Definitieve beslissers gezocht

Plaats reactie
mufskitt
Berichten: 18
Lid geworden op: 21 januari 2019, 10:08

Definitieve beslissers gezocht

Bericht door mufskitt » 24 april 2019, 13:57

Dag lotgenoten

Ik ben op zoek naar koppels die beslist hebben om hun kinderwens op te bergen.

Na bezoeken aan de fertiliteitskliniek was duidelijk dat het zonder ingrepen niet zou lukken voor ons. De kans bestaat altijd natuurlijk, maar zo goed als onbestaande. Er was het voorstel voor ICSI te doen gevolgd door IVF. Zijn zaadcellen zijn met te weinig en niet gezond.

Doordat mijn man zich al erg gefaald voelt omdat de oorzaak bij hem ligt, wil ik niet verder. Moest na meerdere pogingen blijken dat het dan niet lukt, zou hij het helemaal niet meer aan kunnen. Ik ben veel te bang voor de impact op onze relatie en een periode vol donkere dagen bij de teleurstellingen. Verder denk ik veel te veel na over wat er allemaal achter de schermen gebeurt in een labo. Ik ben alles behalve stressbestendig, wat een bevruchting alleen nog moeilijker zou maken.

Nu laatst was ik na een uitputtende periode in slaap gevallen op de zetel en werd ik wakker door zijn gesnik. Mijn hart brak. Hij heeft het ontzettend moeilijk dat koppels met drugproblemen of zoals die waarbij de man zijn vrouw en kinderen dood doet, kinderen kunnen krijgen. Terwijl hij, hardwerkende mens die veel sport en gezond eet, geen vader kan worden.

Dus nu zou ik willen weten hoe andere koppels hier door komen. Ik probeer mezelf sterk te houden voor hem. Het frustreert mij dat ik hem er niet bovenop krijg. Er is nog meer wat maakt dat we ongelukkig zijn en hoop die snel te veranderen, al gaat dat niet gemakkelijk.

Wie kan mij helpen met eigen verhaal over hoe jullie hier door geraakt zijn?

Groetjes

SilentHeyoka
Berichten: 228
Lid geworden op: 17 juli 2018, 9:45

Re: Definitieve beslissers gezocht

Bericht door SilentHeyoka » 28 april 2019, 15:32

Dag Mufskitt,

't Leven kan zo ontzettend hard zijn...

Wij zitten nog in het behandeltraject. Hoewel ik 3 jaar geleden niet meer verder wilde. Maar mijn man kreeg het te moeilijk, dus zijn we er toch weer voor gegaan. Ikzelf ben door een aantal moeilijke fasen gegaan maar zag uiteindelijk de mogelijkheid op een kinderloos leven. Met die moeilijke fasen bedoel ik dan de confrontatie met al wat te maken heeft met familie. Uiteindelijk gaan we niet meer naar babyborrels en doen we niet aan "zomaar " eens op bezoek gaan bij een jong gezin. Dat hoeft ook niet, vind ik. Zeker niet als het alleen maar pijn doet.

Mijn ervaring? De behandeling is emotioneel, maar het aanvaardingsproces is dat zéker ook. Want uiteindelijk komt er nooit een einde aan het verdriet. Nooit kinderen is nooit kinderen; geen kleinkinderen, geen familiefeesten met al die schoonfamilie, nichtjes en neefjes. Mijn grootouders aan moeders kant hebben een familie met 65 familieleden gemaakt. Wij zo met ons tweetjes...
Het verdriet zal nooit helemaal weggaan,dat weet ik zeker. Maar ik ben er nog steeds van overtuigd dat, als je daar samen als koppel doorgaat, je zo'n sterke band krijgt die andere koppels (ouders) nooit kunnen verkrijgen. En dat is iets waar we wél voor kunnen kiezen. Voor elkaar.

Dat is hoe ik er nu op kijk. Volgend jaar kan en zal dit waarschijnlijk wel weer anders zijn...
2013: Stop pil
2014: start traject IUI + Icsi
08/2020: eiceldonatie, 2 cryo's - 1 TP
13/04/2021: Little One geboren 😊

mufskitt
Berichten: 18
Lid geworden op: 21 januari 2019, 10:08

Re: Definitieve beslissers gezocht

Bericht door mufskitt » 29 april 2019, 8:37

Hey SilentHeyoka

Dank je voor je reactie. Het is inderdaad moeilijk beseffen wat er geen deel uit zal maken van de toekomst als de definitieve beslissing is van geen verdere behandeling te doen.

Dit weekend maakte schoonmama een taart voor een doopfeest. Ik ging die mee afzetten en we kregen ineens de kleertjes voor het doopkindje onder de neus. In de auto brak ik uit in tranen.

Het gevolg was een intens gesprek met schoonmoeder en schoonzus. En waarom ik een verdere behandeling niet zie zitten. Dat begreep ze en gaf ze me gelijk in dat die keuze om die reden wel terecht is. Terwijl daarvoor ze geen reden kon bedenken waarom we er niet voor zouden gaan.

Ik hoop dat het zo gaat zijn dat mijn man en ik dichter naar elkaar gaan groeien. Momenteel voelt het alsof het ons wat uiteen duwt. Hoewel ik vroeger elke minuut dat we niet samen konden zijn er om treurde hem te moeten missen, doet het nu al eens goed dat hij er niet is. Voor het eerst in ons vijf jaar lange relatie heb ik nood aan tijd voor mezelf.

De goesting om te stoeien is er ook niet, die voor genegenheid des te meer. Telkens we dan knuffelen stuurt hij aan op vrijen want hij denkt dat er nog wel kans is dat het gewoon lukt (en het blijft een man zeker....) Daar geraak ik zo ambetant van.

Heb er nu mijn missie van gemaakt mij beter in mijn vel te gaan voelen. Heb mijn kleerkast opgekuist en nieuwe dingen gekocht. Probeer meer te bewegen en dingen te zoeken om van te genieten.

Mijn man heeft zich gestort op lopen, lange duur lopen. Wat maakt dat hij lang weg is van thuis. We lijken verder van elkaar weg te drijven. Ik hoop dat het terug draait en het iets tijdelijk is.

Groetjes

mich75
Berichten: 2982
Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28

Re: Definitieve beslissers gezocht

Bericht door mich75 » 29 april 2019, 10:09

Mijn man en ik zijn sinds 2010 samen en hadden bijna onmiddellijk beslist dat we kinderen wilden. Ik wist wel dat een kind zou leiden tot ontslag, maar we waren beiden al 35 en ik dacht dat we nu ook niet op 1 2 3 zwanger zouden worden.

Uiteindelijk lukte het ook niet en waren we beiden van het idee dat het de natuur was die besliste en dat er wel een goede reden zou zijn. Totdat eind 2013 onze huisarts vroeg of we kinderen wilden en we er wel een beetje vaart moesten achterzetten. Hij raadde direct een zaadanalyse aan, de uitslag gaf aan dat het nooit zou lukken met dat zaad, ook niet met IVF of ICSI. Nadien bleek wel dat het staal verkeerd bewaard was en dat er veel te veel tijd was tussen aflevering en analyse.

We zijn dan de mmm ingestapt met enkel negatieve uitkomsten, maar uiteindelijk ging het met mij slechter en slechter door die onvervulde kinderwens.

Mei 2015 te horen gekregen dat het probleem echt wel bij mijn man lag en dat zaaddonatie de enige optie was, een zware klap.

Uiteindelijk daar mee begonnen, voor mijn man enorm moeilijk, maar hij vreesde dat hij mij kwijt zou geraken als die kinderwens niet vervuld zou worden. Tijdens dit parcours is hij terug op de rem gaan staan hoewel ik nog enkele cryo's had.

Na een rustpauze mocht ik ze laten terugplaatsen, omdat ze er waren en daarna was het gedaan voor hem, maar misschien niet definitief. De tp's zijn op niets uitgedraaid en dat was het dan.

Het was verschrikkelijk, ik kon het niet afsluiten, want voor hem was het toen gedaan, maar hij zou misschien na verloop van tijd nog van gedacht veranderen, hoe kan je dan afscheid nemen.

Ik kon het echt niet, ik zag alleen nog die kinderwens, de rest was niet meer belangrijk. En weer heeft mijn man toegegeven omdat hij zag hoe belangrijk het was voor mij en de eerst volgende poging was raak.

Het heeft mij veranderd, maar de kinderwens was nog niet compleet, dus voor een brusje gegaan, onderweg wat tegenslag op ander gebied en weer helemaal de dieperik in gegaan en daar bovenop nog enkele mislukte pogingen.

Uiteindelijk beslist om nog 1 poging te doen met dubbele donatie, alles of niets. De dr gaf ons 85% kans (heel hoog dus), maar als het niet zou lukken zou ik er mij echt bij neerleggen.

Gelukkig zwanger van de eerste tp, dus ik ben nu heel blij dat we hebben doorgezet.

Chapeau voor koppels die hun kinderwens kunnen opzij zetten en verder een mooi leven opbouwen, maar dit was voor mij echt geen optie.

Door onze dochter en de twins die onderweg zijn heb ik ook het gevoel dat mijn leven echt zin heeft.

Ik heb al verschillende keren gehoord van mensen, die nog aan kinderen moeten beginnen, of waar het zonder veel moeite gaat en die horen over de mmm, dat ze dit er allemaal niet voor over hebben.
Ik moet zeggen als ze ons jaren geleden hadden verteld wat we zouden moeten doorstaan hadden we daar ook voor bedankt, maar we hebben het doorstaan en krijgen er iets geweldig voor in de plaats, ook al zullen er maar weinig mensen zijn die begrijpen hoe lang en moeilijk de weg is geweest.

Bespreek het allemaal goed met je man, is het zijn "falen" of is hij ongelukkig dat hij jou geen kind kan geven? Ik hoop dat jullie een oplossing vinden die voor jullie beiden werkt.

mufskitt
Berichten: 18
Lid geworden op: 21 januari 2019, 10:08

Re: Definitieve beslissers gezocht

Bericht door mufskitt » 29 april 2019, 12:21

Dag mich75

Wat een straf parcours en enorm veel respect dat je dat zo hebt doorstaan. De beloning van kindjes is je dubbel en dik gegund.

Zaaddonatie is van in het begin afgesproken dat het een no-go zou zijn. Zou ik ook niet van hem kunnen vragen. Omgekeerd zou hij me geen eiceldonatie moeten vragen. En mijn man zou wel willen proberen voor ICSI en IVF, maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij volledig breekt als dat niet lukt. Tegen dat falen (zoals hij dat ziet) is hij niet bestand.

Hij is nogal kort als het komt op moeilijke zaken. Dat is heel rechtlijnig nee. En ik durf niet vragen voor te spreken over adoptie (de eerlijkere keuze waarbij het kind evenveel van hem als van mij is, of even weinig zoals hij dat ziet). Zijn oplossing voor de zaak is dat al die problemen er niet zouden zijn voor mij als ik een andere man kies. Hoe absurd kan het zijn de kronkels in zijn hoofd.

Ik probeer nu hem te laten zien dat mijn eerste keuze onze liefde was, een kindje een mooi extra zou zijn, maar het gebrek eraan mijn liefde voor hem niet wegneemt.

Mijn kinderwens is zeer groot sinds mijn 18. Heb al meerdere malen het natuurlijk moederinstinct ervaren bij andere kinderen en weet dat ik van elk kind kan houden. Mijn man zijn droom is een kindje en de wens is zeer sterk. Hij heeft nooit gezien dat hij kan houden van een kind dat niet van hem is. Dus wilt hij daar ook niet voor open staan.

Ik wil gerust mijn kinderwens opbergen en vol gaan voor de liefdevolle toekomst. Heb alleen bang dat het voor hem te moeilijk is. Dat die pijn te groot blijft. Het geluk is dat onze directe omgeving niet bestaat uit vrienden met kindjes en toekomstige ouders.

Groetjes

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 8 gasten