De achtbaan

[TitisWens]

Ik lees hier al een hele tijd regelmatig mee, maar heb tot nu toe nog niet de moed gehad om mij te registreren.
Maar nu mijn jongste zus 'spontaan' zwanger is van haar tweede kindje terwijl de kans dat ze natuurlijk zwanger zou worden ooit miniem werd genoemd, heb ik nood aan lotgenoten.
Eind 2011 waren we allebei klaar voor een kindje.
Meer dan een jaar later stonden we echter nog steeds met lege handen.
Begin 2013 toch maar een afspraak gemaakt met gyne.
Uit de eerste testen bleek geen duidelijke oorzaak waarom het maar niet wilde lukken.
Op het moment dat de gyne voor het eerst sprak over doorverwijzen naar een fertiliteitscentrum, werd bij mijn man echter de diagnose lymfeklierkanker gesteld. Hij voelde zich al langer niet echt top en na een moeilijke weg van verschillende maanden viel eind april uiteindelijk toch de diagnose.
Vooraleer de chemo werd gestart, heeft hij nog snel een aantal spermastalen laten invriezen.
Tegen eind 2013 werden de behandelingen afgerond en werd mijn man kankervrij verklaard.
We wilden zo snel mogelijk ons normale leven weer opnemen en maart 2014 hadden we dan ook al een eerste afspraak in het CRG in Jette.
Nadat we alle basistesten doorlopen hadden werd ook nu geen duidelijke oorzaak gevonden waarom zwanger worden maar niet wilde lukken. Wel werden licht afwijkende schildklierwaarden vastgesteld, waarvoor ik medicatie kreeg voorgeschreven. Eens de schildklierwaarden genormaliseerd waarden, kon de eerste IUI starten.
De dokters hadden afgeraden om de eerste 2 tot 5 jaar na chemo/bestraling op een natuurlijke manier zwanger te proberen worden. We gebruikten dus ingevroren sperma.
Vol goede moed begonnen we aan de eerste pogingen.
3 IUI pogingen in de natuurlijke cyclus later, was ons optimisme al heel wat minder groot.
Ook de emotionele impact van de behandelingen begon door te wegen.
In combinatie met nog heel wat onverwerkte emoties van tijdens de kankerbehandelingen, werd het ons allemaal een beetje veel en eind 2014 hebben we de behandelingen gestopt.
Ik moest zelf terug in balans komen en ook in onze relatie moesten we elkaar waar terug vinden.
Na 2 jaar voelden we ons eind 2016 terug sterk genoeg om verder te gaan met onze kinderwens.
We gingen verder met opnieuw 3 pogingen IUI. Deze keer met clomid en vers sperma.
Jammer genoeg ook deze keer zonder resultaat.
In mei zijn we dan begonnen met ICSI. De eerste poging in mei resulteerde in 9 eicellen die op hun beurt resulteerden in een verse terugplaatsing dag 5 en 2 cryo's.
De verse terugplaatsing was negatief.
In juni werd het eerste cryo teruggeplaatst. Jammer genoeg ook zonder resultaat.
We hebben op 2 augustus opnieuw een afspraak in het CRG.
We hopen dat we zo snel mogelijk ook de tweede cryo kunnen laten terugplaatsen.
Ik moet eerlijk bekennen dat het optimisme intussen soms ver te zoeken is.
Vooral het feit dat er geen duidelijke oorzaak is waarom het maar niet wil lukken maakt het moeilijk om te blijven geloven dat de volgende behandeling wel de goede zal zijn.
Ondertussen zijn we allebei ook al 36 en begin ik mij ook zorgen te maken dat de kansen elke maand die ik ouder ben kleiner en kleiner worden.
Een aantal weken geleden heeft mijn jongste zus aangekondigd dat ze zwanger is van haar 2de kindje.
Dit zal het 3de neefje/nichtje zijn dat geboren wordt sinds we voor het eerst aan onze kinderwens begonnen.
Ik weet dat ik blij zou moeten zijn voor mijn zus, maar ik kan het op dit moment echt niet opbrengen.
Het is dubbel zuur omdat ze bij hun eerste kindje ook niet direct zwanger werden.
Ze hebben zich toen laten testen in Leuven en de dokter daar had hen gezegd dat de kans dat ze spontaan zwanger zouden kunnen worden miniem was.
Een maand later was ze spontaan zwanger van haar eerste kindje.
En nu dus van het tweede.
Mijn familie weet wel dat we bezig zijn met behandelingen maar de details delen we niet.
Ik vind de ontgoocheling van elke negatieve test al zwaar genoeg met ons 2.
Ik zou het gevoel hebben dat ik hen ook telkens zou teleurstellen en dat zou het nog zwaarder maken.
Maar ik heb nu toch echt behoefte om mijn ervaringen te delen met iemand die weet hoe het is.
Vandaar dat ik na veel meelezen/meeleven mij toch geregistreerd heb en mijn verhaal vertel.

Titi

[tengeltje]

jeetje,dat is idd een heel verhaal en ik kan met heel er voorstellen dat het optimisme ver zoek is.

enkel uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat er met andere mensen over spreken,mij net heel erg kan helpen.
het is geen schande dat iets niet loopt zoals gepland,het is geen schande om je niet goed te voelen omdat poging nummer ik-weet-niet-meer-hoeveel, weer fout liep.

er hangt ook zo'n taboe rond niet (onmiddellijk) zwanger raken,hulp inschakelen,dat die ook niet verloopt zoals het zou moeten,miskramen,.....
al die dingen worden meestal bijna doodgezwegen en vaak vertellen mensen maar wat het allemaal gekost heeft,eens ze een baby in handen hebben.

doodzonde,want net door er open over te praten,hoor je verhalen van andere mensen en dat helpt mij dan bv,want dan krijg ik altijd het gevoel van 'ik ben toch niet alleen'.

het is ook helemaal geen schande om niet blij te kunnen zijn voor je zus,en als zij bv jullie verhaal helemaal kende,dan zou ze dat zelfs helemaal begrijpen volgens mij.

los van alles zou ik gewoon blijven proberen. Met 0 verwachtingen.
een andere keuze is er simpelweg niet,zolang je echt voor een kindje wil gaan,dat is het moeilijke.

wat ook kan helpen als je echt denkt compleet vast te zitten met je gevoel en gedachten is echt een prof. iemand opzoeken om te hart te gaan luchten. Deze mensen kunnen echt helpen je gedachten een andere wending te geven zodat je er weer iets positiever in komt te staan.

ik wens je heel veel sterkte alvast!

[TitisWens]

Hallo Tengeltje,

Bedankt voor je reactie.

Ik zie de toekomst weer een beetje positiever intussen.
Vandaag hebben we onze afspraak gehad in het CRG.
Ik had deze keer in de loop van de week mijn twijfels en vragen wat opgeschreven zodat ik zeker niks zou vergeten.
De dokter heeft een deel van mijn twijfels en bezorgdheden wat kunnen wegnemen (voor even toch).
We mogen deze maand nog starten voor de terugplaatsing van ons tweede en laatste cryo van ICSI 1.

Ik heb me intussen ook ingeschreven voor fertiliteitsyoga. Op 1 september eerste afspraak.
Daarmee heb ik het gevoel van zelf iets meer actiefs te ondernemen in het hele proces.
Dat geeft een positief gevoel.
Weet niet of dit na de eerste les nog zal blijven want bent nooit heel erg lenig geweest, dus misschien krijg ik hier nog wel spijt van.

Ik denk dat het met anderen er over praten misschien ook wel iets persoonlijks is.
Ik ben sowieso nogal een gesloten iemand en praat niet zo snel met anderen over wat me bezig houdt.
Kinderwens en de hele medische mallemolen is dan ineens wel een erg persoonlijk onderwerp.
Ik moet eerlijk zeggen dat wanneer ik er toch met mensen over spreek dat voor ons onze kinderwens niet evident is, ik tot nu toe nog niet veel mensen ben tegengekomen die zich echt kunnen inleven in hoe het is.
Tot nu toe vooral de reactie gekregen van de 'mirakelverhalen'... die ik echt niet erg helpend of opbeurend vind hoe goed ze ook bedoeld zijn.

Intussen wachten op menstruatie en nieuwe hoop op ons eigen kleine mirakel.