Mijn verhaal

[KarenKmp]

Hallo iedereen!
Ik ben nieuw op het forum en stel me graag even voor dmv onderstaande tekst die ik recent schreef. Het gaat over ons traject tot nu toe en over hoe corona stokken in de wielen heeft gestoken. Hoe gaan jullie om met de 'stop voor onbepaalde duur'?
Wie zin heeft om het te lezen, bedankt!
Groetjes,
Karen

Mijn verhaal begint in maart 2019 maar eigenlijk gaat het verder terug.
Het was al in 2017 dat er iets begon te kriebelen in mijn 27-jaar oude (of jonge) buik. Die kriebel moest een baby worden. Maar ik was net samen met mijn vriend, die ook nog eens 4 jaar jonger is (score, I know) en dus was een baby krijgen gewoon niet aan de orde. Bovendien had ik voordien altijd wel van mijn vrijheid genoten. Pech hebben in de liefde vraagt nu eenmaal om troostende reizen naar verre continenten, samenwonen met uw beste vriend en eindeloze feestnachten in het bruisende Antwerpen met vriendinnen. Life can be a bitch, inderdaad.
Ik wil maar zeggen dat deze kriebel in mijn buik te onderdrukken viel. "Maar voor mijn 30 mama worden lijkt mij wel leuk." Dat was toen zo een beetje het plan. Niet dus.

Wanneer na de 2 daaropvolgende jaren bleek dat mijn pech in de liefde begon te keren, de toyboy werd mijn rots (waarover later meer), werden de plannen concreter. Ik vierde mijn 30e verjaardag en we kochten een huis. Oke, mijn originele doel zou niet behaald worden en ik zou dan misschien geen mama worden voor mijn 30, ik kon wel zwanger worden voor ik naar de 31 ging. Nieuw plan dus! (Spoiler: zo volgen er nog een paar)

1 Januari 2019 vertrokken we naar Cuba voor een avontuurlijke rondreis waar we al backpackend ook effe een baby zouden maken. Ik nam al enkele maanden geen pil meer en slikte al evenveel maanden foiliumzuur. Preparation is key, toch? Het Zika virus dacht daar het zijne van en sloeg me kei hard in het gezicht. "Jullie kunnen helemaal geen baby maken in Cuba". Oke, geen Cubaantje dan, maar wel 3 weken wachten ná onze reis, een bloedafname en weer 2 weken later het groen licht krijgen. Uitstel is geen afstel, fluisterde mijn vriend me toe, maar ik was ontroostbaar. Zeker 2 maand kwijtgespeeld. Wat een ramp. Mijn ondertussen veel minder naïeve zelf kijkt hierop terug en denkt "ach kind, je zou eens moeten weten wat er je nog te wachten staat, drama much?"
Ondertussen was ik uiteraard alweer verjaard, 31 stond er nu op de teller, dus tijd voor een nieuw plan.
Nieuw plan: in 2019 word ik zwanger. Geen mama, nee nee, niet te optimistisch zijn natuurlijk. Maar zwanger worden in 2019, dat moest lukken.

Hier begint dan eigenlijk mijn verhaal. Maart 2019, let's go. En dus daar gaan we dan. De maanden gaan voorbij en mijn buik blijft leeg. Hoe langer mijn cyclussen worden, hoe korter mijn lontje wordt. Mijn emotionele toestand is, om het voorzichtig te zeggen, onstabiel. Vriendinnen worden zwanger. "Hoezo van de eerste keer?" Babies worden geboren. "Mooie naam!" (*Schrapt naam van wishlist*) En stilaan zak ik weg. De angst en het gemis worden ondraaglijk. Ik snap het niet, ik word bang. Het verlangen naar zo'n klein wezentje, een stukje mij en een stukje mijn vriend, helemaal voor onszelf, neemt mijn hele leven over. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen. Ik denk aan niets anders. Volgende maand wordt onze maand, oke niet dan, de maand daarna wordt onze maand. Fuck, ook niet. Ik herken mezelf niet meer. Ik ween elke dag en verlies dat positieve, (bijna) altijd vrolijk stukje van mezelf. Er volgt accupuntuur, kruidenpillen, aangepast foliumzuur en nog meer wachten. En mijn buik blijft leeg. Onze gynaecoloog vindt het ook welletjes, ik denk dat ze medelijden krijgt met mijn fragiel persoontje, en besluit de nodige testen in gang te zetten. 1 maand later volgt het verdict: natuurlijk zwanger worden zit er niet in. Het wordt ivf, icsi. Bam!

Je hoort me al komen natuurlijk, inderdaad: nieuw plan. Mama worden in 2020. Dat lijkt haalbaar.
Ik kan gelukkig snel starten in het CRG in Jette en ga eind januari al aan de hormonen. Spuitjes zetten, pillen slikken. Nu is life toch wel echt een bitch, sarcasme achterwegende latend. Maar ik heb ook hoop, nieuwe moed en hoop (of zei ik dat al?). Ik zie het leven terug wat rooskleuriger in, ik ben actief bezig met onze baby te maken, ik doé iets! Na de eicelpunctie worden er in februari 2 embryo's ingevroren (dat is niet veel, maar beter 2 dan geen, ik ga maar niet dieper in op de emotionele breakdown die hiermee gepaard ging). Een maand later staat de langverwachte terugplaatsing gepland. Op 16 maart. Op 16 maart wordt ik misschien zwanger. Op 16 maart krijgen we eindelijk een kans. Ik start met de voorbereiding om ons embryo'tje de meest optimale kansen te bieden: gedurende 3 weken neem ik iets meer dan 80 pillen, ik ga 4 keer bloed laten trekken en moet 3 keer aan de echo. Bijna 16 maart. Op 13 maart word ik gebeld. Ik zie dat het het CRG is en ik weet dat het dik mis is. Alle behandelingen worden geannuleerd, voor onbepaalde duur.
Maar ik was er, denk ik wanhopig. Nog 3 keer slapen en ik was er. Mijn wereld stort in.

Fuck you covid-19. Dikke vette middelvinger.

Ik word dus geen mama in 2020. Dat is het enige dat ik nu zeker weet. Verder is er enkel het niet weten. Niet weten hoelang we nog moeten wachten. Niet weten hoe ik die maanden moet door geraken. Niet weten waar ik nog maar eens de moed en kracht moet vinden om te wachten. Niet weten hoe ik dat moet doen...niets doen. Geen nieuw plan dus nu.

En man doet dit zeer. Het voelt ondraaglijk. Het voelt eindeloos. Alsof ik het mentaal niet kan bevatten. Ik denk aan al die keren dat ik stiekem een blije aankondiging aan het plannen was in mijn hoofd. Een gebeurtenis waarbij ik heel trots zou aankondigen dat ik mama werd. Telkens paste ik noodgedwongen de scène aan. Het begon met mijn verjaardag, back in maart 2019 (dat was die naïevere ik), daarna vond de denkbeeldige aankondiging plaats tijdens een zomerse bbq, daarna kon het misschien een verrassing worden voor mijn moeder haar verjaardag in september, of misschien ook wel leuk om het als Kerstcadeau te verkondigen aan de hele familie. Verrassing! Wij zijn zwanger! Maar zo ging het niet. Talloze keren werd ik gedwongen mijn verwachtingen bij te schaven. Talloze keren voelde ik die knoop in mijn buik samentrekken als er weer een gebeurtenis plaatsvond waarbij ik niets te melden had. Maar nooit, never ever, had ik verwacht dat er een virus ging uitbreken, dat de hele wereld zou platleggen, en daarmee ook mijn kinderwens. Ik zei het denk ik al, maar dus ja:

Fuck you covid-19. Dikke vette middelvinger.

Momenteel lukt het me niet die positieve mindset terug te vinden. Ik durf amper nog hopen op een baby. Het lijkt zo zinloos plots. En toch is er een positieve noot aan dit verhaal. Dat is die toyboy van in 2017. Mijn rots. Diegene die mij opraapt, elke keer opnieuw. Die al mijn kapotte stukjes weer aan elkaar lijmt, elke keer opnieuw. Die volhoudt dat die baby er echt wel komt. En dat dan de mooiste baby wordt van allemaal. Omdat het de onze gaat zijn. En dan denk ik, die buik is voorlopig misschien wel leeg, maar gelukkig heb ik geluk in de liefde.

❤

[Yvonne1983]

..