, is dit evenzeer een kleinkind voor de oma's en opa's zoals de anderen, een neefje voor de tante en oom, en niemand die ooit maar gewag maakte van iets als zou ik de mama niet zijn.
Hopelijk heb je hier iets aan.
groetjes,
veerle
-
JD
- Berichten: 1468
- Lid geworden op: 9 mei 2007, 16:04
Hey Bloem777.
Ik ben momenteel 11 weken zwanger via eiceldonatie. Ik heb ook gekozen voor wisseldonatie. Mijn zus was wel donor, maar ik heb de eicellen van iemand anders gekregen. Ik vond het ook een raar idee dat mijn kind het genetisch materiaal van mijn zus zou dragen. Voor de uiterlijke kenmerken moest ik het zeker niet doen, want wij lijken absoluut niet op elkaar.
Voor mijn zus was rechtstreekse donatie ook geen optie omdat zijzelf nog geen kinderen heeft.
Toen we met eiceldonatie begonnen vond ik dat een 'logische' volgende stap, mijn man had er ook geen enkel probleem mee. We waren ook bezig met adoptie en dan zou het kindje genetisch ook niet verwant zijn en zou ik het geen negen maanden hebben kunnen dragen. Nu ik zwanger ben, ben ik mij er meer van bewust dat ik nooit uiterlijke kenmerken van mijn kind zal herkennen, dat ik nooit familietrekjes zal terugvinden. Ik betrap mezelf erop dat ik er meer op let op wie de kindjes van anderen lijken, en ik weet niet hoe ik zal reageren als iemand na de geboorte een opmerking maakt over het al dan niet aantreffen van gelijkenissen. Maar ik denk dat dat gewoon deel uitmaakt van het verwerkingsproces. Hoe je je zal voelen kan je volgens mij maar weten op het moment je er voor staat.
Onze ouders zijn ervan op de hoogte, mijn zus en broer ook, mijn schoonbroers en -zussen nog niet... en we weten nog niet of we het hen ooit zullen vertellen omdat we niet weten of zij het voor zich kunnen houden. Ergens zouden we het tegen iedereen willen vertellen, de problematiek opentrekken, maar anderzijds hebben we geen zin om onze keuze bij iedereen te moeten motiveren en willen we ook voor een stukje de privacy van ons kind respecteren.
Het is niet dat we verstoppertje willen spelen, we zijn van plan om open kaart te spelen met ons kind, en als ons kind het zelf tegen anderen vertelt zullen we daar zeker achter staan. Als gans de omgeving het weet heb je kans dat de omgeving het kind erover aanspreekt op een moment of een manier waarop het eigenlijk nog niet klaar is.
We zijn er echter van overtuigd dat dit 'ons kindje' zal zijn. Nu voel ik nog niets en het is allemaal nog zo onwezenlijk, maar die band komt er zeker wel.
Ik denk net als veerle.v dat we daar af en toe wel eens zullen bij stilstaan, maar dat dit geen dagelijks iets zal zijn.
Veerle.v, hebben jullie het aan jullie kindje verteld of zijn jullie van plan om het te vertellen?
Ik ben momenteel 11 weken zwanger via eiceldonatie. Ik heb ook gekozen voor wisseldonatie. Mijn zus was wel donor, maar ik heb de eicellen van iemand anders gekregen. Ik vond het ook een raar idee dat mijn kind het genetisch materiaal van mijn zus zou dragen. Voor de uiterlijke kenmerken moest ik het zeker niet doen, want wij lijken absoluut niet op elkaar.
Voor mijn zus was rechtstreekse donatie ook geen optie omdat zijzelf nog geen kinderen heeft.
Toen we met eiceldonatie begonnen vond ik dat een 'logische' volgende stap, mijn man had er ook geen enkel probleem mee. We waren ook bezig met adoptie en dan zou het kindje genetisch ook niet verwant zijn en zou ik het geen negen maanden hebben kunnen dragen. Nu ik zwanger ben, ben ik mij er meer van bewust dat ik nooit uiterlijke kenmerken van mijn kind zal herkennen, dat ik nooit familietrekjes zal terugvinden. Ik betrap mezelf erop dat ik er meer op let op wie de kindjes van anderen lijken, en ik weet niet hoe ik zal reageren als iemand na de geboorte een opmerking maakt over het al dan niet aantreffen van gelijkenissen. Maar ik denk dat dat gewoon deel uitmaakt van het verwerkingsproces. Hoe je je zal voelen kan je volgens mij maar weten op het moment je er voor staat.
Onze ouders zijn ervan op de hoogte, mijn zus en broer ook, mijn schoonbroers en -zussen nog niet... en we weten nog niet of we het hen ooit zullen vertellen omdat we niet weten of zij het voor zich kunnen houden. Ergens zouden we het tegen iedereen willen vertellen, de problematiek opentrekken, maar anderzijds hebben we geen zin om onze keuze bij iedereen te moeten motiveren en willen we ook voor een stukje de privacy van ons kind respecteren.
Het is niet dat we verstoppertje willen spelen, we zijn van plan om open kaart te spelen met ons kind, en als ons kind het zelf tegen anderen vertelt zullen we daar zeker achter staan. Als gans de omgeving het weet heb je kans dat de omgeving het kind erover aanspreekt op een moment of een manier waarop het eigenlijk nog niet klaar is.
We zijn er echter van overtuigd dat dit 'ons kindje' zal zijn. Nu voel ik nog niets en het is allemaal nog zo onwezenlijk, maar die band komt er zeker wel.
Ik denk net als veerle.v dat we daar af en toe wel eens zullen bij stilstaan, maar dat dit geen dagelijks iets zal zijn.
Veerle.v, hebben jullie het aan jullie kindje verteld of zijn jullie van plan om het te vertellen?
-
bloem777
- Berichten: 9
- Lid geworden op: 18 augustus 2009, 13:13
Beste J
Wat fijn dat je moeite hebt genomen om zo uitvoerig antwoord te geven op mijn vraag. Als allereerste....van harte proficiat met je zwangerschap. Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn.
Die optie van ruildonatie is natuurlijk een optie om al dat soort vreemde toestanden te voorkomen. Maar ik vraag me af of ruildonatie hier in nederland wel gedaan wordt...
Aan de ene kant vind ik het een goed idee maar aan de andere kant vraag ik me af of het niet ook juist een fijn idee is te weten van wie je kindje de genetische kemerken heeft. Grappig dat je zegt dat je totaal niet op je zus lijkt, daar hoef je het dan inderdaad niet voor te doen.
Weet jij of er boeken zijn over dit onderwerp....en dan heb ik het natuurlijk niet over de technische kant.
Groetjes bloem
Wat fijn dat je moeite hebt genomen om zo uitvoerig antwoord te geven op mijn vraag. Als allereerste....van harte proficiat met je zwangerschap. Wat een heerlijk gevoel moet dat zijn.
Die optie van ruildonatie is natuurlijk een optie om al dat soort vreemde toestanden te voorkomen. Maar ik vraag me af of ruildonatie hier in nederland wel gedaan wordt...
Aan de ene kant vind ik het een goed idee maar aan de andere kant vraag ik me af of het niet ook juist een fijn idee is te weten van wie je kindje de genetische kemerken heeft. Grappig dat je zegt dat je totaal niet op je zus lijkt, daar hoef je het dan inderdaad niet voor te doen.
Weet jij of er boeken zijn over dit onderwerp....en dan heb ik het natuurlijk niet over de technische kant.
Groetjes bloem
-
JD
- Berichten: 1468
- Lid geworden op: 9 mei 2007, 16:04
Hey bloem777
Graag gedaan hoor. Als je vragen hebt, vuur maar af, desnoods in een PB.
Ik weet niet goed hoe de situatie in Nederland is, ik dacht dat je enkel gekende donatie kon doen, maar of dat ook betekent dat je de eicellen van je eigen donor moet gebruiken of dat die ook geruild kunnen worden, maar dat de naam van je wisseldonor dan gekend is, weet ik niet. Misschien moet je dat eens navragen.
Het lijkt mij toch een hemelsbreed verschil tussen de kenmerken van je beste vriendin in je kind te zien en kenmerken van een 'vage kennis'. Ik denk dan 'gekend' niet wil zeggen dat je contact moet houden, maar dat het kind ten allen tijde zijn bio-mama kan achterhalen en omgekeerd...
Je kan natuurlijk ook proberen om met je donor naar België te komen en zo aan wisseldonatie te doen. Ik dacht dat ze bv in het UZ Gent sinds kort de vereiste oplegden voor buitenlanders om een eigen donor mee te brengen (al dan niet voor wisseldonatie). Voor buitenlanders zou het dus niet langer mogelijk zijn om gewoon op de wachtlijst te staan zonder eigen donor aan te brengen. Maar dat is in jouw situatie dus geen probleem.
Ik weet niet of er boeken over eiceldonatie bestaan. Ikzelf heb er niet naar gezocht, heb daar niet echt behoefte aan, aangezien het succesverhaal van de ene niet betekent dat het bij jou ook goed zal gaan en omgekeerd.
Wij waren wel bezig met adoptie en hebben tijdens die cursus wel zeer veel opgestoken ivm de houding van kinderen tov niet-biologische ouders, te verwachten problemen,... Ik heb die lijn in gedachten al zeer vaak doorgetrokken naar eiceldonatie, maar toch is het niet volledig hetzelfde. Igv adoptie kent het kind vaak noch de bio-mama noch de bio-papa, geen reden van afstand, ...
Wat ik wel heb geleerd is dat kinderen veel aankunnen en als ze met het idee van jongsafaan zijn opgegroeid daar minder problemen van maken, dan als ze het op oudere leeftijd te weten komen, maar vroeg of laat zullen ze volgens mij toch eens worstelen met de vraag van komt mijn liefde voor muziek dan van mijn bio-mama, ...
Ik heb dat ook gehoord van mijn papa. Hij kent zijn beide ouders, maar heeft op volwassen leeftijd te horen gekregen dat zijn 'grootvader' niet zijn 'echte' grootvader was... en hij heeft het daar zeer moeilijk mee. Nu nog steeds. Niet dat dat steeds aanwezig is, maar hij durft dat wel eens aan te halen. Hij kan het zijn moeder niet echt 'vergeven' dat ze dat nooit zelf heeft verteld (hij heeft het vernomen via via), dat hij dat op volwassen leeftijd heeft moeten vernemen en dat ze daar zo sec over geweest is. Toen we met adoptie bezig waren, heeft hij daar uitvoerig over verteld en dat hij zich soms wel eens de vraag stelt of hij een bepaalde karaktertrek dan wel van zijn 'echte' grootvader zou meehebben.
Ik denk dat een open communicatie met je kind hieromtrent zeer belangrijk is, maar de tijd zal raad brengen hé.
D'r bestaat trouwens wel een kinderboekje over eiceldonatie als ik me niet vergis.
Groeten en veel succes
Graag gedaan hoor. Als je vragen hebt, vuur maar af, desnoods in een PB.
Ik weet niet goed hoe de situatie in Nederland is, ik dacht dat je enkel gekende donatie kon doen, maar of dat ook betekent dat je de eicellen van je eigen donor moet gebruiken of dat die ook geruild kunnen worden, maar dat de naam van je wisseldonor dan gekend is, weet ik niet. Misschien moet je dat eens navragen.
Het lijkt mij toch een hemelsbreed verschil tussen de kenmerken van je beste vriendin in je kind te zien en kenmerken van een 'vage kennis'. Ik denk dan 'gekend' niet wil zeggen dat je contact moet houden, maar dat het kind ten allen tijde zijn bio-mama kan achterhalen en omgekeerd...
Je kan natuurlijk ook proberen om met je donor naar België te komen en zo aan wisseldonatie te doen. Ik dacht dat ze bv in het UZ Gent sinds kort de vereiste oplegden voor buitenlanders om een eigen donor mee te brengen (al dan niet voor wisseldonatie). Voor buitenlanders zou het dus niet langer mogelijk zijn om gewoon op de wachtlijst te staan zonder eigen donor aan te brengen. Maar dat is in jouw situatie dus geen probleem.
Ik weet niet of er boeken over eiceldonatie bestaan. Ikzelf heb er niet naar gezocht, heb daar niet echt behoefte aan, aangezien het succesverhaal van de ene niet betekent dat het bij jou ook goed zal gaan en omgekeerd.
Wij waren wel bezig met adoptie en hebben tijdens die cursus wel zeer veel opgestoken ivm de houding van kinderen tov niet-biologische ouders, te verwachten problemen,... Ik heb die lijn in gedachten al zeer vaak doorgetrokken naar eiceldonatie, maar toch is het niet volledig hetzelfde. Igv adoptie kent het kind vaak noch de bio-mama noch de bio-papa, geen reden van afstand, ...
Wat ik wel heb geleerd is dat kinderen veel aankunnen en als ze met het idee van jongsafaan zijn opgegroeid daar minder problemen van maken, dan als ze het op oudere leeftijd te weten komen, maar vroeg of laat zullen ze volgens mij toch eens worstelen met de vraag van komt mijn liefde voor muziek dan van mijn bio-mama, ...
Ik heb dat ook gehoord van mijn papa. Hij kent zijn beide ouders, maar heeft op volwassen leeftijd te horen gekregen dat zijn 'grootvader' niet zijn 'echte' grootvader was... en hij heeft het daar zeer moeilijk mee. Nu nog steeds. Niet dat dat steeds aanwezig is, maar hij durft dat wel eens aan te halen. Hij kan het zijn moeder niet echt 'vergeven' dat ze dat nooit zelf heeft verteld (hij heeft het vernomen via via), dat hij dat op volwassen leeftijd heeft moeten vernemen en dat ze daar zo sec over geweest is. Toen we met adoptie bezig waren, heeft hij daar uitvoerig over verteld en dat hij zich soms wel eens de vraag stelt of hij een bepaalde karaktertrek dan wel van zijn 'echte' grootvader zou meehebben.
Ik denk dat een open communicatie met je kind hieromtrent zeer belangrijk is, maar de tijd zal raad brengen hé.
D'r bestaat trouwens wel een kinderboekje over eiceldonatie als ik me niet vergis.
Groeten en veel succes
-
veerle.v
- Berichten: 99
- Lid geworden op: 20 november 2008, 12:15
Hey,
Ik ben eigenlijk blij dat ook deze kant van eiceldonatie hier eens aan bod komt.
JD, wij zijn wel van plan om het te vertellen, maar aangezien hij nogmaar 3 is, is dat nog wat moeilijk. We hebben alvast dat kinderboekje al in huis, omdat o.a. de psychologe in het UZ in Gent waar we vorige jaar nog een poging gedaan hebben voor een broertje of zusje (miskraam geworden, jammergenoeg) ons dit aanraadde en ook zei dat je het best kon vertellen als ze zelf vragen beginnen stellen hoe kindjes op de wereld komen, zodat dit heel gewoon en ongeforceerd ter sprake komt.
Ik denk ook dat als je wacht tot ze 'oud' genoeg zijn (wat is oud? tiener, volwassene?) dit meestal harder aankomt dan als ze het gewoon te horen krijgen op zo'n 'bloemetjes en bijtjes gesprek. Dit zou zo rond een jaar of 5 zijn.
Boekje is te bestellen via volgende website:
http://wereldwondertje.mvscreations.nl/
groetjes,
Veerle
Ik ben eigenlijk blij dat ook deze kant van eiceldonatie hier eens aan bod komt.
JD, wij zijn wel van plan om het te vertellen, maar aangezien hij nogmaar 3 is, is dat nog wat moeilijk. We hebben alvast dat kinderboekje al in huis, omdat o.a. de psychologe in het UZ in Gent waar we vorige jaar nog een poging gedaan hebben voor een broertje of zusje (miskraam geworden, jammergenoeg) ons dit aanraadde en ook zei dat je het best kon vertellen als ze zelf vragen beginnen stellen hoe kindjes op de wereld komen, zodat dit heel gewoon en ongeforceerd ter sprake komt.
Ik denk ook dat als je wacht tot ze 'oud' genoeg zijn (wat is oud? tiener, volwassene?) dit meestal harder aankomt dan als ze het gewoon te horen krijgen op zo'n 'bloemetjes en bijtjes gesprek. Dit zou zo rond een jaar of 5 zijn.
Boekje is te bestellen via volgende website:
http://wereldwondertje.mvscreations.nl/
groetjes,
Veerle
-
Felina
- Berichten: 18
- Lid geworden op: 26 februari 2015, 8:50
Re: wensouders en eicel-donatie....hoe voelt dat nou?
Hallo,
Mijn naam is Felina, ik doe een oproep aan vrouwen die een hormoonbehandeling hebben gevolgd met Suprefact of Decapeptyl in de VUB Jette. Waardoor zij hevige pijn of last kregen aan hun ogen.
Graag had ik met hen gesproken, zij kunnen mij langs deze weg contacteren.
Alvast mijn dank.
Lieve groetjes,
Felina
Mijn naam is Felina, ik doe een oproep aan vrouwen die een hormoonbehandeling hebben gevolgd met Suprefact of Decapeptyl in de VUB Jette. Waardoor zij hevige pijn of last kregen aan hun ogen.
Graag had ik met hen gesproken, zij kunnen mij langs deze weg contacteren.
Alvast mijn dank.
Lieve groetjes,
Felina
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 46 gasten