Nieuw- Klienefelter

[elkeVM]

Dag allemaal

Me even voorstellen:
Ik ben Elke en ik lees al geruime tijd achter de schermen mee maar wou me nu toch aanmelden om met lotgenoten te kunnen praten.
Mijn vriendinnen hebben een luisterend oor maar ze kunnen nooit helemaal begrijpen wat je doorgaat.
Ook worden ze allemaal zwanger en bevallen ze van prachtige kinderen, ik ben blij voor hen maar ook zo jaloers (zou niet mogen, ik weet het. ..)
Onlangs zei er eentje: het gaat niet bij iedereen vanzelf hoor. Ik werd boos en riep: nee, maar jij kan de maand nadien, op een leuke wijze, opnieuw proberen zonder al diene sh*t in u lijf!
Had niet mogen gebeuren, we hebben het uitgepraat...

Ik ben 29 jaar (30 in april!) Mijn vriend en ik zijn nu 3 jaar samen. Ik wist meteen dat hij de liefde van mijn leven was. We waren samen sinds september, in november sprak hij me aan, hij zei dat hij onvruchtbaar is wegens het syndroom van Klienefelter en dat als ik dat niet zag zitten nog kans had om met iemand anders iets op te bouwen.
Ik schrok maar twijfelde geen seconde, ik ging niet weg van hem!
We kwamen al snel terecht in UZ Jette waar ze mijn vriend voorstelden om een TESE te ondergaan. Hij werd geopereerd en wonder boven wonder vonden ze nog enkele zaadcellen in zijn teelballen, ons geluk kon niet op!
Jammer genoeg ontdekten we bij mij een schildklierprobleem, die werkte veel te hard en moest eerst onder controle geraken voordat we aan kinderen begonnen, zo waren we weer 1,5 jaar verder...

In juni 2017 zijn we dan gestart met de eerste poging, ik reageerde onvoldoende en de poging werd afgebroken, wat verdriet maar geen kans verloren.
In augustus 2017 probeerden we het opnieuw en alles ging goed: 7 eicellen, 5 bevrucht met zaad van mijn vriend (dat de ontdooiing gelukt was, was ook al uitzonderlijk) 1 tp op dag 5. Maar ik voelde al snel dat het niet ok was en ook geen enkele andere kunnen invriezen, de wereld viel op ons hoofd. Je weet dat het kan misgaan maar je bent er niet op voorbereid.
Vol goede moed begonnen we begin december opnieuw. Deze keer met menopur. Alles ging weer goed (ondanks meer bijwerkingen vd menopur) 10 eicellen maar maar 2 bevrucht. Tp op dag 3 deze keer. 1 embryo in de vriezer.
Gisteren slecht nieuws (al voelde ik het zelf weer aan): niet zwanger.

Tranen met tuiten, ongecontroleerde huilbuien...
Mijn vriend werd zelfs boos: 'ik kan je niet meer troosten en als jij zoveel huilt lijkt het nog meer mijn schuld, ja ik ben onvruchtbaar!' (Ook frustratie we hebben het uitgepraat).
Dat embryo in de vriezer heb ik geen goed oog op, het is het laatste met dna van mijn vriend, nadien zal het een donor zijn, een grote stap maar we hebben dit al duidelijk besproken.

Ik ben gewoon zò bang, wat als de derde poging niet lukt? Je hebt maar 6 terugbetalingen...
En ik heb zoveel vragen en we hebben pas terug een afspraak op 1 maart! (Leve UZ Jette!) We zitten bij dr. Vloeberghs.

Ik word 30 en wou dat vieren met een leuke zwangerschapsaankondiging, niet dus...
Het verdriet en de angst op mislukking is nu nog zo groot. Hopelijk krijg ik snel weer goede moed...

[weblijveneringeloven]

Ik wens jullie heel veel succes toe - hopelijk mag 2018 jullie wensen vervullen!!!