Nieuw... en op van de zenuwen...
Geplaatst: 23 april 2019, 12:11
Hallo allemaal,
Na al heel veel te lezen op dit forum dacht ik, ik smijt mezelf ertussen.
Ik ben (bijna) 31 jaar en ondertussen bijna 7 jaar samen met mijn vriend (bijna 32).
Midden 2016 zijn wij in ons eigen huis getrokken, en toen was het voor ons echt wel van “nu gaan we ervoor”.
Omwille van medicatie die mijn partner neemt tegen angstaanvallen, is het “nu gaan we ervoor” echter veel moeilijker gedaan dan gezegd…
Midden 2018 hebben we dan toch de stap gezet naar het fertiliteitscentrum van Leuven (na psychiaters, psychologen, sexuologen,…)
Daar uiteraard allemaal testen die allemaal goed waren. Voor zover ze kunnen zien geen enkel probleem bij mij, en ook bij mijn vriend zijn er geen biologische problemen die een zwangerschap zouden in de weg kunnen staan.
Na nog een aantal maanden (frustrerende, FRUSTERENDE maanden, waar nog is bloed en nog is dit testje en dat testje moest gebeuren) hebben we zondag (21/4) onze eerste IUI gehad, in de natuurlijke cyclus, wel Pregnyl 5000 gezet avond voor de IUI.
(Hoeveel paasgerelateerde moppen die in gehoord heb die zondag…)
Ik weet dat ik niet al te hard moet hopen, een eerste IUI en al meteen prijs… maar ik kan er niet aan doen, maak mezelf echt gek met dingen googelen en dat soort dingen. Mijn vriend wordt er ook helemaal stapelzot van.
Mijn hoofd zegt me: niet te hard van stapel lopen, je gaat crashen op 6/5 wanneer die vervloekte menstruatie er is – maar mijn hart zegt: niets biologisch mis met ons beiden, regelmatige cyclus, mooie eicel en 20,1 miljoen zaadcellen… er zal er toch wel eentje zijn die de weg gevonden heeft…
Ik moet iets zoeken om deze helse twee weken door te komen, wat erg moeilijk is, met mijn hoogzwangere collega naast mij aan het bureau…
Duimen maar zeker?
Na al heel veel te lezen op dit forum dacht ik, ik smijt mezelf ertussen.
Ik ben (bijna) 31 jaar en ondertussen bijna 7 jaar samen met mijn vriend (bijna 32).
Midden 2016 zijn wij in ons eigen huis getrokken, en toen was het voor ons echt wel van “nu gaan we ervoor”.
Omwille van medicatie die mijn partner neemt tegen angstaanvallen, is het “nu gaan we ervoor” echter veel moeilijker gedaan dan gezegd…
Midden 2018 hebben we dan toch de stap gezet naar het fertiliteitscentrum van Leuven (na psychiaters, psychologen, sexuologen,…)
Daar uiteraard allemaal testen die allemaal goed waren. Voor zover ze kunnen zien geen enkel probleem bij mij, en ook bij mijn vriend zijn er geen biologische problemen die een zwangerschap zouden in de weg kunnen staan.
Na nog een aantal maanden (frustrerende, FRUSTERENDE maanden, waar nog is bloed en nog is dit testje en dat testje moest gebeuren) hebben we zondag (21/4) onze eerste IUI gehad, in de natuurlijke cyclus, wel Pregnyl 5000 gezet avond voor de IUI.
(Hoeveel paasgerelateerde moppen die in gehoord heb die zondag…)
Ik weet dat ik niet al te hard moet hopen, een eerste IUI en al meteen prijs… maar ik kan er niet aan doen, maak mezelf echt gek met dingen googelen en dat soort dingen. Mijn vriend wordt er ook helemaal stapelzot van.
Mijn hoofd zegt me: niet te hard van stapel lopen, je gaat crashen op 6/5 wanneer die vervloekte menstruatie er is – maar mijn hart zegt: niets biologisch mis met ons beiden, regelmatige cyclus, mooie eicel en 20,1 miljoen zaadcellen… er zal er toch wel eentje zijn die de weg gevonden heeft…
Ik moet iets zoeken om deze helse twee weken door te komen, wat erg moeilijk is, met mijn hoogzwangere collega naast mij aan het bureau…
Duimen maar zeker?