Hallo,
Ik ben een mama van 2 ecd kindjes en ben daar heel gelukkig mee.
Ik was ook vervroegd in menopauze aan het gaan en heb eigenlijk niet zo lang getwijfeld over ecd.
Mijn zus heeft gedoneerd voor wisseldonatie. Daarna is het zeer snel gegaan. Bij de eerste verse poging was ik zwanger van mijn oudste, bij de eerste cryo poging was ik zwanger van mijn jongste. Het zijn dus échte broertjes en dat vind ik veel belangrijker dan dat ik mijn genen heb doorgegeven. Niet dat ik geen brusje meer gewild zou hebben als dat niet mogelijk zou geweest zijn, maar het speelt wel een rol bij de beslissing of er al dan niet nog een derde kindje zou komen (we hebben nog 2 cryo's die we zouden kunnen gebruiken, maar daarna zou het zeker stoppen)
Ok, ik sta regelmatig stil bij het feit dat mijn kinderen mijn genen niet hebben (en voor sommige dingen vind ik dat niet erg hoor
). Ik vraag me soms af hoe het zou zijn/voelen als je uiterlijke gelijkenissen aantreft. Heel vaak word je hier ook mee geconfronteerd door de omgeving, zoals vandaag nog toen de kapper zei dat ik net zo'n weerborstel had als mijn zoon en dan nog op dezelfde plaats. Tja, dan lach ik efkes en denk er het mijne van. In het begin, net na de geboorte, word je daar nog meer mee geconfronteerd, en toen had ik het daar iets moeilijker mee. Onze zoontjes lijken ook niet echt op mijn man of toch niet zo sprekend dat het onmiddellijk voor iedereen duidelijk is.
En toch zijn er mensen die zeggen dat mijn zoontjes zo goed op mij lijken
Soit, van zodra ze wat groter zijn nemen ze inderdaad ook wel een aantal gedragingen/uitspraken van je over en het doet me wel iets van te zien dat ze dan toch iets van mij meekrijgen.
Ik vind het bv ook leuk om te zien dat mijn zoon interesse heeft in klassieke muziek (voor zover je daar op de leeftijd van 3 al iets over kan zeggen
), ik kom nl uit een nogal muzikale familie. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat genen niet alles zijn, want er zitten om hetzelfde vb te behouden in onze familie ook mensen die geen enkele voeling hebben met klassieke muziek...
Wat mij het meeste zorgen baart is hoe zij er later mee om zullen gaan, naar mij toe, naar zichzelf toe. Vandaar dat ik blij ben dat mijn twee zonen échte broertjes zijn. Ik hoop dat wat ze niet kunnen terugvinden bij mij/mijn man, eventueel bij elkaar terug kunnen vinden.
't Is allemaal niet zo eenvoudig (geweest), maar ze zijn het vechten absoluut waard geweest. Ik ben een gelukkige mama en prijs mezelf gelukkig dat ik deze kans heb gekregen, dat ik zwanger heb mogen zijn, dat ik ze op de wereld heb mogen zetten en dat ik hen mag helpen opgroeien. Ik hoop dat de toekomst zal uitwijzen dat het geen egoïstische daad geweest is en dat ze later gelukkig mogen zijn met wie ze zijn! Dat is mijn grootste wens als mama, maar is dat niet wat alle mama's wensen voor hun kinderen?
Veel succes,
JD
PS als je vragen hebt, misschien via PB reageren aangezien ik niet vaak meer op het forum kom
de twijfels, de dingen waar je kracht uit putte. Hoe je er nu tegenover staat nu je kind er is. Voel je nog ergens twijfels. Voel je je ergens schuldig over? Lijkt je kind op jou. (dit is niet het belangrijkste hoor, maar desondanks dat je genetisch niet doorgeeft, ben ik er rotsvast van overtuigd dat het kind op jou kan lijken, dan bedoel ik echt fysiek)