PCOS vruchtbaarheidsbehandeling

[ismietje]

Hallo, ik ben 24 jaar oud en heb pcos. jarenlang heb ik gezocht wat er mis was met mij. Na mijn 21ste verjaardag ben ik opeens heel veel bijgekomen (ongeveer 15kilo), mijn maandstonden bleven 10maanden aan een stuk uit en werd ik ook heel vaak ziek. 2 jaar lang hebben dokters proberen een oorzaak te vinden voor deze veranderingen in mijn lichaam. vrij recent heb ik eindelijk een diagnose gekregen waarbij de vrouwenarts op de afdeling reproductieve geneeskunde letterlijk dit zei "Hoe hebben ze dit over het hoofd gezien voor twee jaar lang?! het is overduidelijk dat je PCOS hebt!". Ik was in shock en toch opgelucht dat ik eindelijk wist wat er nu eigenlijk mis was met mij. Volgende stap ok, ik heb PCOS wat moet ik nu doen om te genezen. Spijtig genoeg heeft de arts meegedeeld dat er nog geen behandeling is voor dit syndroom. Ik heb een kinderwens en mijn partner en ik hebben besloten om ervoor te gaan, ook vooral omdat mijn leeftijd een grote rol speelt in het krijgen van kinderen. De arts deelde mee hoe ouder ik wordt hoe moeilijker het zal gaan. Ik heb nu enkele behandelingen achter de rug waarbij ik Provera in neem voor vijf dagen achter elkaar en vervolgens wacht tot mijn maandstonden er door komen. tegen het einde van mijn maandstonden elke dag Chlomid nemen om de eitjes te laten groeien, en daarna op echo gaan om te zien of er eitjes zijn en bloed prikken hoever ik in mijn cyclus zou zitten. Als er een eitje is en indien er gezien werd in mijn bloed dat ik in mijn vruchtbare periode zit Pregnyl inspuiten en proberen en wachten. Daarna heel dit proces opnieuw. vier maanden lang heb ik dit gedaan. Ik werd er helemaal depressief van, ik werd ziek voor weken aan een stuk, ik kon niet meer helder denken en wilde zelfs niet meer uit bed komen. Na vier maanden zei mijn partner "ok nu is het genoeg, zo wil ik u niet meer zien. Als we voorbestemd zijn om ouders te worden zal het wel vanzelf gebeuren ook al moeten we nog enkele jaren wachten". Na vier maanden voelde ik mezelf weer, het is nu twee maanden geleden dat ik ben gestopt en voel me vele beter, de mist in mijn hoofd is opgeklaard. Maar ik voel me schuldig tegenover mezelf, al die moeite voor niets, waarom heb je zo snel opgegeven?

Hij heeft voor mijn bestwil dit gezegd maar weet diep van binnen dat hij allesbehalve papa wilt worden en dit zo snel mogelijk. Ik wil mama worden, maar ik had het er niet voor over om terug die behandeling opnieuw te proberen?! Ik voel me hulpeloos. Ik heb lang getwijfeld om op een forum ergens raad of advies te vragen, ik heb al mijn moed bijeen moeten rapen om toch hier te posten. Ik twijfel of ik zou verdergaan met de behandeling op de afdeling reproductieve geneeskunde of niet? ik twijfel aan alles. Hopelijk kan er iemand mij toch wat raad geven of haar eigen ervaringen delen. Alvast bedankt om te lezen.

Ismi

[mich75]

Er zijn nog heel wat mogelijkheden op gebied van fertiliteit. Als je niet te veel tijd wil verliezen kan je best verder doen, maar aan de dr zeggen dat hij iets anders moet doen, want wat je beschrijft is echt niet hoe het zou moeten zijn.

Hormonen geven bijwerkingen in meerdere en mindere mate, maar als je er ziek van wordt en al die andere klachten krijgt, dit mag niet.

Als jouw dr hier geen rekening mee wil houden dan ga je naar een andere of een ander centrum.

Je zal hier op het forum nog wel lotgenoten vinden en veel steun.