Ik heb maandenlang gesnuffeld op het forum en vandaag zie ik de drang om mij te registreren.
Wij hebben een kindje verloren die een genetische ziekte had. Zowel ik en mijn man zijn drager van een defect gen, waardoor wij dus 25% kans hebben op deze ziekte bij een volgend kindje.
Nu hebben we er heel lang over nagedacht en zijn we toch gestart met een PGD behandeling in UZ JETTE.
In september 2016 zijn we op consultatie geweest, in februari 2017 was de test klaar en mocht ik beginnen met de akelige spuitjes
Mijn eerste pick up was op 08/03/2017. We hadden maar 1 geschikt embryo. Die werd teruggeplaatst op 17/05/2017. Deze poging is niet gelukt en ze hadden mij gezegd dat ik blijkbaar teveel van een bepaald hormoon had, en dat ze daar de volgende keer rekening mee zouden houden.Oke, dan op 31/07/2017 terug pick up gehad. Ik was algemeen verdoofd omdat de vorige keer heel zwaar viel. En ik was nog wazig toen ze mij zeiden 23 eitjes! Ja 23 eitjes. Ondertussen zijn we op vakantie geweest dus heb ik niet veel van de stress gevoeld. En terwijl we op vakantie waren ontving ik een mail: 6 gezonde embryo's! Wij super blij.
Dan begon de voorbereiding: progynova en de verschrikkelijke utrogestan, en ook de suprefact. Dan op 09/11/2017 eindelijk de transfer. Alles was goed gegaan volgens de dokter dus nu afwachten.
De dagen die volgden waren ontzettend spannend. Dan de bloedafname gedaan, en ik kreeg het resultaat. Een lichte beginnende zwangerschap. Uhmm, ja moet ik nu blij zijn of niet?? Ze zeiden het is nog afwachten. Ik ga jullie niet verder vervelen met die spanningen. Ik ben nu 12 weken zwanger !!!
Maaaaaaaaar, nu ben ik dus nog steeds zooo ongerust en ben ik zo bang dat er alsnog iets gaat zijn met de baby.
Ik moet altijd denken aan het gesprek met een geneticus die zei: het feit dat jullie al allebei hetzelfde defect gen dragen, kan ervoor zorgen dat er ook andere defecte genen zijn, dus andere ziektes.
Constant moet ik eraan denken. En vergeet dan niet dat mensen ook constant die vragen stellen (zelfs mensen die niets weten van de behandeling en ook die niets weten van de erfelijke afwijking) Tegen mensen met wie ik er niet over wil spreken, zeg ik gewoon dat we pech hadden. Ik wil niet dat iedereen constant vragen stelt.
Wie kan zich hierin plaatsen? En wie kan mij zijn succesverhaal vertellen waar ze toch een gezond kindje hebben gekregen? Ik zit nu vol spanning te wachten op de 16 weken echo (toen hebben ze het de vorige keer ontdekt). Pff ik wist niet dat dit zo moeilijk zou zijn.
Nu kan ik me al helemaal niet inbeelden dat ik de natuur gewoon zijn gang had laten gaan, dan had ik toch wel ontzettend veel angst constant.
Aan de andere kant denk ik , kijk we hebben ons best gedaan , we hebben de wetenschap zijn werk laten doen.
Mocht God er anders over beslissen, dan moeten we dat accepteren. Maar ja, zo optimistisch kan ik niet constant zijn. Er zijn altijd de moeilijke momenten
Alvast bedankt voor jullie tijd en ik hoop dat we elkaar nog zullen spreken.
xx Aicha
