De Verdwaalde Ooievaar

Hey,
Ik volg al een lange tijd verschillende forums, maar nooit heb ik het kunnen opbrengen om mijn eigen verhaal te doen.
Wij zijn ondertussen al sinds juni 2015 bezig om zwanger te worden. Ik ben 26 en mijn vriend 29. Nooit had ik gedacht, aangezien onze leeftijd, dat wij niet zwanger zouden kunnen worden.
Wij hebben eerst een halfjaar de natuur zijn gang laten gaan, maar het werd al snel duidelijk dat ik een heel onregelmatige cyclus had. Toch maar eens naar de gyn om eens te checken of alles oké was. PCO kwam al snel ter spreken. Na het testen van mijn vriend zijn spermastaal, bleek dat de hoeveelheid en beweeglijkheid goed waren maar de vorm niet, hier moesten we ons niet teveel zorgen over maken, zwanger worden ging wel lukken. We probeerden nog een halfjaar verder met hulp van clomid en pregnyl. Zonder resultaat. Op aanraden van de gyn toch naar de fertiliteitskliniek. Daar ontdekten ze meteen een grote cyste (van de clomid) die eerst weg moest. Een maand aan de pil, want dan zou ze van zelf springen. Niet dus, uiteindelijk via punctie zonder verdoving, de cyste laten aanprikken. Hier zou ik achteraf wat zeurende pijn van hebben. Tegen de avond lag ik te creperen van de pijn. Blijkbaar was de cyste bloed blijven lekken en zat mijn buik vol bloed..
Gezien er buiten het slechte zaad van mijn vriend en mijn PCO geen echte problemen waren, hebben ze ons overhaalt voor IUI. Ik had er van in het begin geen goed gevoel bij, maar ja we konden maar proberen. Na 2x IUI (telkens met 40eh puregon) zonder resultaat, besloot de dokter om een laparoscopie te doen. Ze zouden gaatjes maken in mijn eierstokken om de eitjes beter vrij te laten komen en controleren op endometriose. Dat bleek ik dus ook te hebben, maar in heel lichte graad, ze hebben meteen alles weggebrand. Eileiders waren ook perfect doorgankelijk. Nu alles er goed uit zag, moedigden ze ons aan om nogmaals 3x IUI te proberen. Dit wou ik echt niet, ik zag het nut er niet van in. Uiteindelijk nog 1x IUI (met slechte spermastaal), uiteraard negatief uitgedraaid.
Dan mochten we eindelijk starten met IVF/ICSI. Eindelijk had ik hoop!!
Eerste poging was met gonal-f, 150eh. Ik had 10 follikels waarvan 6 eicellen en 2 bevruchtingen. Uiteindelijk bleef er maar 1tje over. Dit werd teruggeplaatst maar had nog voor de bloedtest, bloedverlies dus ik wist meteen dat
het niet goed zat.
Mijn tweede poging, puffen met suprefact en menopur 150eh. Weer 10 follikels en 5 eicellen. 3 bevruchtingen en oh ik was zo gelukkig! Dit ging onze keer worden. Dag voor de terugplaatsing kreeg ik telefoon. 1 embryo was gestopt met delen, de 2 andere waren al te ver gedeeld en dat zou er op wijzen dat er een genetische afwijking zou zijn. Mijn wereld stortte in. Ik had zoveel moeite moeten doen voor deze keer! We besloten van dokter te veranderen.
Terug hadden we weer moed. Ik merkte dat ze echt alle vraagtekens wilden wegwerken. Er werden nog bloedonderzoeken gedaan en er werd naar mijn baarmoeder gekeken die blijkbaar scheef ligt. Wat dus ook een probleem vormt voor de terugplaatsing. Mijn AMH waarde is van 5,6 naar 0,64 gegaan op nog geen jaar tijd! War vreemd is dat ik wel eicellen aanmaak. Ik heb gisteren mijn 3de punctie gehad. Weer zag het er goed uit. Van de 8 follikels, 7 eicellen! Wat vreemd is aangezien mijn AMH waarden. 4 werden bevrucht met ICSI en 3 met IVF, vandaag telefoon, maar 1 bevruchting.. wat een teleurstelling. Ik ben zo bang dat er maandag niet eens een terugplaatsing gaat zijn.. Ik begin hoe langer hoe meer te denken dat mijn eicellen gewoon slecht zijn. Het is een hele boterham.. Ik denk dat ik mijn verhaal gewoon wil vertellen om bevestiging te krijgen dat het misschien wel goed komt, ondanks de slechte bevruchtingen. En of er nog vrouwen zijn die ondanks al dit toch zwanger zijn geworden? Soms is het zo moeilijk om de moed er in te houden..

Veel liefs,
Stefanie

Dag Stefanie,

Jammer om te lezen dat jullie al zo lang op een kindje aan het wachten zijn, maar hier op het forum ga je lotgenoten vinden die je snappen en waar je je hart kan luchten!

Ik heb geen ervaring met PCO of slechte kwaliteit van eicellen, maar wel met AMH want ik heb ook een heel lage AMH-waarde voor mijn leeftijd (rond 0.50 op 28-jarige leeftijd). Ik had tijdens mijn eerste IVF-poging maar drie eicellen (wat te verwachten was met zo'n lage AMH-waarde), maar ze waren wel van goede kwaliteit gelukkig. Drie eicellen werden bevrucht en twee deelden goed door, waarna er een teruggeplaatst werd en een ingevroren. Het is dus inderdaad wel raar dat jij met een gelijkaardige AMH net het omgekeerde resultaat hebt: meer eicellen, maar van mindere kwaliteit. Zijn ze zeker van die AMH-waarde of zou er nog een andere oorzaak kunnen zijn? Want als de waarde zo fel gedaald is in een jaar is toch ook vreemd? En hebben ze al verder genetisch bloedonderzoek gedaan als ze denken dat daar de slechte kwaliteit vandaan komt?

Ik hoop dat ze snel een oplossing voor jullie situatie vinden! Veel moed en succes nog!
Sterrie

Dag Sterrie,
Bedankt voor je lieve berichtje! Het kan inderdaad goed doen om het er mensen over te hebben die je begrijpen.
De laatste keer dat ik bij onze arts was, begon ze meteen over die AMH waarden. Ze zei me ook dat als ze het op voorhand had geweten, ze mij anders gestimuleerd had. En dat ze het zelf ook heel vreemd vond, dat mijn reactie op de hormonen iets helemaal anders zei dan de waarde in mijn bloed. Maarja je ziet dat het niets wil zeggen he, ik heb dan wel 7 eicellen, maar er is maar 1tje bevrucht.. Het is niet te snappen. Ik ben benieuwd wat ze morgen gaan zeggen. We hebben normaal gezien onze terugplaatsing, maar heb nog steeds bang dat ze morgenvroeg gaan bellen dat ik niet hoef te komen. Genetisch onderzoek is ook gebeurd en dat was allemaal oké.
Wel super dat het voor jou is goed gekomen ondanks de lage AMH waarde! Dan besef je toch echt wat voor een wondertje dat het is hé!
Nog heel veel succes met je zwangerschap!
Stefanie

Ja, het soort stimulatieschema kan inderdaad wel zorgen voor andere resultaten. Ik had al eens gehoord dat sommige spuiten eerder zorgen voor betere kwantiteit en andere voor betere kwaliteit, maar weet niet exact welke wat doen. Menopur zou vooral voor betere kwaliteit zorgen dacht ik. Ik had bij mijn succesvolle poging trouwens net hetzelfde schema als jouw tweede poging: Suprefact en Menopur (wel 225 eh). Maar ieder lichaam reageert anders op de medicatie, zo blijkt nu ook. Ik duim dat je een terugplaatsing zal hebben en dat het raak zal zijn! Hou je me op de hoogte? En anders kan je misschien vragen voor nog eens een ander behandelschema te proberen? Maar dat doen ze sowieso al misschien? Waar ben je trouwens in behandeling?

Ik ben me er zeker van bewust hoeveel geluk we hebben gehad! Met een lage eicelreserve en maar 3 eicellen bij de punctie, toch 2 bevruchte embryo's en meteen raak! Ik hoop dus ook dat ik in november een gezond baby'tje zal vasthouden! Want met het nieuws van lage AMH op deze leeftijd en vervroegde menopauze zakt de grond wel even onder je voeten weg, ik zag al doemscenario's voor ogen dat ik nooit (eigen) kinderen zou hebben... Dus ik ben echt heel blij dat mijn fertiliteitsarts meteen de juiste diagnose gesteld heeft en toch nog IVF wou proberen!

Vandaag toch een terugplaatsing gehad. Van maar liefst 2 bevruchten eicellen!
We werden in een gespreksruimte gezet en daar vertelde de embryoloog meteen dat ze goed nieuws had voor mij. Dat er uiteindelijk toch 6 van de 7 eicellen bevrucht waren en dat dit in het begin dus nog niet zichtbaar was.
Er viel echt z'n enorme last van mijn schouders. Ik had zo liggen stressen, denken dat mijn eicellen echt slecht waren en dat ik aan eiceldonatie moest beginnen denken, ... En dan dit! Had ik dus echt niet verwacht.
Uiteindelijk hadden ze 3 bevruchtingen met ICSI en 3 met IVF. Die van IVF waren nog niet ver genoeg gedeeld en ze vermoeden dat er misschien 2 zaadjes waren binnen gedrongen. Dus die waren wel jammer genoeg niet bruikbaar. Dus uiteindelijk nu 1 embryo'tje van 7 cellen en 1tje van 10 cellen. De overige gaan ze opvolgen en hopelijk kan deze worden ingevroren.

Voor mij had de suprefact en menopur een heel nadelig effect. Mijn arts nu zei ook dat ze me dat nooit meer zou laten gebruiken, maar weet niet juist meer waarom. Had te maken ook met iets van mijn waarden in mijn bloed.

Wij zijn nu in behandeling bij dr. Segaert. Zij werkt samen met het UZ in Leuven. Waar zijn jullie geweest? Wij waren eerst in behandeling in het UZA, maar als ik nu deze werking zie, heb ik spijt dat ik niet eerder ben overgestapt.

Ik snap dat jij ook wel echt serieuze angsten hebt moeten doorstaan... Soms toch niet te snappen allemaal hé. Hoe dat de ene meteen zwanger is en andere z'n moeite moeten doen. Maar als ik jouw verhaal hoor, dan is het wel allemaal waard hé. In november ligt dat kleine babytje in je armen en dan ben je heel die slechte periode snel vergeten!
Hebben jullie voor voor jullie bij de fertiliteitskliniek terecht zijn gekomen, lang geprobeerd? Of zijn jullie vrij snel naar daar doorverwezen?

Oh keigoed nieuws, twee teruggeplaatst! Wanneer mag je dan gaan voor bloedname? Ik duim voor een positieve test!!

Ik ben ook in UZ Leuven geweest In combinatie met het fertiliteitscentrum in Diest, waar mijn arts zit. Voor mijn afspraken en bloedname en echo's kon ik dus gewoon naar Diest, en voor de punctie en terugplaatsing moest ik dan naar Leuven. Maar ook heel tevreden van de vroedvrouwen en artsen daar!

Wij zijn gelukkig wel snel terechtgekomen in het fertiliteitscentrum, deels omdat ik zelf echt doorhad dat er iets niet klopte en ook door een alerte huisarts en gynaecoloog. Ik was begin 2016 al gestopt met de nuvaring omdat we na de zomer aan kinderen wilden beginnen, maar ik wilde eerst mijn lichaam even laten bekomen van de hormonen en zien wat mijn eigen cyclus was. Maar al snel merkte ik dat die cyclus heel onregelmatig was (dan eens 3 weken, dan weer 7 weken)en dat ik ook enkele andere klachten had. We zijn dan in september beginnen proberen, maar ben in november wel langs de huisarts geweest met deze klachten en zij stuurde me door naar mijn gyn omdat ze dacht dat er iets niet klopte (ze dacht eerst aan PCO). Mijn gyn is ook fertiliteitsarts en zij heeft mij meteen serieus genomen en bloedtesten enzo gedaan, waaruit snel bleek waar het probleem zat (verhoogd FSH en laag AMH). En zo zijn we in februari meteen kunnen starten met de eerste IVF, gelukkig wou mijn gyn dat nog een kans geven!

Al bij al dus geluk gehad dat het zo snel en vlot is gegaan, maar de diagnose van vervroegde overgang en het feit dat we op zo'n 'klinische' manier zwanger zijn moeten worden, blijft toch moeilijk om te verwerken. Ik heb zelfs het gevoel dat ik mijn klop nog moet krijgen, omdat we zo snel succes hadden en ik het nieuws nog niet echt heb kunnen verwerken... Want nu zijn we natuurlijk heel gelukkig met het jongetje dat eraan komt!

Ik mag 3 augustus gaan voor een bloedtest. Dat is het ergste, dat afwachten.. ik ben zo benieuwd!!
Mijn arts heeft ook een thuispraktijk in Keerbergen. Dus voor echo en bloed kan ik ook bij haar terecht.

Ja ik snap dat volledig. Vriendinnen die vertellen dat ze na 3 maand proberen, zwanger zijn geworden (natuurlijk dan) is heel confronterend. Ik kan soms niet plaatsen dat de ene gewoon zomaar zwanger wordt en ik niet.

Er was z'n periode dat precies iedereen zwanger werd, zelfs m'n zus die met een bang hartje kwam vertellen dat ze per ongeluk voor de 2de keer zwanger was. Dat was voor mij een heel moeilijke periode. Ondertussen is iedereen bevallen en ik nog steeds niet zwanger. Dat doet pijn. Maar ik merk wel dat ik positiever ben dan al de voorbije keren.
Ooit moet dat eens goed komen!

Goed dat je positief kan blijven, meer kan je niet doen! Negatief zijn en doemdenken helpt ons ook niet vooruit he Hoewel iedereen tijdens zo'n traject wel ook moeilijke momenten heeft, wat normaal is he.

Ja, andere koppels die meteen in de 1e, 2e of 3e maand zwanger worden, zo hadden we er ook genoeg in onze omgeving... En die dat daar dan luid en duidelijk bij moeten zeggen Ik kon op zich wel blij zijn voor hen (maar dat is waarschijnlijk omdat wij niet lang hebben moeten proberen, als het langer geduurd had, zou dit ook steeds moeilijker geworden zijn), maar ik had het vooral moeilijk met hun 'geklaag' dan. Vriendinnen die klaagden over hun kwaaltjes terwijl ik dan alleen kon denken: "ik zou zo blij zijn als ik zo snel spontaan zwanger zou kunnen zijn, dat ik nooit zou klagen maar gewoon superblij zou zijn!" En ik heb tot nu toe dan ook niet geklaagd over kwaaltjes (maar vaak wel ongerust geweest over de zwangerschap, dat is een bijwerking van de medische molen denk ik...). Of die koppels die dan meteen de vraag stellen: "en jullie nog geen kindjes?" Mensen die een beetje verstand van de wereld hebben, weten toch dat je zoiets best niet op de man af vraagt, want dat er genoeg koppels zijn met vruchtbaarheidsproblemen. Als die mensen daar willen over praten, zullen ze zelf wel kiezen met wie en daar zelf over beginnen. Amai, mijn frustratie zit precies toch ook nog hoog

Succes de 3e augustus!

Hey Sterrie,

Vandaag geweest voor mijn bloedtest. Ik was er eigenlijk redelijk van overtuigd dat het negatief ging zijn...
Het zowat oud bloed verloren, ook wat krampjes, ..
Maar blijkbaar was mijn HCG waarde 33!
Heel pril, maar wel zwanger dus!
Ik vind het raar om te zeggen eigenlijk en kan het niet geloven.
Het kan alle kanten nog op, maar ik wil echt geloven dat het gewoon goed gaat gaan nu!

Oh dat is goed nieuws! Al een voorzichtige proficiat!
Ik was ook verbaasd om een positieve test te zien (had de ochtend van de bloedname thuis al getest), had het ook niet verwacht toen Wanneer heb je een volgende bloedname? Ik duim dat je waarde dan goed gestegen is!

Ik heb maandag terug een afspraak bij mijn arts. Maar ik denk dat ik zaterdag nog eens zelf ga testen. Amai maar dit is toch nog spannender zenne..

Hey Stefanie,

Hoe gaat het ondertussen met jou? Ik hoop een goed stijgend HCG! En heb je al een eerste echo gehad?