(op)Nieuw
Geplaatst: 17 juli 2018, 11:06
Hey iedereen,
Twee jaar geleden hebben we onze behandelingen gestopt. Het leven was te verwoestend. Het eerste jaar van deze "pauze" was hartverscheurend. Ik heb me moeten terugtrekken omdat ik niet meer kon omgaan met mijn eigen frustraties, jaloezie en verdriet. Bij de één kon ik meer terecht dan bij de ander, maar door het constante gevoel dat ik geen toekomst meer zag (door geen kinderen te hebben) kon ik het ook niet meer aan om hier met anderen over te spreken.
Ik moest er zelf door. En met begrip en medeleven kon ik op dat punt ook niets meer doen. Al wat ik achterliet was teleurstelling omdat ook die steun, hun verdriet, alles nog moeilijker maakte.
Na deze periode kreeg ik een ellenlange mail van een zeer goede vriendin, die geen contact meer met me wilde. Een hele waslijst van fouten die ik had gemaakt in mijn leven, en dat dit alles niets te maken had met mijn kinderloosheid. Hoewel vrienden en familie hiervan op de hoogte waren (van haar of van mij) werd het recht aan haar gegeven, en bij deze werden haar woorden stilzwijgend beaamd.
Het tweede jaar deed ik mn best om terug een leven te zien, een toekomst, iets van perspectief. Ik veranderde van werk en heb me hier volledig voor gegeven. Mijn werk werd mijn leven, mijn perspectief. Maar de pijn geen kinderen te hebben blijft mijn denken en voelen vergiftigen. Mijn man is intussen meer geneigd om adoptie te doen, maar ik weet niet of ik voor altijd openbaar de stempel wil dragen van "die vrouw die geen kinderen kan krijgen", met alle veroordelingen over hoe ons ouderschap zou zijn; een 'meelevende' "ze doen dat zo goed" of "Je kan wel zien dat het hun eigen kind niet is hé, ze laten zoveel toe" of net andersom.
Geen behandelingen doen is dus ook geen optie, want na al die tijd lukt het me niet om doelloos te leven of een ander levensdoel te vinden. En zolang er mogelijkheden zijn, zal ik die dus moeten nemen. Want als ik het niet doe, zal het het sowieso ooit vangen van iedereen, inclusief mezelf. Uiteindelijk is er maar 1 iemand verantwoordelijk dat mijn man geen kinderen heeft, dat mijn broer geen peter is, dat onze ouders zo'n kleine familie hebben, dat mijn schoonzus voor de tweede keer in tranen van verdriet vertelt dat ze zwanger is, dat we niet meer aanwezig zijn op alle babyborrels of familieuitstapjes, dat we onaangename companie zijn omdat we ons geen plaatsje meer weten binnen de familie want wat is familie als je zelf geen gezin kan stichten,...
Objectief gezien is er maar 1 iemand verantwoordelijk voor dit alles, en dat ben ik.
en, objectief gezien is er maar 1 iemand die er iets kan aan doen, en dat ben ik.
Hier zijn de eerste stappen om terug te starten met IVF; geregistreerd op dit forum, en de fertiliteitsartsen aan het bekijken van AZ Groeninge Kortrijk.
Later zal ik jullie verhalen lezen. Want ik weet dat dit hele traject voor niemand een lachtertje is... We gaan ervoor hé.
Lieve groetjes
Twee jaar geleden hebben we onze behandelingen gestopt. Het leven was te verwoestend. Het eerste jaar van deze "pauze" was hartverscheurend. Ik heb me moeten terugtrekken omdat ik niet meer kon omgaan met mijn eigen frustraties, jaloezie en verdriet. Bij de één kon ik meer terecht dan bij de ander, maar door het constante gevoel dat ik geen toekomst meer zag (door geen kinderen te hebben) kon ik het ook niet meer aan om hier met anderen over te spreken.
Ik moest er zelf door. En met begrip en medeleven kon ik op dat punt ook niets meer doen. Al wat ik achterliet was teleurstelling omdat ook die steun, hun verdriet, alles nog moeilijker maakte.
Na deze periode kreeg ik een ellenlange mail van een zeer goede vriendin, die geen contact meer met me wilde. Een hele waslijst van fouten die ik had gemaakt in mijn leven, en dat dit alles niets te maken had met mijn kinderloosheid. Hoewel vrienden en familie hiervan op de hoogte waren (van haar of van mij) werd het recht aan haar gegeven, en bij deze werden haar woorden stilzwijgend beaamd.
Het tweede jaar deed ik mn best om terug een leven te zien, een toekomst, iets van perspectief. Ik veranderde van werk en heb me hier volledig voor gegeven. Mijn werk werd mijn leven, mijn perspectief. Maar de pijn geen kinderen te hebben blijft mijn denken en voelen vergiftigen. Mijn man is intussen meer geneigd om adoptie te doen, maar ik weet niet of ik voor altijd openbaar de stempel wil dragen van "die vrouw die geen kinderen kan krijgen", met alle veroordelingen over hoe ons ouderschap zou zijn; een 'meelevende' "ze doen dat zo goed" of "Je kan wel zien dat het hun eigen kind niet is hé, ze laten zoveel toe" of net andersom.
Geen behandelingen doen is dus ook geen optie, want na al die tijd lukt het me niet om doelloos te leven of een ander levensdoel te vinden. En zolang er mogelijkheden zijn, zal ik die dus moeten nemen. Want als ik het niet doe, zal het het sowieso ooit vangen van iedereen, inclusief mezelf. Uiteindelijk is er maar 1 iemand verantwoordelijk dat mijn man geen kinderen heeft, dat mijn broer geen peter is, dat onze ouders zo'n kleine familie hebben, dat mijn schoonzus voor de tweede keer in tranen van verdriet vertelt dat ze zwanger is, dat we niet meer aanwezig zijn op alle babyborrels of familieuitstapjes, dat we onaangename companie zijn omdat we ons geen plaatsje meer weten binnen de familie want wat is familie als je zelf geen gezin kan stichten,...
Objectief gezien is er maar 1 iemand verantwoordelijk voor dit alles, en dat ben ik.
en, objectief gezien is er maar 1 iemand die er iets kan aan doen, en dat ben ik.
Hier zijn de eerste stappen om terug te starten met IVF; geregistreerd op dit forum, en de fertiliteitsartsen aan het bekijken van AZ Groeninge Kortrijk.
Later zal ik jullie verhalen lezen. Want ik weet dat dit hele traject voor niemand een lachtertje is... We gaan ervoor hé.
Lieve groetjes