Partner azoospermie

Plaats reactie
Idris
Berichten: 5
Lid geworden op: 14 november 2018, 21:20

Partner azoospermie

Bericht door Idris » 14 november 2018, 21:41

Dag iedereen,

Enige tijd geleden is er bij mijn partner azoospermie vastgesteld. Alle onderzoeken draaide negatief uit waardoor het verdict “geen biologische kinderen” is gevallen. De opties donor, adoptie, pleegouder of geen kinderen ligt nu op tafel. Alleen is mijn partner nog niet klaar voor een keuze te maken aangezien hij dit allemaal nog een plaats moet geven.
Ik zou graag praten met mensen die in dezelfde situatie zitten of hebben gezeten... onze omgeving is begripvol maar ik voel toch de nood om te praten met lotgenoten...

Groetjes, Idris

Eekhoorntje3
Berichten: 40
Lid geworden op: 16 mei 2018, 6:55

Re: Partner azoospermie

Bericht door Eekhoorntje3 » 15 november 2018, 21:51

Dag Idris,

Wij kregen vorig jaar het zelfde nieuws te horen... enkele weken geleden hebben we beslist om toch voor Kid te gaan... we deden er wel even over 😉
Als je wil praten dan mag dat hier of privé.
Laat maar iets horen!
Dikke knuffel en veel succes en sterkte met het verwerken!

mich75
Berichten: 2982
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Partner azoospermie

Bericht door mich75 » 15 november 2018, 22:48

Bij ons was er geen azoöspermie, maar na 4 icsi pogingen zonder bevruchtingen kregen wij bijna hetzelfde verdict. Bij ons wilden ze nog een poging doen met 50% donor en 50% van mijn man, maar dit is door het lage aantal eicellen uitgedraaid op 100% donor.

We kregen het verdict in mei 2015 dat we samen geen biologische kinderen zouden hebben, eerst even moeten bekomen, langs de psycholoog moeten passeren en dan had mijn man nog wat tijd nodig. In augustus terug opgestart, maar geen terugplaatsing gehad omdat mijn man het toch niet zag zitten.

Ik heb geduldig gewacht en in december zijn we verder gegaan, maar hij was nog altijd terughoudend. Na de mislukte terugplaatsingen stopte het weer voor hem.

In mei 2016 terug opgestart en toen was is eindelijk zwanger en hoewel hij heel veel schrik had dat hij ons kindje niet zou aanvaarden is het nu zijn grootste schat, en omgekeerd.
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

Idris
Berichten: 5
Lid geworden op: 14 november 2018, 21:20

Re: Partner azoospermie

Bericht door Idris » 16 november 2018, 7:08

Bedankt voor jullie reactie!

Hoe gingen jullie om met dit nieuws?
Voor mij is een donor een goede keuze, mijn partner ziet dit helemaal niet zitten... alles vraagt zn tijd natuurlijk maar het wachten is slopend...

X

mich75
Berichten: 2982
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Partner azoospermie

Bericht door mich75 » 16 november 2018, 8:29

Mijn man had al vele jaren een kinderwens en het was nooit gelukt in eerdere relaties, wij hebben dan meer dan 3 jaar geprobeerd maar wij hadden allebei het idee dat als het ons gegund was het wel zou lukken. Als het niet lukte was het de natuur die het zo besliste, tot we op de dag bij de huisarts waren en die vroeg of we kinderen wilden, wel gezien onze leeftijd, beide 38, moesten we er toch een beetje spoed achterzetten.
Toen ons verhaal verteld en de dr zei van een zaadanalyse te doen, het verdict van onze ha, nooit kinderen, geen medicatie of operatie die het zou kunnen verhelpen. We hebben dan contact gezocht met een ferti centrum en daar hebben ze terug een zaadanalyse gedaan en daar zagen ze geen probleem. Nadien hebben we geleerd dat er met het eerste staal vanalles was fout gelopen. Het staal moet op lichaamstemperatuur bewaard worden en binnen het half uur onderzocht worden. Bij mijn man had het op een ijskoude vensterbank gestaan en de analyse was pas 6u later.
Wij zijn dus vol goede moed met de eerste ICSI begonnen, maar omdat er telkens geen bevruchtingen waren had ik ook al gedacht aan een donor of zelfs van mijn man weg te gaan, gewoon omdat de kinderwens zo groot was.

Maar dat moment dat je hoort dat een donor nog de enige optie is, dat was een klop, het is ook zo onomkeerbaar. Als je het niet lukt dan kan je medische hulp zoeken en ze hebben zoveel mogelijkheden, je kan dan zelf beslissen hoe ver je wil gaan, maar als het met eigen materiaal niet meer lukt,...dat is een compleet andere stap.

Hoewel we het eigenlijk al een tijdje konden vermoeden kwam het toch hard aan. Voor mij was de kinderwens groter dan het feit dat het met een donor moest. Ik zou het kindje 9 maand dragen, mijn man was van dag 1 betrokken, het zou ons kindje worden.

Ik heb mijn man ook de nodige tijd gegeven, hij wou naar een praatgroep gaan met mannen die hetzelfde doorma(a)k(t)en, maar hij heeft dit niet gevonden. Er is wel donorfamilies.be en zij doen af en toe bijeenkomsten, mijn man wou er naartoe gaan en heeft het uiteindelijk toch niet gedaan.

Door onze dochter te hebben bezie ik eerder zo dat wij een zaadcelletje gekregen hebben, een heel kleine bouwsteen van ons kindje.

Het is natuurlijk niet hetzelfde, maar als het over een bloedtransfusie of orgaantransplantatie gaat dan zijn de mensen veel minder weigerachtig.
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

Idris
Berichten: 5
Lid geworden op: 14 november 2018, 21:20

Re: Partner azoospermie

Bericht door Idris » 16 november 2018, 21:28

Jullie hebben ook een lange, maar moedige weg afgelegd... Super dat jullie er samen zijn uitgekomen en toch voor een donor hebben gekozen.
Was jouw partner in het begin ook weigerend? En hoe voelde je je daarbij? Je mag me ook altijd een privebericht sturen als je dit liever hebt?
Het is een emotionele rollercoaster...

mich75
Berichten: 2982
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Partner azoospermie

Bericht door mich75 » 17 november 2018, 6:17

Ik wil hier gerust antwoorden, misschien dat het nog andere mensen kan helpen.

Het is voor de meeste mensen toch een hele stap om hulp te gaan zoeken. Toen wij de uitslag kregen van mijn man hebben wij contact genomen met een ferticentrum om wat meer info te krijgen over hoe en wat er mogelijk was.
Voor ik het goed en wel besefte kreeg ik een inwendige echo en een spervuur aan vragen en dan nog een aantal afspraken voor verdere onderzoeken, maar info 0,0. Gelukkig bestaat er zoiets als het internet en dit forum of ik had nog niet veel wijzer geweest denk ik.
In elk geval wij hebben ongeveer een jaar na het eerste consult te horen gekregen dat we verder moesten met een donor, maar ondertussen hadden we wel al 4 pogingen achter de rug. Een jaar vol hoop en teleurstellingen en op dat moment wil je ook verder.
Jullie zijn nog niet begonnen, dus jullie hebben die stap naar fertiliteit gezet en dan dit nieuws gekregen. Voor mannen is het ook gemakkelijker om de stap te zetten als het probleem bij de vrouw ligt, maar als het bij hen ligt vormt dit al een drempel en dan zeker als blijkt dat ze "niet meer nodig zijn".

In de periodes dat mijn man weigerachtig was, niet wou verder doen,...heb ik hier op het forum veel steun gehad en ik heb geprobeerd mijn man niet te pushen omdat dit bij hem averechts werkt.
Ik moet wel zeggen dat hij (naar eigen zeggen) heeft toegestemd omdat hij mij niet wilde kwijt geraken, omdat hij wist hoe belangrijk het voor mij was.

Wij wilden graag 3 kindjes, toen we nog niet wisten wat er ons te wachten stond. We hebben gelukkig onze dochter, maar dit was voor ons en zeker voor mij niet voldoende.
Aangezien onze 6 terugbetaalde pogingen opgebruikt zijn en ik door mijn leeftijd (43) nog heel weinig kansen heb, hebben we beslist om nog 1 poging zelf te betalen maar dan wel met eiceldonatie, dus zijn wij voor dubbele donatie gegaan. Iets wat ik me toen we begonnen nooit had kunnen voorstellen en als ze me het toen gevraagd hadden, had ik waarschijnlijk gezegd dat het nooit een optie was. Maar eens je op die molen zit ga je steeds verder en verder om je doel te bereiken.

Voor ons is dubbele donatie een goede keuze geweest want wij zijn nu zwanger van de eerste poging en het is een tweeling, dus gaan we toch nog onze 3 kindjes hebben, iets wat we al lang niet leer durfden te hopen.

Misschien moet je eens polsen waarom je partner dit niet wil. Als je gaat voor adoptie dan is het kind biologisch van geen van beiden en onderschat die procedure en lange weg niet (5-10 jaar). Pleegzorg is voor mij persoonlijk bijna onmogelijk denk ik, ik zou me of niet willen hechten, uit schrik dat als ze terug vertrekken het te zwaar is. Maar ik weet ver zeker dat ik me toch hecht en dat ik het niet te boven zou komen om ze terug af te geven.
Geen kinderen is een optie, maar als die kinderwens er is en er bestaat een alternatief dan denk ik dat het moeilijk is om bewust kinderloos te blijven.

Praat met je partner en hou in je achterhoofd dat als jullie beslissen om met een donor te werken, dit niet wil zeggen dat je op 1-2-3 zwanger bent. Meestal moet je nog langs een psycholoog, heel vaak is er een wachtlijst (soms bijna een jaar) voor het donorzaad en dan hopen dat het snel lukt.
Als je dit uitlegt aan je partner (misschien eerst info vragen waar jullie in behandeling zijn), dan kan hij nog nadenken en aan het idee wennen in die wachttijd. Als hij dan na die tijd nog altijd niet akkoord is kan je nog stoppen.

Veel succes!
2010: start kinderwens
2014: start mmm​
03/15: overstap Jette ​ 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6)​ 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal 😭😭😭

Idris
Berichten: 5
Lid geworden op: 14 november 2018, 21:20

Re: Partner azoospermie

Bericht door Idris » 19 november 2018, 19:42

Bedankt voor je uitgebreide reactie Mich75!
Wel leuk dat je nu zwanger bent van een tweeling, zodat je toch jullie wens om 3 kinderen te hebben kan vervullen :-)

Ik probeer ook niet te pushen, maar het is toch niet simpel... Eens je als vrouw de keuze hebt gemaakt om voor kinderen te gaan, is het moeilijk om daarop terug te komen. Ik denk dat ik ook nog veel steun uit dit forum ga halen. Mensen uit onze omgeving kunnen nooit volledig begrijpen wat we doormaken. Ze proberen wel te luisteren en raad te geven, maar dat is toch niet hetzelfde. En praten is net zo belangrijk... We zijn nu ook al 2x naar de psycholoog geweest, hopelijk evolueert het hier ook naar een positief resultaat... Want soms lijkt het zo helemaal niet...

Groetjes

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 5 gasten