Ik ben Virginia, ben (nog)37jaar oud
en heb al een hele gevoelensknobbel achter de rug.
In 2007 heb ik een abortus moeten doen, omdat ik geen "groen licht" kreeg van mijn specialist.
Ik had een in 2004 een verkeersongeval en een serieuze bekkenbreuk.
Toen ik eindelijk eraan kon beginnen aan *mijn droom* werd ik met vele dingen geconfronteerd,
mijn zus was in blijde verwachting van haar 1e en babyboom in het dorp.
Dus ik startte ook met mijn droom, dacht ik
de pil stop gezet-> maar mijn menstruatie kwam niet regelmatigin begeleiding gegaan bij de gynaecoloog maar zelfs stimuleren lukte niet.
Van de ene dokter naar de andere, ziekenhuis tot ziekenhuis. pfff
Telkens als er een sprankeltje hoop was ging het gepaard met een teleurstelling.
Dan werd er mij raad gegeven om het eens te proberen met eiceldonatie te proberen,
dus van Gent naar Jette, negatief...
Nog eens al mijn moed samen geraapt na een GBP terug Gent en Jette,
elke keer andere uitvluchten gehoord waarom ik niet kon starten in het programma pfff
De tijd vliegt zo rap voor bij als je op weg bent om je droom te kunnen laten uitkomen,
zeker als je op 30jarige leeftijd te horen krijgt " Mevrouw u bent in een vervroegde menopauze"
In begin geloofde ik er niet in maar in de jaren werd het mij duidelijker.
Nu ben ik al 2jaar niet meer ongesteld,.....maar mijn droom is er nog
