Tijd om mijn onvervulde kinderwens een plaatsje te geven

[VickyAG]

Hallo

Ik ben Vicky, 38 jaar, en heb ook al een hele weg achter de rug.

Begonnen met alles in 2009, 6 gewone inseminaties en daarna 6 IVF pogingen.
Steeds genoeg eitjes gehad om terug te plaatsen, maar nooit zwanger geworden.
Heel veel alleen gedragen, omdat het al zo moeilijk is om in te plannen in één agenda, laat staan twee. Mijn man was niet echt een prater en al zeker niet over dit onderwerp.
We zijn ook veranderd van ziekenhuis na de 4e poging, want je wil jezelf toch niet verwijten dat je niet alles geprobeerd hebt.
Na die 6 pogingen zijn mijn man en ik de adoptie weg ingeslagen, die we on hold gezet hebben.

Tussen mijn man en mij ging het al een tijd niet meer goed en uiteindelijk heb ik de stap gezet om de scheiding aan te vragen. Voor hem een grote schok, maar voor mij was het echt over tussen ons. Nu bekeken bleef ik samen om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. En dat was niet goed, daarvoor moet je zeker niet samen blijven. We zijn gewoon uit elkaar gegroeid, en leefden meer naast elkaar dan met elkaar.
Mijn scheiding is eind 2017 uitgesproken, maar het is nog niet volledig afgehandeld. Maar dat komt wel. En voor mij is het echt duidelijk dat dat de juiste beslissing is geweest.

Ik heb eerst de tijd genomen om dat te verwerken en dan ben ik toch gegaan voor een 7e IVF poging met een zaaddonor (juli 2018). Maar met een negatief resultaat. Wel een terugplaatsing van 3 eitjes, maar geen zwangerschap. Ik had mezelf al voorgenomen om het nog één keer te proberen en dan was het wel genoeg geweest. Ik heb mij deze keer ook heel veel hormonen moeten inspuiten.
Op 17 augustus kreeg ik dan de telefoon van de arts om te zeggen dat mijn bloeduitslag negatief was. Wat ik uiteraard zelf ook wel al wist.

En dan komt de vraag: wat nu?
Ik ben kinderverzorgster in het onderwijs, dus zag het echt niet zitten om te starten met werken. Die confrontatie zou echt te veel zijn.
Ik ben naar mijn huisarts gegaan en heb mij thuis laten schrijven en vroeg ook wat mijn opties waren. Want gewoon thuis zitten, is niets voor mij. Ik wil het aanpakken. Ik ben terecht gekomen bij een psychologe die gespecialiseerd is in die onvervulde kinderwens. Ik had er een heel goed gesprek mee, ze heeft mij heel veel tips gegeven en daar ga ik nu mee aan de slag. Ik heb echt de beslissing genomen dat het echt wel stopt qua IVF, adoptie. Dus mijn leven zal er één zijn, zonder kinderen van mijzelf.
En ook al kan ik bij veel mensen rondom mij terecht om te praten, ze hebben allemaal kinderen. Dus niemand zit in hetzelfde schuitje, en dat mis ik wel. Iemand die ook met hetzelfde verdriet zit, dezelfde pijn heeft, ook probeert om terug het positieve in het leven te zien. Want dat is er zeker, maar momenteel zit het verscholen voor mij.
Dat het een moeilijke weg is, dat weet ik. Dat het iets is voor mijn hele leven, is vanzelfsprekend.
En dat ik niet alleen ben, dat weet ik ook.

Vicky

[Est3]

Beste Vicky,

Moeilijke beslissingen.
Het valt pas op hoeveel iedereen bezig is met kinderen als je ze zelf niet kan/mag krijgen.
Hoeveel reclames, films etc. gaan er niet over gelukkige gezinnen met kinderen.
Het is lastig om je voor te stellen hoe een kinderloos leven voelt als je zo naar een kind toegeleefd hebt.
Je moet een nieuwe levensinvulling zoeken.
Het is mooi om te zien hoe mensen dat vol overtuiging kunnen.