Blij een forum te vinden waar regelmatig berichtjes op verschijnen met soortgelijke verhalen.
Wil me graag dan ook even voorstellen
In april 2017 besloten we voor onze kinderwens te gaan. Mijn partner en ik waren op dat moment beiden 26 jaar en hadden al een tijdje een kinderwens. Na afgestudeerd te zijn en samen te gaan wonen, was dit dan ook de logische volgende stap. Hoe het komt, weet ik niet, maar ik had altijd het gevoel dat het bij ons 'snel' zou gaan. Toen ik in september 2017 nog steeds niet ongesteld geworden was, begon ik me wat zorgen te maken en ging ik een eerste maal naar een gynaecologe. Tot mijn grote vreugde liet ze me niet nog een paar maanden afwachten, maar schreef ze me Duphaston voor om mijn menstruatie op te wekken, omdat het haar toch niet normaal leek dat ik na 5 maanden nog steeds niet ongesteld was.
In september 2017 nam ik mijn eerste kuur Duphaston en kort nadien moest ik een bloedanalyse doen om te kijken of er een eisprong kon komen. Het bloedonderzoek was negatief, mijn hormonen bleken niet in orde te zijn en ik ging ervan uit dus ook geen eisprong te krijgen. Tot onze verbazing, kreeg ik begin oktober toch een positief ovulatietest en midden oktober bleek het meteen raak! Ik was na de eerste kuur Duphaston zwanger en kon mijn geluk niet op!
Na 3,5 weken (op 7,5 weken zwangerschap) kreeg ik helaas een miskraam. Ik had voordien heel weinig zwangerschapssymptomen, maar het verlies kwam de eerste dagen toch zwaar aan.
Na een maand was de concentratie LH eindelijk volledig uit mijn lichaam verdwenen en konden we er weer voor gaan (ik merk enkel aan de ovulatietesten of ik een eisprong krijg). In samenspraak met mijn gynaecologe nam ik in januari een kuur Duphaston, gevolgd door een kuur Clomid. Exact op de 14 dag kreeg ik een positieve ovulatietest, maar ik bleek niet zwanger (ik ging tijdens die kuur niet naar de gynea voor een follikelmeting). In februari nam ik opnieuw een kuur Clomid (geen Duphaston, want kreeg een lichte menstruatiebloeding), deze keer wel met een follikelmeting.
De meting vorige week dinsdag toonde niets goed, er waren geen rijpe follikels te zien. Twee dagen nadien volgde een bloedonderzoek, wat ook negatief was, en zaterdag nogmaals een bloedonderzoek, ook negatief.
Het lijkt alsof er deze maand geen eisprong zit aan te komen, jammer dat dit een verloren kans is.
Ik hoop dat we in maart minstens een eisprong krijgen, zodat er ten minste een waterkansje is dat het raak is. Volgende maand zal het ook een jaar zijn dat ik gestopt ben met de pil, toch wel een mentale drempel waar ik over zal moeten. De (weinige) personen die afweten van mijn miskraam sussen me met de gedachte 'je weet dat je natuurlijk zwanger kan worden', en inderdaad, daar ben ik dankbaar voor, maar het wachten begint zijn tol te eisen.
Ik weet dat dit hier misschien wat egoïstisch klinkt, naast de verhalen van koppels die na talrijke pogingen ivf en jaren wachten steeds een negatieve uitslag krijgen en waar ik trouwens enorm met meeleef. Maar net als hen hier op dit forum, hoop ik wat steun te vinden van soortgenoten
Want wie weet welke lange weg mij nog te wachten staat.. Groetjes