Waar blijven jullie hoop halen?

[KomOoievaar]

Hallo allemaal,

Ik ga me eerst even voorstellen, ik ben een vrouw van 26 jaar en ben in augustus 2017 getrouwd met mijn prachtige vrouw.
Vorig jaar in april beslisten we om voor kindjes te gaan. We ging naar het ziekenhuis luisterden naar wat we allemaal moesten ondernemen en zetten de stap.
In juni was onze eerste poging. Jammer genoeg niet gelukt maar we wisten dat het al heel straf ging zijn mocht het van de eerste keer raak zijn. Dus met heel veel nieuwe moed gaan we voor de 2de keer.
weer mislukt en dit tot aan de 6de poging.
Hierna moest mijn vrouw een kijkoperatie ondergaan om alles eens goed te onderzoeken. allemaal goed verlopen.
De dokter rade ons aan om voor een nieuwe donor te gaan en nu ook clomid te nemen en pregnyl te spijten.

de eerste nieuwe poging met al deze middelen mislukte weer.
Nu zitten we aan de 2de poging we zijn ondertussen 16 dagen na de insiminatie dus zouden morgen of overmorgen mogen testen. Nu kreeg mijn vrouw reeds heel veel pijn in de onderbuik, ze denkt dat haar maandstonden er gaan doorkomen en we weer een mislukte poging gaan hebben. Voorlopig is er nog niks doorgekomen maar we durven ook nog niet testen.

Bij deze dus de vraag waar blijven jullie de moed halen om elke keer opnieuw te proberen. De teleurstelling doet zo veel pijn en brengt zo veel verdriet met zich mee.

al vast bedankt allemaal!!!

[irisbloem]

De wens is zodanig groot dat we altijd wel ergens moed vinden
Mijn 14de poging via een behandeling was dan eindelijk raak en het werd een miskraam. Nu aan het wachten op resultaat van poging 15.
Veel succes!

[KomOoievaar]

Amaai Irisbloem veel respect voor jou !!!

[mich75]

Het is wat Irisbloem zegt, die kinderwens is zo groot dat je wel verder moet doen. Ik heb hier op het forum ook veel steun gevonden en de nodige duwtjes in de rug als ik twijfelde om een nieuwe stap te zetten.

Misschien dat jullie eens kunnen zien om over te stappen richting IVF/ICSI aangezien jullie al heel wat pogingen KID hebben gehad.

[mufskitt]

Hey KomOoievaar

Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om na al die pogingen nog hoop te blijven hebben. Hoe moeilijk het ook is deze te blijven houden, geloof me als ik zeg dat het nog veel moeilijker is eens je die op geeft.

Het is een keuze te beslissen waar je grens ligt en wanneer je die bereikt, of je die nog verder duwt als je die kracht nog hebt. Van zodra je aan die grens zit, om welke reden dan ook. Dan is de hoop weg. Dan is het enkel nog pijn en een heel zwaar rouwproces.

Dus koester dat beetje kracht om door te gaan. Behoud de hoop zolang je dat kunt. En ik hoop ten zeerste voor jullie dat aan het eind ervan een kindje wacht en geluk kan volgen. In plaats van het opgeven en de pijn die volgt.

[Jido]

Waar blijven we de hoop halen? Ik denk dat dit een vraag is die velen onder ons zich stellen, maar telkens wanneer er een mislukte poging geweest is heb je bij een nieuwe poging toch weer hoop.
Voor ons eerste kindje hebben we er 2 jaar over gedaan, waarbij we 10 pogingen KID nodig hadden. Na 6 pogingen zonder hormonen ook veranderd van donor en dan na 4 pogingen met clomid en pregnyl plots het grote lot gewonnen!!
Nu, voor nummer 2 zitten we opnieuw in hetzelfde schuitje, maar hebben we ook een wissel van gynaecoloog gedaan. Hierbij hebben we een veel beter gevoel en dat scheelt al veel = nieuwe hoop
Bij de oude gyn hadden we er 11 KID's opzitten, 1 negatieve ICSI (verse poging + 1 cryo die niet ontdooide) en dan een overstimulatie bij ICSI 2.
Nu voorlopig beste resultaat gehad. Zondag TP gehad en voorlopig 2 cryo's. Zo zie je.. toch telkens iets om naar uit te kijken

Het is vaak hard, maar probeer de wens in gedachten te houden en moed te houden.